Muhammad(saw) wspaniały wzór (69)

Kazanie Piątkowe wygłoszone w meczecie Mubarak, Tilford, Wielka Brytania.

Wydarzenia po bitwie pod Khaibar i wyprawa do Dhat al-Riqa

Po wyrecytowaniu Taszahhud, Ta’ałłuz i Sury al-Fatihah, Khalifatul Masih Hadhrat Mirza Masroor Ahmad ^(aba) powiedział, że będzie kontynuował przywoływanie wydarzeń, które miały miejsce po bitwie pod Khaibar.

Jego Świątobliwość ^(aba) powiedział, że odbyły się negocjacje z Ludem Taima. Taima było dobrze znanym miastem z Medyny w drodze do Syrii. Kiedy ludzie z Taima usłyszeli o wydarzeniach w Khaibar, zamiast sprzeciwiać się islamowi, wysłali przedstawiciela do muzułmanów w celu negocjacji traktatu pokojowego. Święty Prorok ^(sa) zaakceptował go. Udzielił żydom z Taima pozwolenia na pozostanie w ich ziemi z ich bogactwem.

Opóźnienie w składaniu modlitw

Kalif ^(aba) powiedział, że jest przekazane, że kiedy Święty Prorok ^(sa) wrócił z Khaibar, szedł całą noc. Kiedy poczuł się zmęczony, rozbił obóz w pobliżu Medyny. Poprosił Hazrat Bilal ^(ra), aby upewnił się, że obudzi się na poranną modlitwę (Fadżr). Kiedy nadszedł czas porannej modlitwy, Hazrat Bilal ^(ra) również zmęczył się i zasnął. W rezultacie Hazrat Bilal ^(ra) nie był w stanie obudzić nikogo, w tym Świętego Proroka ^(sa). Święty Prorok ^(sa) obudził się, gdy słońce już wzeszło.

Święty Prorok ^(sa) wyruszył ze swoimi Towarzyszami i po chwili zatrzymał się, aby poprowadzić muzułmanów w porannej modlitwie. Święty Prorok ^(sa) powiedział wtedy, że jeśli ktoś zapomni o modlitwie, powinien ją odmówić, gdy tylko sobie przypomni. Jest tak dlatego, ponieważ Bóg stwierdził, że modlitwa powinna być ustanowiona dla Jego pamięci. Jego Świątobliwość ^(aba) zauważył, że incydent ten został odnotowany w różnych miejscach również w kontekście innych bitew, np. niektóre podają go w odniesieniu do Tabuk lub Hudaibiyah.

Liść z liści Nieba

Khalifatul Masih ^(aba) powiedział, że w drodze powrotnej z Khaibar do Medyny, Towarzysze podnieśli głosy, wykrzykując hasła wychwalające Allaha. Na to Prorok ^(sa) poinstruował ich, aby używali normalnego tonu głosu. Ponieważ nie wzywali kogoś, kto jest głuchy i daleki, lecz raczej wzywali Tego, który jest Wszechsłyszący i Zawsze Obecny. Prorok ^(sa) powiedział do jednego Towarzysza: „Czyż nie mam cię poinformować o liściu z liści z Raju?” Towarzysz odpowiedział, że oczywiście tak. Prorok ^(sa) powiedział, aby wyrecytować:

La Hałla ła la qułłata illa billah

„Nie ma żadnej mocy, aby uniknąć grzechu lub czynić dobro, jak tylko za pośrednictwem Allaha”

Hudhur ^(aba) powiedział, że istnieją różne narracje na temat tego, jak długo Prorok ^(sa) przebywał w Khaibar. Niektóre narracje wspominają, że Prorok ^(sa) przebywał tam przez sześć miesięcy. Podczas gdy inne narracje wspominają o 40 dniach. Większość narracji skłania się ku krótszemu okresowi czasu.

Korzyści dla muzułmanów po bitwie pod Khaibar

Jego Świątobliwość ^(aba) powiedział, że bitwa pod Khaibar przyniosła wiele korzyści muzułmanom i islamowi. Na przykład otaczające plemiona arabskie, które kiedyś spiskowały przeciwko islamowi, stały się przestraszone. Zaczęły składać oferty pokoju, a nawet akceptować posłuszeństwo wobec islamu. Podobnie, w wyniku bitwy pod Khaibar, większość żydowskiej władzy w Arabii wyeliminowano. Następnie zwycięstwo pod Khaibar również przyniosło lepsze warunki życia w Medynie. Zapisano, że po tej bitwie mieszkańcy Medyny po raz pierwszy mogli zacząć jeść do syta.

Wyprawa do Dhat al-Riqa

Kalif ^(aba) powiedział, że w historii wspomniano o innej wyprawie, która jest znana jako Wyprawa Dhat al-Riqa. Wyprawa ta jest znana pod nazwą Dhat al-Riqa, ponieważ w okolicy, gdzie miała miejsce ta wyprawa, znajdowało się drzewo lub góra o nazwie Dhat al-Riqa. Innym powodem jest to, że na sześć osób przypadało tylko jedno wierzchowiec, którym wszyscy się dzielili. Z powodu chodzenia po skalistym terenie, stopy Towarzyszy zostały zranione paznokciami. Przywiązywali kawałki materiału do swoich stóp, które są znane jako Riqa.

Jego Świątobliwość ^(aba) powiedział, że według różnych historycznych relacji, ta wyprawa miała miejsce w 4 AH lub  5 AH. Jednak Imam Bukhari umieścił ją w 7 AH po podboju Mekki. To wydaje się być najbardziej akceptowalną datą. Hazrat Mirza Bashir Ahmad ^(ra) również wspomniał, że ta wyprawa miała miejsce w 7 AH.

Hudhur ^(aba) powiedział, że jednym z powodów tej wyprawy było to, że byli ludzie, którzy dokonywali rozbojów na traktach w Najd i niepokoili podróżnych. Nie pozostawali w jednym miejscu, więc trudno było ich złapać. Święty Prorok ^(sa) postanowił podjąć przeciwko nim zdecydowane działania. Podobnie, innym powodem było to, że pewien człowiek przybył z towarami handlowymi do Medyny, a mieszkańcy Medyny kupili je od niego. Poinformował ich, że Banu Anwar i Banu Tha’labah gromadzą armię przeciwko nim. Kiedy Święty Prorok ^(sa) dowiedział się o tym, rozpoczął przygotowania do podróży.

Kalif ^(aba) powiedział, że Święty Prorok ^(sa) wyruszył z 400 do 800 Towarzyszami. Spośród nich Święty Prorok ^(sa) rozmieścił różne kontyngenty wzdłuż drogi, z których wszystkie meldowały, że nie znalazły żadnej armii. Po dotarciu do Nakhl Beduini uciekli w góry. Z Nakhl Święty Prorok ^(sa) udał się do Dhat al-Riqa, gdzie muzułmanie spotkali się z armią Ghatfan. Jednak nie doszło do bitwy, chociaż groźba bitwy pozostała.

Ponieważ ten stan potencjalnej bitwy utrzymywał się, nadszedł czas na modlitwę. Święty Prorok ^(sa) odmówił Salat al-Khauf (sposób składania modlitwy w czasach strachu lub potencjalnego zagrożenia). Polegało to na tym, że jedna grupa ludzi odmawiała połowę modlitwy za Świętym Prorokiem ^(sa), a następnie zamieniała się z drugą grupą ludzi na drugą połowę modlitwy, podczas gdy grupa nieodmawiająca modlitwy stała na straży.

Niepowtarzalne połączenie Towarzyszy z Bogiem

Jego Świątobliwość ^(aba) powiedział, że przy tej okazji wspomniano o człowieku atakującym muzułmanów. Pewnej nocy wiały silne wiatry. Prorok ^(sa) zapytał, kto będzie stał na straży przy jego namiocie. Hazrat Abbad bin Bishr ^(ra) i Hazrat Ammar bin Yasir ^(ra) wystąpili do tego zadania, decydując się podzielić obowiązkami w ciągu nocy. Kiedy Hazrat Abbad ^(ra) odmawiał modlitwę, osoba od strony wroga dostrzegła okazję i strzeliła z łuku do Hazrat Abbad ^(ra), trafiając go. Nie przerwał modlitwy. Lecz usunął strzałę i kontynuował modlitwę. Potem znowu wystrzelono w niego kolejną strzałę. Usunął ją. Jednak tym razem było dużo krwi. Dokończył modlitwę i obudził Hazrat Ammara ^(ra). Widząc jego stan, Hazrat Ammar ^(ra) zapytał, dlaczego nie obudził go wcześniej. Hazrat Abbad ^(ra) powiedział, że recytował Surę al-Kahf w swojej modlitwie i nie chciał przerywać recytacji. Taką niezwykłą więź Towarzyszy mieli z Bogiem.

Cuda podczas wyprawy do Dhat al-Riqa

Kalif ^(aba) powiedział, że po piętnastu dniach Prorok ^(sa) wyruszył w drogę powrotną do Medyny. Zapisano, że podczas tej wyprawy miały miejsce pewne cuda. ​​Jednym z nich był słynne wydarzenie. Przedstawia się ono następująco: podczas podróży Prorok ^(sa) odpoczywał w cieniu drzewa. Powiesił swój miecz na gałęzi. Towarzysze opowiadają, że wszyscy również odpoczywali. Obudzili się, kiery Prorok ^(sa) wołał ich ^(sa). Podeszli i znaleźli Beduina siedzącego obok niego. Prorok ^(sa) powiedział im, że zabrał mu miecz, gdy spał. Kiedy się obudził, zobaczył go stojącego nad sobą z mieczem. Beduin zapytał go: „Kto cię uratuje przede mną?” Prorok ^(sa) odpowiedział, mówiąc: „Allah”. Wówczas Beduin schował miecz z powrotem do pochwy. Prorok ^(sa) nie ukarał go w żaden sposób.

Hudhur ^(aba) powiedział, że istnieje inna podobna opowieść z 3 AH, w której mężczyzna należący do przeciwników islamu znalazł Proroka ^(sa) samotnie śpiącego. Stanął nad nim z mieczem. Zapytał: „Kto cię uratuje przede mną?” Prorok ^(sa) odpowiedział: „Allah”. Na to miecz wypadł mu z rąk. Prorok ^(sa) podniósł go i zapytał: „Kto cię uratuje przede mną?” Na to mężczyzna odpowiedział: „Nikt”. Mężczyzna ten przysiągł, że nigdy więcej nie będzie sprzeciwiał się islamowi.

Jego Świątobliwość ^(aba) powiedział, że miało miejsce również wydarzenie związane z ptakiem. Jeden z Towarzyszy wziął pisklę, a ptak, będący matką pisklęcia,  podszedł do tego Towarzysza. To zdumiało tych, którzy patrzyli. Święty Prorok ^(sa) zapytał, dlaczego byli zaskoczeni, skoro ten ptak przybył, aby uratować pisklę. Święty Prorok ^(sa) powiedział, że z pewnością Bóg ma dla was jeszcze większe miłosierdzie niż ten ptak okazał dla swojego dziecka.

Kalif ^(aba) powiedział, że w drodze do Dhat al-Riqa, kobieta przyprowadziła swoje dziecko do Proroka ^(sa). Powiedziała, że ​​ogarnęło go szaleństwo. Prorok ^(sa) umieścił swoją błogosławioną ślinę w ustach chłopca i powiedział, że nigdy więcej nie doświadczy ataku szaleństwa. Od tego dnia został wyleczony ze swojego szaleństwa.

Hudhur ^(aba) powiedział, że podczas tej wyprawy, były trzy jajka, które Święty Prorok ^(sa) polecił ugotować. Zostały przyniesione w misce, z której Święty Prorok ^(sa) i Towarzysze zjedli do syta. Kiedy wszyscy zjedli, jajka pozostały w misce, jakby były nietknięte.

Jego Świątobliwość ^(aba) powiedział, że podczas powrotu z tej wyprawy, wielbłąd przybiegł i zawodził. Święty Prorok (sa) powiedział, że wielbłąd skarżył się na swojego właściciela, że ​​przez ostatnie kilka lat jego właściciel nie przyjmował od niego żadnej pracy. Teraz zamierzał go zabić. Święty Prorok ^(sa) poprosił Hazrata Jabira ^(ra), aby przyprowadził jego właściciela. Hazrat Jabir ^(ra) powiedział, że nie wie, kim jest właściciel. Święty Prorok ^(sa) powiedział, że wielbłąd zaprowadzi go do jego właściciela. Tak też zrobił. Kiedy właściciel został przyprowadzony, Święty Prorok (sa) poprosił o zakup wielbłąda. Po uczynieniu tego Święty Prorok ^(sa) pozwolił wielbłądowi paść się na swobodzie.

Kalif ^(aba) powiedział, że podczas tej wyprawy Prorok ^(sa) polecił Hazrat Jabirowi ^(ra), aby ogłosił, że każdy powinien wykonać ablucję. Poinformowano Proroka ^(sa), że wśród Towarzyszy nie było ani jednej kropli wody. Prorok ^(sa) polecił sprawdzić bukłak z wodą pewnego Towarzysza, aby zobaczyć, czy została w nim jakaś woda. Kiedy to zrobiono, okazało się w bukłaku z wodą pozostało bardzo mało wody.

Zaniesiono go do Proroka ^(sa), który trzymał bukłak z wodą i modlił się, a następnie nacisnął go. Oddał go i poprosił o dużą wannę. Następnie Prorok ^(sa) rozłożył ręce w wannie i położył je na dnie. Powiedział Hazratowi Jabirowi ^(ra), aby wylał wszystkie krople wody, które pozostały, wypowiadając jednocześnie imię Allaha.  Hazrat Jabir ^(ra) wylał krople wody na ręce Proroka (sa), które były w wannie. Następnie woda zaczęła płynąć z jego palców jak strumień, aż cała wanna została wypełniona. Ludzie przyszli, pili wodę do syta.

Jego Świątobliwość ^(aba) zacytował Obiecanego Mesjasza ^(as), który wyjaśnił, że w przypadku Świętego Proroka (sa) osiągnięty został wysoki poziom połączenia z Bogiem. Możliwe jest, że takie cuda mogły się wydarzyć, które wydają się przekraczać ludzkie możliwości. Noszą w sobie odcień Bożej mocy. Przykładem tego jest sytuacja, gdy podczas bitwy pod Badr Święty Prorok (sa) rzucił garścią kamieni. T wywołało burzę. Spowodowało oślepienie i pokonanie wroga. Bóg wyjaśnił to w Koranie, gdy stwierdza:

„(…) To nie ty rzuciłeś, kiedy rzuciłeś, lecz to był Allah, Który rzucił (…).” (Święty Koran, 8:18)

Podobnie było w przypadku Świętego Proroka ^(sa), który dokonał wielu cudów. Nawet tych, które nie były wynikiem bezpośredniej modlitwy. Ale były manifestacjami Bożej mocy. Na przykład zdarzenia, w których odrobina jedzenia lub wody stała się tak wielka, że ​​wszyscy mogli się nasycić. Wszystkie takie incydenty zawierają w sobie ukrytą moc Boga.

Podsumowanie przygotowane przez The Review of Religions.