“Ҳадис” бу – арабча сўз бўлиб, у асосан “бутунлай янги нарса” ёки “янги маънода баён этилган нарса” деган маънони билдиради. Севимли пайғамбаримиз Муҳаммад с.а.в. нинг сўзлаган сўзларида янги ва бебаҳо ҳақиқатлар турганликдан, термин қатори унга “ҳадис” деб ном қўйилган. Демак, “ҳадис” севимли пайғамбаримиз Муҳаммад с.а.в. нинг муборак тилидан чиқиб, унда Ул зот с.а.в. нинг муборак ҳаётининг қандайдир бир воқеаси, тирик гувоҳ тилидан баён этилган муборак сўзларининг аталиши. Сўнг ўша муборак сўзлар Ул зот с.а.в. нинг саҳобалари р.а. ва кейинги мусулмон ривоятчилар орқали бир оз вақтдан кейин ёзилиб олинган ва сақланган.
Арабларнинг эсда сақлаш қобилияти, насроний тарихчилар ҳам очиқ-ойдин иқрорлашгандай, табиатан юқори даражада, ўта зўр бўлган. Улар эшитган ёки кўрган ҳар бир нарсани жуда эҳтиёткорлик билан эсларида сақлашардилар. “Ҳадис” бир буюк ва муборак диний илм бўлганлигидан, бу жиҳатдан ўзгача хос эҳтиёткорлик, катта ишонарлик ва омонатлик билан иш юргизилган ва севимли пайғамбаримиз Муҳаммад с.а.в. нинг ҳадислари ўзгача ҳимояланиб, сақланиб, кейинги авлодларгача етказилди.
Албатта, айрим ривоятчилар эсга тутиш, тушуниб-олиш ва ишонарлик жиҳатидан комил бўлмаганлигидан уларнинг ривоятларига тўлиқ ишониб бўлмайди, лекин, ҳадисларни тўплагувчилар ва буюк уламолар шундай кучли усулларни белгилашиб қўйишганки, уларнинг ёрдами билан саҳиҳ (ишонарли) ҳадисларни заиф (кучсис) ҳадислардан ажратса бўлади.