Ваъда қилинган Масийҳ ва Маҳдий, Ҳазрат Мирзо Ғулом Аҳмад Қодиёний алайҳиссаом бундай деб марҳамат қиладилар:
«Ҳар бир инсоннинг Аллоҳ Таоло олдида алоҳида ҳисоб-китоби бор. Инсон ўз амалларини ислоҳ қилиши ва текшириши керак. Ўйин-кулги билан умр ўтказиб, Аллоҳ Таолодан янада ғофил бўлиб кетиш ўрнига, ўзгаларнинг ўлими сиз учун ибрат олиш ва қоқилиб кетишдан сақланишингиз сабабчиси бўлиши керак. Тавротнинг бир жойида Аллоҳ Таолонинг шундай деганини учратдим: шундай бир вақт бўладики, Мен бир қавмни Ўз қавмим қилмоқчи бўламан, шунда унинг душманларини ўлдириб, уни хурсанд қиламан. Аммо ўша қавмнинг ғафлатлари туфайли шундай бир вақт келадики, уни йўқ қилиб, душманларини хурсанд қиламан».
(«Малфузот», 5-жилд, 296-297-бетлар, 1984 йилги нашр)
Қадрли тамошабинлар! Ҳазрат Имом Маҳдий (а.с.) ўзларининг «Сирож-и-Мунир» номли китобларида шундай деб марҳамат қиладилар:
«Бир жиҳатдан бир инсоннинг ҳаётини йўқотганидан қайғурамиз ва иккинчи жиҳатдан Аллоҳ Таолонинг башорати амалга ошишидан ҳам хурсандмиз. Нега хурсандмиз? Фақат халқлар манфаати учундир. Шу қадар очиқ-равшан тарзда кўп йиллар олдин хабар бериш инсоннинг иши эмаслигини кошки улар ўйлаб, тушунсалар, қани. Бу вақтда юрагимиз ғалати ҳолда. Дард ҳам бор, шодлик ҳам. Дард шуки, агар Лекҳром (ўз хатти-ҳаракатидан) қайтганида эди, ҳеч бўлмаса, ҳақоратли сўзлардан воз кечганида эди, Аллоҳга қасамки, у учун дуо қилган бўлардим. Агар у бўлакларга бўлинган бўлса-да, ўшанда ҳам у тирилиб қолган бўларди деб умид қилардим».
(«Сирож-и-Мунир», «Руҳоний хазоин», 12-жилд, 28-бет)