Muhammad(saw) wspaniały wzór (46)

Kazanie Piątkowe wygłoszone w meczecie Mubarak, Tilford, Wielka Brytania

Incydenty z życia Świętego Proroka (sa) – Bitwa Okopów.

Po wyrecytowaniu Taszahhud, Ta’ałłuz i Sury al-Fatihah, Jego Świątobliwość Hadhrat Mirza Masroor Ahmad ^(aba) powiedział, że wspomni o bitwie pod Khandaq, znanej również jako bitwa pod Ahzab (bitwa o rowie). Bitwa ta miała miejsce w 5 AH, czyli w lutym/marcu 627 r. n.e.

Kalif ^(aba) powiedział, że bitwa pod Ahzab została wspomniana w Świętym Koranie w następujący sposób:

,,O wy, którzy wierzycie, pamiętajcie o łasce Allaha wobec was, kiedy przybyły przeciwko wam zastępy, a My posłaliśmy przeciwko nim wiatr i zastępy, których nie widzieliście. A Allah widzi, co czynicie.

Kiedy przybyli do was sponad was oraz spod was i kiedy wasze oczy oszalały, a serca podeszły wam do gardeł i myśleliście różne myśli o Allahu.

Wtedy wierni zostali poddani bolesnej próbie i zostali wstrząśnięci gwałtownym wstrząsem.

I przypomnij sobie, kiedy hipokryci oraz ci, w których sercach była choroba, powiedzieli: „Allah i Jego Posłaniec obiecali nam tylko złudzenie”;

I kiedy część z nich powiedziała: „O ludu Yathrib, nie możecie przeciwstawić się temu wrogowi, więc odwróćcie się”. A pewna ich część zwróciła się do Proroka z prośbą o zwolnienie, mówiąc: „Nasze domy są narażone”, podczas gdy nie były narażone. Oni tylko starali się uciec.

Gdyby wrogowie mieli wejść do Miasta z jego okolic, a potem zostali poproszeni do przyłączenia się do rozruchów przeciwko muzułmanom, z pewnością uczyniliby tak i nie zabawiliby w ich domach, chyba że przez chwilę.

I prawdziwie oni zawarli już przymierze z Allahem, iż nie odwrócą się plecami. A za przymierze z Allahem będzie trzeba odpowiedzieć.

Powiedz: „Ucieczka na nic się wam nie przyda, jeśli uciekniecie przed śmiercią lub rzezią. I nawet wtedy nie będziecie mogli się radować, chyba że przez chwilę”.

Powiedz: „Któż to jest, kto może uratować was przed Allahem, gdyby Jego życzeniem było skrzywdzić was lub też kto może was tego pozbawić, gdyby Jego życzeniem było okazanie wam litości?” I oni nie znajdą sobie żadnego przyjaciela ani pomocnika innego niż Allah.

Zaprawdę, Allah dobrze zna tych spośród was, którzy powstrzymują innych od walki i tych, którzy powiadają do swych braci: „Przyjdźcie i bądźcie z nami”, a oni sami nie przybywają do walki, ale tylko trochę.

Będąc skąpymi, jeśli chodzi o ich pomoc dla was. Kiedy jednak nadchodzi niebezpieczeństwo widzisz jak spoglądają w twoją stronę, ich oczy odwracają się jak u tego, który traci przytomność w chwili nadejścia śmierci. Ale kiedy strach mija, atakują was ostrymi słowami, będąc skąpymi, jeśli chodzi o jakiekolwiek dobro, które staje na waszej drodze. Tacy nigdy nie uwierzyli. Zatem Allah uczynił ich dzieła nieważnymi. A to jest dla Allaha łatwe.

Oni nadal mają nadzieję, że Konferderaci nie odeszli. A gdyby ci Konfederaci mieli przyjść raz jeszcze, oni pragnęliby znaleźć się wśród nomadów arabskich na pustyni, pytając się o nowiny na wasz temat. A gdyby byli wśród was, walczyliby tylko trochę.

Zaprawdę, macie w Proroku Allaha wspaniały wzór tego, który ma nadzieję spotkać Allaha i Dzień Ostatni i który dużo wspomina Allaha.

I kiedy wierni ujrzeli Konfederatów, powiedzieli: „Oto co obiecał nam Allah i Jego Posłaniec. I Allah i Jego Posłaniec mówili prawdę”. I to powiększyło tylko ich wiarę i oddanie się.

Wśród wiernych są ludzie, którzy byli wierni przymierzu, jakie zawarli z Allahem. Niektórzy spośród nich dotrzymali przyrzeczenia i są inni, którzy czekają, a nie zmienili się w najmniejszym stopniu,

Aby Allah nagrodził prawdomównych za ich prawdę oraz ukarał hipokrytów, jeśli On tak zechce, lub zwrócił się do nich z litością. Zaprawdę, Allah jest Najbardziej Przebaczający, Litościwy.

A Allah odwrócił niewiernych w ich wściekłości, nie zyskali niczego dobrego. I Allah wystarczył wiernym w ich walce. Allah jest Silny, Najpotężniejszy.’’

(Koran, 33:10-26)

Kalif ^(aba) powiedział, że bitwa ta jest znana jako Bitwa pod Khandaq (Okop lub Rów), ponieważ wbrew powszechnej taktyce wojny arabskiej, po raz pierwszy muzułmanie wykopali rów i stoczyli bitwę obronną. Jest to również znane jako Bitwa pod Ahzab (Konfederaci), jak określa ją Święty Koran, ponieważ różne plemiona i grupy połączyły się, aby walczyć z muzułmanami.

Przeciwnicy łączą siły, aby wykorzenić islam

Hudhur ^(aba) powiedział, że w Rabi al-Awwal 4 AH, Banu Nadir zostało wygnane z Medyny z powodu ich zdrady, buntu i spisków mających na celu zamordowanie Proroka ^(sa). Wygnanie z ziemi było dla nich rzeczywiście lżejszą karą, więc osiedlili się w Khaibar. Jednak w ciągu zaledwie czterech miesięcy żydzi sformułowali plan całkowitego wytępienia muzułmanów. W związku z tym przywódca Banu Nadir, Huyayy bin Akhtab – znany jako Abu Jahl żydów – wraz z kilkoma innymi przywódcami udał się do Quraisz i wyraził ich poparcie przeciwko muzułmanom i zasugerował zawarcie paktu. Abu Sufyan powitał ich i powiedział, że nikt nie jest im droższy niż ci, którzy chcą sprzeciwić się Prorokowi Muhammadowi ^(sa). Wszyscy złożyli przysięgę wzajemnego wsparcia w niszczeniu muzułmanów.

Khalifatul Masih ^(aba) powiedział, że stworzono plan brutalnego wykończenia muzułmanów, przywództwo Banu Nadir przeszło do innych plemion arabskich, które również sprzeciwiały się islamowi i wcześniej próbowały atakować muzułmanów. Dzięki temu udało im się zebrać wsparcie i żołnierzy plemion takich jak Banu Ghatafan, Banu Sulaim, Banu Fazarah, Banu Asad, Banu Murrah i Banu Asjah. Wszystkie te plemiona były dobrze znane w całej Arabii ze swojej potęgi.

Hudhur ^(aba) zacytował Hazrat Mirzę Bashira Ahmada ^(ra), który pisze:

,,Quraisz z Mekki i plemiona Nadżdu znane jako Ghatafan i Sulaim były już spragnione muzułmańskiej krwi. Pozostawały na zawsze zaangażowane w plany ataku na Medynę. Jednak tej pory nie zebrały jeszcze swoich sił w jednym polu, aby przeciwstawić się islamowi. Kiedy ludzie Banu Nadir, które było plemieniem żydowskim, zostali wygnani z Medyny z powodu ich zdrady i buntu, ich wodzowie zapomnieli o tym szlachetnym, wręcz życzliwym traktowaniu Świętego Proroka ^(sa). Zaproponowali między sobą zebranie rozproszonych sił całej Arabii w jednym miejscu w celu wymazania islamu. Naród żydowski był bardzo sprytny i przebiegły. Posiadał wielkie mistrzostwo w knuciu takich spisków. Ich buntownicze wysiłki okazały się skuteczne. Plemiona Arabii zjednoczyły się na polu bitwy jako jedność przeciwko muzułmanom.

Spośród żydowskich wodzów, Salam bin Abil-Huqaiq, Huyayy bin Akhtab i Kinanah bin Ar-Rabi’ byli przede wszystkim odpowiedzialni za to powstanie. Ci intryganci wyruszyli ze swojej nowej ojczyzny Khaibar. Odwiedzili plemiona Hidżazu i Nadżdu. Ale zanim cokolwiek innego, dotarli do Mekki i zabrali na pokład Quraisz. Aby zadowolić Quraisz, powiedzieli nawet, że ich religia (politeizm i bałwochwalstwo) jest lepsza od religii muzułmanów.

Następnie udali się do Nadżdu i sprzymierzyli się z plemieniem Ghatafan. Przygotowali odgałęzienia tego plemienia, takie jak Fazarah, Murrah i Ashja’, itp., aby wyruszyć z nimi. Następnie, z powodu podżegania Quraisz i Ghatafan, plemiona Banu Sulaim i Banu Asad również dołączyły do ​​tego łańcucha jedności w opozycji do islamu. Wraz z tym żydzi wysłali wiadomość do swojego sojusznika, Banu Sa’d, i namawiali ich, by stanęli im na pomoc. Oprócz tej silnej koalicji, Quraisz zabrali ze sobą wielu ludzi z okolicznych plemion, którzy byli im podporządkowani. W końcu, po pełnym przygotowaniu, te krwiożercze bestie arabskiej pustyni zalały Medynę niczym wielka powódź z zamiarem unicestwienia muzułmanów. Postanowili, że dopóki nie wymażą muzułmanów z powierzchni ziemi, nie powrócą.”

( Życie i charakter Pieczęci Proroków (sa), tom 2 , s. 449-451)

Siła obu armii

Khalifatul Masih ^(aba) powiedział, że armia Quraisz wyruszyła z 4000 żołnierzy dowodzonych przez Abu Sufyana, podczas gdy Khalid bin Walid dowodził jeźdźcami, a Uthman bin Talhah był ich chorążym. Dołączyło do nich 700 ludzi z Banu Sulaim, 1000 z Banu Fazarah, 400 z Banu Ashja’, 400 z Banu Murrah, 6000 żołnierzy obiecanych z Banu Ghatafan i rezerwa 2000 żołnierzy żydowskich, którzy pozostali z tyłu armii. W związku z tym całkowitą liczbę tej armii szacuje się na 10 000 lub, według innych raportów, 24 000. Była to największa odnotowana armia w Arabii do tego czasu.

Hudhur ^(aba) zacytował Hazrat Mirzę Bashira Ahmada ^(ra), który rozwinął tę myśl:

,,Szacuje się, że ta wielka armia niewiernych liczyła od 10 000 do 15 000 ludzi.  W świetle pewnych narracji, 24 000 ludzi. Nawet jeśli szacunek 10 000 jest uważany za poprawny, w tamtym czasie liczba ta była tak duża, że ​​być może wcześniej tak duża liczba nigdy nie brała udziału w wojnach plemiennych Arabii. Układ był taki, że ogólnym przywódcą lub głównodowodzącym całej armii był Abu Sufyan bin Harb. Dowodził on również indywidualnym kontyngentem Quraisz.

Plemionami Ghatafan zbiorowo dowodził 'Uyainah bin Hisn Fazari, a pod nim był oddzielny dowódca dla każdego plemienia. Dowódcą Banu Sulaim był 'Abdi Sufyan Shams, podczas gdy Banu Asad dowodził Tulaihah bin Khuwailid. Żywności i napojów, a także sprzętu wojennego było pod dostatkiem pod każdym względem. Armia ta rozpoczęła marsz w kierunku Medyny w Shawwal 5 AH, tj. w lutym lub marcu 627 r. n.e.

( Życie i charakter Pieczęci Proroków (sa), tom 2 , str. 451)

Kalif ^(aba) zacytował Drugiego Kalifa, Hazrat Mirzę Bashiruddina Mahmuda Ahmada ^(ra), który uznał, że liczebność tej armii jest wyższa. Około 20 000 lub więcej. W przeciwieństwie do tego ludność Medyny była w porównaniu znacznie mniej liczna i znacznie słabsza.

Porada od Towarzyszy dotycząca strategii poszukiwania

Hudhur ^(aba) powiedział, że gdy armia niewierzących zbliżała się, a Prorok ^(sa) został o tym poinformowany. Postanowił wykopać rów. Oddział wywiadu Proroka (sa) nie był jeszcze świadomy ruchów niewierzących. Podczas gdy Prorok ^(sa) otrzymywał raporty ze wszystkich stron. Dlatego zebrał Towarzyszy i skonsultował się z nimi, czy powinni opuścić Medynę, aby jej bronić, czy też powinni to zrobić, pozostając w Medynie. Większość zaproponowała, aby bronić Medyny, pozostając w niej. Zapisano, że Hazrat Salman ^(ra) zasugerował wykopanie rowu, mówiąc, że w Persji, gdy zbliżała się armia jeźdźców, wykopywali rów, aby jeźdźcy nie mogli go przekroczyć. Prorok ^(sa) docenił tę sugestię i zdecydował, że należy ją wdrożyć. Niektóre relacje wskazują również, że pomysł wykopania rowu został objawiony również Świętemu Prorokowi ^(sa), ponieważ taktyka ta była zupełnie obca arabskiemu sposobowi prowadzenia wojny.

Jego Świątobliwość ^(aba) powiedział, że niedowierzająca armia posuwała się naprzód z wielką dumą, myśląc, że nic nie stoi im na drodze i że zniszczą Medynę. Jednak, gdy zbliżali się do Medyny, znaleźli rów o długości 5 kilometrów, głębokości 8-9 stóp i szerokości, którego nie mogli przekroczyć nawet ich konie. W rezultacie byli wściekli. Wysłali list do Proroka ^(sa), przysięgając na swoich bożków i mówiąc, że nie odejdą, dopóki nie zniszczą Medyny. Jednak zobaczyli rów otaczający Medynę i zastanawiali się, skąd wziął się ten pomysł.

W liście napisano, że bez względu na to, czy bitwa odbędzie się tego dnia, czy nie, nadejdzie dzień, w którym zniszczą Medynę i jej mieszkańców. Prorok ^(sa) odpowiedział, że otrzymał list i że wie, że są pełni pychy wobec Boga i że zamierzają całkowicie wymazać Medynę. Jednakże nie byli w stanie tego uczynić z woli Boga. Sam Bóg zesłał taki osąd, przez który zapomnieliby imiona swoich bożków.

Jeśli chodzi o to, skąd wziął się pomysł wykopania rowu, Święty Prorok ^(sa) powiedział, że zostało mu to objawione przez Boga. Święty Prorok ^(sa) powiedział, że ostatecznie Bóg dopilnuje zwycięstwa muzułmanów. Podczas gdy bożki zostaną rozbite na kawałki.  Przypomni im o tym w dniu, w którym to nastąpi.

Jego Świątobliwość ^(aba) powiedział, że ten list wyjaśnia, że ​ Hazrat Salman ^(ra) mógł wysunąć tę sugestię. Jednak ostateczną decyzję dotyczącą wykopu podjął Prorok ^(sa) w wyniku Bożego objawienia. Allah wie najlepiej.

Kalif ^(aba) powiedział, że będzie kontynuował relacjonowanie tych wydarzeń w przyszłości.

Apel o modlitwę

Khalifatul Masih ^(aba) nalegał, aby wszyscy pamiętali o pakistańskich Ahmadi w swoich modlitwach, szczególnie w tych dniach. Sami pakistańscy Ahmadi powinni również skupić się na modlitwach i dawaniu jałmużny. Niech Allah Wszechmogący ich chroni, ratuje przed złem przeciwników i odwraca zło tych, którzy je wyrządzają, z powrotem na nich.

Hudhur ^(aba) zaapelował także o modlitwę w intencji ogólnej sytuacji na świecie. Oby Allah Wszechmogący uchronił świat przed nieporządkiem.

Podsumowanie przygotowane przez The Review of Religions.