Muhammad(saw) wspaniały wzór (88)
Kazanie Piątkowe wygłoszone w meczecie Mubarak, Tilford, Wielka Brytania.
Oblężenie Ta’if
Po wyrecytowaniu Taszahhud, Ta’ałłuz i Sury al-Fatihah, Khalifatul Masih Hadhrat Mirza Masroor Ahmad (aba) powiedział, że będzie kontynuował wspominanie bitwy pod Ta’if.
Zdrada mieszkańców Ta’if
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że był Towarzysz, który poszedł porozmawiać z mieszkańcami Ta’if, a mieszkańcy Ta’if mieli zapewnić mu bezpieczeństwo. Jednak, gdy do nich dotarł, został przez nich zamordowany. Pomimo tej zdrady dokonanej przez mieszkańców Ta’if, Prorok (sa) nie zaniechał swoich wysiłków na rzecz ustanowienia pokoju. Następnie wysłał Hazrat Hanzalaha (ra) do mieszkańców Ta’if. Gdy dotarł w pobliże twierdzy, niektórzy mieszkańcy Ta’if wyszli, aby z nim porozmawiać. Hazrat Hanzalah (ra) zapytał, czy chcą dojść do porozumienia. Zamiast rozmawiać, zaatakowali Hazrat Hanzalaha (ra) i próbowali zabrać go do twierdzy. Na to Prorok (sa) zapytał, kto pójdzie, uratuje Hazrat Hanzalaha (ra) i otrzyma nagrodę równą sumie wszystkich żołnierzy. Hazrat Abbas (ra) pobiegł naprzód i uratował Hazrat Hanzalaha (ra).
Kalif (aba) powiedział, że jak wspomniano wcześniej, mieszkańcy Ta’if i Banu Hawazin mieli głębokie więzy rodzinne z mieszkańcami Mekki. W związku z tym, Hazrat Abu Sufyan bin Harb (ra) i Hazrat Mughirah bin Shu’bah (ra) również udali się do twierdzy, aby negocjować pokój. Jednak im również się nie udało. Mieszkańcy Ta’if wysłali jednak wiadomość z prośbą, aby ze względu na więzy rodzinne ich sady pozostały w spokoju. Pomimo ich działań, to właśnie na tę prośbę Prorok (sa) odwołał swoje polecenie zniszczenia części ich sadów. Jest to przykładowy aspekt charakteru Proroka (sa). Jego polecenie wycięcia części ich sadów przechyliłoby szalę zwycięstwa na korzyść muzułmanów. Mieszkańcy Ta’if zwrócili się z prośbą, powołując się na więzy rodzinne. Święty Prorok (sa) przystał na ich prośbę, mimo że wiązało się to z możliwością negatywnego wyniku bitwy.
Traktowanie niewolników podczas oblężenia
udhHudhur (aba) powiedział, że Prorok (sa) ogłosił, że każdy niewolnik, który opuści twierdzę i przyjdzie do muzułmanów, zostanie uwolniony. Po tym, 23 niewolników opuściło twierdzę i poszło do muzułmanów, a następnie zostali uwolnieni. Prorok (sa) polecił, aby zostali oni dobrze nauczeni wiary. Później, gdy mieszkańcy Ta’if przyjęli islam, poprosili, aby ci sami niewolnicy zostali im zwróceni, Jednak Prorok (sa) odmówił tej prośbie. Niektórzy z tych niewolników zyskali sławę w historii islamu ze względu na swoją prawość, jak na przykład Hazrat Abu Bak (ra).
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że Uyainah bin Hisn Fuzari (ra) poprosił Proroka (sa) o pozwolenie na udanie się do twierdzy i zaproszenie Banu Thaqif do islamu. Przyjął on islam przed podbojem Mekki. Jednak później, w czasie kalifatu Hazrat Abu Bakra (ra), stał się apostatą. Potem pokutował i powrócił do islamu. Prorok (sa) powiedział o nim, że był nierozsądnym przywódcą. W każdym razie, kiedy zwrócił się z tą prośbą, Prorok (sa) udzielił mu pozwolenia. Jednak zamiast zaprosić Banu Thaqif do islamu, kiedy dotarł do twierdzy, nakazał im kontynuować walkę, ponieważ siła muzułmańskiej armii słabła.
Kiedy Uyainah (ra) powrócił, Prorok (sa) zapytał go, co powiedział. Odpowiedział, że zaprosił ich do islamu. Jednakże Bóg już przekazał Prorokowi (sa) słowa Uyainah, więc powtórzył Uyainah wszystko, co powiedział. Uyainah potwierdził, że to prawda, i poprosił o przebaczenie.
Konsultacje z Hazrat Naufalem (ra) w sprawie oblężenia
Khalifatul Masih (aba) powiedział, że Prorok (sa) skonsultował się z Hazrat Naufalem (ra) w sprawie oblężenia. Za jego radą postanowił je opuścić, a Hazrat Umar (ra) ogłosił to wszystkim. Wydaje się, że Prorok (sa) otrzymał w tym czasie Boże wskazówki dotyczące opuszczenia oblężenia, ponieważ w przeszłości Prorok (sa) odniósł zwycięstwo w jeszcze trudniejszych okolicznościach. Jednak tym razem Prorok (sa) nakazał zakończenie oblężenia. Mimo że nie odniósł jeszcze zwycięstwa. Jednakże wszystko, co uczynił Prorok (sa), było zgodne z wolą Boga. Jego życie było świadectwem: „Powiedz: «Moja modlitwa, moje poświęcenie, moje życie i moja śmierć należą do Allaha, Pana światów»” (Koran, 6:163).
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że istnieją dwa wyraźne wskaźniki, że Prorok (sa) zakończył to oblężenie zgodnie z Bożym przewodnictwem. Prorok (sa) miał sen podczas oblężenia, że otrzymał masło w naczyniu jako prezent, jednak ptak dziobnął je, powodując jego upadek. Prorok (sa) opowiedział to Hazrat Abu Bakrowi (ra), który zinterpretował to tak, że nie otrzymają od Banu Thaqif, co zamierzali. Prorok (sa) zgodził się z tą interpretacją.
Następnie istnieje przekaz, w którym Hazrat Khaulah (ra) poprosiła Proroka (sa), aby gdy Bóg da mu zwycięstwo nad Ta’if, otrzymała biżuterię Badii bint Ghailan, ponieważ posiadała ona najcenniejszą biżuterię Banu Thaqif. Prorok (sa) zapytał ją: „A co, jeśli nie będzie mi dane zwycięstwo nad Thaqif?” Poszła i opowiedziała to Hazrat Umarowi (ra), a on poszedł zapytać Proroka (sa), czy rzeczywiście to powiedział. Prorok (sa) potwierdził. Hazrat Umar (ra) zapytał Proroka (sa), czy otrzymał pozwolenie w odniesieniu do zwycięstwa nad Thaqif, na co Prorok (sa) odpowiedział, że nie. To właśnie wtedy ogłoszono polecenie opuszczenia oblężenia.
Hudhur (aba) powiedział, że kilku gorliwych młodzieńców zastanawiało się, dlaczego odchodzą, nie odnosząc zwycięstwa. Udali się do Proroka (sa) i powiedzieli, że będą walczyć. Prorok (sa) powiedział, że mogą wrócić następnego ranka. Walczyli więc następnego dnia, ale odnieśli tylko obrażenia. Prorok (sa) powiedział, że teraz wrócą i wszyscy byli zadowoleni z tej decyzji.
Wspomnienie o rannych w oblężeniu
Khalifatul Masih (aba) powiedział, że w tej bitwie zginęło trzech niewiernych, jednak nie ma zbyt wielu szczegółów na ten temat. Podobnie, nie ma zbyt wielu szczegółów dotyczących muzułmańskich męczenników, jednak są pewne wzmianki o tych muzułmanach, którzy zostali ranni.
Na przykład, Hazrat Abu Sufyan bin Harb (ra) został trafiony strzałą w oko. W wyniku tego wypadło mu oko i wpadło mu do ręki. Udał się do Proroka (sa) i powiedział, że jeśli zechce, będzie się za niego modlił, a jego oko zostanie przywrócone. Ale jeśli nie będzie chciał, aby jego oko zostało przywrócone, to zostanie mu przyznany Raj. Abu Sufyan (ra) powiedział, że Raj jest mu droższy, a następnie wyrzucił oko.
Następnie był syn Hazrat Abu Bakra (ra), Abdullah (ra), który odniósł tak głęboką ranę, że ostatecznie stała się ona przyczyną jego śmierci w czasie kalifatu Hazrat Abu Bakra (ra). W bitwie tej zamordowano łącznie 12 muzułmanów.
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że towarzyszyły mu żony Proroka (sa), Hazrat Umm Salamah (ra) i Hazrat Zainab (ra). Rozstawiono dla nich dwa namioty, a Prorok (sa) miał odmawiać modlitwy między nimi.
Długość oblężenia Ta’if i podział łupów wojennych
Khalifatul Masih (aba) powiedział, że istnieją różne przekazy dotyczące czasu trwania oblężenia, wahające się od dziesięciu do czterdziestu dni. Podczas powrotu, Prorok (sa) polecił muzułmanom modlić się: „Wracamy skruszeni do naszego Pana, wielbiąc Go i wychwalając”. Prorokowi (sa) zasugerowano modlitwę przeciwko Banu Thaqif. Jednak okazał się tak miłosierny, że pomimo nieosiągnięcia pierwotnego celu, Prorok (sa) modlił się o przewodnictwo Banu Thaqif.
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że z Ta’if, Święty Prorok (sa) udał się do Ji’ranah. Tam zebrano łupy z bitwy pod Hunain. Było tam sześć tysięcy niewolników, podczas gdy niektórzy mówią o ośmiu tysiącach. Zbudowano dla nich kwatery. Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że nie było tak jak dzisiaj, gdzie Izrael niszczy domy ludzi, aby oddać je innym. Raczej Święty Prorok (sa) kazał zbudować nowe domy dla niewolników. Było 24 tysiące wielbłądów, ponad 40 tysięcy kóz i owiec i około 490 kg srebra. Była to największa ilość łupów, jaką muzułmanie kiedykolwiek otrzymali.
Mimo to Święty Prorok (sa) ogłosił, że poza piątą częścią, która miała być przeznaczona dla Allaha i Jego Posłańca, miał takie samo prawo do łupów jak wszyscy inni, a nawet piąta część ostatecznie wróci do muzułmanów. Święty Prorok (sa) następnie rozdał łupy.
Hojnie obdarował łupami przywódców Mekki, takich jak Abu Sufyan i Hakim bin Hizam, którzy byli pod wrażeniem jego hojności. Prorok (sa) hojnie obdarował łupami nawet Safwana bin Umajj, tego samego człowieka, który początkowo wyruszył wraz z muzułmanami, ale z zamiarem zabicia Proroka (sa). Widząc niezwykłą hojność Proroka (sa), zaświadczył, że z pewnością taką hojność może okazywać prawdziwy prorok Boga. To właśnie po tym Prorok (sa) rozdał łupy pozostałym muzułmanom.
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że niektórzy twierdzą, iż Prorok (sa) wszczynał wojny, ponieważ muzułmanie byli biedni i w słabej kondycji. Jednakże, gdyby to było prawdą, to Prorok (sa) rozdzieliłby łupy inaczej. Jednakże wyraźnie widać, że rozdzielając łupy z bitwy pod Hunain, Prorok (sa) najpierw dał duże części przywódcom Quraisz jako gest dobrej woli. Prorok (sa) nie zatrzymał niczego dla siebie.
W rzeczywistości, według niektórych przekazów, Prorok (sa) nie dał nic swoim najwierniejszym towarzyszom z Ansar (mieszkańcom Medyny). Prorok (sa) powiedział, że dał więcej Quraisz, aby wzmocnić ich determinację, ponieważ niedawno porzucili niewiarę.
Kalif (aba) powiedział, że przy tej okazji byli hipokryci, którzy twierdzili, że Prorok (sa) był niesprawiedliwy w swoim rozdawaniu, dając więcej Quraisz. Prorok (sa) powiedział, że jeśli Posłaniec Allaha (sa) nie był sprawiedliwy i uczciwy, to kto inny mógłby być sprawiedliwy i uczciwy? Powiedział, że jeszcze większe oskarżenia postawiono jego bratu Mojżeszowi (as). Niektórzy Towarzysze poprosili o pozwolenie na zabicie człowieka, który wysuwał takie oskarżenia. Jednakże Prorok (sa) nie udzielił pozwolenia, mówiąc, że ta osoba może ofiarowywać modlitwy.
Takie było zachowanie Proroka (sa) wobec kogoś, kto mógł ofiarować modlitwy. Jednak dzisiaj muzułmanie działają w całkowitej sprzeczności z tym. Prorok (sa) powiedział, że nie został posłany, aby otwierać ludzkie serca i widzieć, co jest w środku. Powiedział jednak, że ci ludzie będą recytować Koran, ale nie zejdą poniżej gardła, co oznacza, że ich wiara będzie jedynie powierzchowna. Będą to ludzie, którzy pozornie będą się modlić i pościć, ale w rzeczywistości nie będą mieli żadnej wiary.
Khalifatul Masih (aba) powiedział, że będzie nadal podawał te szczegóły w przyszłości.
Podsumowanie przygotowane przez The Review of Religions.