(Масиҳи мавъуд ва Имоми Маҳдий а.с. нинг муқаддас сўзлари)
«Аллоҳ таолонинг изн-иродаси ва амри ила тайинланиб келган кишигина «имом» ҳамда «пешво» (раҳнамо) бўла олади. У (имому пешво)да Аллоҳ таоло бир жозибани яратиб қўяди. Натижада, саодатманд руҳлар қаёқда бўлмасин, у томон тортилиб келаверади. Жозибанинг пайдо бўлиши бировнинг инон-ихтиёрида эмас. Сохталик билан бундай ҳолат муяссар бўла олмайди.
Буни ҳам билиш лозимки, Аллоҳ таоло томонидан юборилган зотлар: «Одамлар биз атрофимизда тўплансин ва бизни мақтаб юрсин» деган хоҳишдан бутунлай йироқда бўлишади. Аксинча, уларда табиатан махфий бўлиб яашаш хоҳиши бўлади ва улар ўзларининг дунёдан йироқда эканлигини роҳат деб билишади.
Ҳазрат Мусо алйҳис салом ҳам тайинланиш вақтида узр сўраган. Шунингдек, Расулуллоҳсаллаллоҳу алайҳи ва саллам ғорда яшар эдилар ва буни ёқтирар эдилар. Бироқ, Аллоҳ таоло улар (шундай зотлар)ни Ўзи ташқарига чиқариб, махлуқ олдига олиб келади. Уларда бир ҳаё мавжуд бўлади ва бир узлат(да яшаш) уларда кўринади. Чунки у узлат мусаффо алоқа-муносабатни тақозо этади, шу сабабдан улар Худо таоло билан бир лаззат ҳамда таскин топадилар. Бироқ, ўша узлат ҳамда қалб мусаффолиги уларни Аллоҳ таоло назарида азиз қилиб қўяди ва Ул Зот уларни одамлар ислоҳи учун танлаб олади. Худди бир ҳокимнинг: «Менга хизматкор топилсин», деб истагани сингари. Ва у бирорта хизматкорни топиб олганида у инкор этса ҳам, уни танлаб олади. Худди шундай Аллоҳ таоло тайинлаган зотларни уларнинг мусаффо алоқалари ва сидқу сафоси сабабли Ўзининг пайғамбарлик мансабига лойиқ, деб ҳисоблайди.
Аллоҳ таоло томонидан юборилганлар билан пирлар ўртасидаги фарқ
Бунда шак-шубҳа йўқки, пайғамбарлар алйҳимус салом бир навдаги мажбурликка дуч келадилар. Улар узлатда ўтириб ибодат қиладилар ва ўшандан лаззат оладилар. Яна: «Ҳеч ким бизнинг аҳволларимиздан воқиф бўлмасин», деб орзу қиладилар. Бироқ, Аллоҳ таоло уларни мажбурлаб узлатдан ташқарига чиқаради, сўнгра уларда бир жозибани қўйиб қўяди ва минглаб инсонлар табиатан уларга тортилиб келаверадилар. Агар бу ишларнинг ҳаммаси ҳам ҳийла-найранг бўлса, у ҳолда улар нечун гуллайдилар!? Пир ҳамда эшонлар: «Одамлар бизга мурид бўлсин ва биз томон келсинлар», деб орзу қиладилар, бироқ «моъмур» (Аллоҳ таоло томонидан юборилган)лар мана шундай шуҳратга ўч бўлмайдилар. Ҳа! Улар: «Аллоҳ яратган бандалар ўзларининг яратгувчисини танисин ва Аллоҳ таоло билан чин алоқасини боғласинлар», деб албатта, орзу қиладилар. Улар дил-дилидан: «Биз ҳеч нарса эмасмиз», деб ҳис қиладилар.
Аллоҳ таоло ҳам ана шундай зотларни ёқтиради. Сабаби, ихлоснинг шундай даражада бўлмай туриб, улар хизмат қила олмайдилар. Худо таоло ўрнида ўзларини кўрмоқчи бўлган риёкорлар қўлидан нима ҳам келади!? Уларнинг дунё роҳату оромига орзуманд бўлмаганлиги сабабли Худо таоло у («моъмур»)ларни ёқтиради.
Риёкорлик инсонни ҳалок қиладиган жудаямифлоснарсадир. Мен: «Риёкор инсон фиръавндан ҳам кўпроқ бағри тош ва бадбахтдир», деб ўйлайман. Улар Худо таоло буюклиги ва қудратини истамайдилар, балки ўзларининг иззат ва улуғлигини тан олдиришга интиладилар.
Бироқ, Худо таоло ёқтирган зотлар табиатан бу нарсадан нафратланадилар. Улар биргина мақсад билан саъй-ҳаракат қиладиларки, Аллоҳ таолонинг улуғлиги ва Унинг жалоли намоён бўлсин ва дунё ундан воқиф бўлсин. Улар шундай аҳволда бўлиб: «Дунё бизни тани олмасин», деб хоҳиш қиладилар.
Бироқ, дунё уларни ташлаб қўйиши мумкин эмас, сабаби улар дунё фойдаси учун келадилар. Уларга душман ҳамда мухолиф бўлган кишилардан ҳам қандайдир фойда етади. Сабаби, улар туфайли Аллоҳ таолонинг оят-аломатлари рўй беради ва ҳақиқатлару илм-урфонлар очилади. Уларнинг тегиб туришидан ажиб-ажиб нурлар намоён бўлади. Агар Абужаҳл ва бошқалар бўлмаганида эди, Қуръони каримнинг ўттиз поралари қаёқдан бўларди? Агар уларнинг ҳаммаси Абу Бакр разияаллоҳу анҳу каби табиат эгаси бўлганларида эди, бир нафасда улар мусулмон бўлиб кетарди. Уларга бирор бир оят-аломат ва мўъжизанинг кераги ҳам бўлмасди. Бас, биз ана шу мухолифларнинг вужудини ҳам кераксиз, деб ҳисобламаймиз. Уларнинг қиллиқлари Аллоҳ таолонинг ҳамиятига тегади. Натижада, Ул Зотнинг ёрдами ва ҳомийлиги белгилари ошкор бўлади.
Хуллас, Худо таолонинг «моъмур»ларнинг ўзига хос хусусияти шундан иборат бўладики, улар пир бўлишга хоҳиши бор одамлар истагани каби ўзларига ибодат қилдиришни орзу қилмайдилар. Агар кимдир ўзига ибодат қилдирса, у ҳолда не сабабдан бошқа инсоннинг болалари ўша ибодат (қилдириш)га ҳақли эмаслар?! Мен чин сўзлайманки, макр-ҳийла тахтида ўтирган муршиддан бир мурид минг даража яхшироғидир, сабаби муриднинг қалби найрангбозлик ва макр-ҳийладан холидир. Худо таоло ихлосни яхши кўради, риёкорликни ёқтирмайди».
(Малфузот, 4-том, 7,8-бет)