Рамазан: Живот во близината на Аллах
Оваа хутба во петок, одржана на 17 јуни 2016 година, хазрети Мирза Масроор Ахмад, Халифа-тул Месих V, нека Аллах биде негов Помошник, ја одржал во Баит-ул Футух џамијата во Лондон, Англија.
После учењето на тахаџуд и сура Фатиха тој рекол:
„И кога Моите робови ќе те прашаат за Мене, навистина јас сум близу. Јас одговарам на молбата на молителот кога ќе ме повика. Затоа, тие треба да се одѕвијат на Мене и да веруваат во Мене за да бидат упатени.“
(2:187)
Со поставувањето на овој ајет помеѓу прописите на постот и на неговите услови и ајетите кои имаат упатствата за тоа, Аллах го свртел нашето внимание на посебната врска помеѓу Рамазан и прифаќањето на молитвите. Хазрети Халифа-тул Месих I, нека Аллах е задоволен со него, оваа врска ја објаснил на следниот начин.
Како што постот е средство да се научи на праведност, на ист начин преставува и средство со кое ја постигнуваме Аллаховата близина.
Значи, самиот месец Рамазан не може да биде извор на прифаќањето на молитвите доколку не претставува начин да се стекне праведност, да се проведе животот во праведност,и, ако не е извор за стекнување на Аллаховата близина.
Ако тоа се случи, тогаш во текот на Рамазан врската со Аллах е постигната и нема да биде ограничена само на Рамазан, туку ќе се појават знаците на постојана промена. Аллах тоа го појаснил во ајетот зборувајќи „Јас сум близу“. Чесниот Пратеник с.а.в.с. рекол дека шејтанот е врзан во овој месец и дека Аллах се спушта поблиску до долното небо. Но, кому му се приближува? На оние кои ја чувствуваат или сакаат да ја почувствуваат Аллаховата близина, и кои ги прифаќаат Аллаховите упатства за да ја постигнат оваа цел.
Тие се обидуваат да делуваат според Аллаховото упатство „така што тие треба Мене да ме послушаат“. Тие ги бараат Аллаховите упатства и делуваат според нив. Тие имаат верба и уверување дека Аллах ја има сета моќ. Ако Му се молам додека делувам според Неговите упатства и ако сум искрен кон Него, Он ќе ги сослуша моите молитви.
Аллах кога одговара на повикот на Неговите робови вели: „Јас сум близу, Јас ги слушам молитвите на мојот роб, и посебно во текот на овој месец ви се приближувам, повикајте Ме“, но, пред да Ме повикате да ги прифатам вашите молитви ќе морате да го исполните условот, „Слушајте Ме, делувајте според Моите упатства“. Ова е условот; и имајте полна доверба и уверување во Моите моќи.
Значи, луѓето кои велат дека се молат и дека нивните молитви не се прифатени, дали тие самите себе си се проценуваат? Дали некогаш се преиспитуваат колку се во согласност со Аллаховите упатства? Ако не постојат дела и ако нашата вера е само формална тогаш тоа што го зборуваме е погрешно, дека ние го повикуваме Аллах а молитвите не ни се прифатени. Ветениот Месија а.с. ги објаснил условите кои Аллах во овој поглед ги одредил.
Прво, Аллах навел дека луѓето треба да создадат состојба на праведност и однос кон Аллах за Он да ги слушне. Ако тие се праведни и ако имаат страв од Него, тогаш Аллах го слуша нивниот повик.
Второ, „Да, тие да веруваат во Мене“. За какво верување се работи? Верување дека Бог постои и дека ги поседува сите моќи и способности. Ако човекот не го искусил Неговото постоење и Неговата семоќност и способност, и не е благословен со признавањето на постоењето на Бог и на тоа дека Он ги има сите моќи, но доколку верува дека Бог постои и дека Он е Семоќен, и ако има вера во невидливото, тогаш од страната на Аллах такво разбирање ќе биде благословено, од тоа Божјо постоење, Семоќност и искуството, и преку Неговото одговарање на молитвите сè ќе биде постигнато. Прво, човекот мора да ја засили верата и тогаш Аллах ќе му се приближи, а потоа и доказот ќе се постигне.
Ветениот Месија а.с. ги осветлил деталите за разни начела, принципи и филозофија на условите за прифаќање на молитвите. Јас сега ќе изнесам некои исечоци од Ветениот Месија а.с. меѓу кои се и разбирањето на длабочината на овој предмет, постигнувањето на Аллаховата близина, каде можеме да го зголемиме нашето знаење и разбирање, и, како можеме да се вклучиме меѓу оние кои го постигнале вистинското упатство и можат да ја постигнат вистинската корист од Рамазан.
Некои луѓе мислат дека било каква молитва и да направат таа мора да биде прифатена, јас порано дадов некои објаснувања кои се однесуваат на ова, дека Аллах ни дал одредени услови кои треба да ги прифатиме и наша должност е да ги исполниме. Објаснувајќи го понатаму овој предмет, за тоа кои се начела на прифаќањето, и за тоа дека понекогаш и по исполнувањето на условите молитвата не е прифатена, Ветениот Месија а.с. вели:
„Начелото на молитвата е дека Аллах ги прати нашите стравови и желби. Размислете за тоа како децата и се мили на мајката и таа посакува нејзините деца да не ги мачи никаква болка. Ако децата упорно плачат да им се даде остар нож или плачат за искра од огнот, дали мајката наспроти својата искрена љубов и вистинско внимание би прифатила нејзиното дете да земе искра од огнот и да ја изгори раката или да се исече со остар нож? Никогаш! Од ова може да се сфати начелото на молитвата.“
Јас самиот имам искуство во овој предмет. Кога некој дел од молитвата е опасен, тогаш молитвата нема да биде прифатена. Ова прашање може да се разбере на соодветен начин дека нашето знаење не е сигурно и точно. Ние правиме работи кои ги сметаме за случајни и во нашата проценка сакаме нивниот исход да биде благословен, но на крајот тие за нас се лепат како тага и јад. Затоа не можеме да кажеме дека сите човечки желби се исправни. Не можеме со сигурност да кажеме дека се исправни бидејќи човекот е сложен и заборава и греши. Човечки е да се греши. Кога постои нешто опасно помеѓу она што се посакува и она што ќе се случи и ако Аллах тоа го прифати тогаш тоа ќе биде против Неговата милост.
Ова е вистина и Аллах сигурно ги слуша молитвите на својот роб и ги прифаќа, но не и празни желби, бидејќи човекот не го гледа крајот и исходот поради притисокот на желбите и молитвите, но, Аллах кој е вистински Добронамерен и Посматрач на исходот, ги има во предвид опасностите и штетните исходи кои можат да го снајдат оној кој моли во случај Он да ги прифати, и затоа ги одбива.
Човекот не го гледа крајот но Аллах е вистински Добронамерен кон својот роб и сака да му подари благосостојба. Он исто така ги гледа последиците и тоа што може да се случи. Он ги гледа опасностите, штетите, лошите исходи, и ги држи пред Него, ја отфрла молитвата бидејќи Аллах гледа дека може да се отфрли придобивката на човекот. Ова отфрлање на молитвата всушност е прифаќање на молитвата на човекот. Кога таквата молитва е отфрлена од страна на Аллах и не е прифатена, всушност Аллах ја прифатил молитвата бидејќи Аллах одлучил дека тоа не е добро за личноста, дека тоа не е добро за Неговиот роб.
Така, молитвите во кои човекот е заштитен од несреќа и штета Аллах ги прифаќа, но штетните молитви се прифатени во облик на отфрлање.
Тие кои што се корисни се прифатени такви какви се, а оние кои во себе носат штета за човекот се отфрлени и не се прифатени и тоа е Неговото прифаќање.
Значи, Аллах слуша некои молитви на Своите пријатели и пратеници а на другите не. И не ги прифаќа бидејќи знае дека не се корисни или дека нивниот исход може да биде страшен. Аллах има знаење за невидливото. Он подобро знае.
Објаснувајќи дека е потребно да се посматраат нечии дела и верувања, Ветениот Месија а.с. рекол:
„Вистина е дека човекот кој не ги извршува делата не се моли. Не е неопходна само молитва, потребни се и дела.“
Ако не постојат дела и ако само молитвата е тука тогаш тоа и не е молитва.
Затоа е неопходно пред молитвата да се даде сè од себе. И тогаш молитвата ќе има смисла. Потребно е човекот да погледне во своето верување и дела бидејќи тоа е Божјиот начин штетата да се исплати преку средства.
За надоместок на штетата одредени средства треба да ни бидат при рака.
Он создава средства кои водат кон надоместокот.
Тие во овој момент треба да размислуваат кои средства се потребни во молитвата.
Ние мора да се молиме да не ги договараме средствата, тие се непознати. Внимавај, молитвата сама по себе е тајно средство на другите средства. Молитвата е скриено средство за остварување на некоја цел. Постојат средства за извршување на одредени задачи и се како никулец на другите средства. Молитвата сама по себе е средство. Со прифаќањето на молитвата другите средства се јавуваат за да ја исполнат желбата. На некој му е потребен заем, му требаат средства, некаква помош, и Аллах тоа го прави преку некои други средства. Тоа лесно го прави. Ништо не паѓа од небото. Ако некому му се потребни пари, тие нема да се спуштат од небото туку ќе бидат некакви средства. Тоа се средствата кои Аллах ги создал преку дова.
Користењето на зборовите ’Ијјакена‘буду‘ (Ние само Тебе обожаваме) пред ’ијјакенаста‘инуке‘ (Ние само Тебе молиме за помош) е дова, но исто така ја објаснува оваа работа.
Прво се кажува ’Ијјакена‘буду‘ а потоа ја бараме Твојата помош. Ние Тебе те молиме, бараме помош од Тебе. Свртено е вниманието кон средствата преку дова.
Ние гледаме дека Аллаховиот пат е таков што создава средства. Гледате дека Он ја овозможува храната за гладниот и водата за жедниот, но тоа го прави преку средства.
Тој создава одредени средства.
Синџирот на средствата така напредува и се случува создавање на средствата.
Создадени се средства.
Затоа што тоа се два атрибута на Аллах, Валлаху Азизан Хакиима. Азиз е да се биде во состојба сè да се направи.
Он е Галиб. Он е Моќен. Он има моќ. Он тоа може да го направи и го прави.
Хаким значи секоја работа да се спроведе соодветно и согласно на околностите и опкружувањето. Погледнете ги различните својства кои им се дадени на нештата и растенијата. Погледнете го Турбат (вид на растение). Он предизвикува движење и со трошка или уште помалку. Исто е (Сикмониа). Аллах е моќен да предизвика движење без средства или да ја угаси жедта без вода но е неопходно да ги воведе и да ги претстави чудата на природата. До онаа мера до која знаењето за чудата на природата стануваат широки, човекот кој ги знае Аллаховите атрибути доаѓа во состојба до таа иста мера да ја постигне близината на Аллах.
Аллах ги создал овие нешта. За Аллах е неопходно да го прошири знаењето за нивните својства. Тие се нешта кои Аллах ги создал. Онака како што нештата кои Аллах ги создал се зголемуваат, човековата свест за Аллаховите атрибути до таа иста мера расте и се постигнува нивното разбирање. Човекот е во состојба да го стекне разбирањето. Ова преставува целта за оној кој има вера. Атеистот му дава значење на своето знаење но верникот со зголеменото знаење за тоа станува зналец за атрибутите и моќите на Аллах.
Ветениот Месија а.с. на едно место, филозофијата на довата ја објаснил на следниот начин:
„Размислете за детето кое е немирно бидејќи е гладно. Тоа станува вознемирено и плаче за млекото и вреска. Млекото се раздвижува во градите на мајката додека детето не ги знае ниту зборовите на довата. Како се случува детскиот плач да го повлекува млекото? Ова е нешто што секој го доживеал. Понекогаш се случува мајката дури и да не го чувствува млекото во градите и многу пати тоа и не е таму, но штом болниот плач на детето дојде до нејзините уши, млекото веднаш надоаѓа. Како плачењето на детето има врска со млекото, јас навистина ви велам дека нашиот плач пред Аллах, ако ја има истата ревност, ја поттикнува Неговата добрина и не влече.“
Објаснувајќи го понатаму примерот на мајката и детето, ја објаснил филозофијата на довата. Човековото барање треба да го следи овој пример и кога човекот го следи тој пример тогаш Аллах го покажува примањето.
Ветениот Месија а.с. вели:
„Да се бара е карактеристика на човековиот карактер. Примањето е Аллаховото обележје. Оној кој не разбира и не прифаќа, е лажливец. Примерот на детето кој го наведов соодветно ја решава филозофијата на довата. Рахманијјат и Рахимијјат не се две работи (одвоени). Оној кој го остава едното и го посакува другото, не може тоа да го постигне.“
Ако го напуштиме Рахманијјат за да го добиеме Рахимијјат, тоа не може да се случи.
Рахманијјат има корист во нас да создава сила за да имаме корист од Рахимијјат.
Аллаховиот Рахимијјат е моќта од Него да добиеме ако бараме, Рахманијјат тоа го овластува. Оној кој не прави така, ја негира Аллаховата наклонетост. Тој ги одрекува Аллаховите благонаклонетости.
Ова е значењето на изразот ’Ијјакена‘буду‘, дека ние само Тебе те обожаваме, во поглед на очигледните средства и напорите кои Ти си ни ги дал.
Ние обожаваме. Ние употребуваме очигледни средства. Едно средство е довата, друго е ставање во дејство и работа на овие средства кои за нас се одредени како задача која ја имаме.
Замислете се над јазикот, како е направен од мускули. Јазикот во себе содржи мускули, и во него исто така е и плунката. Ние не би биле во состојба да зборуваме ако не е така. Ако јазикот стане сув, човекот не може да зборува. Ако мускулот на јазикот биде истегнат тој само се вкочанува.
Таков јазик ни е даден за ибадет за да можеме да ги изразиме мислите на срцето. Даден ни е јазик така што мислите на срцето стануваат очигледни и човекот е во состојба да зборува.
Ако никогаш не ја земеме работата на ибадетот од јазикот тогаш тоа е наша несреќа. Постојат бројни болести кои кога ќе го нападнат јазикот, и тој моментално престанува да функционира до таа мера што човекот станува нем. Така, Рахимијјат се однесува на тоа што ни е даден јазикот. На ист начин, ако се случи промена во градбата на ушите, ништо нема да слушаме. Иста е состојбата и со срцето. Условот на понизност и страв, и моќта на мислите и размислувањето, ако ги преземе болест тие стануваат не делотворни. Зарем немаме обврска да ги почитуваме овие наклонетости? Ако способностите кои Аллах ни ги дал преку Својата крајна доброта останат неупотребени нема сомневање дека сме оние кои ги одрекуваат наклонетостите.
Тогаш навистина сме оние кои ја одрекуваме Аллаховата наклонетост, и сме неблагодарни.
Според тоа, запомнете, ако правите ибадет оставајќи ги своите способности и моќи не делотворни тогаш од довата немате никаква корист.
Аллах ни ги дал способностите, моќите, можностите и наредбата средствата да ги ставиме во употреба и потоа да правиме дова. Без нив од довите немаме корист. Кога не ја употребиме првата наклонетост како тогаш другата (наклонетост) можеме да ја направиме корисна. Средствата кои Аллах ги создал исто така се Негова наклонетост. Корисно за вас е тие да се употребуваат и потоа да се прави дова.
Објаснувајќи ја понатаму оваа работа – дека примерите на примањето на довата се присутни во законите на природата, Ветениот Месија а.с. вели:
„Целта е дека примерите на примањето на довата се присутни во законите на природата и Аллах во секое доба испраќа живи примери. Од таа причина, Он не подучил на довата ’Ихидинас-сиратал-мустеким сираллезине ан‘амте‘алејхим‘, ова е желбата на Аллах и Неговиот закон и тоа никој не може да го промени. Тоа е изразено во довата ’Ихидинас-сиратал-мустеким‘ за да ги усоврши и надополни нашите постапки. Да ги усоврши нашите постапки и да ги доведе до нивната можна совршеност.
Размислувањето над овие зборови покажува дека од таму доаѓа очигледна наредба да правиме дови. Поучени сме да го бараме упатството Сиратул-Мустеким. Сето тоа укажува на барањето на Аллах на упатството Сиратул-Мустеким. Но, ’Ијјакена‘буду‘ и ’Ијјакенаста‘ин‘ пред сè е наредба тоа да го искористиме. Односно, за да одиме по разните нивоа на Сиратул-Мустеким, треба да ја бараме Аллаховата помош додека ги користиме соодветните способности. Од Аллах ја имаме моќта да одиме по правилен пат; користете ја и барајте ја Аллаховата помош. Според тоа, неопходно е да ги користиме очигледните средства. Оној кој тоа го напушта, тогаш тој е оној кој ја одрекува наклонетоста.
Постојат многу болести – претходно беше даден пример за јазикот – ако тие го нападнат јазикот, тој веднаш престанува да функционира. Ова е Рахимијјат. На ист начин Он дал услов за понизност и чесност во срцето и ја дал моќта на мислењето и размислувањето. Затоа, запомнете дека ако правите дови оставајќи ги неупотребени овие моќи и способности, таквата дова нема да биде корисна или делотворна бидејќи првата наклонетост не е употребена, и каква корист ќе извлечеме од другата. Затоа, ’Ијјакена‘буду‘ пред ’Ихидинас-сиритал-мустеким‘ зборува: ’не ги напуштивме и не ги оставивме неупотребени Твоите претходни наклонетости‘. Запомнете дека карактерот на Рахамнијјатот е да го засилува искористувањето на Рахимијјатот. Затоа кога Аллах кажал ’Уз‘уни Астиѓиблекум‘, тоа не се само зборови туку човечка положба и тоа бара, а барањето е човекова одлика, а оној кој не бара примање од Аллах – не трага по примањето на довата кај Аллах, и тој е престапник.
Ибадетот овозможува таква состојба на задоволство, јас сум тажен – кои зборови да ги изречам за светот да го разбере ова задоволство. Тоа може да се препознае само преку чувството. Накратко, меѓу барањата на довата важно е прво да создадете правилно однесување и вера.
Добри дела се делата кои Аллах наредил да ги спроведуваме.
И засилете го своето верување во верата затоа што оној кој не ги засили своите верувања и не го употребува правилното однесување и моли, тој како да го искушува Аллах.
Работа е во тоа дека целта на довата: ’Ихидинас-сиратал-мустеким‘ е да го бараме совршенството во своето однесување, и потоа зборувајќи: ’Сираталлезине Ан‘амте Алејхим‘, работата е јасна и треба да бараме упатство за патот кој е почитуван, (односно, покажи ни го патот на луѓето кои Ти се мили), и спаси не од патот на Магзуб (Спаси не од патот на оние кои се погодени од Твојата лутина). Нека (Аллах даде) нашето однесување секогаш да биде правилно. Нека тука нема ништо што е спротивно на наредбите на Аллах.
Оние на кои се спуштила Аллаховата казна, зборувајќи ’даллин‘, не подучува на оваа дова за да не спаси, да не лутаме без упатство. Спаси не од тоа да бидеме без Твојата помош, да не го искористуваме Твојот Рахманијјат и како резултат на тоа да не бидеме во состојба да го искористиме Рахимијјат. Да не бидеме лишени од поддршката, помошта, милоста и добротата, и да лутаме.
Со изговарањето на ’даллин‘, исто така е свртено вниманието на оваа страна.
Потоа, со одбивањето на гледиштата на световните луѓе – да не се користи плачот и лелекањето пред Аллах, Ветениот Месија а.с. вели:
„Некои луѓе сметат дека ништо не може да се добие со плачењето и лелекањето пред Аллах. Тоа е потполно погрешно и неточно и тоа е лага. Таквите луѓе не веруваат во постоењето на Бог и во Неговата моќ и досегнувањето. Ако тие имаат вистинска вера не би имале храброст да кажат такво нешто. Кога и да дошол некој пред Аллах, и му пришол со вистинско покајание, Аллах секогаш бил милостив. Некој сосема вистинито кажал: ’Ако саканиот не го посветил вниманието на својот вљубеник, работата е во тоа да не постои болка инаку не постои лекар. Каков вид на вљубеник е оној кој никогаш не посветува внимание! Лекарот е тука но болката не постои. Во вас не постои болка. Лекарот е тука. Создадете болка во себе. Аллах слуша.“
Аллах сака да му дојдете со чисто срце. Единственото барање е потполно да му се покорите на Неговиот услов и да се однесувате ’Фалијестеѓибулии‘ и во себе да создадете вистинска промена која ќе направи да чекорите во присуството на Аллах.
Јас навистина ви велам дека Аллах има разни големи моќи, и тука постојат неограничени наклонетости и благослови, но, создадете го окото на љубовта за да ги видите и да ги стекнете. Ако тука е присутна вистинска љубов тогаш Аллах повеќето дови ги слуша. Според тоа, создадете таква љубов кон Аллах со која Он ќе ги слушне довите. Ако постои вистинска љубов тогаш Он ги слуша повеќето дови и дава поддршка.
Каков треба да биде човекот за да ја стекне Аллаховата љубов и како резултат на тоа Аллах да ги слушне довите и да ги покаже Своите моќи? Во овој поглед Ветениот Месија а.с. вели:
„Барањето е да постои љубов и искреност кон Аллах. Божјата љубов е таква што го изгорува човековиот живот и човекот го прави нов и чист. Го чисти. На ова ниво тој го гледа она што не го гледал пред тоа и го слуша тоа што не го слушал пред тоа. Каква и заштита на милост и чест Аллах да ја подготвил за човекот, Он исто така му дал и способности тоа да го постигне и да има корист од тоа. Не само дека ги создал нештата туку исто така го оспособил човекот да ги употреби и да ги искористи. Ако Он само го оспособил но не дал средства, тогаш ќе имаше недостаток. А ако беа само средства а не и способности, што би била користа од тоа? Но тоа не е случај. Тој ги овозможил способностите и исто така ги обезбедил и средствата. Како што од една страна, Он создал средства за леб а од друга страна ги активирал окото, забите, стомакот и црниот дроб, и од сето тоа направил механизам кој зависи од храната. Црниот дроб, стомакот, цревата – сето тоа е неопходно да ја свари храната. Ако ништо не оди во стомакот, од каде тогаш крвта ќе дојде до срцето? Прочистената храна ќе стане дел од крвта и како останато ќе се направи?“
Пред се на ист начин, Он ја направил наклонетоста и го пратил Чесниот Пратеник с.а.в.с. со совршена религија како што е исламот, го направил Кхатаман-Набијјин и ја дал совршената и најдобрата книга како што е Чесниот Кур‘ан, после која ниту една друга книга нема да се појави до крајот на времето и ниту еден нов пратеник нема да дојде со нов закон. Тогаш, ако ние не ги користиме способностите на мислењето и размислувањето и не преземеме чекор кон Бог, колкаво е тоа невнимание и неблагодарност и покажување на суета! Размислете како токму во првата сура Аллах ни кажува начин на кој можеме да ја стекнеме Неговата наклонетост.
Ова е патот кон користа. Чесниот Пратеник с.а.в.с. ни ја дал за да го следиме неговиот пример. Ни ја дал книгата како што е Чесниот Кур‘ан за да се однесуваме според нејзините наредби.
Како токму во првата сура Фатиха ни е покажан патот на добрината. Во оваа сура чие име е Кхатамул-Китаб (најдобрата книга) и Умул-Китаб (мајка на книгите) јасно е објаснето што е целта на човечкиот живот и кој е патот тоа да го постигнеме.
’Ијјакена‘буду‘ покрај тоа е вистинската цел на човечкиот живот. И со ставањето на изразот ’Ијјакенесте ‘иин‘ пред тоа, кажано е дека е неопходно човекот колку што има можности, сила и разбирање, да прави напори да оди по патот на Божјото задоволство и севкупните моќи кои му се дадени од Аллах да ги стави во употреба, и потоа да се моли за нивно исполнување и тие да дадат резултати.
Кои се начините за да се стекне спознанието на Аллах? Објаснувајќи го ова Ветениот Месија а.с. вели:
„Вистина е дека ’Кхуликал-За‘иифа‘ – човекот е создаден слаб. Тој не може ништо да направи без добрината и милоста на Аллах. Без оваа милост, човекот ништо не може да направи. Средствата за неговото постоење, напредок и траење исто така се базирани на Аллаховата милост. Глупав е човекот кој се гордее со мудроста или знаењето, имотот и богатството, бидејќи сето тоа го дал Аллах. Од каде тој тоа го донел? За довата е неопходно човекот да ги препознае и увиди своите слабости и тоа колку е кревок. Кога ќе се замисли над својата слабост ќе види дека има потреба од Аллаховата помош. Како резултат на тоа, во него ќе се појави возбуда кон ибадетот.“
Луѓето велат дека не се појавува возбуда за ибадетот. Оваа возбуда се создава кога ќе ги погледнеме своите слабости и понизноста, и после вложениот напор да го задоволиме барањето и условот на љубовта. Ветениот Месија а.с. рекол:
„Кога човекот има тешкотии и ја чувствува болката на присила, тој со полна сила повикува или плаче и ги прашува другите за помош. На ист начин, ако се замисли над своите слабости и немоќ, и открие (види) дека има потреба од Аллаховата помош, неговата душа ќе се вознемири со полно возбудување и болка, ќе падне на прагот Божји, ќе се жали и ќе повикува: ’О Господару, о Господару‘.“
Погледнете го повнимателно Чесниот Кур‘ан и ќе најдете дека токму во првата сура сме подучени на довата: ’Ихдинас-сиратал-мустеким Сираталлезине ан‘амте алејхим гајрил-магзуби алејхим ве лед-далин‘.
Довата може да биде сеопфатна само кога има корист и доброчинство во себе, и кога спасува од штетата и повредата. Довата е соодветна кога донесува корист која човекот може да ја постигне, и го спасува од штети и повреди кои можат да го нападнат. Така, во оваа дова (од Ихдинас-сиратал-мустеким до ве лед-даллин) се посакува најдобрата корист која може да се постигне и која е можна. Оваа дова се однесува за нашето спасување од штетните нешта кои го уништуваат човекот.
Затоа, секогаш треба да се има на ум дека најголемите дови кои се направени овде, не се дови за светот, тие се дови кои се однесуваат на верата. Кога човекот така продолжува тогаш вратата на Аллаховата близина се отвораат и потоа сите останати дови биваат примени сами од себе.
Објаснувајќи понатаму дека вистинската дова за засилувањето на верата е повод за Аллаховата близина и повод за примањето на дови, Ветениот Месија а.с. вели:
„’Уѓибу да‘ватад-да‘и иза да‘ан‘, односно: ’Јас го примам покајанието од оној кој се кае‘.“
Ова ветување на Аллах го посведочува прогласот кој го направил покајникот со вистинско срце. Ако немало таков исказ од Аллах тогаш примањето на покајанието би било тешка работа. Прогласот кој е направен со вистинско срце како резултат го има тоа што Аллах ги исполнува сите Свои ветувања кои ги дал на покајникот, и токму во тој момент во срцето наеднаш се појавува светлина кога човекот дава ветување дека ќе се спаси од сите гревови и дека ќе и даде предност на верата над светот.
Од сите начини кои Аллах ги спомнал за постигнување на Неговата близина и примањето на дови, најдобриот начин е додека сме во намаз. Ветениот Месија а.с. во овој поглед вели:
„Вистинската цел и суштина на намазот е ибадетот. Ибадетот одговара во согласност со законите на природата. Како пример ние можеме да видиме дека кога детето плаче, се жали и покажува вознемиреност, мајката брза да му даде млеко. Ваков е односот помеѓу Бог и ибадетот, однос кој не може секој да го разбере. Кога човекот ќе падне на Аллаховата врата и својата мака ја претстави со таква понизност и трепет, и бара задоволување на своите потреби, тогаш Божјата милост бива поттикната и на таков човек му е покажана милост. Млекото на доброчинството и милоста Божја исто така го бараат плачот.
Ако сакате да го пиете млекото на Божјата наклонетост и милост, ако саката да имате корист од Неговата наклонетост и милост, мора да покажете понизност, благост, плач и тага. Затоа, во Неговото присуство треба да биде покажано плачливо око.
Според тоа, бидејќи во текот на Рамазан вниманието е насочено кон џамијата, со Аллаховата милост вниманието исто така е насочено на извршувањето на намаз во џемаатот, а исто така треба да се обрне внимание на клањање на доброволните намази, и тогаш пред сè треба да се прават довите кои се однесуваат на давање предност на верата над светот и за постигнување на Божјата близина. Тие треба да бидат првите дови, другите потоа треба да дојдат. Тогаш Аллах Лично води грижа за нашите световни потреби.
Јас овде исто така ќе ја претставам довата на Ветениот Месија а.с. која посебно во овие денови треба да ја правиме за да ја постигнеме близината на Аллах. Тој пред Аллах ја учел оваа дова:
„О Господару на световите, јас не можам да Ти заблагодарам за Твоите наклонетости. Ти си многу милостив и дарежлив. Твоите наклонетости кон мене се неограничени. Опрости ми ги моите гревови за да не пропаднам. Всади ја во моето срце Својата чиста љубов за да го постигнам животот. И прекриј ме. И направи да правам такви дела со кои Ти ќе бидеш задоволен. Јас со Твоето добро лице, ја барам Твојата заштита за да не ме разжали Твојата лутина. Имај милост и спаси ме од искушенијата на овој и на идниот свет, бидејќи сите наклонетости и милости се во Твоите раце. Амин, Амин.“
Нека Аллах даде да бидеме оние кои ја разбираат стварноста на довите. Нека овој Рамазан направи да бидеме дел од оние кои се силни во својата вера во Бог, кои ги слушаат Неговите наредби и се однесуваат во согласност со нив и во секоја работа му даваат предност на Аллаховото задоволство, и тогаш постојано нека не чува во тоа. Нека нашето однесување биде во согласност со Аллаховото задоволство и нека наша вера биде засилена повеќе од секогаш. Нека во нас се роди вистинска љубов кон Аллах. Нека Аллах не чува од искушенијата на овој и на идниот свет.
Јас после џума намаз ќе клањам џеназа намаз во отсуство на двајца починати. Едниот е Раја Галиб Ахмад кој сезонски служеше во Ахмадија заедницата и беше угледен урду поет и писател. Беше образован работник и владин службеник. Беше претседател на одборот за учебници во Пенџаб. Почина во Лахор на 4 јуни 2016 година на 88 години. Инна лиллахи ве инна илејхи раџиун.
Тој е роден во Гујурату во 1928 година. Неговиот татко, хазрети Раја Али Мухаммед, бил асхаб на Ветениот Месија а.с. кој заветот на верност го дал во 1905 година и се придружил на Ахмадија заедницата. Неговиот татко стекнал прилика да служи како Назир мал и Назир ала. Малик Баркат Али бил негов дедо по мајка. Хазрети малик Абдур-Рахман Кхадим, Кхалид-и-Ахмадијат, бил негов даиѓа.
Тој образованието го стекнал во Лахор. Факултетот го завршил во Кадијана и се стекнал со магистратура по психологија во владиниот колеџ во Лахор каде бил прв. Во земјата бил признаен со почит и чест и во круговите на образованието и во книжевноста бил третиран како поет, мислител, учител и книжевен критичар. Во Ал-Фазл и во весниците во земјата, неговите поеми и пишувања се објавувани на урду и на англиски јазик.
Своето вработување го започнал во Пакистанските воздушни сили. Во 1962 година му се придружил на одделението за образование во Пакистан. Имал важни и истакнати функции како што се Генерален секретар и контролор на одборот на вишото второстепено образование во Пенџаб, претседател на одборот за посредување на Саргода, претседател на одбор за учебници во Пенџаб, советник за образование во владата на Пенџаб. Тоа се неговите истакнати национални служби.
Долга е листата на служби во Ахмадија заедницата. Генерален секретар во Џемаатот во Лахор, секретар на Та‘лим и други бројни служби. После 1976 година бил говорник на Ахмадија Џемаатот, го претставувал Џемаатот на конференции за печат, давал изјави за печат, пишувал писма во весниците и изнесувал изјави. Од 1992-1997 година бил директор на Фазл-Умар фондацијата. Од 1974-1985 година бил директор на Вакф џедид и исто така на Наиб садт Насир фондацијата.
Беше едноставен и благ. Имаше силна врска со Халифатот. Имаше голема почит за службениците на Џемаатот. Нека Аллах ја покаже Својата милост кон него и нека ја воздигне неговата положба. Тој немал деца но усвоил ќерка. Нека Аллах и даде трпение и цврстина.
Втората џеназа е за почитуваниот Малик Мухаммед Ахмад кој животот го посветил на служењето на Ахмадијатот. И двете џенази требаше да се клањаат минатиот пат но од одредена причина тоа беше пропуштено. Инна лиллахи ве инна илејхи раџиун.
Тој бил најстар син на хазрети Шаикх Фазал Ахмад баталвија, нека Аллах биде задоволен со него, асхаб на Ветениот Месија а.с. и имал силна врска на љубов и верност со Организацијата и Халифатот. Ги советувал своите деца исто така да се однесуваат. Тој бил послушен, господин, пријател, правел услуги на роднините, бил добра и побожна личност. Целиот живот им помагал на многу семејства.
Ја исполнил одговорноста за образованието на децата, и за таа должност се грижел до последниот здив. Тој бил еден од 5 000 миџахидини тахрик е џадид дафтер. Со отворено срце земал учество во изградбата на џамии и во други активности. На Џемаатот му дал дел од имотот во Рабва.
Својот живот го посветил на служењето на верата и на Ахмадија исламот на 20 октомври во 1945 година. Прво работел надвор од Рабва и потоа се преселил и служел во одделението за изградба на Рабва во период од 1949-1955 година. Во период на 1956-1968 година работел во Вакалат Табшир како управител, во 1969-1982 година служел како наи‘иб афсар аманат, а во 1982-1986 година служел како наиб Вакил-мал тхани. Во пензија заминал во 1985 година. Повторно бил вработен и продолжил да служи до јуни 1989 година и од 1986-1989 година служел како на‘иб Вакилут-танфидх.
Тој служел околу 47 години. Потоа заминал во Германија кај своите деца, го трошел времето во ибадет, во учењето на Кур‘анот и во читањето на книгите на Ветениот Месија а.с.. Со Аллаховата милост бил мусси. Оставил два сина и четири ќерки. Лаик Тахир, нашиот мисионер е неговиот помлад брат и тој овде е вакф-е-зиндаги. Неговиот помлад син Махмуд е во Ал-Фазл Интернационал. Нека Аллах кон него се однесува со проштавање и милост, и нека неговите потомци имаат искрен и верен однос со Халифатот и Џемаатот.