Вистина и правда
По учењето на ташахуд, тауза и сура Ал-Фатиха, хазрети Амеер-ул Му‘минеен Халифа-тул Месих V а.т.б.а. ги проучи следните ајети од Чесниот Кур‘ан:
„О верници! Бидете строги во чувањето на правдата; сведочете во името на Аллах дури и ако тоа е против вас, или родителите, или ближните. Било да е тој богат или сиромашен, а Аллах најдобро се грижи за нив. Затоа, не следете ги своите ниски желби па да бидете неправедни. Ако вие ја превртувате или избегнувате (вистината), па Аллах е добро известен за она што правите.“
(4:136)
Начинот и стандардот на правдата и правичноста, со кои Возвишениот Аллах ги подучил муслиманите, се такви што ниту во едно друго писмо не можат да се најдат. Меѓутоа, за жал, моментално постои голем број на муслимани од разни сфери, меѓу нив и политички лидери како и зналци, кои не ги исполнуваат барањата на правичност и правда. Исто така, тие стандарди на правда и правичност, кои ги воспоставил Возвишениот Аллах и кои се очекуваат од верниците, најчесто не се практикуваат во домашна атмосфера како и во нивните дневни обврски, и тоа во севкупната муслиманска популација. Тоа се неправди кои се практикуваат на семејно ниво.
Потоа, оние кои владеат не ги исполнуваат барањата на правдата на национално ниво. Барањата на правда не се исполнети ниту во поглед на јавноста, ниту во поглед на меѓународните односи. Првиот ајет кој го проучив ни дава јасни и недвосмислени насоки. Така да, оваа наредба треба да преставува воспоставување на стандардите на правда во личните, семејните како и во општествените работи, без оглед на тоа што е во прашање, и со единствена намера за барање на задоволството на Возвишениот Аллах.
Меѓутоа, ова може да биде постигнато единствено кога личноста има потполна вера во Возвишениот Бог и кога неговото верување е на највисок стандард и е многу силно. Човекот треба да биде цврст во уверувањето без оглед на околностите кои можат да се случат дека секогаш ќе остане цврст на правичноста. Меѓутоа, оваа цврста одлука може да се постигне и манифестира единствено кога личноста е подготвена да сведочи против себе, сопругата и децата, и, ако е потребно да сведочи дури и против своите родители и ближни. Денес многу општествени проблеми се резултат на фактот дека стандардот на праведноста и еднаквоста не е онаков како што Возвишениот Аллах би сакал да биде. За жал, понекогаш, дури и меѓу нас постојат некои кои под влијание на материјализмот и окружувањето, без оглед што на Ветениот Месија а.с. му се заветувале на верност, даваат искази и изјави кои не се базирани на фактите и реалноста. Возвишениот Аллах вели дека, без оглед на тоа дали вашата личност доживува загуба или вашите родители се во загуба, никогаш не треба да сведочите лажно бидејќи тоа остава впечаток дека сте ја сокриле вистината и сте се обиделе да се спасите од давање на вистинито сведоштво. Возвишениот Аллах вели дека не треба да ја сокривате вистината макар тоа да има последици и против самиот себе, твоите родители или твојата блиска роднина; секогаш морате да ја зборувате вистината. Исто така, секогаш треба да имате на ум дека Возвишениот Аллах знае што правите. Не можете да го измамите Возвишениот Аллах. Возвишениот Аллах вели дека можете да добиете световна корист, меѓутоа, дури и ако на овој свет ја избегнете казната на Возвишениот Аллах, ќе бидете казнети во следниот живот.
Имамот кој го прифативме, воспоставил такви примери, што дури и оние кои не се Ахмади муслимани останале запрепастени со тоа. Во една прилика, неговото вистинито сведочење на судот довело до финансиска загуба на неговиот татко. Неговиот адвокат дури однапред му кажал дека ако не сведочи како што тој ќе му каже, ќе има загуба. Меѓутоа, Ветениот Месија а.с. рекол дека без оглед на тоа какви околности се во прашање, тој сигурно ќе зборува вистинито. Така да, ова е пример на искрен слуга на Чесниот Пратеник Мухаммед с.а.в.с. кого сме го прифатиле. Понатаму, ние мораме да го имаме овој пример на ум и да го испитаме секој предмет во поглед на нашето сведочење во светлината на овој пример. Оние кои се во искушение да го избегнат плаќањето на данок или бесправно да бараат придобивка мора на ум да го имаат нивниот чесен учител. Ахмади муслиманите мора да поднесуваат световни загуби и да не ја кријат вистината. Секогаш мора да ја зборуваат вистината. Ако нивните намери се чисти, ако додека се сведоци за Семоќниот Бог цврсто се држат до праведноста и ако се воздигнат и воспостават стандард на сведочење со стандардот на Каул-е-Садеед (јасно и транспарентно зборување на вистината) тогаш Возвишениот Аллах, Кој е Господар и Давател, ќе направи одредби и истите ќе ги благословува. Така, ние секогаш мораме да се преиспитуваме и да се проценуваме. Возвишениот Аллах бил милостив кон нас кога не оспособил да го прифатиме Имамот на ова доба. Возвишениот Аллах направил да бидеме браќа едни со други. Меѓутоа, поради некои наши лични придобивки, или поради задоволството на нашето его, или поради чувството на грчење кон другите во нашите срца ние се обидуваме да се осветиме и кога тоа го правиме одиме до таа крајност што во нашите срца го снемува стравот од Возвишени Бог.
Дури и ако човек верува дека кон него некој лошо се однесувал, откако сè е завршено и решено, нека се одвои од него. Оставете го предметот на Возвишениот Бог Кој е добро свесен за сите работи. Богатството на верниците е тоа што можат таквите работи да му ги препуштат на Возвишениот Аллах. По воспоставување на правда, еднаквост и вистина во нашето општество Возвишениот Аллах на верниците им наредил на страна да ги остават своите лични, општествени и национални работи, и нивната одговорност е да воспостават повисоко ниво на правда и еднаквост додавајќи го високо нивото на чесност и непристрасност со други држави. Ако не го исполните овој стандард на праведност дури и со непријателите, тогаш тоа ќе значи дека не одите по патот на богобојазливоста. Значи, преводот на ајетот на сура Ал-Маида кој го проучив е следниот:
„О верници, должноста кон Аллах извршувајте ја, и праведно сведочете! И нека непријателството кон некој народ не ве наведе да постапувате поинаку освен праведно! Бидете праведни, тоа е најблиску до чесноста, и стравувајте од Аллах, бидејќи Аллах знае што правите!“
Постојат верски разлики и како резултат на тоа луѓето од другите вери не се однесуваат соодветно, но сепак и во такви околности на верникот не му својствено да се осветува и да не се придржува до барањата на правдината.
Во врска со ова Хазрети Халифа-тул Месих I еднаш во своето обраќање рекол дека, на пример, во ова време Арјите ќе ги попречуваат муслиманите во нивните работи, но дури и кога ќе го прават тоа муслиманите немаат право да се осветуваат.
Само кога така се однесуваме можеме да постапуваме по оваа наредба. Работата на верниците е да ја втемелат правдата, да се однесуваат богобојазливо и своите работи да ги препуштаат на Семоќниот Бог, Кој со сè е запознаен. Вистинското значење на наредбата за сведочење без било каква разлика е строго согласно со исламското учење и тоа треба да стане пример за луѓето од друга вера, за општеството воопшто како и за другите нации. Затоа, Семоќниот Бог рекол дека непријателството на некој друг народ не смее да ве наведе да ги преминете границите до таа мера што нема да се придржувате до барањата на правдината. Вие по секоја цена и во секој случај морате да ја одржувате правдата. Муслиманите на светот треба да му го покажат убавото муслиманско учење и пораката на исламот да ја пренесете преку личен пример.
Меѓутоа, реалноста е сосема спротивна, и во муслиманските земји ништо поинакво не може да се види освен ужасни призори и злочини. Преубавото муслиманско учење може да се покаже само кога како поткрепа ја има вистинитоста на Семоќниот Бог. Колку навистина е убава оваа наредба на Чесниот Кур‘ан:
„… И нека непријателството кон некој народ не ве наведе да постапувате поинаку освен праведно!“
Оваа наредба не е дадена во ниту една друга религиска книга. Не смее да постои никаква разлика во праведното однесување бидејќи и муслиманите и нè муслиманите имаат еднакво право во постигнувањето на правдината.
Јас ќе дадам неколку примери за ситни детали како Чесниот Пратеник Мухаммед с.а.в.с. направил асхабите да се однесуваат токму така.
Еднаш Чесниот Пратеник Мухаммед с.а.в.с. своите асхаби ги пратил во Мека да соберат некои информации. Во тоа време за муслиманите околностите биле многу ризични бидејќи непријателите секогаш ги напаѓале и настојувале да ги повредат. Во такви околности кога асхабите отишле по информации во близина на светата џамија се сретнале со непријателите. Бидејќи непријателите ги забележале муслиманите помислиле дека ако ги пуштат ќе ги известат останатите луѓе од Мека кои би можеле да ги нападнат и убијат. Со тоа мислење на ум тие ги нападнале овие неверници и биле можеби еден или двајца. Кога асхабите се вратиле во Медина и луѓето од Мека дошле за да кажат како: „Вашите луѓе убија двајца од нашите во близина на светата џамија и си заминаа.“ Чесниот Пратеник Мухаммед с.а.в.с. сослушал што кажале тие но не одговорил дека тие лично така се однесувале и зошто сега прават паника од тоа кога на ист начин се постапило и со нив. Наместо тоа, тој веднаш преземал мерки и им одговорил дека кон нив се постапило погрешно и неправедно. Можеби поради близината на светата џамија неверниците не биле доволно внимателни и поради тоа Чесниот Пратеник Мухаммед с.а.в.с. согласно на арапската традиција наредил веднаш да се плати за двајцата убиени. Тој тоа го платил и ги укорил асхабите поради престапот кој го направиле.
Постои уште еден сличен случај кога асхабите во текот на битка убиле една жена. Кога Чесниот Пратеник Мухаммед с.а.в.с. дознал за ова им бил многу лутен на асхабите и знаците на лутина на неговото лице биле толку силни што никогаш порано тоа не се видело. Асхабот која ја убил жената рекол дека таа била убиена случајно но Чесниот Пратеник Мухаммед с.а.в.с. сепак бил силно погоден од болка бидејќи правдата не била исполнета.
Се пренесува дека еден асхаб на еден Евреин му должел четири драхми кои ги земал како заем и рокот за плаќање бил поминат. Евреинот му пришол на Чесниот Пратеник Мухаммед с.а.в.с. и замерил за тоа дека човекот не му ги вратил неговите четири драхми. Чесниот Пратеник с.а.в.с. го повикал тој асхаб, Абдуллах р.а., и му рекол парите да ги врати. Хазрети Абдуллах рекол: „Се колнам со Оној Кој те пратил со вистина, дека не сум во состојба да го отплатам тој заем. Јас разбирам дека морам тоа да го отплатам но овој момент не можам.“ Чесниот Пратеник Мухаммед с.а.в.с. повторно му кажал да ги врати парите но хазрети Абдуллах р.а. го дал истот одговор и рекол дека кога Пратеникот ќе ги прати во Каибар заемот ќе го отплати од воениот плен. Но, Чесниот Пратеник Мухаммед с.а.в.с. повторно му кажал да го плати долгот. Кога Чесниот Пратеник Мухаммед с.а.в.с. некоја работа ќе ја повторил три пати тоа значело дека тоа е конечна одлука. Затоа хазрети Абдуллах р.а. отишол право на пазар. На себе имал облека завиткана околу струкот и едно парче на главата. Го симнал парчето од главата, го заврзал околу струкот, а друг дел од облеката го продал за четири драхми и го отплатил заемот.
Ваков стандард втемелил Чесниот Пратеник Мухаммед с.а.в.с.. Тој од Евреинот не побарал одлагање на враќање на долгот. Наместо тоа тој на својот асхаб му кажал веднаш да го отплати долгот па дури тоа и да значи продавање на облеката која ја носи. Од ваквите примери се гледаат стандардите на чесност кои ние мораме да ги одржуваме на сите нивоа ако сакаме да бидеме меѓу вистинските следбеници на вистинскиот слуга на Чесниот Пратеник Мухаммед с.а.в.с. и да ја исполниме целта за доаѓањето на Ветениот Месија а.с..
Во ајетот на сура Ал-А‘раф кој го проучив, Семоќниот Аллах ни ја наредил токму оваа работа. Преводот на ајетот е:
„А од оние кои Ние ги создадовме постојат луѓе кои другите луѓе ги упатуваат со вистина и со тоа правда спроведуваат.“
(Ал-А‘раф 182)
Оној кој дава упатство секогаш е оној кој зборува за вистината и еднаквоста и потоа дава упатство. Како на другите може да им даде правдина оној кој и самиот не е праведен? Затоа, ако сакаме да го исполниме заветот кон Ветениот Месија а.с., да ја довршиме неговата мисија, да ја шириме пораката на исламот до сите делови на светот и да ја исполниме должноста кон унапредување на пораката, тогаш мораме да го усвоиме извонредниот морал согласен на овој принцип кој всушност е исламското учење и е наредбата на Чесниот Пратеник Мухаммед с.а.в.с. за кои и Ветениот Месија а.с. ни кажал да ги усвоиме. Ако нашите сведочења не се базирани на вистината и правдата, ако нашето однесување во куќата и во општеството не е согласно на наредбите на Чесниот Пратеник Мухаммед с.а.в.с., ако во нашите срца нема омраза и злоба кон нашите непријатели, тогаш нашето унапредување на пораката нема да биде она кое го унапредува вистинското упатство. Според тоа, секој Ахмади муслиман има голема одговорност во тоа да мораме да ги отвориме патиштата на унапредување на пораката преку сопственото однесување и пракса. Нека Семоќниот Аллах не оспособи своите животи да ги водиме придржувајќи се до Неговите наредби и со исполнување на должноста кон заветот што сме му го дале на Ветениот Месија а.с.. Ние мораме да го исполниме заветот на верност кој сме го дале на Ветениот Месија а.с. и да станеме пример за другите во поглед на вистинското упатство и правда.
По џума намаз јас ќе клањам џеназа намаз за починатиот господин Хасан Мухаммед Кан Ариф сахиб чие тело не е присутно.
Тој бил син на господинот Фазал Мухаммед Кан сахиб Шималви. Господинот Хасан Мухаммед Кан Ариф сахиб бил бивш Вакеел е-Таншир, во Рабва и бил уредник на магазинот ’Ахмадија Газетте‘ во Канада. Починал на 3 ноември 2017 година на деведесет и седум години. На Аллах му припаѓаме и Нему ќе му се вратиме. Со Аллаховата милост бил мууси (член на институцијата на Завештание). Господинот Хасан Мухаммед Кан Ариф сахиб е роден во Јаландар на 26 јануари 1920 година. Во 1915 година неговиот татко Фазал Мухаммед Кан сахиб Шималви имал прилика да даде завет на раката на хазрети Халифа-тул Месих II р.а.. Во 1943 година во текот на посетата на хазрети Муслех Мауд р.а. во Делхи, иако работел за индиската влада, Хасан Мухаммед Кан Ариф сахиб решил својот живот да го посвети во служба на Ахмадијатот. Кога оваа вест ја кажал на својот татко, тој се одушевил но во исто време и го советувал и му рекол: „Ти сакаш да го посветиш својот живот, но немој да мислиш дека тоа ќе биде лесен живот. Ако сакаш да го посветиш животот (во служба на верата) во вистинска смисла на зборот, тогаш запомни дека тоа е трнлив пат. На тој пат ќе немаш чест и раскош и ќе мораш да живееш како обичниот народ. Твојот приход во споредба со сегашната плата ќе биде безначаен но ќе мораш да се снајдеш со тој износ.“
Јас исто така го познавам уште од детството но сепак по Халифатот неговото однесување потполно се смени до изненадувачки степен. На почеток немаше компјутери, и тој рачно го подготвуваше целиот дел на урду јазик за (магазин) ’Ахмадија Газетте‘ и го даваше да се отчука на англиски јазик. Исто така, преведуваше хутби на англиски јазик и по неколку пати ги проверуваше сè додека не беше задоволен и дури тогаш ги вклучуваше во ’Ахмадија Газетте‘. Помнеше исклучително добро и имаше широко знаење за историјата на исламот. Секогаш нешто читаше, или книга или магазин. Редовно читаше весници и наведуваше со вера вдахновени приказни од животот на асхабите.
Нека Семоќниот Аллах ја истури Својата милост, нека му опрости на починатиот и нека ја воздигне неговата положба. Нека Он ги оспособи неговите деца и потомци да останат цврсто врзани со Ахмадија Халифатот.