Ҳазрат Масийҳи Мавъуд (алайҳиссалом) шундай деб марҳамат қиладилар: «Хуллас, инсониятга меҳр-оқибат кўрсатиш ва унга ҳамдардлик қилиш жуда улкан ибодатдир. Бу Аллоҳ таолонинг розилигига эришишнинг жуда зўр воситасидир. Аммо бунга нисбатан катта лоқайдлик қилинаётганини кузатаман. Уларга ғамхўрлик қилиш ҳамда мусибат ва қийинчиликда ёрдам бериш у ёқда турсин, аксинча, улар паст назар билан қаралади (ва) уларга истеҳзо қилинади. Мен қўрқаманки, бечора-мискинларга яхши муомалада бўлмай, балки уларни ҳақир деб биладиганлар ўзлари ушбу мусибатга мубтало бўлиб қолмасинлар. Аллоҳ таоло мурувват кўрсатганларнинг Унга нисбатан шукроналари шуки, Унинг бандаларига меҳр-оқибат ва яхши муомалада бўлсинлар. Ва Аллоҳ таоло ато этган иноятларга такаббурлик қилиб, худди ваҳшийлар каби бечораларни эзиб ташламасинлар».
(«Малфузот», 438-439-бетлар, 1988-йил нашри)
«Ушбу даврда аксарият мусулмон бойларнинг аҳволи ўта ачинарлидир. Гўё улар ўзларини фақат еб-ичиш ва фисқу фужур учунгина яратилганмиз, деб ўйлайдилар. Улар диндан мутлақо бехабар, тақводорликдан холи, такаббурлик ва мағрурликка тўлиб кетган бўладилар. Бирор-бир бечора одам «Ассалому алайкум!» – деб айтса, унга жавобан «Ва алайкум ассалом!» – деб айтишни ҳам ўзларига ор деб биладилар. Балки, бечора одамнинг оғзидан ушбу сўзнинг чиқиши қандайдир густохлик ва одобсизлик ҳаракатидир деб ҳисоблайдилар. Ваҳоланки, олдинги даврдаги катта-катта мусулмон подшолар «Ассалому алайкум!» дейишни ўзларига ор деб билмасдилар. Булар эса, подшоҳ ҳам эмас-ку! Шунга қарамасдан, уларнинг ўринсиз такаббурлиги улар назарида саломатчилик дуоси бўлган «Ассалому алайкум!» – деган чиройли сўзни ҳақир қилиб кўрсатиб қўйган. Хуллас, замоннинг қанчалик ўзгариб кетганини шундан ҳам кузатишимиз мумкинки, ҳар бир Ислом шиори паст назар билан қаралади».
(«Чашмаи маърифат», «Рухоний хазойин», 23-том, 327-бет)