Ҳазрат Абдуллоҳ ибн Умар (разияллоҳу анҳу) дейдиларки, ота розилиги – Парвардигор розилигидир ва отанинг норозилиги – Парвардигорнинг норозилигидир.
(Ал-Адаб ал-Муфрад лил-Бухорий. Бобу қавлиҳи таоло «ва вассайнал-инсона би-волидайҳи ҳусно»)
Ҳазрат Абдуллоҳ (разияллоҳу анҳу) ибн Амардан шундай ривоят қилинади: «Расулуллоҳ (саллаллоҳу алайҳи васаллам) марҳамат қиладиларки, киши ўз ота-онасини сўкиши катта гуноҳдир». Шунда саҳобаи киром (разияллоҳу анҳум): «Ё Расулаллоҳ! Биров ўз ота-онасини сўкиши ҳам мумкинми?» – деб сўрадилар. Жаноб Расулуллоҳ (саллаллоҳу алайҳи васаллам): «Ҳа, кимда-ким бировнинг ота-онасини сўкса, у ҳолда у ўз ота-онасинигина сўкади», – деб марҳамат қилдилар».
(Саҳиҳ Муслим. Китобул-иймон)