Muhammad(saw) wspaniały wzór (60)

Kazanie Piątkowe wygłoszone w meczecie Mubarak, Tilford, Wielka Brytania

Po wyrecytowaniu Taszahhud, Ta’ałłuz i Sury al-Fatihah, Khalifatul Masih Hadhrat Mirza Masroor Ahmad ^(aba) powiedział, że będzie kontynuował wspominanie wypraw z życia Świętego Proroka (sa).

Wyprawa Zaida bin Harithah (ra) do Banu Juzam

Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że jest wyprawa, o której znajdujemy wzmiankę w historii. Nazywana jest Wyprawą Zaida bin Harithah. Miała ona miejsce w Jamadi al-Akhir 6 AH w kierunku Banu Juzam w Hisma, co stanowiło podróż trwającą osiem nocy z Medyny.

Khalifatul Masih (aba) zacytował Hazrat Mirzę Bashira Ahmada (ra), który pisze:

,,Jeśli chodzi o datę tej wyprawy, istnieje jedna niejasność, o której należy wspomnieć. Ibni Sa’d i idący za nim inni uczeni z Sirat zapisali datę tej wyprawy na Jamadi’ul-Akhir 6 AH. Uznali ją za autentyczną. Jednakże Allamah Ibni Qayyim rozwinął w Zadul-Ma’ad, że wyprawa ta miała miejsce w 7 AH po Traktacie z Hudaibiyah. Być może podstawą twierdzenia Ibni Qayyima jest to, że relacja stwierdza, że ​​powodem tej wyprawy był powrót Dihyah Kalbi do Medyny po spotkaniu z Cesarzem. Natomiast Banu Juzam ograbili go w drodze. Potwierdzono, że Święty Prorok (sa) wysłał Dihyah (ra) do Cezara z listem po Traktacie z Hudaibiyah.

Dlatego ten incydent nie mógł mieć miejsca przed Traktatem Hudajbijja. Dowód ten jest sam w sobie całkowicie jasny i oczywisty. W świetle tego narracja Ibniego Sa’da zasługuje na odrzucenie. Jednak zdaniem tego skromnego człowieka istnieje jedno wyjaśnienie, którego Allamah Ibni Qayyim nie zauważył. Mianowicie – być może Dihyah (ra) udał się do Syrii, aby spotkać się z Cesarzem więcej niż raz. Innymi słowy, za pierwszym razem, to jest przed Traktatem Hudajbijja, udał się tam z własnej woli. Udał się tam w celu handlu oraz również spotkał Cezara.

Za drugim razem, po Traktacie Hudajbijja, udał się tam z listem Proroka (sa). Prorok (sa) wysłał go jako ambasadora, wybierając go na podstawie tego, że spotkał się już z Cezarem. Wyjaśnienie to jest również poparte faktem, że Ibni Ishaq napisał, że podczas pierwszej podróży Dihyah (ra) był w posiadaniu dóbr handlowych, ale w podróży po Traktacie Hudaibiyah, nie wydaje się, aby istniał widoczny związek z dobrami handlowymi. Możliwe jest również, że ta podróż Dihyah (ra) miała na celu jedynie handel, a narrator Ibni Sa’d pomylił drugą podróż z pierwszą i połączył wzmiankę o spotkaniu z Cezarem i jego darami z tą narracją przez domysły. Allah wie najlepiej.’’

(Życie i charakter Pieczęci Proroków (sa), tom 3, str. 30)

Hudhur (aba) powiedział, że Dihyah Kalbi wracał ze spotkania z Cezarem Rzymu. Ten dam mu prezenty. Po drodze Hunaid bin Arid i jego syn zaatakowali go. Zabrali wszystko, co Dihyah (ra) miał, z wyjątkiem starego ubrania. Ludzie z plemienia Dhubaib Rufa’ah bin Zaid, którzy byli muzułmanami, usłyszeli o tym. Udali się do Banu Juzam i zaatakowali ich, aby odzyskać prezenty, które zostały dane Dihyah Kalbi.

Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że gdy Święty Prorok (sa) usłyszał o incydencie od Dihyah Kalbi (ra) poprosił Hunaida i jego syna o zemstę, Święty Prorok (sa) wysłał 500 muzułmanów pod przywództwem Hazrata Zaida bin Harithah (ra). Ten batalion podróżował nocą i ukrywał się w dzień. Po drugiej stronie, było plemię Banu Juzam. Rufa’ah nie był świadomy tego wszystkiego. W międzyczasie batalion pod przywództwem zaatakował Banu Juzam. Pokonał ich, biorąc 1000 wielbłądów i 500 owiec wraz ze 100 jeńcami.

Kalif (aba) powiedział, że po tym ataku Banu Dhubaib, które było odłamem Banu Juzam, udało się do Proroka (sa). Powiedzieli, że stali się muzułmanami. Jednak istniały zabezpieczenia dla nie muzułmanów, więc dlaczego ich plemię również zostało zaatakowane? Prorok (sa) powiedział, że mieli rację, jednak Hazrat Zaid (ra) nie był tego świadomy. Prorok (sa) stale wyrażał swój żal z powodu zabitych członków ich plemienia. Banu Dhubaib powiedziały, że muszą żądać zadośćuczynienia w związku ze swoimi zabitymi. Jednak po prostu poprosiły, aby to, co im zabrano, zostało zwrócone, co Prorok (sa) natychmiast nakazał zrobić.

Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że to wyraźnie obala bezpodstawne oskarżenia, że ​​islam poszedł na wojnę tylko po to, aby zdobyć łupy. Obecnie muzułmanie atakują samych muzułmanów, nie mówiąc już o honorowaniu praw tych, z którymi złożyli przysięgę.

Wyprawa Hazrata Zaida bin Harithah (ra) do Doliny Qura

Kalif (aba) powiedział, że w Radżabie 6 AH odbywa się kolejna wyprawa Hazrata Zaida bin Harithah (ra) do Doliny Qura, która znajduje się 350 kilometrów od Medyny. Mieszkały tam plemiona Mazhij i Quza. Między nimi a muzułmanami doszło do bitwy, w trakcie której Hazrat Zaid (ra) również został ranny.

Wyprawa Abdura Rahmada bin Auf (ra)

Hudhur (aba) powiedział, że miała miejsce wyprawa Abdur Rahmada bin Aufa (ra) w Shaban 6 AH w kierunku Dumatul Jandal. Znajduje się ono około 450 kilometrów od Medyny. Jego Świątobliwość (aba) zacytował Hazrat Mirzę Bashira Ahmada (ra), który pisze:

,,W odniesieniu do przygotowań i wyjazdu na tę wyprawę, Ibni Ishaq zapisał interesującą opowieść 'Abdullaha bin 'Umara (ra): Pewnego razu siedzieliśmy w towarzystwie Proroka (sa) i Ḥazrat Abu Bakra (ra), 'Umar (ra), Uthman (ra), 'Ali (ra) i 'Abdur-Rahman bin 'Auf (ra) byli również obecni. Wtedy młody Ansari stawił się przed Prorokiem (sa) i zapytał: „O Posłańcu Allaha! Kto jest najbardziej wybitny wśród wierzących?” Prorok (sa) odpowiedział: „Ten, który jest najbardziej wybitny w swoim charakterze”. Następnie zapytał: „Więc o Posłańcu Allaha! Kto jest najbardziej prawy?” Prorok (sa) odpowiedział: „Ten, który dużo pamięta o śmierci i przygotowuje się do niej z wyprzedzeniem”.

Na te słowa towarzysz Ansari zamilkł, a Święty Prorok (sa) spojrzał w naszą stronę i powiedział:

„O Wy, Grupo Muhadżirin! Istnieje pięć złych rzeczy, przed którymi szukam ochrony Allaha, aby nigdy nie zapuściły korzeni w mojej Ummie. Ponieważ każdy naród, w którym się rozwijają, jest przez nie niszczony. Po pierwsze, nieprzyzwoitość i rozpusta nie rozprzestrzeniają się w żadnym narodzie w takim stopniu, aby zaczęły one być praktykowane publicznie. W rezultacie takie choroby i epidemie nie zaczynają się objawiać tak, jak u ludów przed nimi. Po drugie, zło nieuczciwości w wadze i mierze nigdy nie zapuściło korzeni w żadnym narodzie. W rezultacie nie zesłano na nich udręki głodu, trudności, przeciwności oraz tyrańskich i niesprawiedliwych rządów. Po trzecie, żaden naród nigdy nie wykazał lenistwa i zaniedbania w składaniu Zakat i jałmużny.

W rezultacie nie cierpiał na niedobór deszczu, w takim stopniu, że gdyby Bóg nie dbał o zwierzęta i bydło wśród swojego stworzenia, opady deszczu zostałyby trwale wstrzymane u takiego narodu. Po czwarte, żaden naród nigdy nie złamał przymierza Boga i Jego Posłańca. W rezultacie inny naród spośród ich wrogów nie został stworzony, aby rządzić nimi i uzurpować sobie ich prawa. Po piąte, nigdy uczeni i przywódcy żadnego narodu nie wydali religijnych wyroków w celu zniekształcenia szariatu dla swoich celów. W rezultacie nie doszło do serii wewnętrznej przemocy i konfliktów”.

To złote przemówienie Proroka (sa) jest doskonałym wglądem w przyczyny leżące u podstaw wzrostu i upadku narodów. Co więcej, jeśli muzułmanie zapragną, może to służyć jako doskonała lekcja nawet w obecnych czasach.

( Życie i charakter Pieczęci Proroka (sa) , tom 3, s. 69-70)

Jego Świątobliwość (aba) dalej cytował słowa Hazrat Mirzy Bashira Ahmada (ra) odnośnie szczegółów tej wyprawy:

,,Teraz sfera wpływów islamskich zaczęła się bardzo szybko poszerzać. Rozprzestrzenianie się islamu zaczęło docierać również do odległych regionów. Jednak wraz z tym wzrastał również sprzeciw w tych odległych regionach. Ci, którzy byli skłonni do islamu, byli zmuszeni stawić czoła prześladowaniom ze strony współplemieńców, a w obawie przed tymi prześladowaniami wielu ludzi o słabej naturze powstrzymywało się od wyrażania islamu. Dlatego wśród motywów wypraw wojennych dodano dodatkowy motyw, aby wysyłać armie w kierunku takich plemion, w których różni ludzie byli skłonni do islamu w swoich sercach. Jednak do tej pory powstrzymywali się od przyjmowania islamu z powodu strachu przed prześladowaniami. Innymi słowy, celem wysyłania tych armii było ustanowienie wolności religijnej, na którą islam kładł duży nacisk.

W tym głównym celu Święty Prorok (sa) wysłał armię pod dowództwem 'Abdur-Rahmana bin 'Auf (ra) do odległego regionu Dumatul-Jandal w miesiącu Sha’ban 6 AH. Czytelnicy mogą pamiętać, że Święty Prorok (sa) również udał się w to samo miejsce w 4 AH, aby osobiście ustanowić pokój. W ten sposób wspomniany region wszedł już w krąg wpływów islamu dwa lata wcześniej. Mieszkańcy tego miejsca nie byli nieświadomi nauk islamskich. Raczej, prawdopodobnie, grupa z nich była skłonna do islamu, ale nie miała odwagi z powodu sprzeciwu ich wodzów i członków plemienia. W szóstym roku Hidżry Święty Prorok (sa) wysłał dużą armię złożoną z wybitnych Towarzyszy, w kierunku Dumatul-Jandal, pod dowództwem 'Abdur-Rahmana bin 'Auf (ra) (…)

Po tym, Święty Prorok (sa) zwrócił się do swojego bliskiego Towarzysza 'Abdur-Rahmana bin 'Auf (ra). Powiedział: „Ibni 'Auf! Bądź przygotowany, gdyż pragnę wysłać cię na Sariyyah jako dowódcę”. Dlatego następnego dnia, 'Abdur-Rahman bin 'Auf (ra) stawił się przed Świętym Prorokiem (sa). Prorok (sa) zawiązał turban 'Abdur-Rahmana bin 'Auf (ra) na jego głowie własnymi rękami. Nakazał Bilalowi (ra) powierzyć mu flagę. Następnie, Święty Prorok (sa) wyznaczył armię Towarzyszy pod dowództwem Hazrata 'Abdur-Rahmana bin 'Auf (ra). Powiedział im:

„O Ibni 'Auf, weź tę flagę i wszyscy wyruszcie na dżihad drogą Allaha; I walczcie z niewiernymi, ale patrzcie tutaj, nie postępujcie nieuczciwie, nie łamcie przysiąg, nie okaleczajcie zmarłych wrogów, ani nie zabijajcie dzieci. To jest przykazanie Boga i Sunnat Jego Proroka”.

W tej narracji narrator prawdopodobnie błędnie pominął wzmiankę o kobietach. W innym miejscu wyjaśniono, że gdy Prorok (sa) wysyłał armię, podkreślał również, aby nie zabijać kobiet, osób starszych i takich osób, których życie było poświęcone służbie religii.

Po tym, Święty Prorok (sa) polecił Hazrat 'Abdur-Rahmanowi bin 'Auf (ra), aby udał się do Dumatul-Jandal i spróbował rozwiązać sprawę pokojowo. Gdyby bowiem ludzie powstrzymali się od wojny i konfrontacji, byłby to najlepszy scenariusz. Ponadto, Święty Prorok (sa) poinstruował 'Abdur-Rahmanowi bin 'Auf (ra), że w tym przypadku właściwe byłoby, aby poślubił córkę wodza ludu.

Po tym Święty Prorok (sa) pożegnał się z Sariyyah. Po czym 'Abdur Rahman bin 'Auf (ra) wyruszył z 700 towarzyszami do Dumatul-Jandal.  Znajduje się ono na północ od Arabii i na północny wschód od Tabuk, w pobliżu granicy z Syrią. Kiedy ta armia islamska dotarła do Dumah, początkowo wydawało się, że mieszkańcy Dumah są gotowi na wojnę i zagrozili muzułmanom mieczem. Jednak stopniowo, za pośrednictwem 'Abdur-Rahmana bin 'Auf (ra), powstrzymali się od tego zamiaru. Po kilku dniach, dzięki nauczaniu 'Abdur-Rahmana bin 'Auf (ra), ich wódz Asbagh bin 'Umar Kalbi, który był chrześcijaninem, szczerze przyjął islam. Ponadto wraz z nim wielu ludzi z jego plemienia, którzy być może już w swoich sercach byli skłonni do islamu, stało się muzułmanami. Ci ludzie, którzy chcieli pozostać w swojej wierze, również przyjęli podporządkowanie się rządowi islamskiemu z całkowitym zadowoleniem serca.

W ten sposób wyprawa ta dobiegła końca z wielkim sukcesem i doskonałością. Zgodnie z instrukcją Proroka (sa), 'Abdur-Rahman bin 'Auf (ra) poślubił Tamadur, córkę wodza Dumatul-Jandal. Powrócił do Medyny. Ponadto, dzięki łasce Boga i błogosławieństwu modlitwy Proroka (sa), 'Abdur-Rahman bin 'Auf (ra) urodził się syn z Tamadur. Należał do wybitnych wyznawców islamu i osiągnął taką rangę w wiedzy i mądrości, że uważano go za najwybitniejszego z uczonych swoich czasów. Jego imię brzmiało Abu Salmah Zuhri.

(Życie i charakter Pieczęci Proroków (sa) , tom 3, s. 69-72)

Wyprawa Hazrat Alego (ra) do Fadak

Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że jest również wyprawa Hazrat Alego (ra) w kierunku Fadak. Leżał on w odległości sześciu nocy od Medyny. Jego Świątobliwość (aba) zacytował Hazrat Mirzę Bashira Ahmada (ra), który pisze:

,,Spustoszenie, które spotkało naród żydowski w Medynie z powodu ich zdrady i wyrządzania szkód, było niczym cierń w sercu Żydów w Arabii. Ponadto, po Ghazwah Banu Quraizah, która zniszczyła Żydów w Medynie, wioska Khaibar, która była największym ośrodkiem Żydów w Hidżazie, stała się kwaterą główną tajnych spisków przeciwko islamowi. Ponadto Żydzi z tego miejsca, którzy zwyczajowo okazali się bardzo mściwi, zazdrośni i okrutni, byli oddani swoim wysiłkom wymazania islamu i unicestwienia muzułmanów. W konsekwencji, te same okoliczności stały się przyczyną bitwy pod Khaibar, która miała miejsce na początku 7 AH. W jej wyniku cały region Khaibar przyłączył się do rządu islamskiego. Teraz, wydarzenie, o którym zamierzamy wspomnieć, jest również związane z tym łańcuchem wydarzeń.

W miesiącu Szaban 6 AH Święty Prorok (sa) otrzymał wiadomość, że trwają tajne rozmowy między plemieniem Banu Sa’d bin Bakr a Żydami z Chajbaru. Również plemię Banu Sa’d gromadzi swoje siły przy wsparciu mieszkańców Chajbaru.

Po otrzymaniu tej wiadomości, Święty Prorok (sa) wysłał armię Towarzyszy pod dowództwem Hazrata 'Ali (ra). Ci, ukrywając się w dzień i podróżując nocą, dotarli w pobliże Fadak, blisko miejsca, w którym gromadzili się ci ludzie. Muzułmanie znaleźli Beduina, który był szpiegiem Banu Sa’d. Hazrat 'Ali (ra) uwięził go. Zapytał go o sytuację Banu Sa’d i ludzi z Khaibar. Na początku wyraził całkowity brak wiedzy i nie miał żadnych relacji. Jednak ostatecznie opowiedział wszystko po uzyskaniu obietnicy przebaczenia. Następnie lud muzułmański uczynił go swoim przewodnikiem. Ruszył w miejsce, w którym gromadzili się Banu Sa’d. Po czym rozpoczęli nagły atak. Z powodu tego nagłego ataku Banu Sa’d zostali zdezorientowani i uciekli z pola bitwy. Hazrat 'Ali (ra) zabrał łupy i powrócił do Medyny. W ten sposób zagrożenie zostało tymczasowo odsunięte na bok.

( Życie i charakter Pieczęci Proroków (sa) , tom 3, s. 72-73)

Wyprawa Hazrat Abu Bakra (ra) do Fazarah

Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że wówczas miała miejsce wyprawa Hazrat Abu Bakra (ra) w kierunku Fazarah, która znajduje się około 350 kilometrów od Medyny. Zapisano, że pod dowództwem Hazrat Abu Bakra (ra) muzułmanie zaatakowali Banu Fazarah i odnieśli zwycięstwo.

Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że będzie kontynuował relacjonowanie tych wydarzeń w przyszłości.

Modlitwy pogrzebowe

Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że wspomni o następujących zmarłych członkach:

Tayyab Ali Bangali, który był derwiszem Qadian. Niedawno zmarł. Urodził się w Bangladeszu. Kiedy odwiedził Drugiego Kalifa (ra) w Qadian, zakochał się w Qadian i nigdy nie wrócił do ojczyzny. Służył Wspólnocie na różne sposoby. Kiedy pojawiły się trudności finansowe, polecono pracownikom w Sadr Anjuman, aby spróbowali podjąć pracę na boku, aby zarobić. Z tego powodu otworzył herbaciarnię. Oferował darmową herbatę biednym i gościom.

Niedawno miał dolegliwości kolan, na które lekarze zasugerowali operację, ale się nie zgodził. W tym czasie dużo się modlił. Pewnej nocy miał sen, w którym Obiecany Mesjasz (as) dał mu zioła. Następnie jego stan zaczął się poprawiać. Ostatecznie mógł wrócić do meczetu na modlitwy. Bardzo kochał Kalifat. Miał zamiłowanie do sportu i zachęcał innych młodych ludzi do uprawiania sportu, a także dbał o ich wychowanie w ten sposób. Był ostatnim derwiszem, który pozostał w Qadian. Po nim nie pozostał żaden derwisz. Teraz obowiązkiem nowego pokolenia w Qadian jest podtrzymywanie ducha poświęcenia i oddania ustanowionego przez starszych.

Mirza Muhammad Din Naz , który pełnił funkcję Sadr Sadr Anjuman Rabwah. Po ukończeniu studiów pełnił funkcję profesora, a następnie wicedyrektora w Jamia Ahmadiyya Rabwah. Służył społeczności na różnych stanowiskach. Miał również zaszczyt zostać uwięzionym na drodze Allaha za swoją wiarę jako Ahmadi. Znał również język arabski. Pełnił funkcję przewodniczącego rady arabskiej. Jego żona poświadcza, że ​​jego życie było ucieleśnieniem „Miłości do wszystkich, nienawiści do nikogo”. Od nastoletnich lat wyrobił sobie nawyk składania tahadżdżud [dobrowolnych modlitw przed świtem].

Kalif (aba) powiedział, że kiedykolwiek Muhammad Din Naz przyjeżdżał do Wielkiej Brytanii, zawsze wyrażał wielką miłość do Kalifatu. Widział, że jego oczy napełniały się miłością. Jego Świątobliwość (aba) poświadczył o jego posłuszeństwie. Gdy kiedykolwiek ktoś go gdzieś zaprosił, zgodziłby się pójść tylko pod warunkiem, że zapewnią go, że przywiozą go z powrotem na czas, aby mógł modlić się za Jego Świątobliwość (aba). Zaoferowano mu dobrze płatną pracę na uniwersytecie w Egipcie, w czasach, gdy pensja misjonarza wynosiła zaledwie 40 rupii. Jednak odrzucił tę ofertę, ponieważ poświęcił swoje życie służbie Wspólnocie. Jego Świątobliwość (aba) modlił się, aby Allah udzielił mu przebaczenia i miłosierdzia oraz podniósł jego pozycję.

Akmuran Haikif, który pełnił funkcję przewodniczącego Wspólnoty w Turkmenistanie. Miał okazję przybyć na Dżalsa Salana (Roczną Konwencję) w Wielkiej Brytanii. Wziął udział w International Bai’at (ceremonii inicjacji), stając się pierwszym Ahmadi z Turkmenistanu. Był w stanie przetłumaczyć Święty Koran na turkmeński. Opisuje, że jako student zawsze szukał Boga i miał sen, w którym ktoś wzywał go do siebie. Później poznał Wspólnotę Ahmadiyya. Zobaczył obraz Obiecanego Mesjasza (as). Wtedy zdał sobie sprawę, że była to ta sama osoba, którą widział we śnie. Był bardzo szczerą osobą. Jego Świątobliwość (aba) modlił się, aby Allah udzielił mu przebaczenia i miłosierdzia oraz podniósł jego pozycję.

Podsumowanie przygotowane przez The Review of Religions.