Znamienici ludzie: Hadhrat Umar ibn al – Khaṭṭāb (09)
Streszczenie Kazania Piątkowego wygłoszone przez Jego Świątobliwość Mirza Masroor Ahmad (aba) Khalifat-ul-Masih V w meczecie Mubarak, Islamabad w Tilford w Wielkiej Brytanii.
Po wyrecytowaniu Tashahhud, Ta’ałłuz i Surah Al-Fatihah, Jego Świątobliwość Hadhrat Mirza Masroor Ahmad (aba) powiedział, że będzie kontynuował ukazywanie incydentów z życia Hadhrat Umara (ra).
Bitwa pod Gundeshapurem
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że jedną z bitew stoczonych w czasach Hadhrat Umara była bitwa pod Gundeshapur. Miało to miejsce w mieście Chuzestan. Bitwa trwała jakiś czas i obie strony nie ustawały w walce. Podczas tej bitwy jeden muzułmanin postanowił przedstawić znak pokoju. A gdy go zobaczyli broniący się, otworzyli bramy do murów obronnych. Ludzie natychmiast wybiegli, myśląc, że zapewniono im bezpieczeństwo, mówiąc, że zgodzą się zapłacić dżizjah [podatek], a w zamian dostaną pokój. Dowiedziawszy się, że w rzeczywistości nie było to od muzułmańskich przywódców,
Hadhrat Umar (ra) , powiedział, że Allah Wszechmogący przywiązuje wielką wagę do wypełniania swoich obietnic, dlatego to porozumienie musi być honorowane.
W ten sposób bitwa ta dobiegła końca i armia muzułmańska powróciła.
Podbój Iranu
W związku z podbojem Iranu i jego motywami Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że pragnieniem Hadhrata Umara (ra) było położenie kresu walkom między Irakiem a Ahwaz, miejscem w Iranie. Wielokrotnie wyrażał życzenie, aby między nimi istniała jakaś bariera, która uniemożliwiłaby ruch w obu kierunkach. Nie było to jednak możliwe ze względu na regularne ataki ze strony Irańczyków. W 17r. (po Hidżra) przed Hadhrat Umar (ra) stanęła muzułmańska delegacja z wojska. Zapytał ich, dlaczego na podbitych ziemiach nadal dochodzi do łamania porozumień. Powiedział to z myślą, że być może muzułmanie stali się źródłem kłopotów dla tamtejszych ludzi. Delegacja odpowiedziała, że tak nie jest, a muzułmanie wypełniają swoje przysięgi. Ahnaf bin Qais z tej delegacji powiedział wtedy: „Zabroniliście nam podejmowania jakichkolwiek dalszych kroków wojskowych i nakazaliście pozostanie tutaj. Jednak król Iranu wciąż żyje, a Irańczycy nadal z nami walczą. Nie może być tak, że w jednym miejscu współistnieją dwa rządy”. To w rzeczywistości jest dowodem na to, że muzułmanie nigdy nie podbijali ziem tylko po to, by wywołać działania wojenne, jedynie bronili się w walkach, jakie przynieśli im ich adwersarze.
Bitwa pod Nahawandą
Dopiero w 21 AH Hadhrat Umar (ra) zdecydował się na podjęcie działań, gdy zgromadziła się duża armia Irańczyków i wtedy miała miejsce bitwa pod Nahawandem, znana również jako zwycięstwo wszystkich zwycięstw. Po dwóch straszliwych porażkach Irańczycy podjęli ostatnią próbę zwycięstwa. Nahavan było miastem otoczonym górami. Hadhrat Sa’d (ra) poinformował Hadhrata Umara (ra) o zgromadzeniu wielkiej armii, a zatem Hadhrat Ammar bin Yasir (ra) został wyznaczony do kierowania tą sprawą. Podczas jednej konsultacji Hadhrat Umar (ra)wstał i wygłosił mocne przemówienie, po czym muzułmanie odpowiedzieli, że są gotowi zrobić wszystko, co postanowi: czy to pozostanie w Medynie, czy udanie się do walki. Hadhrat Uthman (ra) poradzono, aby również udał się na linię frontu do walki. Hadhrat Umar (ra) szukał dalszej rady. Hadhrat Ali (ra) powiedział, że armie powinny zostać podzielone na trzy, aby Medyna również mogła być chroniona. W końcu Hadhrat Umar (ra) zdecydował, że stosownym jest wysłanie kogoś innego i tym samym wyznaczył Hadhrata Nu’mana bin Muqarrina (ra) do tego wielkiego zadania.
Po tym, jak Hadhrat Nu’man bin Muqarrin (ra) odał się tam, otrzymał list od Hadhrata Umara (ra), aby iść naprzód z muzułmanami. W tym liście wspomniał również, kto będzie go zastępował, gdyby Hadhrat Nu’man bin Muqarrin (ra) został męczennikiem. Jeśli chodzi o armię irańską, historycy pisali, że liczyła ona 60 tys., a nawet 100 tys. Ale według Sahih Bukhari było to 40 000. Kiedy obie strony stanęły twarzą w twarz, Irańczycy użyli wulgarnych słów przeciwko muzułmanom, grożąc ich całkowitym zniszczeniem i tym samym obie strony przygotowały się do bitwy. Z powodu przebywania w swoich fortecach i korzystania z rowów, Irańczycy wybierali tylko określone momenty, aby wyjść do walki przed ponownym powrotem, podczas gdy muzułmanie byli na otwartym polu. Jeden z towarzyszy zasugerował, że Irańczycy pomyślą, że muzułmanie się wycofują i być może otworzą bramy, by ich ścigać. Tak właśnie się stało i Hadhrat Nu’man bin Muqarrin (ra)wygłosił tak mocną mowę do muzułmanów, że pozostawili ich we łzach, zanim przypuścili atak na wroga. Przelano tyle krwi, że nawet konie się poślizgnęły. Hadhrat Nu’man bin Muqarrin (ra) również spadł z konia i został męczennikiem. Walki trwały cały dzień, a nocą muzułmanie odnieśli zwycięstwo nad miastem.
Kiedy Hadhrat Umar (ra) otrzymując wiadomość o tym, wyraził swoją wdzięczność Bogu Wszechmogącemu. Następnie, gdy powiedziano mu o muzułmanach, którzy zostali zamęczeni, płakał i modlił się za każdego z nich, zanim powiedział, że Bóg Wszechmogący przyznał im zaszczyt męczeństwa na drodze Allaha.
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że Hadhratowi Umarowi (ra) powiedziano, że dopóki Irańczycy będą u władzy w niektórych krajach, będą nadal powodować te same problemy. Tak więc Hadhrat Umar (ra) udzielił muzułmanom pozwolenia na wyruszenie na te ziemie i zakończenie tego raz na zawsze.
Podboje Isfahanu i Hamedanu
Hadhrat Umar (ra) wręczył sztandar Hadhratowi Abdullahoawi bin Abdillahowi (ra) za podbój Isfahanu. Kazano mu udać się do Isfahanu, gdzie spotkali się z armią. Po zaciętej bitwie wróg się wycofał. Muzułmanie posuwali się naprzód i otoczyli miasto, które następnie zostało oddane muzułmanom.
Jego Świątobliwość (aba) wspomniał, że Hamedan został również zdobyty po bitwie pod Nahawandą. Jednak pakt został zerwany przez Irańczyków i stworzono armię do walki z muzułmanami. Hadhrat Umar (ra) polecił zebrać armię muzułmańską do walki z nimi, a po walce muzułmanie odzyskali zwycięstwo nad miastem.
Jego Świątobliwość (aba) powiedział, że w przyszłych kazaniach będzie nadal wspominał o dalszych bitwach.
Modlitwy pogrzebowe
Jego Świątobliwość (aba) wspomniał o niektórych zmarłych i powiedział, że poprowadzi ich modlitwy pogrzebowe.
Muhammad Diyantono Sahib z Indonezji, który zmarł 15 lipca w wieku 47 lat. „Zaprawdę, do Allaha należymy i do Niego powrócimy”. Nie urodził się muzułmaninem, ale lubił chodzić do meczetu i uczyć się o islamie. Po zaakceptowaniu Ahmadiyyat studiował w Dżamii i ukończył studia w 2002 roku. Dzięki jego nauczaniu wielu ludzi miało zaszczyt przyjąć Ahmadiyyat. Kiedy był misjonarzem, napotkał ogromną opozycję. Jego Świątobliwość (aba) modlił się, aby Allah wyniósł jego pozycję i umożliwił jego dzieciom kontynuowanie jego dobrych uczynków.
Sahibzada Farhan Latif Sahib z Chicago, który był prawnukiem Hadhrat Sahibzada Abdul Latif Shaheed Sahib (ra). Zawsze był gotów świadczyć swoje usługi. Pozostawił trójkę dzieci i rodziców. W chwili śmierci miał 45 lat. Jego Świątobliwość (aba) modlił się, aby Allah Wszechmogący obdarzył go miłosierdziem i przebaczeniem oraz pozwolił jego dzieciom pozostać mocno przywiązanym do Wspólnoty.
Malik Mubasher Ahmad Sahib z Lahore zmarł 21 listopada. Był synem Malika Ghulama Fareeda Sahiba. Pełnił różne funkcje w ramach Wspólnoty. Jego Świątobliwość (aba) modlił się, aby Allah Wszechmogący obdarzył go miłosierdziem i przebaczeniem.