Perla të urtësisë nga Hazret Kalifi II i Mesihut të Premtuar r.a.

Dua t’ju rrëfej disa nga fjalët e Kalifit II r.a. të cilat ose drejtpërdrejtë ose tërthorazi lidhen me Mesihun e Premtuar a.s. Këto rrëfime përmbajnë mësime të çmueshme, që vlejnë edhe sot në përcaktimin e drejtimit tonë.

Rrëfimi i parë lidhet me pasionin e Mesihut të Premtuar a.s. për përhapjen e Islamit dhe pritshmërinë e tij prej anëtarëve të xhematit. Mesihu i Premtuar a.s. kishte dëshirë që ky pasion dhe dëshirë e zjarrtë për të thirrur njerëzit kah Islami, të ngjallej edhe në zemrat e anëtarëve. Kalifi II r.a. rrëfen se Mesihu i Premtuar a.s. gjithmonë mendonte për mënyrat sesi të përhapej mesazhi i xhematit anembanë botës, dhe ky ishte shqetësimi i tij më i madh që e mundonte ditë e natë. Njëherë ai sugjeroi se anëtarët e xhematit të kishin uniformë të veçantë, që i dallonte nga të tjerët, dhe kështu vetvetiu njerëzit të mësonin rreth këtij xhemati. Shumëkush parashtroi idetë e tyre se si mund të dallohej një musliman ahmedian nga të tjerët. Sigurisht dallimi i jashtëm nuk duhet të ketë qenë çështja kryesore. Ai sigurisht duhet të ketë dashur që anëtarët të dallohen nga të tjerët si në besim edhe në veprat, sepse vetëm kështu ata do t’u tërheqin vëmendje të tjerëve, madje edhe vetë do të jenë të vetëdijshëm për përgjegjësinë e tyre për të përmirësuar gjendjen e tyre të besimit dhe veprimit.

Edhe sot na nevojitet të vetëdijesohemi se veshjet nuk kanë asnjë rëndësi, por e rëndësishme është që gjendja jonë duhet të jetë e tillë që çdo musliman ahmedian të dallohet prej të tjerëve. Në lidhje me veshjen, Kalifi II r.a. thotë se misionari duhet të ketë edhe pamje prej besimtarit. Duke u drejtuar të rinjve të xhematit, ai tha: “Unë u tërheq vëmendje të rinjve të xhematit, se ata duhet t’u përshtaten tipareve islame. Ata duhet të tregojnë thjeshtësinë e modestinë në mjekër, flokë dhe në veshje të tyre. Islami nuk ju ndalon veshje të pastra dhe dinjitoze, madje ju urdhëron për që t’i përmbaheni pastërtisë dhe për t’i shmangeni ndyrësisë, megjithatë ai nuk mbështet shtirje apo artificialitet. Disa persona janë të fiksuar pas rrobave të tyre saqë e kontrollojnë herë pas here. Kontrolli i jakës se mos është e pluhurosur, është një veprim i padobishëm. Në kohën e Mesihut të Premtuar a.s., njerëzit i sillnin rroba të veçanta e të shtrenjta, dhe ai i përdorte, por kurrë nuk i kushtonte aq vëmendje që t’i pastronte vazhdimisht nga pluhuri. Pra, pastrimi i rrobave nuk është i ndaluar, por teprimi dhe fiksimi në të është i papëlqyer. Nganjëherë, njerëzit bëhen nervozë nëse u mungojnë rroba të duhura apo kostume të përshtatshme për raste të veçanta. Njeriu duhet të shkojë në takime me vetëbesim dhe dinjitet po në ato rroba që i ka. Qëllimi kryesor është mbulimi i trupit, pastërti dhe dëlirësi, por nëse njeriu edhe pse ka rroba që plotësojnë këto nevoja, i shmanget takimit duke arsyetuar se më mungojnë kostumet, apo të tilla veshjet etj, atëherë këto arsyetime nuk kanë asnjë lidhje me besimin, por burojnë vetëm nga nevoja materiale.

Këtu ka një porosi të veçantë për ata që kanë dedikuar jetë në shërbim të Islamit, veçanërisht për misionarët, e përgjithësisht për anëtarët e xhematit, që ata të mos i kushtojnë aq shumë vëmendje pamjes së jashtme, saqë të harrohet objektivi kryesor. Sigurisht, janë edhe të tillë që nuk kujdesen aspak për pastërtinë, prandaj edhe ata duhet të dinë se pastërtia është pjesë së besimit. Pra, duhet pasur një ekuilibrim në çdo çështje, e jo prirje totale nga njëra apo tjetra anë.

Kalifi II r.a. duke rrëfyer një ngjarje lidhur me nevojën e thirrjes ndaj Islamit, thotë se kur shkova në Delhi, pashë që banorët e Delhit nuk rragateshin më në debate. Herët e tjera, kur kam ardhur këtu, më ka rastisur se njerëzit që vinin për takimin, fillonin lloj-lloj bisedash, e askush nuk kishte bërë një bisedë të arsyeshme. Mbaj mend se kam qenë në Delhi kur isha i vogël, dhe qëndroja pranë të afërmve të mi. Nëna jonë kishte ndenjur pranë gjyshes sonë, dhe aty kishte ardhur edhe një kushëri yni i largët nga Haiderabadi. Ai duke bërë me dorë pyeti rreth meje, dhe gjyshja më prezantoi duke thënë se është djali i filanit. Ai më pyeti se ç’janë këto fjalë që ka përhapur babai yt, madje njerëzit thonë se ai flet kundër Islamit. Kalifi II r.a. tregon se atëherë edhe pse isha në një moshë të vogël, por në vend që të frikësohesha, unë fillova bisedë rreth vdekjes së Isait a.s. sepse i mbaja mend shumë mirë argumentet. Unë i thashë se babai im ka thënë vetëm kaq se Isai a.s. ka ndërruar jetë, dhe Mesihu i Premtuar apo Imam Mehdiu do të dalë po nga gjiri i Islamit. Kalifi II r.a. tregon se ndër ajete që vërtetojnë vdekjen e Isait a.s., ishte edhe ky ajet

یعیسٰی اِنی متوفیک و رافعک الی

Unë e mbaja mend këtë ajet, dhe kështu qartësova gjithë çështjen me argumente. Ai mbeti i habitur nga diskutimi dhe përfundoi duke thënë se, sigurisht, ky ajet tregon qartë se Isai a.s. ka ndërruar jetë, por pse këta hoxhallarë bëjnë gjithë këtë ushtimë kundër jush? Unë i thashë: Më mirë pyetni hoxhallarët. Por, gjyshja reagoi shumë ashpër, dhe m’u drejtua duke thënë: pendohu, pendohu. Djali ishte shumë i hutuar nga bisedat e deritanishme, dhe tani ti i vërtetove, dhe vulose për mosbesimin.

Pastaj, duke treguar për metodën e thirrjes së një sahabiu të Mesihut të Premtuar a.s., Kalifi II r.a. rrëfen se Mian Shejr Muhammedi ishte njeri analfabet. Ai ishte ndër shokë të vjetër të Mesihut të Premtuar a.s. Ai ishte prej atyre njerëzve, që i përkushtohen plotësisht jetës shpirtërore. Për jetesë, kishte një karrocë me të cilën merrte pasagjerë dhe i çonte drejt destinacionit të tyre. Çdo ditë bënte rrugë midis Palorit dhe Bangës. A kishte zakon se kur merrte pasagjerë, gjatë rrugës fillonte muhabet me ta. Kishte bërë abonim me gazetën el-Hekem. Kështu që gjatë rrugës, nxirrte gazetën, dhe i pyeste pasagjerët: Kush nga ju di të lexojë? Më ka ardhur një gazetë me postë, ju lutem, a ka kush ta ma lexojë këtë? Njeriu kur lëviz me karrocë, i pëlqen të angazhohet në ndonjë aktivitet për t’iu shmangur lëkundjeve dhe troshitjeve të rrugës. Prandaj, pasagjerët e pranonin me kënaqësi këtë kërkesë. Kur dikush fillonte të lexonte gazetën, ai ndërhynte me pyetje dhe hapte diskutim lidhur me temë. Pra, ai shtronte pyetje në atë mënyrë që lexuesi i cili sigurisht nuk ishte ahmedian duhet të përgjigjej i mirëmenduar. Kështu, ajo çështje sqarohej plotësisht. Kalifi II r.a. tregon se momentin që Mian Shejr Ali më rrëfeu këtë ngjarje, deri atëherë afërsisht një duzinë njerëzish ishin bërë anëtarë përmes tij, dhe e gjithë kjo vetëm duke lexuar gazetën el-Fazal dhe el-Hekem. Ai jetoi gjatë, dhe nuk dihet se sa persona kishin pranuar xhematin përmes përpjekjeve të tij. Pra, nuk është e thënë se në çdo rrethanë na duhen persona të shkolluar, të shërbejnë për të përcjellë mesazhin. Madje, nëse na mungojnë persona të arsimuar për të dërguar në vende të reja, mjaftojnë edhe ata të pashkolluar, të cilët duke mësuar disa çështje themelore, mund të fillojnë shërbim në xhemate të vogla, dhe kështu mund të nisin detyrën e tyre për të përcjellë mesazhin. Nëse mbetemi në pritje të dijetarëve, nuk dihet se sa kohë do të harxhohet, derisa ata të jenë të gatshëm për t’u shërbyer. Edhe tani, numri i misionarëve që janë duke u shkolluar në xhamia, është mjaft i kënaqshëm, megjithatë, ne ende s’mund të plotësojmë nevojat tona në një të ardhme të afërt. Dijetarët duhet të studiojnë probleme të imëta të fesë, prandaj u duhet një kohë e gjatë për t’u përgatitur. Megjithatë, ka thënë i Dërguari i Allahut s.a.s. الدِّیْنُ یُسـرٌ  d.m.th. feja është lehtësi.

Nuk është i domosdoshëm të organizohen debate shkencore, seminare të mëdha apo evenimente masive për të përcjellë mesazhin e xhematit. Ne duhet të zbulojmë mënyrat që u përgjigjen rrethanave. Edhe sot janë mjaft ahmedianë që janë angazhuar në thirrje sipas mundësive të tyre, dhe janë mjaft të suksesshëm. Alhamdulillah

Kalifi II r.a. rrëfen një ngjarje rreth Nizamuddin sahibit. Ai ishte shok i përbashkët i Mesihut të Premtuar a.s. dhe Molvi Muhammed Husejnit të Batalasë. Ai kishte bërë haxh shtatë herë. Ishte njeri gazmor e i sjellshëm dhe mbante marrëdhënie miqësore si me Mesihun e Premtuar a.s. ashtu edhe me Molvi Muhammed Husejnin. Prandaj, kohën kur Mesihu i Premtuar a.s. deklaroi se ai është reformatori i kohës dhe i dërguar prej Zotit, Molvi Muhammed Husejn i Batalsë menjëherë nxori një fetva pra një vendim fetar për mosbesimin e tij. Kjo gjë e hidhëroi shumë, sepse z. Nizamuddin e kishte parë nga afër Mesihun e Premtuar a.s. dhe ishte i bindur për sinqeritetin e tij. Ai jetonte në Ludiana, dhe sa herë që dikush fliste kundër Mesihut të Premtuar a.s., ai zihej me të, dhe i thoshte: Shko njëherë te Mirza sahibi, dhe bindjuni vetë. Ai është njeri i sinqertë, i zemërmirë dhe i devotshëm. Unë kam ndenjur pranë tij, dhe e kam vërtetuar se nëse dikush i jep argumente nga Kurani, ai e pranon menjëherë. Mirza sahibi nuk merret me dallavere, e as nuk i afrohet sjelljes së tillë. Nëse, e argumentojmë nga Kurani se deklarata e tij është e pabazë, atëherë ai sigurisht ka për ta kuptuar. Kështu, ai shpesh bënte debate me njerëz lidhur me këtë çështje, madje u thoshte: kur të shkoj në Kadijan, do të shikoni se Mirza sahibi do të heqë dorë nga deklaratat e tij. Unë do të nxjerrë Kuranin para tij, dhe momentin që do t’i tregojë ajete nga Kurani për ngritjen e Isait a.s. fizikisht në qiell, ai menjëherë do të pranojë gabimin. Unë e di shumë mirë se asnjëherë nuk e kundërshton Kuranin. Një ditë me këtë qëllim ai u nis për në Kadijan. Takoi Mesihun e Premtuar a.s. dhe e pyeti: Mirza sahib! A keni braktisur fenë Islame dhe a keni mohuar Kuranin? Mesihu i Premtuar a.s. iu përgjigj: Jo, si mund ta kisha bërë këtë? Unë i bindem Kuranit dhe feja ime është Islami. Z. Nizamuddin tha: Alhamdulillah, edhe unë ashtu u jam përgjigjur njerëzve se Mirza sahibi kurrë nuk mund të mohojë Kuranin. Pastaj ai i tha: Po nëse, t’ju nxjerr qindra ajete nga Kurani Famëlartë, si argumente për provuar se Isai a.s. është ngritur fizikisht dhe i gjallë në qiell, atëherë a do të pranoni gabimin tuaj? Mesihu i Premtuar a.s.: Ju flisni për qindra ajete, unë ju them se do t’ju bindem plotësisht edhe nëse më tregoni një ajet të vetëm. Z. Nizamudini tha: Alhamdulilah. Unë kam bërë debate me njerëz, se është e vështirë për ta bindur Mirza sahibin. Njerëzit më kotë gumëzhijnë kundër jush. Pastaj tha: Po mirë, jo qindra, nëse ju nxjerr njëqind ajete nga Kurani në mbështetje të jetës së Isait a.s., a do të bindeni? Ai u përgjigj: Unë ju kam thënë se po nxorët edhe një ajet të vetëm, unë do të tërhiqem nga besimi im. Ashtu siç është e rëndësishme, bindja ndaj njëqind ajeteve, po kështu çdo fjalë dhe çdo shkronja e Kuranit kërkon bindje të plotë. Nuk ka çështje këtu për njëqind ajete, sepse mjafton edhe një ajet i vetëm. Z. Nizamudin tha: po mirë, jo njëqind ajete, do t’ju tregoj pesëdhjetë ajete. A pajtoheni se do të hiqni dorë nga bindja juaj. Atëherë Mesihu i Premtuar a.s. u përgjigj: Unë tashmë ju kam thënë. Më mjafton vetëm një ajet, dhe jam gati për të pranuar. Tani, ashtu si Mesihu i Premtuar a.s. tregonte vendosmërinë dhe gatishmërinë e tij, z. Nizamduin fillonte të dyshonte se mbase nuk ka aq shumë ajete në Kuran, prandaj ai i zbriste vazhdimisht. Në fund ai tha: mirë, atëherë besoj se po nxora dhjetë ajete, ju sigurisht keni për t’u bindur. Mesihu i Premtuar a.s. qeshi e tha: Unë i përmbahem fjalës sime të parë. Ju kërkoj vetëm një ajet. Z. Nizamudin kërkoi leje dhe i tha: Tani po largohem, inshAllah do të kthehem pas 4-5 ditësh, dhe do t’ju tregoj ajete nga Kurani.

Dijetari ahle-Hadith Molvi Muhammed Husejn Batalevi ishte në Lahor atëherë, dhe bënte letërkëmbim me Kalifin I r.a për të hartuar kushtet e debatit. Pra, për debatin që do të zhvillohej midis Mesihut të Premtuar a.s. dhe Molvi Muhammed Husejn Batalevi. Ky debat do të zhvillohej rreth çështjes së vdekjes së Isait a.s. Molvi Muhammed Husejn Batalevi argumentonte se hadithet janë interpretimi i Kuranit, prandaj nëse hadithet provojnë vërtetojnë ndonjë çështje, ajo pranohet sikur është e vërtetuar edhe nga Kurani. Prandaj, çështja e jetës apo vdekjes së Isait a.s. duhet diskutuar me anë të haditheve. Kalifi I r.a. argumentonte se Kurani Famëlartë është parësor, dhe gëzon epërsi absolute mbi hadithet, prandaj kjo çështje duhet diskutuar me anë të Kuranit. Ky letërkëmbim midis tyre zgjati disa ditë. Kalifi I r.a. për ta mbyllur këtë bisedë paraprake për përcaktimin e kushteve dhe për të siguruar debatin me Mesihun e Premtuar a.s., pak nga pak pranonte kushtet e parashtruar nga Molvi Muhammed Husejn Batalevi. Molvi Batelevi ishte mjaft i kënaqur se Kalifi I r.a. po pranonte kushtet e vendosura prej tij. Gjatë këtij diskutimi, Mian Nizamduin sahibi mbërriti në Lahor. Ai i tha Molvi Muhammad Husejn Batalevi: Ndërpritni të gjitha bisedat! Unë sapo jam takuar me Mirza sahibin, dhe ai është i gatshëm të tërhiqej nga deklaratat e tij. Unë jam dashamirësi juaj, por edhe i Mirza sahibit. Prnadaj, mosmarrëveshja midis jush, më ka hidhëruar mjaft. Unë isha i bindur se Mirza sahibi është njeri i drejt dhe shpirtmirë, prandaj kisha shkuar tek ai, dhe ai më ka dhënë fjalë se nëse i tregoj dhjetë ajete nga Kurani për ngritjen e Isait a.s. në qiell, atëherë ai heq dorë nga të gjitha deklaratat e tij, dhe do të pranojë se Isai a.s. është i gjallë. Molvi Muhammed Husejn sahibi ishte njeri gjaknxehtë dhe zemërohej menjëherë. Ai i tha: O budalla! Më prishe krejt planin. Unë pas dy muaj mundimesh e përpjekjesh, dhe bisedimesh i kisha tërhequr ata drejt hadithit, kurse ti i çove prapë te Kurani. Mian Nizamudini e pyeti: Pse, a nuk ka as dhjetë ajete në Kuran në mbështetjen e jetës së Isait a.s.? Molvi Muhammed Husejn i tha: Ti je njeri injorant, ku di ti kuptimin e Kuranit. Atëherë ai tha: Mirë atëherë, unë edhe jam aty ku është Kurani. Kështu ai menjëherë u nis për në Kadijan dhe bëri bejt në dorën e Mesihut të Premtuar a.s. Shikoni se çfarë bindje kishte Mesihu i Premtuar a.s. në Kuran dhe ai deklaronte me vendosmëri se Kurani nuk mund të vendoste kundër tij. Kjo nuk do të thotë Kurani Famëlartë ka një lidhje të veçantë me Mesihun e Premtuar a.s. apo me Xhematin Musliman Ahmedia. Sigurisht, Kurani tregon rrugën e së vërtetës, dhe kushdo që anohet nga e vërteta, fiton mbështetjen e Kuranit. Meqë Mesihu i Premtuar a.s. ishte i bindur se ai bazohej në të vërtetë, prandaj edhe Kurani e mbështeste. Mesihu i Premtuar a.s. shpesh thoshte se nëse deklaratat e mia nuk bazohen në Kuran, atëherë ato le të flaken në kosh. Kjo nuk do të thotë se Mesihu i Premtuar a.s. kishte dyshime rreth shpalljeve, por ishte bindja e tij e palëkundshme në Kuran, që e shtyu për të thënë se sigurisht, Kurani do të më mbështesë. Ishte pikërisht kjo bindje, që i dha suksese të mëdha. Prandaj, çdo musliman ahmedian duhet të jetë i bindur se Kurani Famëlartë mbështet Mesihun e Premtuar dhe Xhematin e tij. Është kjo mbështetje e Kuranit e cila po shton çdo ditë numrin e këtij xhemati përmes shpirtrave fisnike, duke ndriçuar zemrat e tyre me këtë dritë hyjnore.

Duke shpjeguar se edhe kundërshtimi mund të bëhet shkak i udhëzimit, Kalifi II r.a. rrëfen se kur rritet kundërshtimi, atëherë edhe xhemati korr shënon arritje dhe progres, po kështu me shtimin e kundërshtimit, si kundërveprim shtohen edhe mbështetje të fuqishme të Allahut të Madhërishëm. Prandaj, nëse dikush e njoftonte Mesihun e Premtuar a.s. për kundërshtimin, ai i përgjigjej duke thënë se kjo është shenja e progresit tuaj. Aty ku ka kundërshtim, rritet edhe xhemati, sepse për shkak të kundërshtimit, edhe ata që akoma nuk kishin ditur rreth xhematit, tashmë mësojnë për të. Dalëngadalë ata interesohen për të lexuar librat e xhematit, e kur lexojnë libra, binden për vërtetësinë e tij.

Njëherë një zotëri erdhi te Mesihu i Premtuar a.s. dhe i bëri bejt. Pasi që mori bejt, Mesihu e Premtuar a.s. e pyeti: Kush ju kishte përcjellë mesazhin e xhematit? Ai u përgjigj sakaqherë: Mesazhin e xhematit më ka përcjellë Molvi Thenuallahu. Mesihu i Premtuar a.s. u habit nga përgjigjja e tij dhe e pyeti: Si kështu? Ai u përgjigj se: Unë gjithmonë lexoja gazetën e Molvi Thenuallahut, si dhe librat shkruar prej tij, dhe ato gjithmonë mbanin propagandë kundër xhematit. Një ditë më ra ndërmend që të lexoj vetë librat e xhematit, që të shoh se çfarë përmbajnë ata. Kur i lexova, u binda plotësisht dhe vendosa të bëja bejt. Pra, këto janë dobitë e kundërshtimit, që i japin hov xhematit dhe shumëkush përfitojnë udhëzim në këtë mënyrë. Edhe sot, kundërshtimi i kundërshtarëve po u hap zemrat njerëzve. Mjaft misionarë më shkruajnë për këtë në raportet e tyre. Veç kësaj, njerëzit më shkruajnë edhe personalisht dhe tregojnë arsyen sesi e kishin pranuar xhematin.

Duke shkruar se pas pranimit të xhematit, edhe njeriu i thjeshtë dhe analfabet bëhet hazërxhevap, Kalifi II r.a. rrëfen: Mian Nur Muhammedi jetonte në një lagje të Ludianës. Ai kishte marrë për sipër thirrjen e Islamit në një minoritet. Ai u bënte thirrje pastruesve, shumica prej të cilëve ishin të besimit të krishterë. Qindra pastrues e respektonin dhe e ndiqnin. Ai e pranoi Mesihun e Premtuar a.s. dhe kështu ndjekësit e tij, vinin në Kadijan për të parë Mesihun e Premtuar a.s. Ata besonin se Mesihu i Premtuar a.s. është prijësi i prijësit të tyre. Një xhaxha yni i largët, për shkak të kundërshtimit ndaj Mesihut e Premtuar a.s., e thërriste me nofkën Nur Muhammed sahibin si “prijësi i pastruesve”, ndërsa Kalifin e quante “Lal bej” pra lider i pastruesve. Njëherë disa nga këta pastrues, të cilët kishin pranuar Islamin, erdhën në Kadijan. Ata kishin zakon të pinin çibuk. Nur Muhammed sahibi rrinte bashkë me ta. Ndërkohë, aty kaloi edhe ai xhaxhai ynë, i cili e quante prijës i pastruesve. Ai iu afrua dhe i tha: Pse ke ardhur te Mirza sahibi? Ti duhet të ishe ndjekësi im. Çfarë ke fituar prej tij? Ata ishin njerëz të thjeshtë dhe analfabetë dhe nuk dinin të lexonin asnjë fjalë. Duke dëgjuar këtë, ata thanë: Ne nuk dimë shumë. Por dimë vetë kaq se përpara njerëzit na quanin pastrues, ndërsa tani na quajnë Mirzai. Pra, ne ishim pastrues, por për shkak të lidhjes me Mirza sahbin, edhe ne u bëmë mirzai, ndërsa ju që ishit mirzai, tani nga kundërshtimi je bërë si pastrues.

Kalifi II r.a. tregon se ndonëse këto fjalë duken si shaka, por përmbajnë një filozofi të thellë. Ata analfabetët argumentuan nga goja e tyre se Allahu i Lartësuar i shkatërron kundërshtarët, ndërsa besimtarëve u jep suksese të mëdha. E vërteta është se pas pranimit të xhematit, njeriut i kthjellohet dhe përforcohet dituria rreth çështjeve shpirtërore, dhe ai bëhet më i fort përballë dijetarëve. Le ta shmangim edhe këtë argument, atëherë mund të gjejmë pjesëtarë të çdo komuniteti e shtrese në këtë xhemat, dhe ata do të jenë më të ditur në çështjet fetare krahas bashkëkombësve të tyre.

Kalifi II r.a. rrëfen edhe një tjetër ngjarje që manifeston përulësinë e ahmedianëve dhe dëshirën e tyre për të përmbushur profecinë e Mesihut të Premtuar a.s., si dhe përballja me kundërshtimin vetë për shkak të xhematit, e pastaj si ajo armiqësi u shndërrua në dashuri dhe dhembshuri. Kalifi II r.a. tregon se më kujtohet nga fëmijëria ime, vizita e anëtarëve të xhematit nga krahina e Guxhratit në Kadijan. Asokohe, rajonet e Sijalkotit dhe Guxhratit konsideroheshin dy qendra të mëdha të xhematit. Krahina e Gurdaspurit, ku ndodhet edhe Kadijani, ishte shumë mbrapa, sepse është praktika e Zotit se i dërguari i Tij nuk vlerësohet në vendlindjen e tij. Atëherë, krahina e Sijalkotit ishte në vendin e parë, ndërsa Guxhrati renditet i dyti. Unë edhe sot mbaj mend fytyrat e mjaft mysafirëve që vinin në Kadijan. Ata jo nga vështirësia ekonomike, por nga dëshira e madhe për të përmbushur shpalljen e Mesihut të Premtuar a.s. se “یأتیک من کل فج عمیق” d.m.th. ata do të të vijnë përmes çdo qafe të thellë, vinin nga krahina e Guxhratit deri në Kadijan me këmbë. I ndjeri Hafiy Roshen Aliu rahmet pastë rrëfente se pak para ditëve të xhelsës, dy grupe të ahmedianëve nga Guxhrati dhe Sijalkoti vinin nga dy drejtime të ndryshme, dhe kur u bashkuan në Kadijan, u përlotën nga mallëngjimi. Unë i pyeta: Pse po qani? Ata u përgjigjën se një grup prej nesh, kishte pranuar xhematin më herët, por hoqën persekutime dhe mundime të rënda prej bashkëkombësve. Ata u përndoqën dhe u sfilitën aq rëndës, saqë u detyruan të shpërnguleshin nga vatrat e tyre. Pastaj, nuk mësuam asgjë rreth tyre. Pastaj, Zoti na ndriçoi edhe zemrat tona me dritën e ahmedijatit, dhe ne që kishim ushtuar mizori e dhunë ndaj tyre, dhe i kishim detyruar për shpërngulje, dhe ishim kundërshtarë mizorë, tani u bëmë ahmedianë. Me të vërtetë, kjo ishte dëshira e Zotit që kur të mbërrinim këtu, ndesheshim me vëllezërit tanë, që na ftonin drejt hidajetit, ndërsa ne nga armiqësia dhe urrejtja, i dëbuam nga shtëpitë e tyre. Sot Zoti i Lartësuar me mëshirën e Tij, na bashkoi të gjithë, prandaj po qajmë nga emocionet. Këto janë bekimet e xhematit, që bashkojnë njerëzit e ndarë. Ata që ishin përçarë nga cytjet e shejtanit, sot janë bashkuar sërish përmes xhematit, dhe dashtë Zoti bashkime të tilla do të vijojnë edhe në të ardhmen.

Hoxhallarët kanë krijuar një përshtypje të gabuar rreth Isait a.s. se ai krijonte zogj me dorë, e pastaj frynte shpirt në ta, e ata fillonin të fluturonin si zogj të tjerë. Kjo ka ndodhur për shkak të keqkuptimit të Kuranit. Në fakt, ajet në fjalë tregon vetëm kaq se Isai a.s. i aftësonte njerëz të dëlirë shpirtërisht përmes edukimit dhe fuqisë shpirtërore, që ata të lartësoheshin shpirtërisht drejt Zotit. Një hoxhë i tillë kishte bërë debat edhe me Mesihun e Premtuar a.s. Mesihu i Premtuar a.s. e pyeti hoxhën: Ju që thoni se Isai a.s. kishte krijuar zogj që fluturonin, atëherë zogj që shohim sot, sigurisht disa prej tyre mund të jenë krijuar prej Zotit e disa prej Isait a.s. A mundeni për të më shpjeguar dallimin midis tyre, se cilët janë krijuar prej Zotit dhe cilët janë krijuar prej Isait a.s.? Hoxha u përgjigj menjëherë në gjuhën penxhabe

ਇਹ ਤੇ ਹੁਨ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੈ। ਇਹ ਦੋਨੋੰ ਰਲ ਮਿਲ ਗਏ ਨੇ।

Tani kjo është çështje shumë e koklavitur. Ata të dy janë përzierë.

Pastaj lidhur me akuzën që i drejtohet Mesihut të Premtuar a.s. se ai kishte përdorur gjuhë të pahijshme kundër të krishterëve, e cila në fakt nuk qëndron. Mesihu i Premtuar a.s. nuk e kishte filluar këtë. Kalifi II r.a. tregon se disa herë kur çështja i kalon çdo caku, atëherë ne detyrohemi të kundërpërgjigjemi. Të krishterët gjithmonë i drejtonin sulme të Dërguarit të Allahut s.a.s. Muslimanët meqë nuk mund të kundërpërgjigjeshin, prandaj të krishterët besonin gjoja themeluesi i fesë Islame është pasqyron vetëm të metat. Nëse ekziston ndonjë figurë e shenjtë dhe e pastër, atëherë ajo është e Jezusit. Pra, e keqkuptonin ndershmërinë e muslimanëve. Ata kujtonin se, meqë ne i hedhim baltë Profetit të tyre, dhe ata nuk përgjigjen, atëherë sigurisht këto akuza qenkan të vërteta, prijësi i muslimanëve me të vërtetë kishte këto vese. Kalifi II r.a. se kaluan ditët, javët, vitet dhe shekujt, dhe muslimanët afërsisht deri gjashtë apo shtatë shekuj duruan këto sulme dhe u treguan të përmbajtur. Më në fund, Allahu i Madhërishëm e lejoi Mesihun e Premtuar që t’u kundërpërgjigjej dhe t’u tregonte të meta që i drejtoheshin Jezusit. Kur Mesihu i Premtuar a.s. filloi të shkruante libra, duke treguar akuza që hebrenjtë i drejtonin Jezusit, apo gjendeshin vetë në librat e të krishterëve, atëherë kjo shkaktoi një jehonë të madhe në botën krishtere, dhe ata reaguan se kjo nuk është një sjellje e drejtë. Mesihu i Premtuar iu drejtua duke thënë se nëse, juve nuk ju ka pëlqyer kjo sjellje, atëherë përse nuk kuptoni hidhërimin tonë. Ju kuptuat menjëherë, kur u vutë në shënjestër, ndërsa, të njëjtën sjellje keni ndjekur kundër Profetit tonë s.a.s. Pra, fjalët e tilla që ka përdorur Mesihu i Premtuar a.s. janë si kundërpërgjigje, e ai kurrë nuk mori këtë hap i pari.

Kalifi II r.a. duke folur për një mjek të famshëm të Penxhabit, të cilin e ka vlerësuar edhe Kalifi I r.a., tregon se ai kishte respekt të veçantë ndaj Mesihut të Premtuar a.s., por pavarësisht këtij respekti, ai nuk e besonte. Sipas tij, arsyeja përse Mesihu i Premtuar a.s. deklaroi se Isai a.s. ka ndërruar jetë ishte krejtësisht tjetër. Kalifi II r.a. rrëfen se kur Hazret Shuejbi a.s. predikonte popullin të mos vidhnin pasurinë e të tjerëve, apo të mos harxhonin paratë në vepra të padrejta, ata tregonin habi duke thënë se gjoja Shuejbi a.s. është marrosur. Në kohën tonë, njerëzit e përbuzën Mesihun e Premtuar a.s. dhe e quajtën të çmendur. Kur Mesihu i Premtuar a.s. paraqiti çështjen e vdekjes së Isait a.s., muslimanët nuk arritën ta kuptonin atë, sepse dijetarët dhe ulematë përgjatë trembëdhjetë shekujve kishin dhënë se Isai a.s. ishte i gjallë. Muslimanët ishin aq të bindur dhe të vendosur për këtë çështje saqë e kundërshtuan fort idenë se Isai a.s. ka ndërruar jetë.

Kalifi II r.a. rrëfen se një mjek i famshëm i Penxhabit, të cilin e kishte vlerësuar edhe Kalifi I r.a., i cili quhej Hakim Allahdin, dhe ishte banor i qytetit Bera. Njëherë Molvi Fadaldini, mik i ngushtë i Kalifit I r.a. dhe një ahmedian i përkushtuar, shkoi te Hekim Allahdini, dhe i bëri thirrje ndaj xhematit. Hekim sahibi i tha: O djalosh! Çfarë di ti që ke ardhur për të më shpjeguar rreth xhematit. Respektin që e kam unë për Mirza sahibin, ti nuk do të kesh as 10 apo 20% të tij. Molvi Fadaldini u kënaq, dhe kujtoi se ndoshta Hekimi sahibi qenka ahmedian. Kështu që ai i tha: Jam shumë i kënaqur se keni respekt e nderim ndaj Mirza sahibit, dhe kam dëshirë të dëgjoj më shumë përshtypjet tuaja rreth këtij xhemati. Hekim sahibi u përgjigj: të rinjtë nuk hyjnë në thellësinë e çështjeve, dhe dalin kot për të bërë predikime. Ja ke ardhur ti, të më shpjegosh për çështjen e vdekjes së Isait a.s., por çfarë di ti nga arsyeja pse Mirza sahibi e paraqiti këtë? Molvi Fadaldini i tha: Zotëri, urdhëroni. Tregoni vetë. Hekim sahibi i tha: atëherë dëgjo. E vërteta është se kur Mirza sahibi shkroi Brahini Ahmedia, ishte një libër, shembull i të cilit nuk kishte shkruar asnjë musliman përgjatë trembëdhjetë shekujve. Mirza sahibi zbrazi të gjitha dituritë dhe njohuritë në të, saqë nuk mund të gjejmë asnjë krahasim me atë libër në mbarë umetin musliman. Ai libër ishte një mur, që e mbrojti Islamin nga sulmet e jashtme. Por, këta hoxhallarë dhe ulema dolën u treguan aq mendjelehtë dhe naivë saqë në vend që ta falënderonin dhe i shprehnin mirënjohje dhe i thoshin: tash e tutje, do të përdorim vetëm argumentet tuaja, ata lëshuan një vendim për mosbesimin e tij. Edhe pse ai kishte realizuar ato kontribute në shërbim të Islamit, që nuk kishte bërë asnjë nga muslimanët gjatë trembëdhjetë shekujve, muslimanët shpallën vendime të kufrit të tij, dhe filluan të tregonin diturinë e tyre, sikur ishin më të ditur. Kjo gjë e zemëroi Mirza sahibin, e sigurisht ai kishte të drejtë të zemërohej. (pra këto janë fjalë të Hekim sahibit). Atëherë Mirza sahibi u tha: nëse ju e konsideroni veten dijetarë të mëdhenj, dhe mburreni për njohurinë tuaj, atëherë dëgjoni: çështja e jetës së Isait a.s. është aq i qartë nga Kurani, saqë është i pamundur të vërtetohet vdekja e Isait a.s. përballë tyre, por unë me anë të këtij Kurani, do t’ju provoj vdekjen e Isait a.s. Nëse keni guxim, atëherë përgënjeshtrojeni argumentin tim. Kështu që çështjen e vdekjes së Isait a.s. dhe argumentet rreth saj nga Kurani, ai i ka nxjerrë vetëm për t’ua treguar hoxhallarëve injorancën dhe paditurinë e tyre. (Hekim sahibi thotë) Tani hoxhallarët le të mundohen sa duan, le të thahen gjuhët e tyre dhe thyhen pendët e tyre, prapëseprapë dijetarët e mbarë Indisë janë të paaftë për të përballuar Mirza sahibin me argumente. Mirza sahibi i ka mbërthyer aq keq, saqë s’kanë mundësi të ngrenë kokën para tij. (Hekim sahibi vijon) Ky problem ka vetëm një zgjidhje. Sepse, vdekja e Isait a.s. nuk qëndron si mesele, e jeta e Isait a.s. është një fakt i vërtetë. Mënyra e vetme për të drejtuar këta hoxhallarë dhe për t’ia gjetur zgjidhjen këtij problemi është që hoxhallarët të shkojnë te Mirza sahibi në një delegacion, dhe të thonë se kemi bërë gabim që kemi lëshuar fetven e tekfirit kundër jush. Ju lutemi për të na falur. E kështu, pastaj shikoni sesi Mirza sahibi vërteton jetën e Isait a.s. nga Kurani.

Tani, le ta analizojmë këtë ngjarje. Edhe pse Hekim sahibi kishte respekt ndaj Mesihut të Premtuar a.s., por meqë doktrina e jetës së Isait a.s. ishte aq e fortë saqë ai nuk mundi të bënte bejt në dorën e Mesihut të Premtuar a.s. Pra, edhe kjo është mirësia e Zotit të Lartësuar që Ai ia mundëson dikujt pranimin dhe njohjen e Imamit të Kohës. Gjithmonë duhet të dimë se çështja e vdekjes së Isait a.s. nuk është vetëm një problem botëkuptimor, por një besim i domosdoshëm për vendosjen e njëshmërisë së Zotit. Madje, Mesihu i Premtuar a.s. duhet të vinte në këtë kohë, për të rivendosur teuhidin. Kalifi II r.a. shton se Mesihu i Premtuar a.s. duke provuar vdekjen e Isait a.s. largoi pengesën në rrugën e Njëshmërisë Absolute. Kjo ishte arsyeja pse Mesihu i Premtuar a.s. i kushtonte aq shumë rëndësi kësaj çështjeje, dhe gjithmonë e përmendte. Kalifi II r.a. rrëfen se njëherë dikush i tha Mesihut të Premtuar a.s. se ai ta linte këtë çështje. Mesihu i Premtuar a.s. u skuq i tëri dhe i tha: Disa herë ndiej aq pasion për këtë çështje, saqë kujtoj se mos marrosem. Kjo çështje ka dëmtuar rëndë Islamin dhe derisa nuk e asgjësojmë, nuk mund të kemi qetësi. Edhe tani, njerëzit pyesin se çfarë çështje është kjo. Por, ja shikoni se kjo është një pengesë në njohjen e Njëshmërisë së Zotit, e prandaj Mesihu i Premtuar a.s. kishte një pasion të papërmbajtshëm për ta larguar atë. Kjo dëshirë e zjarrtë pastaj tërhoqi mëshirën e Zotit dhe vuri themelet e vërtetësisë. Secili nga ne, që e do Islamin, mund të kuptojë lehtë se kjo është veç një shkëndije e vogël e atij zjarri që ishte ndezur në zemrën e Mesihut të Premtuar a.s.

Të gjitha përpjekjet tona duhet të sillen rreth këtij boshti, dhe duhet të përkufizohen në këtë pikë. Nëse, nuk e zbulojmë këtë, atëherë çdo përpjekje jona edhe pse në dukje mund të shfaqet si teuhid, por në fakt do të jetë pikënisja e shirkut. Kalifi II r.a. rrëfen një ngjarje. Ai thotë se në kohën e Mesihut të Premtuar a.s. një zotëri rrinte në Kadijan dhe mësonte këtu. Ai pothuaj çdo ditë bënte këtë diskutim se i Dërguari i Allahut s.a.s. i dinte edhe çështjet e së padukshmes. Ai mbante një kapelë romake mbi kokë. Një ditë dikush e thirri dhe e pyeti: a beson se i Dërguari i Allahut s.a.s dinte edhe këtë? Ai pa asnjë turp, u përgjigj se sigurisht që po.

Kalifi II r.a. duke e arsyetuar këtë shprehje thotë se njerëzit në përgjithësi arrijnë deri në shkallën e njëshmërisë, por nuk arrijnë te uniteti e Zotit. Pra njëshmëria dhe uniteti janë dy gjëra të ndryshme, që të kuptojnë se ndonëse është krijues dhe furnizues deri në njëfarë shkallë por Zoti është tjetër dhe krijesa është tjetër, dhe ata kurrë s’mund të bashkohen.

Le t’ju shpjegoj këtë edhe me anë të kuptimit leksikor. Allahu është edhe uahid, edhe Ahed. Njëhsmëria do të thotë se Ai është Një dhe i Vetëm në atributet e Tij. Njeriu mund të jetë shëmbëlltyra e atributeve të Zotit deri në njëfarë shkalle, por përsosja e këtyre atributeve gjenden vetëm në Zoti e Lartësuar. Shembulli më i volitshëm i njeriut më të shkëlqyer është ai i të Dërguarit të Allahut s.a.s.

Nga faja Ehed kuptojmë se ai është i Vetëm, dhe përballë Tij nuk mund të përfytyrohet askush. Kështu që Teuhidi mund të vendoset vetëm atëherë kur kuptojmë thelbin e kuptimit Ehed. Allahu na mundësoftë të përmbushim qëllimet e ardhjes së Mesihut të Premtuar a.s. dhe të vendosim teuhdin e vëretë në këtë botë. Amin