Начини на барање Заштита од Аллах

После учењето на ташахуд, та’уза и сура Ал-Фатиха, хазрети Халифа-тул Месих V а.т.б.а. рече:

(АРАПСКИ ТЕКСТ)

Преводот на овоја ајет е следниот:

„Во името на Аллах Милостивиот, Дарителот без барања, Сомилосниот. Ха Мим, Хамидум меџидум. (Ha Mim, Hamidun medžidum). Сопственик на благодарностите, Сопственик не Величественоста. Објавата на оваа книга е од Аллах, Семоќниот, Сезнајниот, Оној кој опростува гревови и прима покајанија, строг во казнувањето, Велик Дарител. Нема Бог освен Него. Кон Него се враќаме.“

(40:1-4)

Следниот ајет е од Ајетул Курси:

„Аллах è, Нема Бог освен Него, вечно живее, Самовоздржан, Сеодржувачки. Не Го обзема ниту дремка ниту сон. За него е она што е на небесата и она што е на Земјата. Кој е тој кој ќе посредува кај Него освен по Негово одобрение? Он знае што е пред нив и што е зад нив; а тие не опфаќаат ништо од Неговото знаење освен тоа што Он сака. Неговото Кралство ги опфаќа небесата и Земјата; и нивното чување не Го заморува; и Он е многу Возвишен, Велик.“

(2: 256)

Овие четири ајети, вклучувајќи ја и Бисмила, се од сура Ал-Му’мин а вториот ајет, како што веќе реков е од Ајетул Курси, што е од ајет од сура Ал-Бакара.

Хазрети Абу Хуеира р.а. кажува дека Чесниот Пратеник Мухаммед с.а.в.с. рекол:

„Секој оној кој учи од ’Ха Мим‘ па сè до ’Илаихил Масер‘ од сура Ал-Му’мин и Ајетул Курси наутро, тој ќе биде заштитен сè до вечерта. А, секој оној кој ги учи навечер ќе биде заштитен сè до утрото. ’Ха-Мим‘ е вториот ајет од сура Ал-Му’мин, а првиот е: би-сми илаахи р-Рахмани р-Рахим, ’Ха-Мим‘ ги означува зборовите ’Хаммед‘ и ’Мајеед‘. Хаммед значи Фален, Единствен кој е вреден за вистинска пофалба. Со други зборови, единствено Возвишениот Аллах е Оној кој е вреден за пофалба.“

Ветениот Месија а.с. објаснувајќи го зборот ’Хамд‘ вели:

„Треба да биде јасно дека ’Хамд‘ значи пофалба која се нуди со цел да се ценат пофалните дејствија на оној кој е вреден за пофалба. Вистинското значење на ’Хамд‘ се однесува на единственото Битие Кое е извор на сите Милости и Светлини и кое го исполнува доброчинството намерно а не во незнаење или под присила.“

Ветениот Месија а.с. понатаму вели:

„Сите овие значења на зборот ’Хамд‘  се наоѓаат единствено во Аллах, Сезнајниот, Оној кој сè види.“

Понатаму, објаснувајќи го зборот ’Хамд‘ Ветениот Месија а.с. го кажува следното:

„’Хамд‘ преставува вербална благодарност  која се користи за да се оддаде чест на силното и благородно битие за неговите дела на доброчинство.“

Тоа значи дека оние кои се вредни за пофалба се наоѓаат во Неговата благодарност. Сета милост и сета благодарност, или сите работи кои се вредни за пофалба, се наоѓаат во Него.

Преку тоа мора да постигнеме разбирање дека за атрибутите на пофалба е вреден Возвишениот Аллах, а со тоа да можеме да ги разбереме и сите Негови други атрибути.

Возвишениот Аллах кажува дека Он е ’Мајеед‘, Господар на Честа и Благородноста. Возвишениот Аллах најмногу е вреден за пофалба, е Возвишен, и таа височина не може да ја достигне ниту една личност. Тоа е Битие, Кое нема граници во Своите Благослови. Он тоа го работи без никаков замор.

Учејќи го овој ајет треба да ги имаме на ум овие значења дека Возвишениот Аллах е Господар на Честа.

Првото значење на зборот ’Хамд‘ (фален) е пропратно со значењето дека Он е Господар на Честа.

После тоа, Он кажува дека е ’Азиз‘, Моќен. Со други зборови, Он поседува моќ и е Најмоќен од сите можни. Не е можно Он да се порази. Секоја чест му припаѓа Нему. Неговата вредност е неизмерна. Он владее со сите нешта и никој не може да биде како Него. Ова е значењето на зборот ’Азиз‘, т.е. Моќен.

Он, понатаму, вели дека е ’Алеем‘, Сезнаен. Он поседува знаење за сите работи, за оние кои се случиле и за оние кои ќе се случат во иднина. Ништо не е сокриено од Него и Неговото знаење опфаќа сè.

Возвишениот Бог е ’Гхафируа зумб‘, Простувач на гревовите, т.е. Он ги проштева гревовите. Личноста пред Него треба да се поклони и да бара проштевање на гревовите.

Ветениот Месија а.с. вели:

„Светлината, која една личност ја постигнува, е моментална. За да може да ја задржи и да ја одржува за навек потребно е да чини Истигхфар, барање за прошка.‘

Намазот е еден од аспектите за барање на прошка и за постигнување на таа светлина. Причината за тоа е таа што во текот на намазот личноста треба да се покае, да моли за прошка и да бара прошка од Возвишениот Аллах.

Ветениот Месија а.с. вели:

„Ова се прави за личноста да го отвори своето срце и секој ден да моли за прошка од  Возвишениот Аллах. Личноста која има увид и разбирање е свесна за фактот дека намазот е само чекор, и дека молитвите, кои се кажуваат со страст и посветеност во текот на намазот, се тие преку кои можат да се излечат сите болести.

Со други зборови, молитвите се неопходни за секаков вид на духовни и физички болести. Личноста треба да бара прошка во текот на молитвата и намазот е суштински дел од тоа.

Чесниот Пратеник Мухаммед с.а.в.с. не советува да ги учиме овие ајети, но самото учење, само по себе, нема да има никаква корист. Ние мора и практично да ги применуваме тие учења и да обрнеме внимание на тоа како да извршуваме Истигхфар, барање на прошка, и треба да знаеме како да ги заштитиме нашите молитви за да се спасиме самите себе.

Објаснувајќи го Истигхфар, барање на прошка, Ветениот Месија а.с. објаснува дека целта за извршување на Истигхфар е да се сочуваме од нештата и околностите кои водат кон грев, и како би ни биле простени гревовите. Значи, не треба да дозволиме да се доведеме до состојба да чиниме грев ниту треба да подржуваме такви прилики.

Ветениот Месија а.с. вели:

„Меѓутоа, Истигхфар – барање на прошка, не значи само да ги повторуваме зборовите ’Естагхфируаллах‘ – јас барам прошка од Аллах… Ако изговарањето на Истигхфар – барање на прошка, во срцето не развие мекост, ревност, љубов (страст) и страв од Семоќниот Аллах тогаш од тоа нема никаква корист. Запомнете дека само оние зборови кои се изговорени од срце стигнуваат до Бог. Човекот треба да упатува многу дови (молби) до Семоќниот Бог на сопствениот јазик. Ако личноста во своето срце непрестано му се моли на Семоќниот Аллах и го изговара Истигхфар – бара прошка пред да дојде до искушение, тогаш Семоќниот и Милостивиот Аллах ги отстранува тие искушенија.“

Затоа, човекот треба постојано да чини дови и да упатува молби и Истигхфар – барање на прошка, пред да се соочи со искушенијата. Ако личноста тоа го прави Бог го штити од искушенијата. Од таму е потребно да се чини Истигхфар – барање на прошка, и треба да се стекне разбирање на духот и суштината на Истигхфар. Довите и разните начини на спомнување на Бог се корисни кога се направени заедно со постојаните напори за подобрување. Самите зборови по себе не се корисни за никого.

Атрибутот на Семоќниот Аллах во кој се спомнува дека Он е ’Кабил Таубх‘ е оној Кој прима покајание. ’Теуба‘ значи да се свртиме кон Семоќниот Аллах додека бараме прошка за своите гревови. Затоа, кога личноста се преставува себе си пред Семоќниот Аллах додека се колне дека никогаш повеќе нема да греши и дека секогаш ќе се чува од зли дела, тогаш Семоќниот Аллах  прима покајание од таквата личност која се свртува кон Него со голем жар и со чисти намери.

Ветениот Месија а.с. вели:

„Семоќниот Аллах кажува (АРАПСКИ ТЕКСТ):

’Аллах ги сака оние кои се свртуваат кон Него и ги сака оние кои се чуваат чисти…‘

Нема сомнение дека Семоќниот Аллах е пријател на оние кои се свртуваат кон Него со покајание и Он ги сака оние кои бараат доблести (скромност) … исто така учиме дека искреното покајание е условено од вистинската чистота.“

Вистинското покајание мора да оди заедно со вистинската чистота. Личноста треба да има цврста намера дека во иднина нема да чини грев. Покајанието ќе биде примено само кога тоа ќе се случи и кога се присутни скромност и чистота.

Ветениот Месија а.с. понатаму вели:

„Јас повторно кажувам дека личноста треба да оди по овој пат со вистинска чистота и скромност. Ова покајание не треба да се изразува само преку јазикот туку треба да биде поткрепено со дела. Не е безначајна работа кога гревовите на личноста бидат опростени. Всушност, тоа преставува извонредна работа.

Според тоа, ова е вистинското покајание после кое може да се добие заштита. Ако не, тогаш Семоќниот Аллах кажува дека треба да имаме на ум дека Он е ’Схадеедул Икааб‘, Остар во казнувањето. Со други зборови, кога човекот остане немарен кон наредбите на Семоќниот Аллах тогаш Он може да го казни.“

Ветениот Месија а.с. вели:

„Он исто така е ’Зит Таул‘, Сопственик на благодати, Оној кој дава обилно и оној кој ги преминува границите во давањето на корист. Неговото давање нема граници бидејќи Он ги има сите моќи, Он може да дава сè што сака бидејќи неговите ризници се неограничени.“

Ние мора да се вратиме кон Него и на овој свет, и после смртта. Затоа, кога постои свеста дека на крајот мора да се вратиме кон Бог тогаш сè повеќе внимание ќе биде посветено кон чинење на добри дела и кон постапување според Неговите наредби. Покрај тоа, кога човековата состојба достигне до тоа ниво тогаш сигурно Семоќниот Бог ќе го чува под Своја заштита.

Ќе го спомнеме и другиот ајет во кој Чесниот Пратеник Мухаммед с.а.в.с. обрнува посебно внимание на Ајатул Курси.

Хазрети Абу Хуреира р.а. пренесува дека Чесниот Пратеник Мухаммед с.а.в.с. рекол:

„Сè може да го достигне својот врв а врвот на Чесниот Кур’ан е сура Ал-Бакара. Таа содржи таков ајет кој е водечки за сите ајети во Чесниот КЈур’ан и тој ајет е Ајатул Курси.“

Толкувајќи го тоа Ветениот Месија а.с. вели:

„Аллах, Он е Оној кој е животот на секоја душа и е потпора на секое битие. Буквалнто значење на овој ајет è: ’Единствено Он е жив Бог и Единствено Он е Самоодржив и  Бог одржува сè… Личноста мора да знае дека Чесниот Кур’ан преставува две имиња на Семоќниот Бог – ’Ал-Хајји‘ и ’Ал-Кајјум‘, Самоодржувачки. ’Ал-Хајји‘ значи ’Бог е Жив и дава живот на другите‘. ’Ал-Кајјум‘ значи ’Он е Самоодржив и вистински начин на одржување на другите. Според тоа, зборот ’Хајји‘ бара Него да го обожуваме. Објаснувањето се наоѓа во сура Ал-Фатиха  и гласи ’ијјаке на’буду‘, ние само Тебе те обожуваме. ’Ал-Кајјум‘ бара од Него да бараме потпора. Тоа е изразено во зборовите ’ијјаке несте’ин‘, само Тебе те молиме за помош. Меѓутоа, човековата потреба за Бог останува во сите околности и затоа за човекот е неопходно постојано да Го моли за помош, а тоа е Истигхфар, барање на прошка.

Што се однесува на горе спомнатот во сура Ајетул Курси Ветениот Месија а.с. кажува:

„Кога човек го моли Аллах за други тоа претставува еден вид на посредување и тоа треба да биде атрибут за верникот според кој треба постојано да се постапува. Наредбата на Семоќниот Аллах да оној кој најмногу му се покорува на Аллах треба да се моли за својот послаб брат за и он да може да ја постигне таа состојба. Ова е суштината на вистинскиот схифа’та. Така, нема сомнение дека треба да чиниме дови и да се молиме за своите браќа Семоќниот Аллах да им даде снага и да ги отстрани нивните тешкотии, и ова преставува еден аспект на сочувство (сожалување).

Ветениот Месија а.с. вели:

„Бидејќи целото човештво е како едно тело, Семоќниот Бог постојано не потсетува дека: мора да се прифатиме во посредување за своите браќа, т.е. да продолжиме да чиниме дови за нив со сочувство кон нив бидејќи сите ние имаме права едни над други.“

Мора да постои огромно сочувство едни кон други. Всушност, Ветениот Месија а.с. кажува:

„Верата има две совршени гранки. Едната е љубовта кон Бог а другата е љубовта кон човештвото до таа мера што личноста треба да ги поистовети тешкотиите на другите со сопствените тешкотии и да го моли Аллах за нив, што со други зборови преставува поистоветување.“

Ако оваа работа ја имаме на ум кога ја учиме сура Ајатул Курси тогаш чувствата и сожалувањата кон луѓето и понатаму ќе се развива. Кога Чесниот Пратеник Мухаммед с.а.в.с. не поттикнува ова да го учиме тоа преставува основа да се постигне однос помеѓу верниците и да го развива сожалувањето во срцата на луѓето, воопшто.

На карјот на сура Ајетул Курси спомнати се два атрибута на Семоќниот Аллах: ’Он е Али, Висок и никој нема поголема положба од Него, Он е Владар на небесата и Земјата и е Највозвишен, Најголем. Никој не може да ја достигне Неговата величественост, величина и возвишена положба. Неговата величественост опфаќа сè и ништо не останува надвор од тоа.‘

Атрибутот Азим ја означува Неговата висока положба на која никој не може да и биде равен. Азим исто значи дека Он опфаќа сè. Таква е Неговата величественост.

Толкувајќи го овој дел од сура Ајетул Курси, Ветениот Месија а.с. кажува:

„Божјото владеење опфаќа се што е на небесата и на Земјата, Он сите ги носи и тоа не Го оптоварува. Он е Висок и никој не може да ја достигне длабочината не Неговото знаење. Он е Највисок и сè друго е споредно за Него. Ова е спомнување на Неговиот престол што е употребено како метафора со цел сликовито да се прикаже дека дека небесата и Земјата се под Божја контрола, Он е над сите нив и Неговата величественост е неограничена.“

Според тоа, ова е величествениот Бог Чија величественост е безгранична. Он опфаќа се и нема граници, Он опфаќа се. Кога личноста почне да ги разбира сите овие работи само тогаш може да постигне близина на Аллах џ.ш. и да ја прими Неговата заштита.

Кога личноста се бори да бара заштита од Аллах џ.ш. тогаш треба да ги исполни правата на Аллах џ.ш. и правата на Неговите созданија. Кога овие права бидат исполнети тогаш Семоќниот Аллах ќе ја подари Својата заштита.

Ние треба да ја имаме во вид оваа работа , а исто така, и Чесниот Пратеник Мухаммед с.а.в.с. рекол дека оној кој ја учи оваа сура ќе остане под заштита на Аллах џ.ш.. Не е доволно едноставно само да се учат овие ајети, всушност, личноста треба длабоко да се замисли над нив и да се придржува кон нив. Треба да се проба и да се развие подлабоко сфаќање и разбирање на овие ајети  кои ги донел Чесниот Пратеник Мухаммед с.а.в.с. а кои понатаму ги објаснил и Ветениот Месија а.с.. Ако личноста постапува во склад со тоа преку Неговата милост ќе остане под заштита на Аллах џ.ш.. Нека семоќниот Аллах ни помогне своите животи да ги водиме во склад со ова.

После џума намаз ќе клањам џеназа за умрената чие тело не е присутно, а се работи за Абида Бегум, која живеела во Навансхаху и била жена на професор Абдул Кадир Дархи сахиб. Таа умрела на 22 јануари 2018 година на возраст од 75 години. На Аллах му припаѓаме и Нему ќе му се вратиме. Нека Аллах џ.ш. и даде прошка и нека има милост кон неа. Нека Он ја воздигне нејзината положба и нека помогне нејзините деца да ги продолжат нејзините добри дела.