Жамоат аъзолари учун, айниқса, янги аҳмадийлар учун Ҳазрат Мирзо Башириддин Маҳмуд Аҳмад халифат ул-Масиҳ ис-Соний (Имом Маҳдий алайҳиссаломнинг 2-халифаси) разияллоҳу анҳунинг «Даъват ул-амийр» номли асарида баён этилган Аҳмадий мусулмонлар жамоати ақидалари нашр этилмоқда. Токим нотаниш одамлар Аҳмадий мусулмонлар жамоатининг тўғри ақидаларидан бохабар бўлсинлар. Шунингдек, Аҳмадий мусулмонлар жамоатига ёлғон ақидаларни мансуб этадиганлар ошкора этилсинлар. Аллоҳ таоло ушбу китобчани саодатли одамлар ҳидоятига айлантирсин. Омин!
Аҳмадий Мусулмонлар Жамоати ақидалари
- Биз ишонамизки, Аллоҳ таоло мавжуддир ва Унинг мавжудлигига иймон келтириш бирор ваҳима ҳамда гумонга эргашиш бўлмай, энг катта ҳақиқатга иқрор бўлишдир.
- Биз эътиқод қиламизки, Аллоҳ таоло ягонадир; ерда ҳам, осмонда ҳам Унинг биронта ҳам шериги йўқ; Ундан бошқа ҳаммаси махлуқдир ва ҳар бир лаҳзада Унинг ёрдами ва таянчига муҳтождир; Унинг бирорта ўғли ҳам, қизи ҳам, отаси ҳам, онаси ҳам, хотини ҳам, ака-укаси ҳам йўқ; У Ўз тавҳиди ва тафридида ягонадир.
- Биз эътиқод қиламизки, Аллоҳ таоло покдир, барча камчиликлардан йироқдир ва ҳар бир яхшилик Унда бор. Унда биронта айб ҳам йўқ ва Унда мавжуд бўлмаган биронта яхшилик ҳам йўқ. Унинг қудрати чексиз ва илми бепоёндир. У ҳар бир нарсани қамраб турибди ва Уни иҳота қила оладиган бирорта нарса йўқ. У – аввалу охирдир. У – зоҳиру ботиндир. У бутун олам яратгувчисидир ва барча махлуқлар хожасидир. Унинг тасарруфи илгари ҳам ҳеч йўқ бўлмаган, ҳозир ҳам йўқ эмас ва келгусида ҳам йўқ бўлмас. У – барҳаётдир ва ҳеч қачон ўлмайди. У – Барқарордир ва ҳеч қачон завол кўрмайди. Унинг барча ишлари мажбуран бўлмай, балки иродалар асосида бўлади. У илгари ҳукмронлик қилиб тургани сингари ҳозир ҳам дунё устидан ҳукмронлик қилмоқда. Унинг сифатлари ҳеч қачон бекор бўлмайди. У ҳар бир лаҳзада жилваларини кўрсатиб туради.
- Биз эътиқод қиламизки, фаришталар Аллоҳ таолонинг махлуқидир ва «یَفْعَلُوْنَ مَا یُؤمَرُوْنَ» («Ан-Наҳл» сураси: 51) деган оятни тасдиқлайдилар. Унинг комил ҳикмати уларни ҳар қандай ишлар учун яратган. Улар ҳақиқатда ҳам мавжуддирлар, истиора сифатида зикр этилганлари йўқ. Улар инсон ёки бошқа махлуқлар каби Аллоҳ таолога муҳтождирлар. Аллоҳ таоло Ўз қудратини изҳор этиш учун уларга муҳтож эмас. У хоҳлаганида эди, уларни яратмай туриб, Ўз иродасини изҳор этарди. Лекин Унинг комил ҳикмати ушбу махлуқни яратмоқчи бўлди ва у яралди. Қуёш нури билан инсон кўзига ёруғлик бериш ва нон билан қорнини тўйғазиш билан Аллоҳ таоло қуёш ва нонга муҳтож бўлиб қолмаганидек фаришталар орқали баъзи иродаларини изҳор этиш билан У фаришталарга муҳтож бўлиб қолмайди.
- Биз эътиқод қиламизки, Худо Ўз бандалари билан сўзлашади ва Ўз иродасини уларга изҳор этади. Ушбу калом хос сўзларда нозил бўлади ва унинг нозил бўлишида ҳам банданинг ҳеч қандай дахлдорлиги бўлмайди, унинг мазмуни ҳам банда томонидан ўйланмаган бўлади ва сўзлари ҳам банда томонидан кўрсатилмаган бўлади. Мазмуни ҳам, сўзлари ҳам Аллоҳ таоло томонидан бўлади. Ўша калом инсоннинг ҳақиқий озуқасидир, у орқалигина инсон тирик қолади ва у орқалигина Аллоҳ таоло билан алоқаси ўрнатилади. У калом ўз куч-қуввати ва шон-шавкати жиҳатидан бемисл бўлади ва бирорта одам унинг мисолини келтира олмайди. У чексиз илм-билим хазиналарини ўзи билан бирга олиб келади ва бирон кон сингари бўладики, уни қанчалик кўп қазисангиз, шу қадар кўп бебаҳо жавоҳирот чиқаверади, балки конлардан ҳам ортиқроқдир. Зеро, конларнинг хазиналари тугаб қолади, аммо ушбу калом маорифлари тугамайди. Ушбу калом бир денгиз каби бўладики, унинг сатҳида анбар сузиб юради ва тубида марваридлар ёйилган бўлади. Унинг зоҳирига назар ташлаган кимса унинг хушбўй ҳидидан миясини муаттар қилади ва унинг ичига шўнғиган киши мўл-мўл илм-ирфон давлатига эга бўлиб қолади.Ушбу калом бир неча турли бўлади. Баъзида буйруқлар ва шариатлардан иборат бўлади, баъзида эса панд-насиҳатлардан. Баъзида у орқали илми ғайб эшиклари очилади ва баъзида руҳоний илмлар хазиналари зоҳир қилинади. Баъзида у орқали Аллоҳ таоло Ўз бандаларига рози эканини билдиради ва баъзида норозилигидан огоҳлантиради. Баъзида меҳру муҳаббат сўзлари билан унинг кўнглини кўтаради ва баъзида танбеҳ орқали унинг диққат-эътиборини унинг бурчига қаратади. Баъзида энг зўр ахлоқ-одобларнинг майда сир-асрорларини очади, баъзида эса махфий ёмонликлардан огоҳлантиради. Хуллас, биз ишонамизки, Худо Ўз бандалари билан суҳбатлашади ва у суҳбат ҳар хил аҳволлар ва турли хил инсонларга яраша турлича даражалардан иборат бўлади. Шунингдек, у ҳар хил турларда нозил бўлади. Аллоҳ таоло Ўз бандалари билан суҳбатлашган суҳбатлар орасида энг аъло, энг афзал ва энг комил – Қуръони каримдир. Унда нозил бўлган шариат ва унда берилган ҳидоят – доимийдир. Келгусидаги биронта калом ҳам уни бекор қила олмайди.
- Шунингдек, биз эътиқод қиламизки, ҳар гал дунё зулматга тўлиб, одамлар фисқу фужурга мубтало бўлиб, улар учун самовий ёрдамсиз шайтон чангалидан қутилиши оғир бўлиб қолганида, Аллоҳ таоло Ўзининг комил шафқати ва бепоён раҳми сабабли Ўзининг тақводор, пок ва мухлис бандалари орасидан баъзиларини танлаб, дунёга йўл кўрсатгани жўнатиб турган. Масалан: Ул Зот шундай деб марҳамат қилади: «اِنْ مِنْ اُمَّةٍ اِلَّا خَلَا فِیْها نَذِیْر». («Фотир» сураси: 25). Яъни, Биз томондан пайғамбар юборилмаган биронта ҳам қавм йўқ. Ушбу бандалар ўзларининг покиза амали ва камчиликсиз муносабати орқали одамларга йўлбошчи бўлиб турдилар. Улар орқали Ул Зот Ўз иродасидан дунёни огоҳлантириб турди. Улардан юз ўгирган кимсалар ҳалокатга топширилдилар. Аммо уларни севганлар Аллоҳ таоло севимлиларига айланиб қолдилар ва баракалар эшиклари уларга очилди, Аллоҳ таоло раҳматлари уларга нозил бўлди, улар ўзларидан кейин келгувчиларга сардор деб тайинландилар ва икки олам яхшилиги уларга насиб этилди.
Шунингдек, биз бунга ҳам ишонамизки, дунёни ёмонлик зулматидан яхшилик нурига чиқариб турган Аллоҳ таоло юборган ушбу элчилар ҳар хил даража ва мақом-мартабаларга эга бўлган эдилар. Уларнинг сардори – севимли Пайғамбаримиз Ҳазрат Муҳаммад Мустафо саллаллоҳу алайҳи ва саллам эдилар. Аллоҳ таоло ул зот саллаллоҳу алайҳи ва салламни барча Одам авлодлари сардори деб атади ва барча инсонларга юборди. У барча комил илмларни ул зот саллаллоҳу алайҳи ва салламга зоҳир қилди. У ул зот саллаллоҳу алайҳи ва салламга шу қадар дабдаба ва шон-шавкат ато этдики, катта-катта жобир подшоҳлар унинг номини эшитиб, қалтирай бошлар эди. У ул зот(с.а.в) учун бутун ерни масжид қилиб қўйди. Ҳатто унинг уммати ернинг ҳар бир жойида бирорта ҳам шериги йўқ ягона Худо номидан сажда қилди. Ер зулму жабрга тўлганидан кейин (қайтадан) адлу инсофга тўлиб кетди. Биз ишонамизки, агар олдинги пайғамбарлар ҳам ушбу комил Пайғамбар саллаллоҳу алайҳи ва саллам даврида бўлганларида эди, унга итоат қилишдан бошқа уларда ҳеч чора бўлмасди. Масалан: Аллоҳ таоло шундай деб марҳамат қилади:»وَ اِذْ اَخَذَ الله مِیْثَاقَ النَّبِیین لَمَآ اٰتَیْتُکُمْ مِّنْ کِتٰبٍ وَّ حِکْمَة ثُمَّ جَاءَکُمْ رَسُوْلٌ مُّصَدِّقٌ لِّمَا مَعَکُمْ لَتُؤْمِنُنَّ بِه ولتنصرنه«(«Оли Имрон» сураси: 82).Севимли Пайғамбаримиз Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва саллам ҳам марҳамат қилдилар:» لَوْ کَانَ مُوْسٰی وَ عِیْسٰی حَیَّیْنِ لَمَا وَسِعَهمَا اِلَّا اتِّبَاعِیْ «(«Ал-Явоқийт ул-Жавоҳир», – Миср, 1321ҳ. йил, 2-том, 22-бет)Агар Мусо алайҳиссалом ва Исо алайҳиссалом барҳаёт бўлганларида эди, менга итоат қилишдан бошқа уларда бирорта ҳам чора бўлмасди.
- Биз бунга ҳам ишонамизки, Аллоҳ таоло Ўз бандалари дуоларини эшитади ва қийинчиликларини олиб қўяди. У барҳаёт Худодир. Унинг барҳаёт эканлигини инсон ҳар бир даврда ва ҳар бир лаҳзада сезади. Унинг мисоли қудуқ қазувчи одам ясаган шотига ўхшамайдики, қудуқ мукаммал бўлгандан кейин: «Энди бу ҳеч нарсага ярамайди ва ишимга тўсиқ бўлади», – деб синдириб юборади. Балки Унинг мисоли шундай бир нурга ўхшайдики, усиз ҳамма ёқ қоронғу зулматдир ва шундай бир руҳга ўхшайдики, усиз тўрт тарафда ўлимдан бошқа ҳеч нарса йўқ. Агар Унинг мавжудлигини бандалардан жудо қилиб қўйсангиз, у ҳолда улар жонсиз бир жасадга айланиб қоладилар. «У бирор-бир вақтда дунёни яратган, энди хомуш бўлиб ўтиради» деган нарса нотўғри, балки У ҳар бир лаҳзада Ўз бандалари билан алоқададир ва улар ожизлиги ва хокисорлигига эътибор беради. Агар улар Уни эсдан чиқариб қўйсалар, у ҳолда Унинг Ўзи уларга Ўз мавжудлигини эслатади ва Ўзининг хос элчилари орқали уларга:»اِنّیِ قَرِیْب اُجِیْبُ دَعْوَة الدَّاعِ اِذَا دَعَانِ فَلْیَسْتَجِیْبُوْالِیْ فَلْیُوْمِنُوْا بِیْ لَعَلَّهمْ یَرْشُدُوْنَ«
(«Ал-Бақара» сураси: 187)- деб айтади. Яъни, Мен яқинман. Ҳар бир чақиргувчи Мени чақирганида, унинг чақиришини эшитаман. Бас, ҳидоят топишлари учун улар ҳам сўзларимга қулоқ солишлари керак ва Менга иймон келтиришлари лозим. - Биз бунга ҳам ишонамизки, Аллоҳ таоло Ўзининг энг хос тақдирини дунёга жорий этиб туради. Фақатгина ушбу табиий қонун деб аталувчи қонуни қудрат У томондан жорий этилмайди, балки бундан ташқари Унинг хос бир тақдири ҳам жорийдирки, у орқали Ул Зот Ўз куч-қуввати ва шон-шавкатини изҳор этади ва Ўз қудратидан огоҳ қилади. Бу – Ўша баъзи нодонлар чала саводлилиги сабабли инкор этган Қудратдир. Улар табиий қонундан бошқа ҳеч бир қонун вужудини қабул этмайдилар ва уни «Қудрат қонуни» деб атайдилар. Ваҳоланки, у табиий қонун деб аталиши мумкин, лекин қудрат қонуни деб аталиши мумкин эмас. Зеро, бундан ташқари бошқа қонунлар ҳам борки, улар орқали Ўз севимлиларига кўмак кўрсатади ва душманларини ер билан яксон қилади. Ўйлаб кўрингларки, агар ўшандай қонунлар мавжуд бўлмаганида эди, заиф ва кучсиз Мусо алайҳиссалом Фиръавн каби жобир подшоҳ устидан ғалаба қозониши мумкинмиди?! У ўзининг ҳолсизлигига қарамасдан чўққига чиқиши ва у куч-қувват эгаси бўлишига қарамасдан барбод бўлиши мумкинмиди? Яна агар бирорта бошқа қонун бўлмаганида эди, бутун араб биргалашиб, севимли Пайғамбаримиз Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва салламни йўқ қилмоқчи бўлганида, Аллоҳ таоло уни ҳар бир майдонда ғолиб қилиши, душманнинг ҳар бир ҳужумидан сақлаши ва охири ўн минг муқаддас саҳобалари билан ушбу ерни қўлига олдириши мумкинмиди? Ваҳоланки, улар орасидан бир фидойи1 билан бирга ул зот саллаллоҳу алайҳи ва саллам чиқишига мажбур бўлган эди. Нима, табиий қонун шундай воқеаларни кўрсата оладими?! Ҳеч қачон. У қонун бизга фақат шуни айтиб берадики, ҳар бир кичкина куч катта куч муқобилида йўқ қилинади ва ҳар бир ҳолсиз кимса кучли биров қўлидан ҳалок бўлади.
- Яна биз ишонамизки, ўлгандан кейин инсон қайтадан турғизилади ва ўз амаллари бўйича сўроққа тортилади. Яхши амаллар қилган кишига яхши муомала қилинади ва Аллоҳ таоло буйруқларини йўққа чиқарган кимсага қаттиқ жазо берилади. Ҳеч бир иш-чора инсонни ушбу қайта тирилишидан сақлай олмайди, хоҳ унинг жисмини ҳаво қушлари ёки ўрмон даррандалари еб қўйсин, хоҳ ер қуртлари унинг ҳар бир заррасини жудо қилиб қўйиб, уни бирор-бир бошқа шаклга айлантириб қўйсин, хоҳ суяклари қуйдириб юборилсин, у барибир турғизилади ва ўз яратгувчиси олдида ҳисоб-китоб беради. Зеро, Унинг комил қудрати «олдинги жисми мавжуд бўлса, ундагина У уни ярата олади» деган нарсага муҳтож эмас. Балки У унинг майдадан-майда зарраси ёки руҳининг латиф ҳиссасидан қайтадан тирилтира олади ва худди шундай бўлади. Жасадлар тупроққа айланиб кетади, аммо уларнинг майда зарралари фано бўлмайди, шунингдек инсон жисмида мавжуд руҳ ҳам Аллоҳ таоло изн-ихтиёрисиз йўқ бўла олмайди.
- Биз ишонамизки, Аллоҳ таоло мункирлари ва Унинг динининг душманларини агар Ул Зот комил раҳмати ила кечириб юбормаса, улар дўзах номли жойга қўйиладилар ва унда ўт ҳамда қаттиқ совуқ азоби бўладики, уларга озор беришгина унинг мақсади бўлмайди, балки у ерда уларнинг келажакдаги ислоҳи ҳам кўзда тутилган бўлади. У ерда йиғлаш, дод солиш ва тиш қайрашдан бошқа улар учун ҳеч нарса бўлмайди. Ҳатто ҳар бир нарса устидан ғолиб бўлган Аллоҳ таоло раҳми уларни қоплаб оладиган кун келади ва
»یَأْتِیْ عَلٰی جَهنَّمَ زَمَانٌ لَیْسَ فِیْها اَحَدٌ وَ نَسِیْمُ الصَّبَا تُحَرِّك اَبْوَابَها«(Абий Муҳаммад Ал-Ҳусайн бин Масъуд. «Муъолим ут-Танзийл фит-Тафсир ват-Таъвил», Дор ул-Фикр матбааси, 3-том, 243-бет) деган ваъда амалга ошади. - Яна биз ишонамизки, Аллоҳ таолога, пайғамбарларига, фаришталарига ва китобларига иймон келтирадиган, Унинг буйруқларига чин юракдан иймон келтирадиган, хокисорлик ва ожизлик йўлларида юрадиган, катта эканлигига қарамасдан кичкина бўладиган, бой бўлиб туриб, камбағаллардай кун кечирадиган, Аллоҳ таоло махлуқларига хизмат қиладиган, одамлар роҳату оромини ўз роҳату оромидан юқори қўядиган, зулм, ҳақсизлик ва хиёнатдан парҳез қиладиган, энг яхши ахлоқ-одобга эга бўладиган ва ифлос қилиқлардан узоқ турадиганлар жаннат деб аталувчи жойга қўйиладилар. Унда роҳат ва таскиндан ўзга ғам-ташвиш ва қайғунинг ному нишони ҳам бўлмайди. Аллоҳ таоло ризоси инсонга насиб бўлади, Унинг дийдорига мушарраф бўлади ва Унинг фазлу карами чодирига ўралиб, Унга шу қадар яқин бўладики, гўё Унинг ойнаси бўлиб қолади ва илоҳий сифатлар комилан унда жилва кўрсатади. Унинг барча майда хоҳишлари маҳв бўлиб кетади, унинг ризоси Аллоҳ таоло ризосига тобе бўлиб қолади ва у мангу ҳаётга эга бўлиб, Аллоҳ таолонинг кўзгуси бўлиб қолади.
Ана шулар бизнинг ақидаларимиздир. Булардан бошқа Исломга киргизадиган ақидалар қанақа эканлигини биз билмаймиз. Барча Ислом имомлари ушбу нарсаларнигина Ислом ақидалари деб атаб келишган ва ушбу нарсалар бўйича биз улар билан бутунлай ҳамфикрмиз.
(«Даъват ул-амийр», 4-9-бетлар, 9-нашр, «Назорат нашру ишоат Қодиён» нашриёти)