Година 2016-та и нашите одговорности
Денес е прв ден од Новата година и започнува во петок, благословениот ден. Традиција е едни на други да си посакаме среќна Нова година и луѓето на хазрети Халифа-тул Месих му праќаат пораки со добри желби а истото тоа си го посакуваат и меѓусебно. На Западот во развиениот свет Новата година се прославува со забава и пиење преку цела ноќ, како и со огномети. Всушност, сега и во муслиманските земји се прославува на ист начин. Минатата ноќ на телевизија прикажаа запалена зграда во Дубаи во исто време со огнометот и беше кажано дека и покрај тоа што зградата гори огнометот сепак ќе се случи. Повеќето муслимански земји овие денови се во лоша состојба но тоа сепак е начин богаташите да го покажат својот материјализам. Дури и да немаше пожар времето бара муслиманските земји, наместо да трошат на непотребни нешта, да им помогнат на погодените муслимани. Но, состојбата е таква и пред неколку дена на вестите јавија дека најлуксузниот хотел во Дубаи за Божиќ има најскапа елка на светот која чини 11 милиони долари. Тоа се сега предностите на богатите муслимани.
Многу Ахмади муслимани ја поминале минатата ноќ во ибадетот на Бог или се разбудиле порано да го клањаат доброволниот намаз за да ја започнат Новата година. Во Џемаатот на многу места се клања тахаџуд намаз. Нас не сметаат за не муслимани, додека оние кои создаваат урнебес ги сметаат за муслимани. Во секој случај ние со Божјата помош сме муслимани и немаме потреба од ничие сведоштво за тоа. Ако посакуваме било какво сведоштво тоа е, во Божјите очи да бидеме вистински муслимани. Тоа не се случува со извршување на поединечни или заеднички доброволни намази само во првиот дел од годината или со давање на милостина или со некое добро дело. Без сомневање, побожното делување ја привлекува Божјата милост и во тоа треба да се биде постојан и решителен. Бог ја посакува решителноста во побожноста. Заедно со извршувањето на тахаџуд намаз тоа што е потребно за Бог биде задоволен со нас е да оствариме побожна промена во срцето. Тоа не се постигнува со покажување на побожност во неколку дена. Ние треба да размислуваме кој вид на пракса треба да прифатиме за да го заработиме Божјото задоволство. Поради оваа цел хазрети Халифа-тул Месих ни навел одредени советодавни извадоци од пишувањето на оној кој во ова доба бил одреден од Бог, Ветениот Месија а.с.. Овие извадоци објаснуваат како непрекинато да се обидуваме и со кои уверувања да го стекнеме Божјото задоволство и како да направиме да 12 месеци и 365 дена ни бидат благословени и како да ја соберат Божјата милост.
Ветениот Месија а.с. рекол:
„Погледнете ја состојбата во светот! Нашиот Чесен Пратеник с.а.в.с. низ својата пракса, низ својот живот и низ останатото покажал дека сето тоа е поради Возвишениот Аллах. Што се однесува до муслиманите во светот денес, ако еден од нив го запрашате дали тој е муслиман тој ќе одговори со изговарање на ’Алхамдулиллах‘. Животните принципи на оној за кој исповеда дека го следи биле поради Бог, но денешниот муслиман живее и умира поради светот се до времето на смртна агонија. Светот останува неговиот предмет на желба. Како тогаш може да каже дека го следи Чесниот Пратеник с.а.в.с.?
Овие нешта бараат размислување и не сметајте ги за безначајни. Не е лесно да се биде муслиман. Не бидете задоволни се додека во себе не ја всадите послушноста кон Чесниот Пратеник с.а.в.с. и исламскиот пример.
Ако сте познат како муслиман без пракса на послушност тогаш вашата вера е само лупешка (обвивка) а на мудрите не им е доволна лупешка (обвивка) и епитети. Некој муслиман го прашал Евреинот да стане муслиман. Евреинот одговорил дека не е доволно само името. Рекол дека на синот му го дал името Халид (долг живот) но го погребал пред да падне ноќта. Затоа, барај ја стварноста и не биди среќен само со епитетите. Колку е нечесно човекот да биде познат од умметот на величествениот Пратеник с.а.в.с. а животот да го троши како неверник. Покажувајте го во животот примерот на Чесниот Пратеник с.а.в.с. и создадете иста состојба. Водете сметка за тоа дека ако ја немате истата состојба тогаш сте следбеник на шејтанот.
Накратко, разберете дека целта на човековиот живот е да се биде миленик на Возвишениот Аллах бидејќи, доколку личноста не е миленик на Возвишениот Аллах и не ја прима Божјата љубов, не може да биде успешна во животот. А ова не може да се постигне се додека не се биде послушен и не се следи Чесниот Пратеник с.а.в.с. кој низ својот благословен пример покажал што е ислам. Всадете го во себе тој ислам и станете Божји миленици.“
(Малфузат, том II, стр. 187-188)
Ветениот Месија исто така кажал:
„Исламот не дозволува манастирски живот. Тоа е за кукавици. Не е важно до која мера еден верник е вплеткан во светот, неговата улога во светот е извор на неговата повисока духовна положба бидејќи неговата вистинска цел е верата. И светот и имотот на светот и раскошот се средства кои и служат на верата. Главна работа е дека светот не смее да биде неговата крајна цел, всушност вистинската цел на постигнување на световните цели треба да бидат во служба на верата. И световните цели треба да бидат постигнати на начин да и служат на верата. Токму онака како кога патувате и употребувате средства за превоз и одредени залихи со цел да стасате на одредиштето. Превозот и залихите се случајни. Човекот светот треба да го бара на сличен начин – како средство кое и служи на верата.“
(Малфузат, том II, стр. 91)
„… ’Господару Наш, подари ни добро на овој свет и добро на идниот свет и спаси не од маката на огнот‘ (2:202), исто така му дава предност на светот. Но на кој свет? ’Доброто на овој свет‘ кое е извор на доброто на Другиот свет. Учењето во овој ајет (дова) јасно покажува дека верникот кога ги бара световните цели треба да води сметка за доброто на Другиот свет. Терминот ’доброто на овој свет‘ ги опфаќа сите најдобри начини на барање на светот кои верникот треба да ги посвои за да ги оствари световните цели. Световните цели треба да се барат со средства кои предизвикуваат добро а не со средства кои се извор на болка на друго човечко суштество или се извор на срамот на било кој. Стекнувањето на таков свет несомнено е биде извор за постигнување на доброто на Другиот свет.“
(Малфузат, том II, стр. 91-92)
„Треба да разберете што се мислело со зборот ’Џехеннем‘? Еден е Џехеннем кој Возвишениот Аллах го ветил по смртта а друг е во овој живот; ако животот не е поради Семоќниот Бог тогаш навистина е џехеннем. Возвишениот Аллах не ја отстранува болката на таквата личност и не му овозможува удобност. Не мислете дека привидното богатство и моќ, имот и почит или тоа што имате многу деца станува извор на уживање, задоволство или спокој за некој и дека тој е во џеннетот поради ова. Сигурно не е. Уживањето, задоволството и спокојот кои се награда наЏеннетот не можат да се најдат во овие нешта. Тие можат да се постигнат само со живеење и умирање за Бог. Бидејќи овие Божји Пратеници а.с. посебно Ибрахим и Јакуб советувале: ’… не го наоѓате мирот освен кога сте покорни‘ (2:133). Задоволствата на овој свет создаваат страдање од (некои болести) се до времето на смртта. Огнот на непотребни желби и копнежи е како огнот на Џехеннемот кој на човечкото срце не му дава да ја најде удобноста. Напротив, таа го држи да се превиткува и стенка во сомнеж и нервоза. Затоа, овој аспект воопшто не смее да остане скриен од моите пријатели – дека човекот не смее да биде френетично вљубен во себе, во љубовта и опиеноста во богатството и имотот или семејството бидејќи ќе се создаде раздалеченост помеѓу него и Семоќниот Бог.“
(Малфузат, том II, стр. 101-102)
Ветениот Месија рекол:
„Јас сфатив дека ’Сета благодарност Му припаѓа на Аллах, Господарот на сите светови, Милостивиот, Дарителот без барање, Сомилосниот, Господарот на Судниот ден‘ (1:2-4), што докажува дека човекот треба да ги всади овие одлики, односно сите одлики на Возвишениот Аллах… Кога човекот вели: ’Ние само Тебе те обожаваме…‘ (1:5), тој во целта на одржувањето треба да ги посвои одликите на Рабубијјат (Божјите одлики да храни и одржува), на Рахманијјат (Божјите одлуки да е Господар). Висината на извонредноста во човекот е да се натопи со боите на Аллах и да не се заморува се додека не ја достигне оваа положба. Со следењето на ова, во човекот се всадува привлечност и помош кои го водат кон обожавање на Бог и тој е во состојба со помош на која: ’…и прават тоа што им е наредено‘.“
(Малфузат, том II, стр. 132-133)
Ветениот Месија а.с. рекол:
„Кој е тој кој знае дали ќе преживее во времето помеѓу зухр и аср намаз? Понекогаш се случува човекот наеднаш да почине. Понекогаш луѓето кои ни изгледаат здрави наеднаш умираат. Везир Мухаммед Хасан Кхан сахиб се вратил од прошетка и задоволно тргнал по скалите. Се качил на неколку скали кога почувствувал несвестица и седнал. Неговиот придружник му понудил помош но тој одбил. Направил уште неколку чекори и повторно почувствувал несвестица и тогаш наеднаш починал. Ние навистина не знаеме кога смртта ќе не снајде. Затоа еважно да не бидеме задоволни со тоа. Емпатијата (сочувство, поврзаност) со верата е значајна работа која на човекот му прави чест во агонијата на смртта. Во Чесниот Кур‘ан е кажано:’навистина потресот на (одреден) Сахат ќе биде една голема работа…‘ (22:2). Ние не одрекуваме дека ’сахат‘ овде исто така го означува Судниот ден, меѓутоа, тоа значи агонија на смртта бидејќи тоа е времето на потполно отсекување и човекот станува одвоен од сите нешта кои ги сакал и станува импресиониран и го совладува еден вид на треска како длабоко во себе да е фатен во замка. Затоа човекот треба да води сметка за смртта и светот и неговите материјални цели не смеат да му бидат мили бидејќи во времето на разделба му прават тешкотии.“
(Малфузат, том II, стр. 146-147)
Ветениот Месија а.с. за остварувањето на побожните промени рекол:
„Не живејте го животот без страв од Бог. Зафатете се во ибадет и истигфар (барање на опростување од Аллах) и остварете ја побожната промена. Не е време да останете немарни. Човекот се лаже дека ќе живее долго. Сметајте дека смртта е блиску. Божјото Битие е сигурност и оној кој низ безбожноста на другите им ги дава правата кои му припаѓаат на Бог ќе доживее понижувачка смрт. Сура Фатиха спомнува тригрупи на луѓе … (во раниот) ислам ако човекот се одметне,итие на Чесниот Пратеник с.а.в.с.. Примерот на оние кои го навлекуваат Божјото незадоволство е прикажан е преку чумата. Зад овие следи група на оние на кои Бог им дал благослови.
Се работи за принципот и Божјиот начин од незапаметено времекога Он им се обраќал на луѓето и им зборувал нешто да не го прават, но група меѓу овие луѓе секогаш ја кршат Божјата наредба. Никогаш не се случило на луѓето нешто да им е забрането а некој да не се нашол тоа да го направи. Бог на Евреите им рекол да не прават вметнувања во Тевратот но тие сепак вметнувале. Во поглед на Кур‘анот, Бог тоа не го рекол туку всушност вели: ’Навистина Ние ја објавивме оваа опомена и навистина ќе ја чуваме‘ (15:10). Затоа останете зафатени во ибадетот за Семоќниот Бог да ве вклучи во групата на оние на кои им ги дал своите благослови.“
(Малфузат, том II, стр. 265-266)
Ветениот Месија а.с. за богобојазливоста го рекол следното:
„На богобојазливите им бива дадена Божјата манифестација и тие тогаш се под Божјата заштита. Но потребно е вистински богобојазливата личност да биде без било какво влијание на шејтанот. Бог не го сака ширк (припишување на партнер на Бог) и ако некој има некаква мера на влијанието на шејтанот Семоќниот Бог смета дека сето тоа е од шејтанот. Болката која ја доживуваат Божјите миленици поминува со Божјата волја. Инаку, целиот свет собран заедно не може да им зададе ни најмала болка. Бидејќи овие луѓе се пример за целиот свет и затоа е важно тие да покажат пример како да се издржат тешкотиите. Инаку Возвишениот Аллах вели дека Он за ништо толку не се грижи колку што се грижи за одземањето на животот на оној кој е Негов пријател. Семоќниот Бог не сака Неговите пријатели да доживеат било каква болка. Но на нив им се задава бол поради потребата и продуктивноста. Во тоа лежи нивното сопствено добро бидејќи нивниот висок морал во текот наболката станува очигледен. Пратениците и Божјите пријатели болката не ја доживуваат на начин, како на пример, кога евреите биле понижени со покажувањето на Божјото незадоволство и казна. Всушност, Божјите пратеници ги покажуваат примерите на храброста. Семоќниот Бог не го мрази исламот но сепак Чесниот Пратеник с.а.в.с. бил оставен сам во Битката на Ухуд. Целта била да се открие храброста на Чесниот Пратеник с.а.в.с.. Тој, бидејќи бил Божјиот пратеник, стоел сам соочен со 10 000 луѓе. Ниеден друг пратеник немал прилика да покаже таков пример. Ние на нашиот Џемаат му велиме да не се чувствува горд само поради извршувањето на намазот, постот или избегнувањето на главните гревови како што се прељуба, кражба итн. Повеќето луѓе надвор од Џемаатот, идолопоклониците итн., се како и вие во овие одлики.
Приказната за богобојазливоста е извонредна, постигнете ја. Всадете ја Божјата величественост во срцата. Бог, праксите кои имаат и малку лицемерство, ги одбива. Тешко е да се биде богобојазлив. На пример, ако некој ве обвини дека сте му го украле пенкалото, зошто се лутите? Вашата воздржливост (трезвеност) треба да биде само поради Бог. Било какво лутење кое го чувствувате во таквите примери ќе биде поради недостатокот на разбирањето на вистината. Човекот не станува богобојазлив доколку не помине низ многу фази на состојбаслична на смртта. Чудата и објавите произлегуваат од богобојазливоста но главниот аспект е токму богобојазливоста. Затоа не бидете загрижени од објавите и визиите, туку барајте постигнување на богобојазливост. Само богобојазливоста има веродостојни објави и објавите на некој без богобојазливост не се веродостојни. Тие можат да имаат мера на шејтанското влијание. Не почитувајте ја нечија богобојазливост со одлика дека прима објави туку анализирајте ги неговите објави врз основа на состојбата на неговата богобојазливост. Затворете ги очите кон сите други нешта и анализирајте ги прво степените на богобојазливост. Одржувајте ги примерите на сите Божји пратеници. Сите тие дошле со цел на проучување на патиштата на богобојазливоста. ’…Неговите вистински чувари се само оние кои се богобојазливи…‘
(8:35)
Чесниот Кур‘ан подучува на фините патишта на богобојазливост. Извонредноста на пратениците бара и нивните луѓе да бидат извонредни. Бидејќи Чесниот Пратеник с.а.вс. бил Печат на сите пратеници а.с. тој бил концизен приказ на извонредноста на пратеништвото. Неговиот печат на пратеништвото бил роден од неговиот концизен приказ на извонредноста на пратеништвото. Оние кои сакат да го стекнат Божјото задоволство и на извонреден начин ги доживеат чудата своите животи треба да ги направат извонредни. Оние кои седат на испитите работат исклучително напорно и се разболуваат (како оние кои ќе се разболат од туберкулоза) и стануваат слаби во овој тежок процес. Така, бидете подготвени да ја издржите секоја болка и да поминете низ испитот на богобојазливоста. Кога човекот тргнува на овој пат, шејтанот најсилно го напаѓа. Меѓутоа, доаѓа состојба кога шејтанот застанува. Ова е состојба кога човековиот низок живот ја претрпува смртта и тој доаѓа под Божја заштита. Тој станува одраз на Божјите атрибути и наследник на Божјите атрибути. Накратко, нашето учење е дека човекот сите свои способности/енергија треба да ги потроши на Божјиот пат.“
(Малфузат, том II, стр. 301-302)
Ветениот Месија а.с. рекол:
„За богобојазливите условено е своите животи да ги потрошат во кроткост (благост) и понизност. Ова е огранок на богобојазливоста низ која треба да се бориме против неоправданата лутина. Многу високо предани и вистинољубиви луѓе сфаќаат дека отфрлањето на лутината е краен и нај предизвикувачки степен. Од лутината се создаваат надменост и гордост и понекогаш самото лутење бива создадено од надменоста и гордоста затоа што човекот се лути кога ќе си ја даде предноста над другите. Јас не сакам луѓето од мојот Џемаат другите да ги сметат повисоки или пониски од нив. Или дачувствуваат гордост еден кон друг или со презир да гледаат едни на други. Само Бог знае кој е честен (ценет) а кој е низок.Ова е вид на омаловажување базирано на презир и во овој презир постои опасност да расте како што семето расте и да предизвика пропаст на поединецот. Некои луѓе се крајно љубезни кога ќе се сретнат со оние кои се важни и влијателни но всушност важна е личноста која со благоста го слуша кроткиот човек, која е пријатна кон него, го почитува тоа што тој го кажува и не му се потсмева што може да биде навредливо. Возвишениот Аллах вели: ’…Нека едниот народ не му се потсмева на другиот народ. Не клеветете го својот народ и не нарекувајте се со грди имиња. Лоша е непослушноста кон верувањето; а оние кои не се каат се силници“ (49:12). Не нарекувајте се еден со друг со грди имиња, тоа е пракса на грешните. Оној кој ги исмејува другите нема да умре додека и самиот не пати на сличен начин. Не бидете презриви кон своите браќа. Вие пиете од истиот извор кој е тој кој ќе знае во чија судбина се пие повеќе. Никој не ја постигнува важноста низ световни принципи. Во очите на Семоќниот Аллах оној кој е богобојазлив е најважниот. ’…Навистина, кај Аллах најблагороден е оној кој е нај богобојазлив. Сигурно Аллах се знае (и) секогаш е известен‘…“
(Малфузат, том I, стр.36)
Ветениот Месија а.с. рекол:
„Сите способности кои Аллах ги подарил не смеат да бидат загубени, тие се развиваат низ вистинска и соодветна употреба. Кажано е: ’Навистина верниците успеаа‘ (23:2). И по покажувањето на животот на богобојазливиот во заклучокот е кажано: ’…И тие се оние кои ќе напредуваат‘ (3:105). Односно, оние кои ја практикуваат богобојазливоста, веруваат во невиденото. Оние кои, кога ќе го загубат вниманието во намазот, повторно го вратат и трошат од тоа што Аллах им го дал. Наспроти личните и опасните потфати тие по нагон веруваат во минатите и сегашните Божји Книги и на крајот го стекнуваат степенот на сигурно верување. Ова се луѓе кои се на патот на упатството. На патот кој се протега право напред и кој човекот го носи до положба на успехот/благосостојба. Ова се успешни луѓе кои ќе го досегнат своето одредиште и тие се избавени од опасностите на ова патување. Затоа Возвишениот Аллах на почетокот го дава учењето за богобојазливоста и ни ја дава Книгата која ги носи наредбите во поглед на богобојазливоста.
Така нашиот Џемаат треба многу да биде загрижен и уште повеќе загрижен од било која друга загриженост во светот, било да ја имаат богобојазливоста или не.“
(Малфузат, том I, стр.36)
„Ако сакате да постигнете успех на овој свет и на идниот и да ги придобиете срцата тогаш посвојте ја чистотата. Користете ги своите сетила и следете го налогот на Божјата Реч. Поправете се, развивајте се, и исто така бидете пример на другите. Само тогаш ќе успеете… така развивајте го своето срце. Ако сакате да влијаете на срцата всадете ја силата на праксата затоа што без силата на праксата вербалната сила или физичката сила ништо не можат да помогнат. Тука се стотици зборлести луѓе. Повеќето се нарекуваат верски зналци или улеми кои стојат на говорниците и откако самите на себе си дадат титули, одржуваат хутби. Тие велат: отфрлете ја надменоста, гордоста и лошите дела. Меѓутоа, дознајте што е нивната сопствена пракса и што се нивните сопствени дела според фактот колку многу нивните зборови влијаат на вашите срца.“
(Малфузат, том I, стр.67)
„Ако таквите луѓе ја имаат силата на праксата и ако практикувале пред да проповедале, каква би била потребата во Чесниот Кур‘ан да се каже: ’… зошто го зборувате она што не го правите‘ (61:3).
Овој ајет објаснува дека на овој свет постоеле луѓе кои проповедале тоа што не го правеле, како што и денес постојат и во иднина ќе постојат.“
(Малфузат, том I, стр.67)
„Слушајте тоа што јас го кажувам и добро запаметете: ако зборовите на човекот не се искрени и тој ја нема силата на праксата неговите зборови нема да имаат големо влијание. Ова ја докажува огромната вистинитост на нашиот Чесен Пратеник с.а.в.с., затоа што за неговиот успешен начин како да ги придобие срцата нема сличен во историја на човештвото. Сето ова се случило затоа што во неговите зборови и дела имало компатибилност.“
(Малфузат, том I, стр.67-68)
Ветениот Месија а.с. рекол:
„Друга голема тешкотија која овие денови ги погаѓа образованите луѓе е тоа што тие немаат религиско знаење. Кога ќе ги прочитаат критиките на научниците и филозофите, кај нив се создава сомневање и страв за исламот. Тоа ги доведува до христијанството или атеизмот. Во таквите прилики улогата на родителите е исто така една од големите неправедности бидејќи воопшто не посветуваат време за стекнување на религиско знаење и од самиот почеток децата да ги вклучат во активностите со што ги лишуваат од чистата вера.“
(Малфузат, том I, стр.70)
„Јас во минатото многу пати зборував за взаемната љубов и складот во Џемаатот. Имајте взаемен склад и останете обединети. Возвишениот Аллах им дал на муслиманите учење да останат како еден инаку ќе бидат намалени. Наредбата да станете рамо до рамо во текот на намазот го унапредува взаемното единство и затоа добронамерноста и наклонетоста можат да продрат како електрична енергија од еден на друг. Ако немате хармонија и единство нема да бидете успешни. Чесниот Пратеник с.а.в.с. рекол да се сакаме еден со друг и во тајност еден за друг да правиме дови. Ако личноста во тајноста за другиот прави дови мелеките тоа истото го посакуваат за него.Колку е тоа прекрасно. Ако довата на човекот не биде примена довата на мелеките сигурно ќе биде. Јас ви советувам и посакувам да ви кажам да немате несогласувања еден со друг.
Јас донесов само две нешта. Прво, посвојте ја Божјата Единственост, и второ, покажувајте љубов и наклонетост еден кон друг. Бидете таков пример што ќе создава чудеса дури и на другите. Ова е уверување кое било создадено кај асхабите р.а.. Запаметете: ’…бевте непријатели и Он ги соедини вашите срца во љубовта…‘ (3.104). Запаметете, заедништвото е чудо. Доколку секој од нас не го посакува за својот брат она што го посакува за себе, тој не е од мојот Џемаат. Тој е во тешкотија ипроблеми.
(Малфузат, том I, стр. 48)
Ветениот Месија а.с. рекол:
„ИншаАллах, од мене ќе потекне богобојазлива заедница. Каква е причина за взаемни несогласувања? Тоа е злобата, вообразеноста, самољубието и емоциите. Јас реков дека наскоро ќе напишам книга и дека ќе ги исфрлам сите оние кои не можат да ги контролираат своите емоции и не можат да живеат во склад и во единство. Оние кои на овој начин се наклонети треба да разберат дека нема траат долго доколку не покажат добри примери. Јас не сакам да доживеам било каква лична критика поради некој друг. Личноста која не е во склад со моите желби а е во мојот Џемаат, е како сува гранка. Што друго може градинарот да направи освен да ја исече? Сувата гранка зема вода заедно со онаа која цути но градинарот не може да ја направи зелена. Всушност, таа со себе ги влече другите гранки надолу. Затоа бидете предупредени. Оној кој нема да се поправи нема да остане со мене.“
(Малфузат, том I, стр. 49)
„Возвишениот Аллах во Чесниот Кур‘ан вели: ’…и ќе ги стават оние кои тебе те следат над оние кои не веруваат до Судниот ден…‘ (3:56). Ова утешно ветување му е дадено на синот на Мерјем роден во Назарет. Но јас ви давам радосни вести дека Возвишениот Аллах во овие зборови исто така дал радосна вест обраќајќи му се на синот на Мерјем кој дошол со името на Месија. Замислете сега, можат ли оние кои сакаат да бидат вклучени во оваа величествена радосна вест поврзувајќи се со мене да бидат луѓе кои се на степенот на душата која ’поттикнува на зло‘ и постапуваат на безбожен начин? Сигурно не, оние кои навистина го почитуваат ова вистинско ветување на Возвишениот Аллах моите зборови не ги сметаат за приказни, запомнете и слушајте со искреност, јас повторно им се обраќам на оние кои се поврзани со мене и тоа не е обична врска, всушност, тоа е возвишена врска. Влијанието на оваа врска не е ограничено на мене туку го досегнува Битието кое ме довело до угледен, совршен човек кој на светот му го донел духот на вистината и искреноста. Ако ова нешто влијаело само на мене, немаше да ми е грижа и немаше да сум загрижен. Но тоа не е така. Влијанието на оваа врска досегнува до Чесниот Пратеник с.а.в.с. и до Возвишениот Аллах Лично! Затоа, во таква ситуација, слушајте крајно внимателно ако сакате да имате удел во оваа радосна вест и сакате да бидете нејзина потврда и имате вистинска жед за така голем успех (дека ќе победите над неверниците до Судниот ден) јас ви велам дека овој успех нема да биде остварен додека не ја поминете состојбата на душата која прекорува до состојбата на душата во мирот.
Јас нема да кажам повеќе од ова: вие сте поврзани со некој кој е одреден од Бог. Со срцето слушајте ги неговите зборови и бидете секогаш подготвени да ги практикувате. Така да не бидете од оние кои по прифаќањето паднале во нечистотијата на одбивањето и го размениле прифаќањето за трајна казна.“
(Малфузат, том I, стр. 103-105)
„Со искрено срце исто така треба да се послуша дека постојат неколку услови за примањето на дови. Некои од нив се поглед на личноста која прави дови додека некои се однесуваат на личноста која барала дови. Неопходно е личноста која барала за неа да се прават дови да го има во вид стравот од Возвишениот Аллах… и на својот пат прави помирување со Бог. Таа треба да го стекне Божјото задоволство со богобојазливост и искреност. Во таков пример вратите на примањето на довите биваат отворени. Ако личноста го предизвика Божјото незадоволство и е во судир со Него, неговата нечесност и погрешни патишта стануваат препрека во примањето на дови и вратата на примањето за него биваат затворени. За нашите пријатели е важно да не дозволат нашите дови да бидат изгубени и да не создадат никаква препрека на нашиот пат која може да биде создадена поради нивните нечисти постапки.“
(Малфузат, том I, стр. 108)
„Потребно е да го попримите патот на богобојазливоста бидејќи само богобојазливоста е нешто што може да се нарече јадро на Шеријатот. Ако Шеријатот треба накратко да се објасни тогаш сржта на Шеријатот само може да биде богобојазливоста. Тука постојат многу степени и положби на богобојазливост. Меѓутоа, ако трагачот првите положби и степени ги преиспитува вистински, решително и искрено, поради неговата искрена и вистинска желба да бара, тој ги постигнува високите положби. Возвишениот Аллах вели: ’…Аллах прима само од богобојазливите‘ (5:28). Односно, Аллах, Возвишениот ги слуша довите на богобојазливите, тоа е Негово ветување. А неговите ветувања не се прекршуваат, како што Он вели: ’…Навистина, Аллах не го крши ветувањето‘ (13:32). Според тоа, бидејќиусловот на богобојазливост е цврст услов за примањето на дови, зарем нема да биде глупа личноста ако сака да ги прими довите а останува немарна и изгубена на патиштата? Затоа, неопходно е за нашиот Џемаат колку и да е можно секој од вас да оди по патиштата на богобојазливоста за да го искуси восхитувањето на примањето на довите и да напредува во верата.“
(Малфузат, том I, стр. 108-109)
Ветениот Месија а.с. рекол:
„Не мислете дека Бог е задоволен само со давањето на баи‘ат. Тоа е само кожа додека јадрото лежи внатре. Според повеќето закони на природата тука постои школка која го содржи јадрото (темелна работа). Од оваа школка нема корист туку јадрото е тоа што се користи. Слично на тоа, оној кој тврди дека дал баи‘ат има вера но во себе го нема ова јадро со двата аспекти, треба да се плаши. Доаѓа времето кога и најмалата лупа го сведува на разбиени парчиња и тој бива отфрлен.
Слично на тоа, оној кој се ослонува на тврдењето на баи‘атот и верата треба сериозно да се зафати и да погледне дали е само школката или го има и јадрото. Доколку тука нема јадро, љубов за верата, послушност, баи‘ат, ослонување и следење, следбеникот на исламот не е вистински следбеник. Запомнете, вистината е во Аллах, Возвишениот не и придава вредност на школката без јадрото. Добро запомнете дека смртта може да дојде во било кое време но сигурно ќе дојде. Затоа не задоволувајте се само со тврдења и затоа да бидете среќни. Сигурно тоа не корисно нешто и доколку човекот не ги поприми многуте состојби слични на смртта и не помине низ многу промени и преобразби, тој не може да ја постигне вистинската цел на човекот.“
(Малфузат, том II, стр. 167)
Нека Аллах ни овозможи своите животи да ги обликуваме во склад со желбите на Ветениот Месија а.с. и да се движиме напред кон побожноста. Да не дозволиме довите на Ветениот Месија а.с. бидат изгубени, туку секогаш да бидеме приматели на довите кои тој ги правел за својот Џемаат. Хузур посакал среќна Нова година и го молел Аллах Новата година да ја направи извор на бројни лични и заеднички благослови.