Рамазан, подобрување и праведност

Денешната хутба во петок Халифа-тул Месих V (нека Аллах биде негов Помошник) ја одржал во Баит-ул Футух џамијата во Лондон. После тахаџуд и сура Фатиха Хузур продолжил:

„О вие кои верувате, пропишан ви е постот како што им беше пропишан и на оние пред вас, за да бидете богобојазливи.“

(2:184)

Во овој ајет од Чесниот Кур‘ан, Аллах го свртел нашето внимание на тема која може да го разубави нашиот земски живот, како и животот потоа. Значењето на постот не е само поради тоа што бил дел од претходните религии туку поради тоа што следбениците можат да постигнат ’таква‘, односно побожност и праведност.

Што преставува постот? Тоа е должност поради Аллаховото задоволство, обврска поради која човекот треба месец дена да се воздржи од нештата кои инаку му се дозволени во секојдневниот живот. Така, во овој свет месец, човекот само поради задоволството на Аллах се воздржува од инаку дозволените работи. Во оваа состојба не е можно човекот да прави неприфатливи дела или пак да се огрешува.

Ако некој не пости со цел овие денови да ги поминува имајќи го Аллаховото задоволство на ум, да се воздржува од сето она што не е дозволено и да извршува сè што Аллах наредил и пропишал, тогаш постот не вреди.

Чесниот Пратеник с.а.в.с. рекол:

„Аллах не сака да ве изгладнува. Суштината на постот е човекот да се подобри во ’таква‘  (богобојазливоста).“

Даден ни е еден месец на дисциплина/образование/подобрување. Така, човекот во текот на ова време треба да направи обид да се подобри. ’Таква‘ ќе ги подобри добрите дела, ќе доведе до добри работи, ќе ни помогне да ја достигнеме близината на Аллах и на човекот ќе му бидат опростени гревови од минатото.

Чесниот Пратеник с.а.в.с. рекол:

„Оној кој некогаш постел во текот на Рамазан во состојба на иман (верување) и се обидел да се осврне и да се бори против гревот, сите негови минати гревови ќе бидат опростени.“

И така, кога сите минати гревови бидат опростени и кога човекот постојано се држи до патот на ’таква‘, сведочиме на фактот дека човекот успешно ја достигнал целта на постот и причина на животот.

За предностите на ’Таква‘ кои се предочени во Кур‘анот, Аллах вели:

„О луѓе на мудроста, постигнете ја побожноста за да постигнете успех.“

Значи, кој е оној кој не сака да постигне успех? Световните успеси ќе останат зад нас на овој свет. Правиот успех за човекот е успехот на овој свет, но и на светот потоа. И Аллах тоа го објаснува, дека ако сакате да постигнете мудрост тогаш морате да разберете како вистинската победа е постигната само доколку го пратиме патот на ’таква‘ (побожноста).

Во денешниот свет, кога таканаречените верски водачи ги наведуваат муслиманите да прават дела кои навистина се против учењето на исламот, следбениците на Ахмадија муслиманите се благословени што имале прилика да го прифатат Месијата на добата, кој имал искрена љубов кон исламот и кон Чесниот Пратеник с.а.в.с.. Ние Ахмади муслиманите сме среќни бидејќи сме добиле прилика да го разбереме и најмалиот дел од учењето на исламот.

Хузур вели дека од животот на Ветениот Месија а.с. земал упатства за да ни го објасни значењето на ’таква‘, односно, на кој начин и ние да ја достигнеме и што е тоа што од членовите на Џемаатот се очекува во врска со оваа тема. Овие учења на Ветениот Месија а.с. ќе ни помогнат да ги подобриме нашите верувања, да продолжиме по патот на правилното однесување и ќе ни ги даде сите нешта кои се потребни за да се подобриме.

Правилното однесување не е мала работа. Ние низ него се бориме против шејтанот кој се обидува да превлада над човекот. Сите овие работи во состојбата на Нафс‘е Аммара (душа која заповеда) во нечија душа се една форма на шејтанот.

Моќите и мислите кои човекот го тераат кон гревот и го оддалечуваат од добри работи се шејтански.

Ако не се борите против Нафс‘е Аммара и ако не се подобрите тогаш ќе бидете роб на лошите мисли и на крајот болните размислувања и болната мудрост ќе ве претворат во шејтан.

Знаењето и мудроста, без сомнение, се благородни особини. Но, ако човекот е горделив на своите квалитети и прави неморални и лоши дела, овие квалитети на крајот се развиваат во шејтан и зли дела.

Што е праведноста и која е нејзина работа? Таа е тука за да знаењето, мудроста и другите моќи/квалитети кои на човекот му се дадени од Аллах, да се користат за добра намера.

Овие доблести можат да повредат и да не однесат од патот на Семоќниот Аллах доколку не се применети во вистинско време и со вистинска намера.

Праведноста е исклучок. За да ја постигнете, влејте ја величината на Аллах во своите срца. Аллах ги одбива работите кои имаат дури и малку лицемерство во себе. Тешко е да се биде праведен. На пример, ако некој ве обвини дека сте украле молив, зошто вие се лутите? Вашата воздржаност е само поради Бог. Било какво лутење, кое ќе се јави во тој момент е затоа што Бог не се наоѓа во човековото срце. Човекот не може да стане праведен се додека не помине низ состојба која наликува на смртта. Чудата и објавите настанале од праведноста, главниот аспект е праведноста. Така, не бидете премногу загрижени за објавите и визиите, туку, потрудете се да ја достигнете праведноста. Единствено оној кој е праведен има вистински објави и секоја објава која е примена без праведноста не е веродостојна. Таа може да има шејтанско влијание. Не ценете нечија праведност според тоа дали некој примил објава, туку, тие објави анализирајте ги врз основа на неговата праведност. Затворете ги очите кон сето останато, ѝ како прво разгледајте ги фазите на праведноста. Имајте ги на ум Божјите Пратеници. Сите тие дошле со намера да ги подучат луѓето на патиштата на праведноста.

„… Неговите вистински чувари се само богобојазливите.“

(8:35)

Чесниот Кур‘ан не учи на добри начини на праведност. Извонредноста на Пратениците од луѓето бара да ја постигнат таа извонредност. Бидејќи Чесниот Пратеник с.а.в.с. е Печат на Пратеништвото, тој е и симбол на извонредноста на Пратеништвото. Неговиот Печат на Пратеништвото носи симбол на извонредноста на Пратеништвото. Оние кои сакаат да ги исполнат барањата на Семоќниот Бог и совршено да ги искусат чудата, своите животи треба да ги направат совршени.

Коренот на сите доблести е праведноста и обидете се да ја стекнете. Значењето на ’таква‘ (праведноста) е да се воздржуваме од секој, дури и од најмалиот грев. Праведноста е воздржување дури и од работи кои се сомнителни или кои водат кон гревот. Срцето е метафоричен пример на канал кој има други притоки. Таквите притоки се оние кои доаѓаат од срцето на јазикот, рацете, итн. И, ако со нив извршуваме болни работи, тогаш, со самото тоа и главниот канал, срцето во овој случај, исто така има лоши намери. Ако забележите дека нечиј јазик/раце итн. не прават добри дела, тогаш, знајте дека во неговото/нејзиното срце не се наоѓа праведноста.

За богобојазливите условено е своите животи да ги потрошат во кроткост (благост) и понизност. Ова е гранка на богобојазливоста низ која треба да се бориме против неоправданото лутење. Многумина, високо верни и вистинољубиви луѓе, наоѓаат дека отфрлањето на лутината е краен и најпредизвикувачки степен. Од лутината се создава горделивоста, и понекогаш самото лутење се создава од горделивоста затоа што човекот се лути кога ќе си даде предност на себе над другите. Јас не сакам луѓето од мојот Џемаат другите да ги сметаат за повисоки или помали од нив. Само Бог знае кој е чесен (ценет) а кој е низок. Оваа е еден вид на омаловажување базирано на презир и постои опасност презирот да расте како што семето расте и предизвикува пропаст на поединецот. Некои луѓе се крајно љубезни кога ќе се сретнат со оние кои се важни и влијателни, но всушност, важна е онаа личност која ја слуша кротката личност со благост, пријатна е кон неа, ги почитува нејзините зборови и не ја исмејува или навредува.

Возвишениот Аллах вели:

„… Нека еден народ не го исмејува другиот. Не клеветете го својот народ, и не нарекувајте се едни со други со грди имиња. Лоша е непослушноста по верувањето; а оние кои не се покаат, силници се.“

(49:12)    

Не нарекувајте се едни други со лоши имиња, ова е пракса на грешните. Оној кој го исмејува другиот нема да умре се додека и самиот не се измачи на ист начин. Не презирајте ги своите браќа. Вие пиете од ист извор, кој е тој што знае во чија судбина пие повеќе. Никој не станува значаен низ световните принципи. Во очите на Семоќниот Аллах оној кој е богобојазлив е најзначаен:

„… Навистина, најблагородниот кај Аллах секако е најбогобојазливиот. Сигурно, Аллах сè знае (и) секогаш е известен.

(49:14)

(Малфузат, том I, стр. 36)

„Сите способности кои Аллах ни ги подарил не смеат да се изгубат, тие треба да се развијат низ правилна и соодветна употреба. Кажано е:

„Навистина верниците успеаја.“

(23:2)

И после прикажувањето на животот на богобојазливиот во заклучокот е речено:

„… И они се тие кои ќе напредуваат.“

(3:105)

Односно, оние кои практикуваат богобојазливост веруваат во невиденото. Оние кои, кога ќе го изгубат вниманието во намазот но повторно го вратат и трошат од она што Аллах им го дал. Наспроти личните опасни потфати тие нагонски веруваат во минатите и сегашните Божји Книги и на крајот го постигнуваат степенот на сигурно верување. Ова се луѓето кои се на патот на упатството. На патот кој се протега право напред и кој човекот го доведува до положба на успехот/благосостојбата. Ова се успешни луѓе кои ќе го досегнат своето одредиште и тие се избавени од опасноста на патувањето. Затоа, Возвишениот Аллах ни го дава учењето за богобојазливоста и на почеток ни ја дал Книгата која носи наредби во поглед на богобојазливоста.

Така, нашиот Џемаат треба да биде загрижен и многу по загрижен од било која друга загриженоста на светот, било да имаат загриженост или не.“

(Малфузат, том I, стр. 35)

Чесниот Пратеник с.а.в.с. или хазрети Ибрахим, нека е мир над нив, честа и угледот не ги добиле преку наследството. Така, ние веруваме дека таткото на Чесниот Пратеник с.а.в.с., Абдулах, не бил многубожец. Тоа се само Аллаховите благослови на нивната побожна природа. Тоа била возвишената побожност и праведност на хазрети Ибрахим а.с. што не размислувал премногу кога требало да го жртвува синот.

На Чесниот Пратеник с.а.в.с. не му било се едно за тешкотиите кои надоаѓале додека се борел против лошата пракса која владеела во тоа време, а се борел со искреност и вистинитост и резултатите се базираат на благословите на Семоќниот Аллах. Ова е добар пример кој сите ние треба да го следиме.

Правата визија и мудроста не можат да бидат постигнати без Аллаховата одлука сè додека праведноста не ја досегна вистинската суштина. Ако човекот сака да биде успешен тогаш тој мора да моли за таа суштина и да ја развие духовноста. Човекот мора да го чита Чесниот Кур‘ан и да се обиде да ја разбере мудроста која се крие во него.

Врската на чистото срце и на вистинската мудрост и праведност ќе доведе до констатацијата:

„Господару наш, Ти ова не го создаде залудно; сочувај не од казната огнена.“

(3:192)

Кур‘анот открива дека преку размислувањето и мудроста се доаѓа до разбирање за постоењето на Аллах. Во денешниот свет луѓето изјавуваат дека Бог не постои. Ова е поради недостатокот на мудрост и поради ограничената употреба на знаењето кон световните нешта. Невниманието кон религијата влијае на таквите луѓе и доведува до застарување на нивните религии. Тие се лишени од Аллаховото упатство.

За нас, Чесниот Кур‘ан е комплетна книга за упатство и знаење кое ни дава шифри за животот. Постојаното истражување и разбирање на Чесниот Кур‘ан на крајот доведува до праведноста. Накратко, праведноста го потврдува верувањето во Аллах и ја овозможува Аллаховата присутност во големината на планините, длабочината на океанот и во галаксијата. Правиот верник ја развива верноста кон Аллах и делува во согласност со Неговото упатство. Така, во текот на овој месец Рамазан не треба да се воздржуваме само од храната туку треба да го бараме Аллаховото искрено упатство како што е прикажано во Чесниот Кур‘ан.

Ветениот Месија а.с. рекол дека треба да ги исчистиме душите и способностите во овој благословен месец бидејќи само така можеме да стекнеме корист. Токму тоа е таа праведност и побожност која Семоќниот Аллах ја очекува од нас.

Ако некој влегол во Џемаатот и сака да му служи на исламот тогаш условот е да се ослободи од лошите навики и да ја постигне побожноста. Не можеме да му служиме на исламот преку обичните разговори, туку  мораме да ја достигнеме чистотата и праведноста.

Ветениот Месија а.с. рекол:

„Како што е клучно да се имаат коњи, армија на границата во војна против непријателот, така, исто треба да бидеме опремени ако сакаме да ја заштитиме нашата религија од лошите дела на непријателите на исламот. Ако навистина сакате да му служите на исламот тогаш прво морате да ги постигнете високите нивоа на чистота и праведност. Ова ќе ви помогне да ја постигнете Аллаховата љубов и благослови кои се неопходни за оваа жртва. Муслиманите го изгубиле вишокот на енергија и другите нации изразуваат непочитување и омраза кон нив. Ако и вие ги изгубите своите внатрешни моќи тоа ќе ве доведе до духовна смрт. Не однесувајте се неморално и не правете работи кои претставуваат лош одраз на вашата религија, ислам. Во денешниот свет муслиманските организации кои насилно се однесуваат даваат лоша слика за исламот. Не се обвинуваат само поединци за нивните лоши дела туку и целата религија изгледа лошо.

Усвојте го и практикувајте го начинот на живот кој на другите не им  дозволува твојата религија да ја поврзат со било што лошо.

Воздржувањето од ароганција, егоизам на самозаштита, лошо однесување и заработка на богатство на забранет начин, исто така претставува и правдина и побожност. Човекот кој добро се однесува, на крајот, од непријателот создава пријател.

Аллах џ.ш. пропишал дека ако некој не навредува ние не одговараме туку остануваме трпеливи. Тоа, оној кој ве навредува ќе го присили да се замисли над своето однесување и да се почувствува виновен. Оваа казна ќе биде далеку поболна од одмаздата преземена во одреден момент.

Можно е некој и да го направи гревот на убиството но тоа не е упатство кон човечноста и богобојазливоста. Одликата на добро однесување лесно може да биде пренесена од човек на човек и тоа може да ги поттикне странците да се зближат со таквата личност.

Човекот треба да всади богобојазливост и побожност во себе и да го следи патот на напредокот и среќата со цел нешто да стекне во овој живот како и на Ахирет.

„Аллах не ја менува состојбата на народот се додека тие не се изменат самите себе.“

(13:12)

Да се создаваат безначајни предмети на расправија и со тоа да се оди до крајност е многу срамен чин. Најважна и неопходна постапка е да се свртиме кон Аллах за упатство, да извршуваме намаз, да даваме зекат и да се воздржиме од проневера и лоши дела. Очигледно е дека лошите постапки на поединецот можат да доведат до казна за целото домаќинство и градот. Затоа, престанете да правите неморални работи бидејќи тоа доведува до страшен крај. Ако вашиот сосед има несогласувања со вас, настојувајте тоа да го отстраните. Во хадисот се вели дека упатувањето на довите пред време значи дека кога ќе се појави проблем довата бива примена, бидејќи, кога ќе не погоди тешко време секој се свртува кон дова. Затоа правете дови и во време на мир и хармонија.

Богобојазливите секогаш оставаат впечаток на другите луѓе и Аллах нема да дозволи да бидат изгубени Неговите луѓе кои се богобојазливи и побожни. Ветениот Месија а.с. вели дека никогаш не прочитал во книга дека Сајед Абдул Кадир Шах Гиллани имал многу невина душа. Тој еднаш на мајката и кажал дека неговото срце не е задоволно и не е среќен со моменталните постапки на светот. Рекол дека сака да најде побожен човек кој ќе го упати кон мирољубивиот пат на доблестите. Слушајќи ја желбата на синот, мајката на Сајед Абдул Кадир му дозволила да тргне на пат во потрага по вистината и му сошила пари (Персиски кованици) во поставата на капутот под мишката и му наредила да ги употреби кога тоа ќе биде потребно. Сајед Абдул Кадир Шах Гиллани потоа побарал некаков совет од мајката. Мајката му наредила секогаш да ја зборува вистината бидејќи тоа може да го спаси од голема грижа. На патот од џунглата, крадци го нападнале караванот. Кога го виделе Сајед Абдул Кадир Шах Гиллани таков сиромашен еден од крадците го прашал дали носи некакви вредности. Следејќи го советот на мајката Сајед Абдул Кадир им кажал на крадците за парите сошиени во поставата на капутот. Кога крадците ги нашле Персиските кованици биле изненадени и го прашале зошто им ја кажал вистината за парите. Сајед Абдул Кадир рекол: „Јас патувам во потрага по вистината и кога заминував мајката ми нареди секогаш да ја зборувам вистината. Така, ова беше мој прв испит и не сакав да лажам.“  Водачот на крадците бил толку изненаден од доброто дело на Сајед Кадир Шах Гиллани што се засрамил од своите лоши дела и побарал прошка заедно со целата своја дружина.

На тој начин приказната го истакнува фактот дека е неопходно самите себе да се анализираме. Ние исто така сме ја прифатиле вистинитоста на Ветениот Месија а.с. бидејќи исламот бил во опаѓање и никој не ги следел неговите вистински учења. Ако човекот сака да ги следи вистинските учења на исламот неопходно е да го прифати и прогласи доаѓањето на Ветениот Месија а.с..

Лагата се чини како мало погрешно дело кое е вообичаено но во стварноста е многу страшен грев. Барањето на  заветот на баи‘атот и на богобојазливоста è да се воздржуваме од лагата.

Многу луѓе се иселиле во други земји затоа што не им било дозволено слободно да ја практикуваат својата религија во татковината. Затоа, сите луѓе кои живеат во Западниот свет и кои нашле засолниште во овие земји никогаш не треба да лажат и во однесувањето треба да бидат многу внимателни.

Аллах џ.ш. во луѓето всадил добри дела кои треба да бидат употребени на соодветен начин и да ја постигнат најголемата можна корист наместо да бидат изгубени. Исламот не проповеда строгост. Богобојазливи луѓе се оние кои се возвишени во своето верување и прават сè што е во нивните можности за да го подобрат својот намаз. Тие настојуваат, не само да ги превладаат безначајните мисли во текот на намазот, туку исто така, и редовно да клањаат на време и да трошат на Аллаховиот пат. Возвишените верувања водат кон вистинската вера. Такви се луѓето кои го следат вистинскиот пат кој води кон успех. Тие ќе стасаат до конечната цел и ќе се ослободат од световните проблеми. Така Аллах ни го овозможил конечното знаење за Чесниот Кур‘ан и ние можеме да ја постигнеме богобојазливоста.

Затоа, нашиот Џемаат најмногу треба да биде загрижен за постоењето на богобојазливоста во нас. Стравот од Аллах е вграден во фактот дека човекот треба да се анализира дали делата и зборовите му содејствуваат.

И, ако делата не се во согласност со она што зборуваат, човекот ќе мора да се соочи со Аллаховиот бес. Срцата кои се нечисти немаат важност за Аллах, не е важно дали е благо и чисто усното соопштение. Нека Аллах не спаси од лутината на Аллах.

Амин!

Ветениот Месија а.с. рекол:

„Според тоа, мојот Џемаат треба да разбере дека кај мене се дојдени за да бидат возвишени во плодоносно дрво. Секој треба да направи анализа на себе и од внатре и од надвор. Ако, чувај Боже, нашиот Џемаат исто така биде лицемерен тогаш нема да постигнеме добар крај. Кога Аллах ќе види дека Џемаатот нема ништо во срцето туку многу  прогласува преку зборовите, Аллах нема да се грижи бидејќи Он има сè. Иако Аллах ја претскажал победата во битката на Бедр, Чесниот Пратеник с.а.в.с. сепак се молел за победа. Тогаш, хазрети Абу Бакр р.а. го прашал: „Кога веќе Аллах ни ветил победа каква тогаш е потребата за дова?“ Чесниот Пратеник  с.а.в.с. одговорил дека Аллах од сè е задоволен. Можеби ветувањето кое е дадено има некакви скриени услови. Така, за нас ова е исто така застрашувачки стадиум. Иако Аллах го уверил Ветениот Месија а.с. за обилни благослови и успех ние сепак треба да се анализираме за да бидеме дел од овие ветени благослови. Најважно е што на нашиот Џемаат му е потребна богобојазливост бидејќи сме го прифатиле Месијата на добата. Така, луѓето кои правеле лоши работи го прифатиле хазрети Месих Мауд како Ветениот Месија а.с. и сега поврзани со него можат да се ослободат од сите овие гревови. Ако некој се разболи и не се лекува, болеста се уште е тука. Токму како што бемката на лицето предизвикува загриженост дека можеби ќе порасне голема и ќе го зацрни целото лице, на тој начин и грешните дела произведуваат црна бемка на срцето. Ако безначајните гревови не бидат поправени тие можат да се насоберат и да доведат до големи гревови и на крајот ќе го зацрнат целото срце (фигуративно кажано).

Нека Аллах ни помогне да ја постигнеме богобојазливоста во текот на благословениот месец Рамазан (Амин) и нека ни помогне да бидеме членови на Џемаатот кои настојуваат колку што можат да се воздржат од лошите дела и кои работат со цел да го стекнат Аллаховото задоволство и љубов (Амин). Нека од овој благословен месец излеземе на начин никогаш да не се впуштаме во гревовите кои сме ги направиле во минатото (Амин). Нека Аллах ни помогне да ги оствариме своите цели (Амин).

Хузур најавил дека после џума намаз ќе се клања џеназа за две починати личности.