Islamabad, Tilford, 20 października 2025 r.: Grupa 50 członkiń Ladżna i Nasirat z Nadrenii Północnej w Niemczech miała zaszczyt spotkać się z Hazrat Mirzą Masroorem Ahmadem, Khalifatulem Masihem V aa w Islamabadzie, w Tilford, w Wielkiej Brytanii.
Rozpoczął się mulaqat, gdy Hudhur wszedł do sali. Pozdrowił gości i zajął miejsce. Hudhur zwrócił się najpierw do regionalnej Sadr Ladżny Imaillah, która przedstawiła delegację. Hudhur zapytał, czy mieszkają w pobliżu Renu, co potwierdziła. Sadr poinformował następnie, że uczestnicy pragną zadać kilka pytań, a Hudhur łaskawie zezwolił na rozpoczęcie sesji.
Poufność listów
Członkini Ladżna zapytał o stopień poufności listów wysyłanych do Hudhura i odpowiedzi udzielanych przez jego biuro.
Hudhur wyjaśnił, że każdy list przechodzi przez dwie lub trzy pary rąk. Pracownicy jego biura są ściśle poinstruowani, aby zachować poufność wszelkiej korespondencji i nie omawiać jej treści z nikim. Biorąc pod uwagę ogromną liczbę listów, zauważył, że pracownicy biura zazwyczaj zapominają szczegółów większości listów, chyba że znają osobiście nadawcę – w takim przypadku mogliby pamiętać temat zapytania.
Hudhur aa dodatkowo wyjaśnił, że jeśli list jest wysyłany za pośrednictwem Amira Niemiec, nie zna obowiązujących tam protokołów poufności. Jeśli jednak list jest wysyłany bezpośrednio z osobistym adresem zwrotnym, odpowiedź z jego biura jest odsyłana bezpośrednio, co zapewnia poufność. W przypadku spraw o charakterze szczególnie wrażliwym Hudhur aa zalecił, aby kopertę oznaczyć jako „Poufne”. Zapewni to zachowanie najwyższej możliwej ostrożności.
Znaczenie duruud w salat
Kolejna pytająca odniosła się do niedawnego wystąpienia Hudhura aa w brytyjskim Ansarullah Idżtima, w którym wspomniał, że prośby pozostają zawieszone między niebem a ziemią bez recytacji duruud. Zapytała, czy w związku z tym konieczne jest recytowanie duruud na początku i na końcu każdego pokłonu, aby modlitwy zostały przyjęte.
Hudhur potwierdził, że wielokrotnie wypowiadał się na ten temat, w tym w Piątkowych Kazaniach i ostatnio na Ansarullah Idżtema. Recytacja duruudu jest rzeczywiście niezbędna do przyjęcia modlitw. Przytoczył hadis, który zachęca do przesyłania błogosławieństw Prorokowi (sa) podczas modlitw (suplikacji). ( Sunan at-Tirmidhi, Kitab al-witr, Bab ma ja’a fi fadli s-salati 'ala n-nabiyy sa, hadis 486). Ponadto Hudhur odwołał się do Świętego Koranu, a konkretnie do sury al-Ahzab, wersetu 57:
إِنَّ ٱللَّهَ وَمَلَـٰٓئِكَتَهُۥ يُصَلُّونَ عَلَى ٱلنَّبِيِّ ۚ يَـٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا
„Allah i Jego aniołowie zsyłają błogosławieństwa na Proroka. O wy, którzy wierzycie! Wy również powinniście wzywać błogosławieństwa dla niego i pozdrawiać go pozdrowieniem pokoju”.
Zatem wzywanie błogosławieństw jest niezbędne do przyjęcia modlitw. W obecnych czasach Allah, Wszechmogący, posłał Świętego Proroka sa jako ostatecznego Proroka z ostatecznym prawem, czyniąc naszym obowiązkiem zesłanie na niego duruud.
Jeśli chodzi o recytację w pokłonach, Hudhur stwierdził, że chociaż nie jest to obowiązkowe, jest to chwalebna praktyka. Opowiedział zdarzenie ze spotkania z Obiecanym Mesjaszem, gdzie omawiano temat duruud. Jeden z Towarzyszy wspomniał, że poświęcił połowę swojego czasu modlitwy na recytację duruud, co Obiecany Mesjasz zalecił. Inny Towarzysz wspomniał o swojej części, a trzeci oświadczył, że odtąd, poza przepisanymi suplikacjami Koranu i masnun, będzie recytował tylko duruud , nawet w swoich pokłonach. Obiecany Mesjasz odpowiedział, że jest to doskonała rzecz do zrobienia, wyjaśniając, że jeśli ktoś recytuje duruud ze szczerością i z serca, Allah Wszechmogący w rezultacie zaakceptuje wszystkie jego inne błagania.
Dadżdżal
Młoda dziewczyna została zapytana o wiarę Ahmadiyya dotyczącą Dadżala, czyli Antychrysta.
Hudhur wyjaśnił, że pojawienie się Dadżala zostało przepowiedziane w erze Obiecanego Mesjasza as … [brakuje kontekstu – prawdopodobnie chodzi o „Dżadżal” …
Co więcej, odwodzenie ludzi od religii jest również częścią planów Dadżala. Wzrost ateizmu w naszych czasach jest wyraźnym przykładem tych oszustw, mających na celu odciągnięcie ludzkości od wiary do tego stopnia, że traci ona z nią wszelki związek. W rezultacie chrześcijaństwo i judaizm stały się religiami tylko z nazwy, podobnie jak inne wyznania. Pozostały jedynie prawdziwe nauki islamu, zawarte w Świętym Koranie. Niestety, nawet wśród muzułmanów brakuje przestrzegania tych nauk. Z tego powodu Obiecany Mesjasz miał nadejść w naszych czasach, aby walczyć z Dadżalem i pokrzyżować jego nikczemne plany oraz ustanowić Dżamaat, który stawi mu czoła.
Hudhur powiedział uczestnikom, że to oni muszą teraz przeciwstawić się Dadżalowi. Aby to zrobić, poradził im przeczytać Święty Koran, zrozumieć jego nauki, dążyć do ich przestrzegania i przedstawić światu piękne nauki islamu. To stanowi duchową walkę z Dadżalem. Podkreślił, że nie wystarczy po prostu wierzyć. Musimy aktywnie stawić czoła Dadżalowi i przygotować się do tej walki.
Mądrość, odwaga i strach
Regionalna Sadr zapytała o znalezienie właściwej równowagi między odwagą a strachem. Zauważyła, że ludzie czasami pozwalają, by strach przerodził się w tchórzostwo, a innym razem wykazują lekkomyślność, która może wyrządzić krzywdę. Zwróciła się o wskazówki dotyczące właściwych granic odwagi i odpowiedniego poziomu strachu przed sprawami doczesnymi.
Hudhur stwierdził, że bystrość i intelekt są charakterystycznymi cechami wierzącego. Mądrość i roztropność są najważniejsze. Dozwolony czyn, jeśli zostanie wykonany w niewłaściwym kontekście, może stać się szkodliwy. Podobnie, zaangażowanie się w czyn niedozwolony jest również szkodliwe. Przytoczył hadis, który stwierdza, że mówienie prawdy przed tyranem jest wielką cnotą. ( Sunan at-Tirmidhi , Kitab al-fitan 'an rasulillah sa, hadis 2174) Dlatego należy najpierw rozważyć, czy korzyść z wypowiedzenia danej prawdy przeważa nad potencjalną szkodą i czy korzystniejsze jest jej publiczne wypowiedzenie.
Hudhur wyjaśnił, że na przykład, jeśli ktoś musi wskazać komuś jego wadę, zwłaszcza taką, która mogłaby wpłynąć na jego życie i doprowadzić do publicznego upokorzenia, należy pamiętać, że Allah nakazał nam ukrywać wady. Allah jest As-Sattar (Tym, który Ukrywa Wady). My również powinniśmy praktykować tę cechę. Dlatego nie należy publicznie ujawniać słabości innych. Jeśli ktoś jest naprawdę zaniepokojony, powinien porozmawiać z daną osobą prywatnie i udzielić jej rady z empatią. Wyjaśnić jej słabość w świetle nauk islamu i potencjalnego zagrożenia dla Dżamaatu.
Wspomniał o przewodnictwie Obiecanego Mesjasza: jeśli zauważysz słabości w swoim ludzie, najpierw módl się za nich przez czterdzieści dni. Następnie staraj się ich zreformować. Jeśli to nie przyniesie rezultatu, sprawę można przedstawić odpowiednim urzędnikom lub osobom, które mogą ułatwić reformę. Główny wysiłek powinien być skierowany do samego siebie, z intencją reformy, a nie zniesławienia.
Hudhur podkreślił, że Allah obdarzył wierzącego rozumem i nakazał nam kierować się mądrością i pięknym napomnieniem. Zacytował werset z Koranu:
اِدۡفَعۡ بِالَّتِیۡ ہِیَ اَحۡسَنُ فَاِذَا الَّذِیۡ بَیۡنَکَ وَبَیۡنَہٗ عَدَاوَۃٌ کَاَنَّہٗ وَلِیٌّ حَمِیۡمٌ
„Odrzucaj zło tym, co najlepsze. I oto, ten, z którym byłeś wrogo nastawiony, stanie się jak serdeczny przyjaciel” (Sura Ha Mim as-Sajdah, 41:35).
Jeśli nawet wrogowi odpowiesz w dobry sposób, można zawrzeć pojednanie i przyjaźń. Natomiast bezceremonialne oraz nierozsądne postępowanie, niczym osoba nieokrzesana, jest zwykłą głupotą.
Narysował paralelę do czasów Świętego Proroka sa i Właściwie Prowadzonych Khulafa, kiedy niewykształceni Beduini z wiosek czasami zachowywali się niegrzecznie. Podał przykłady jednego, który szarpnął płaszcz sa Świętego Proroka tak mocno, że zostawił ślad na jego szyi (Sahih Muslim, Kitab az-zakat, Hadis 1057) i innego, który wypytywał Hazrat Umara ra o jego szaty.
Hudhur aa zauważył, że niektórzy ludzie dzisiaj cytują te incydenty, twierdząc, że jeśli Beduini mogli kwestionować Khulafa, dlaczego nie mogą tego zrobić teraz? Hudhur aa zapytał, czy któryś ze starszych, dobrze wyszkolonych Towarzyszy, którzy skorzystali z bezpośredniego przewodnictwa Świętego Proroka sa, kiedykolwiek kwestionował Khulafa w taki sposób. Stwierdził, że ich szkolenie było lepsze i znali właściwą etykietę. Pytania pochodziły od niewykształconych Beduinów, którym brakowało odpowiedniego szkolenia. Radził słuchaczom, aby brali przykład z uczonego i prawego Umara Ra, a nie z ignoranckich Beduinów.
Stosując tę zasadę do reformowania innych w ramach Ladżna, radził, aby tak jak prywatnie doradza się własnym dzieciom lub rodzeństwu, tak samo oni powinni doradzać członkom Ladżna i nasiratu. To jest właściwa metoda tarbijatu. Publiczne upokarzanie kogoś za jego wady, takie jak styl hidżabu czy ubioru, jest niewłaściwe. Patrzenie na niego z pogardą jest niestosowne i będzie miało negatywny, a nie pozytywny skutek.
Hudhur aa doszedł do wniosku, że rolą urzędnika nie jest dominacja, lecz reformowanie z empatią. Każdy członkini Ladżna powinien czuć, że jego Sadr jest jego życzliwym i siostrą, pragnącą jego poprawy. To sprzyja osobistym relacjom, które z kolei budują prawdziwe społeczeństwo, spełniające cel struktury administracyjnej Dżamaatu. Przyjmując takie podejście, urzędnicy mogą prawdziwie reprezentować instytucję Dżamaatu i wypełniać swój obowiązek jako przedstawiciele Kalifa Czasu. Odwaga jest niezbędna, ale musi iść w parze z mądrością. Allah stwierdza w Świętym Koranie, że czasami kara jest konieczna do poprawy, a innym razem przebaczenie jest skuteczniejsze. (Sura asz-Szura, 42: 41-42) Należy zatem ocenić sytuację i podjąć odpowiednią decyzję.
Małżeństwo poza granicami własnej narodowości, pochodzenia etnicznego lub kasty
Członkini Ladżna zadała pytanie w imieniu swojej córki, która nie mogła przybyć z powodu choroby. Wyjaśniła, że niektórzy rodzice sprzeciwiają się małżeństwu swoich dzieci z osobą innej narodowości, pochodzenia etnicznego lub kasty, nawet jeśli jest ona Ahmadi. Poprosiła o wskazówki, jak zwrócić się do rodziców w takiej sytuacji.
Hudhur aa stwierdził, że koncepcje narodowości, pochodzenia etnicznego lub kasty nie mają znaczenia, jeśli chodzi o małżeństwa islamskie. Odwołał się do wskazówek Proroka sa, który wspomniał, że ludzie zazwyczaj żenią się ze względu na pochodzenie rodzinne, bogactwo lub urodę fizyczną. Czasami mężczyzna żeni się ze względu na wygląd, czasami z egoistycznego pragnienia bogactwa kobiety, a innym razem dlatego, że dana osoba należy do ich własnej kasty. Ludzie odmawiają poślubienia kogoś spoza swojej kasty, niezależnie od tego, czy są to Jatt, Syed, Mughal, itd. Jednakże Prorok sa radził dać pierwszeństwo wierze. (Sahih al-Buchari, Kitab an-nikah, Bab al-’akfa’i fi fi d-din, Hadis 5090)
Jeśli ktoś zauważy, że dana osoba jest religijna, powinien dążyć do zawarcia małżeństwa. Jeśli mężczyźni szukają kobiet wierzących, więcej kobiet będzie starało się być wiernymi. Podobnie, jeśli dziewczyny szukają mężczyzn wierzących, więcej mężczyzn zrobi to samo. Hudhur wyjaśnił, że w ten sposób powstaje prawdziwe społeczeństwo islamskie Ahmadi.
Obiecany Mesjasz wskazał, że nigdy nie można być pewnym autentyczności czyjejś deklarowanej kasty. Po kilku pokoleniach nie sposób odróżnić, kto mógł błędnie przyjąć konkretną linię rodową. (Malfuzat , tom 1, str. 31)
Hudhur opowiedział znany dowcip o mirasi (rodzinie muzyków) i tarkhan (rodzinie cieśli) z Pendżabu. Po podziale Indii ich wykształcone dzieci starały się o ślub. Jedno twierdziło, że jest Syedem, a drugie Quraisz. Kiedy rodziny się spotkały, rozpoznały swoje prawdziwe pochodzenie i zakwestionowały fałszywe twierdzenia. Jedno z nich odpowiedziało: „Tak jak ty twierdzisz, że jesteś Syedem, ja nazywam siebie Quraisz”. To ilustruje błędność takich rozróżnień. Po kilku pokoleniach ludzie zapominają lub nie potrafią odnaleźć swojego pochodzenia, a świat zostaje oszukany.
Dlatego praktyka odmawiania wydania córki za mąż za osobę z innej kasty jest błędna. Kasty nie mają znaczenia. Istnieje tylko bractwo Ahmadi. Jeśli propozycja pochodzi od pobożnego Ahmadi, powinna zostać przyjęta. Święty Koran stwierdza, że nawet ci, których pochodzenie rodzinne jest nieznane, są naszymi braćmi w wierze i dozwolone jest aranżowanie z nimi małżeństw.
Hudhur zakończył, dzieląc się anegdotą o Hazrat Syedzie Abdusie Sattarze Szahra, dziadku ze strony matki Hazrata Khalifatula Masiha IV rh. Sam miał wątpliwości co do swojego pochodzenia od Syeda. Pewnego dnia zobaczył Obiecanego Mesjasza, który, mimo że go dobrze nie znał, zwrócił się do niego „Shah Sahib”. To utwierdziło go w przekonaniu o jego pochodzeniu, ponieważ Prorok Allaha zwrócił się do niego w ten sposób. Jednak dzisiaj nikt nie może zagwarantować przynależności do kasty innej osoby.
Kłótnie między rodzeństwem
Młoda nasirah zapytała, w jaki sposób można złagodzić kłótnie między braćmi i siostrami.
Hudhur poradził jej, aby ofiarowała swoje modlitwy, wykazała się dobrymi obyczajami i piła zimną wodę, aby ostudzić gniew. Zapytał, dlaczego w ogóle dochodzi do kłótni, sugerując, że musiała powiedzieć coś, co sprowokowało drugą osobę. Jeśli ktoś zaczyna walkę, należy zasłonić uszy, odsunąć się i odmówić zaangażowania. Przytoczył hadis, który naucza, że jeśli ktoś pości, a ktoś się kłóci lub mówi niegrzecznie, powinien po prostu powiedzieć: „Poszczę” i odmówić walki lub powiedzenia czegokolwiek negatywnego. ( Sahih Muslim, Kitab as-siyam, Bab hifzi l-lisani li s-sa’im, Hadith 1151) Święty Koran naucza również, aby „unikać wszystkiego, co próżne” (Sura al-Mu’minun, 23:4) Podobnie należy unikać próżnych spraw, uspokoić się i opuścić scenę.
Polecił jej być miłą dla młodszego rodzeństwa i szanować starsze. Jeśli starsze rodzeństwo próbuje być autorytatywne, powinna odejść. Dowiedziawszy się, że to jej młodszy brat się z nią pokłócił, Hudhur poradził jej, aby mu wybaczyła i dała temu spokój, mówiąc mu: „Wybaczam ci”.
Opowiedział koraniczną historię o dwóch synach Adama, gdzie jeden groził, że zabije drugiego. Sprawiedliwy brat odpowiedział, że nawet gdyby jego brat próbował go zabić, nie podniósłby na niego ręki i modliłby się tylko do Allaha. Agresor ostatecznie zabił swojego brata, ale był przepełniony żalem. Hudhur wyjaśnił, że ostatecznie człowiek czuje żal tylko za swoje złe uczynki. (Sura Al-Ma’idah, 5:28-32) Kiedy jej młodszy brat dorośnie, będzie żałował, że się z nią pokłócił. Dlatego powinna mu wybaczyć od samego początku.
Nauka dzieci o czystości
Jedna z członkiń Ladżna zauważyła, że młodzi chłopcy czasami nie znają podstawowych zasad, takich jak higiena fizyczna, co może później prowadzić do problemów małżeńskich. Poprosiła o wskazówki, jak uczyć dzieci tych zasad od najmłodszych lat.
Hudhur stwierdził, że obowiązkiem rodziców jest nauczanie tych rzeczy. Zwrócił uwagę, że literatura religijna jest dostępna, a organizacje pomocnicze Atfal-ul-Ahmadiyya i Khuddam-ul-Ahmadiyya również zapewniają edukację w tych kwestiach, w tym w zakresie prawa. Jeśli rodzice mają bliską relację z dziećmi, mogą im wyjaśnić te rzeczy. Matki mogą uczyć córki o czystości, a ojcowie mogą wyjaśniać te kwestie swoim synom, zwłaszcza jeśli matki mają wątpliwości.
To wychowanie moralne ( tarbiyat ) zaczyna się w domu. Nikt z zewnątrz nie przyjdzie, aby wygłosić kazanie o czystości. Rodzice powinni wykorzystać własną mądrość i wysiłek oraz rozważyć swoją odpowiedzialność w tym zakresie. Uświadomienie sobie tej odpowiedzialności jest pierwszym krokiem w wychowaniu moralnym dzieci. Kwestie te powinny być im wyjaśniane w dzieciństwie. Ponieważ chłopcy i dziewczęta przechodzą przez różne etapy młodości, rodzice powinni wyjaśniać im pewne rzeczy odpowiednio, małymi krokami.
Jeśli rodzice nadal czują się zawstydzeni tymi rozmowami, Hudhur aa zasugerował napisanie wiadomości i pozostawienie jej przy łóżku. W wiadomości mogą wyjaśnić islamskie nauki o czystości zarówno chłopcom, jak i dziewczętom. Powiedział, że nie powinno być wstydu w przekazywaniu niezbędnego wychowania religijnego i moralnego. Napisanie notatki to praktyczny sposób na przełamanie tego wahania i zapewnienie, że dzieci nauczą się tych ważnych islamskich nauk.
Broda w islamie
Jeden z członków Ladżna zapytał, czy mężczyźni mają obowiązek [ fardh ] noszenia brody? Wielu mężczyzn Ahmadi najwyraźniej nie traktuje tego poważnie.
Hudhur wyjaśnił, że noszenie brody nie jest fardh, lecz sunnah (praktyką Proroka saw). Przytoczył incydent, w którym ktoś poskarżył się Obiecanemu Mesjaszowi na osobę, która nosiła bardzo krótką brodę. Obiecany Mesjasz odpowiedział, że stopień, w jakim dana osoba naśladuje jego przykład, odzwierciedla stopień jej więzi z nim.
Ponieważ jest to sunnah Proroka sa, należy nosić brodę. Hudhur aa podzielił się własnym doświadczeniem, wspominając, że myśl ta nie przyszła mu do głowy w młodości i jej nie nosił. Później myśl ta przyszła mu do głowy i zaczął od małej brody, której stopniowo pozwalał rosnąć dłużej. Wyjaśnił, że im bardziej ktoś stara się postępować zgodnie z sunną z miłości do Proroka sa, którego jesteśmy wyznawcami, tym większa nagroda. Tak więc, choć nie jest to obowiązkowe, jest to z pewnością sunnah. Obiecany Mesjasz stwierdził, że siła wiary danej osoby i jej związek z nim znajdą odzwierciedlenie w jej wysiłkach, aby naśladować jego praktyki i wygląd.
Z tego powodu Dżamaat wymaga od osób sprawujących funkcje publiczne co najmniej noszenia brody. Chyba, że istnieją ku temu konkretne przeciwwskazania medyczne. To jest zakres egzekwowania Dżamaatu. Ludzi nie można zmusić kijem. W przeciwnym razie, jak zauważył Hudhur, mężczyźni również mogliby narzekać na przymus noszenia brody. Podobnie niektóre kobiety narzekają na „zmuszanie” do noszenia hidżabu. Jednak Hudhur wyjaśnił, że nie ma tu przymusu. Hidżab jest nakazem koranicznym, podczas gdy broda nim nie jest.
Wytrwałość w czasie długotrwałych prób
Młoda dziewczyna zapytała, co należy zrobić, gdy trudność lub próba trwa bardzo długo oraz jak można pozostać wytrwałym i zachować ufność do Allaha.
Hudhur radził, aby kontynuować modlitwę. Zacytował Obiecanego Mesjasza, który stwierdził, że im dłuższa zwłoka w przyjęciu modlitwy, tym większa nadzieja, że Wszechmogący Allah w końcu ją wysłucha. Dlatego trzeba być cierpliwym i odważnym.
Opowiedział znaną historię świętego, który modlił się przez 30 lat. Wielokrotnie Allah informował go, że jego modlitwy nie zostaną przyjęte i że czeka go próba. Pewnego dnia święty ponownie usłyszał ten głos, a uczeń siedzący z nim również usłyszał go w stanie wizji kaszf. Uczeń zasugerował, że skoro Allah powiedział, że nie przyjmie modlitwy, może powinien przestać się modlić. Święty odpowiedział: „To są jedyne drzwi, do których mogę się zwrócić. Co innego mi pozostało? Jeśli mogę zaufać komukolwiek, to tylko Allahowi, a nie żadnemu człowiekowi”.
Postanowił, że nawet jeśli Allah nie przyjmie jego modlitwy, to pewnego dnia może to zrobić, a może taka jest Jego wola i powinien być z niej zadowolony. Prawdziwa nagroda, rozumował, jest w życiu pozagrobowym. Nie wszystko jest dane na tym świecie. W tym momencie odezwał się głos i zarówno święty, jak i jego uczeń doświadczyli objawienia, w którym dowiedzieli się, że wszystkie modlitwy wzniesione w ciągu ostatnich 30 lat zostały przyjęte.
Hudhur podał również głęboki przykład Proroka saw, który przez 13 lat znosił ogromne cierpienia w Mekce. Żaden prorok nie był droższy Allahowi niż on. Nawet po migracji spędził wiele lat w bitwach, aż do podboju Mekki, stawiając czoła ciągłym prześladowaniom. Mimo to wytrwał. Przez całe życie zmagał się z cierpieniem związanym z dziećmi, swoim ludem, wrogami, a nawet własnymi krewnymi, ale wytrwał i nigdy nie stracił wiary w Allaha.
Hudhur zakończył pytaniem: Jaka jest inna droga? Dokąd jeszcze możemy pójść? Mamy nadzieję, że jeśli napotkamy próby i udręki na tym świecie i zdamy test, który Allah nam postawił, otrzymamy wielką nagrodę w Życiu Przyszłym. Prawdziwe życie to życie pozagrobowe. Tutaj spędzimy tylko 70 lub 80 lat. Jeśli zaufamy Allahowi, nagroda nadejdzie w Życiu Przyszłym i insza-Allah, wszystko będzie dobrze.
Sprawiedliwi i niesprawiedliwi małżonkowie
Jedna z członkiń Ladżna zapytała o znaczenie zasady Koranu mówiącej, że „Złe rzeczy są cechą złych ludzi, źli ludzie mają inklinacje do złych rzeczy. (…)” (Sura An-Nur, 24:27), szczególnie w przypadkach, gdy bardzo prawa osoba poślubia partnera, który jest daleko od ścieżki wiary.
Hudhur odpowiedział, pytając najpierw, czy taka osoba modliła się o Boże przewodnictwo przed zawarciem małżeństwa. Jeśli modliła się, a następnie czuła się szczęśliwa, mogąc kontynuować, Allah prawdopodobnie dostrzegł inne pozytywne cechy partnera. Jeśli jednak partner jest naprawdę niegodziwy, islam oferuje wyjście: kobieta ma prawo do khul’ (rozwodu z inicjatywy żony), a mężczyzna ma prawo do talaq (rozwodu).
Radził, aby zawsze modlić się do Allaha, aby jeśli potencjalne małżeństwo jest dla nich lepsze, spełniło się. Jeśli nie, aby Allah postawił mu przeszkodę. Jeśli jednak ktoś zawiera związek małżeński ze względu na kastę, majątek, rodzinę lub wygląd fizyczny, a nie na wiarę, nie może obwiniać Allaha za wynik.
Ogólna zasada wyrażona w wersecie oznacza, że osoba niegodziwa zazwyczaj preferuje inną osobę niegodziwą, a takie związki są powszechne. Wyjątki, oczywiście, istnieją wszędzie. Czasami prawe kobiety wychodzą za mąż za niegodziwych mężczyzn. W takiej sytuacji powinny najpierw modlić się za swojego małżonka i starać się go nakłonić do zmiany zdania. Jeśli po szczerych staraniach nie nastąpi żadna zmiana, a niegodziwość sięgnie zenitu, droga do rozstania jest otwarta.
Hudhur wyjaśnił, że Allah nie powiedział, iż ustanowił konkretne małżeństwo, które musi zostać zawarte, chyba że otrzyma się Boże objawienie lub wskazówki od pobożnej osoby. Dlatego nie można winić Allaha. Zasadniczo osoba sprawiedliwa nie poślubi świadomie osoby niegodziwej. Należy dokładnie zbadać potencjalnego partnera. Jeśli, mimo znajomości jego wad, ktoś decyduje się na zawarcie małżeństwa, oznacza to, że sam nie jest prawdziwie sprawiedliwy.
Na zakończenie mulaqat Khalifatul Masih łaskawie obdarował wszystkich uczestników długopisami, a młodsze dziewczęta czekoladkami.