РАМАЗОН ОЙИ МУНОСАБАТИ БИЛАН ИМОМ МАҲДИЙ (А.С.)НИНГ МАЪРИФАТЛИ СЎЗЛАРИ АСОСИДА БАЪЗИ НАСИҲАТЛАР!

أَشْھَدُ أَنْ لَّا إِلٰہَ إِلَّا اللّٰہُ وَحْدَہٗ لَا شَرِيْکَ لَہٗ وَأَشْھَدُ أَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُہٗ وَ رَسُوْلُہٗ۔

أَمَّا بَعْدُ فَأَعُوْذُ بِاللّٰہِ مِنَ الشَّيْطٰنِ الرَّجِيْمِ۔

بِسۡمِ اللّٰہِ الرَّحۡمٰنِ الرَّحِیۡمِ﴿۱﴾اَلۡحَمۡدُلِلّٰہِ رَبِّ الۡعٰلَمِیۡنَ ۙ﴿۲﴾ الرَّحۡمٰنِ الرَّحِیۡمِ ۙ﴿۳﴾ مٰلِکِ یَوۡمِ الدِّیۡنِ ؕ﴿۴﴾إِیَّاکَ نَعۡبُدُ وَ إِیَّاکَ نَسۡتَعِیۡنُ ؕ﴿۵﴾اِہۡدِنَا الصِّرَاطَ الۡمُسۡتَقِیۡمَ ۙ﴿۶﴾ صِرَاطَ الَّذِیۡنَ أَنۡعَمۡتَ عَلَیۡہِمۡ ۬ۙ غَیۡرِ الۡمَغۡضُوۡبِ عَلَیۡہِمۡ وَ لَا الضَّآلِّیۡنَ﴿۷Аллоҳ таоло бизга бу Рамазон ойидан ўтишга имконият берди ва бугун Рамазоннинг охирги жума куни. Бу Аллоҳ таолонинг катта марҳаматидирки, У бизнинг кўпларимизни ибодат қилишга ва рўза тутишга муваффақ қилди. Бироқ шуни англашимиз керакки, фақатгина Рамазонда рўза тутиш ёки ибодат қилиш билан бизнинг мақсадимиз адо бўлмайди. Аллоҳ таоло бизга шуни таъкидлаганки, биз доимо Унинг ибодатгўй бандалари бўлишимиз керак ва ибодатнинг ҳаққини адо этишга ҳаракат қилишимиз лозим.  Шунинг учун бу кунларда кимга намозга диққат қаратиш, жамоат билан намоз ўқиш, нафл ибодатлар қилиш, “Қуръони Карим”ни ўқиш ва унга амал қилиш насиб этган бўлса, унинг бурчи шуки, бу солиҳ амалларни давом эттирсин. Фақат шундагина биз инсон яратилишининг ҳақиқий мақсадига эришишимиз мумкин. Бу замонда биз Пайғамбаримиз Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва салламнинг ҳаққоний қулига байъат қилиб, аҳдларни янгиладик ва шунинг учун биз бу йўлда тинимсиз ҳаракат қилишимиз лозим.  Шу кунларда ва қолган икки-уч Рамазон кунларида дуо қилишимиз керакки, Аллоҳ таоло бизга бу Рамазоннинг баракотлари сабабли келажакда ҳам яхшиликларни давом эттиришга тавфиқ ато этсин. Биз Рамазондан кейин ҳам Аллоҳ таолонинг амри билан бажарган солиҳ амалларимизни унутмаслигимиз лозим. Чунки Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи ва саллам марҳамат қилганларки, ҳақиқий мўмин – бир намоздан кейинги намоз ҳақида қайғурган, бир жумадан кейинги жумани интизорлик билан кутган ва бир Рамазондан кейинги Рамазонни севинч билан кутган кишидир. У фурсатлар келишини интизорлик билан кутади, шунда яна ибодатларни бажариш имкониятига эга бўлади. Шу вақт ичида у Аллоҳ таоло буюрган барча яхшиликларни амалга оширишда давом этади. Бу ибодатлар эса унинг кичик хатолари ва гуноҳлари учун каффорат бўлади.  Пайғамбаримиз саллаллоҳу алайҳи ва саллам бу каффорат бўлиб қолади, деб марҳамат қилганлар. (Саҳиҳ Муслим, Таҳорат китоби. «Саловатул-хамс» боби, 233-ҳадис)

Шундай қилиб, Рамазон қанчалик муҳим бўлса, ҳар бир намоз ва ҳар бир жума ҳам шунчалик муҳимдир. Фақатгина Рамазоннинг охирги жумаси баракотли эмас, балки ҳар бир жума муборакдир. Бу замонда, мен айтганимдек, Аллоҳ таоло Ҳазрат Масийҳи Мавъуд (алайҳиссалом)ни юборди ва бизга у зотга иймон келтириш бахти насиб этди. У зот алайҳиссалом ўз Жамоатларига кўплаб насиҳатлар қилганлар: қандай қилиб ҳақиқий мусулмон бўлиш мумкин, қандай қилиб ҳақиқий ибодатгўй банда бўлиш мумкин, қандай қилиб Пайғамбаримиз Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва саллам умматларининг ҳақиқий аъзоси бўлиш мумкин. Демак, биз бу нарсаларни доимо ёдда тутишга ҳаракат қилишимиз керак.

Ҳазрат Масийҳи Мавъуд алайҳиссалом бир ўринда насиҳат қилиб, шундай дедилар:

«Мен ўз Жамоатимга бир неча марта айтганманки, менинг байъатимгагина таянманглар. Агар унинг ҳақиқатига етиб бормаган бўлсангиз, нажотга эришолмайсиз. Фақат ташқи кўринишга қараб қаноатланувчи одам, унинг асл моҳиятидан маҳрум қолади. Агар мурид ўзи амал қилмайдиган бўлса, пирнинг буюклиги унга ҳеч қандай фойда бермайди. Фақат: «Мен фалончи пирга байъат қилдим, мен Ҳазрат Масийҳи Мавъуд алайҳиссаломга байъат қилдим, энди мен ҳаммасига эришдим», деб иддао қилиш кифоя қилмас». У зот алайҳиссалом: «Ҳеч ҳам бундай бўлиши мумкин эмас», дедилар. Қачонки биз ўзимиз амал қилишни бошламасак, у пайтгача бу байъат бизга ҳеч қандай фойда бермайди. Шунингдек, у зот алайҳиссалом мисол келтириб, шундай дедилар: «Агар бирор киши шифокор ҳузурига борса, шифокор унга рецепт ёзиб берса-ю, у киши рецептни олиб, қўйиб қўйса, у ҳеч фойда кўрмайди. Шифокорнинг рецептини ишлатгандагина ёки ўша дориларни ичгандагина фойда кўради». У зот алайҳиссалом шундай дейдилар:

«Мен «Кашти Нуҳ» номли китоб ёзганман. Бу китобни қайта-қайта ўқинг. Унда сизлар учун насиҳатлар бор. Сизлар уни такрор ўқиб, насиҳатларга амал қилганингизда, сўнгра уни ўз ҳаётингизга татбиқ этишга ҳаракат қилганингизда, Аллоҳ ва Унинг Расули Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва салламнинг ҳукмларига мувофиқ тарзда олиб боришга ҳаракат қилсангиз, ана ўшанда ҳақиқий нажотга эришасиз ва ана шу нарса сизларга байъатдан ҳақиқий фойда олишга сабабчи бўлади».

Аллоҳ таоло «Қуръон»да шундай дейди: «Ўзини поклаган инсон муваффақит топди». Яъни:قَدۡ اَفۡلَحَ مَنۡ زَکّٰٮہَا (الشمس:10)Таржимаси: «Кимки ўз нафсини покласа, у муваффақият топди». Бунга амал қилганингиздагина фойда кўрасиз.

У зот алайҳиссалом яна мисол келтириб дейдилар: «Минглаб одамлар бор – ўғрилар, зинокорлар, фасодчилар, ичкиликхўрлар, жиноятчилар. Лекин улар ҳам «биз Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва салламнинг умматлариданмиз», деб даъво қилишади. Ўзи улар ҳақиқатда шундаймилар? Ҳақиқатда улар Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи ва салламнинг умматларидан деб аталишга ҳақлироқми? Йўқ! Ҳеч ҳам бундай бўлиши мумкин эмас! Ҳақиқий умматий – Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи ва салламнинг таълимотларига амал қиладиган кишигинадир». («Малфузот»дан танланган, 4-жилд, 232-233-бетлар, 1984-йил нашри)

Агар бир киши бу таълимотга амал қилмаса, у ҳақиқий умматий бўла олмайди. Агар амал қилмаса, у фақатгина Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи ва салламнинг номларини ёмонлайди. Шунинг учун биз доимо бу нарсани ёдда тутишимиз керак. Биз ўз амалларимизни Ислом таълимотига ва Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи ва саллам марҳамат қилган Аллоҳ таолонинг ҳукмларига мувофиқлаштиришимиз зарур. Ҳозирги замонда бу нарсага Ҳазрат Масийҳи Мавъуд алайҳиссалом эътиборимизни қаратганлар.

Ҳазрат Масийҳи Мавъуд алайҳиссалом бир жойда шундай дедилар:

«Агар сиз ушбу Жамоатга кирган бўлсангиз, унда унинг таълимотига амал қилинг». Шунингдек, у зот алайҳиссалом шундай давом этдилар:«Жамоатга кирганингиздан кейин синов ва қийинчиликлар ҳам бўлади. Агар қийинчиликлар бўлмаса, унда савоб қандай мумкин бўлади?! Набийимиз Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва саллам Маккада ўн уч йил давомида азоб-уқубатлар ва машаққатларга дуч келдилар. Сизлар ўша даврнинг азоблари қандай бўлганини ҳам билмайсизлар. Шунинг учун доимо эсда тутингки, азоб-уқубатлар етади. Лекин Маккада саҳобаларга ҳам, Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи ва салламга ҳам қийинчиликлар етиб турган вақтда ҳам, у зот доимо сабрни ўргатдилар. Буларнинг натижаси нима бўлди? Натижада охир-оқибат душман йўқ бўлди. Сизлар кўрасизларки, ҳозир сизларга қаршилик қилаётган бу ёвуз одамлар, ўша пайт кўзга кўринмайди».

Ҳозирги кунда ҳам худди шу ҳолат давом этмоқда. Аллоҳ таоло бу Жамоатни дунё бўйлаб тарқатишга қарор қилган. У зот алайҳиссалом дейдилар:

«Бу одамлар сизларнинг сонингиз озлигини кўриб, сизларга озор беришмоқда, лекин Жамоат кўпайганда, улар ўз-ўзидан жим бўлиб қоладилар. Бу – дунёдаги қонуниятдир, бу – пайғамбарлар жамоатларининг биз кўрган тарихидир. Агар Аллоҳ таоло хоҳлаганида, бу золим одамлар сизларга озор бермаган бўлардилар ва бу озор берувчилар дунёга келмасдилар. Лекин Аллоҳ таоло улар орқали сизларга сабрни ўргатмоқчи. Аллоҳ таоло барча куч-қудратларнинг эгасидир. У золимларнинг қўлларини тўхтатишга қодир, лекин У бизларни ҳам синамоқчики, бизда қанчалик сабр бор ва биз Аллоҳ таоло билан қанчалик мустаҳкам алоқадамиз? Нима, биз фақат Рамазон кунларидагина Аллоҳ таоло учун ибодат қиляпмизми?! Ёки бу ибодатларни ҳаётимизга доимий равишда жорий қилмоқчимизми ёки қилаяпмизми? Агар шундай қилмасак, унда ҳеч нарсага эришмаймиз. Лекин агар биз бу йўлни танлаган бўлсак, сабр билан Аллоҳ таолонинг розилигини қабул қилсак, дуолар қилишда давом этсак, у ҳолда Аллоҳ таоло бизни душманларимиздан қутқариб қолади. Шунда сизлар ўз кўзингиз билан кўрасизларки, Аллоҳ таоло сизларни қандай қилиб бу мусибатлардан халос қилади».

У зот алайҳиссалом давом этиб дейдилар: «Сабр ҳам ибодатдир. Сабр қилувчиларга ҳеч қандай ҳисоб-китобсиз мукофот берилади. Бу фақат сабр қилувчилар учун ваъда қилинган мукофотдир. Бошқа ибодатлар учун Аллоҳ таолонинг бундай ваъдаси йўқ. Инсон бир жамоат ичида ҳаёт кечирса ва унга азият устига азият етса, охир-оқибат уни ҳимоя қилувчининг ҳамияти уйғонади ва азият етказувчини йўқ қилади». Яъни, биз сабр қилганимизда, У Зотнинг олдида бўйин эгиб, дуо қилганимизда, Аллоҳ таолонинг ҳамияти уйғонади. Баъзи одамлар сабрсизликни изҳор этишади. Тўғри, ҳақиқатан, баъзи жойларда, айниқса Покистонда жуда кўп қийинчиликлар бор. Бироқ Аллоҳ таоло ва Ҳазрат Масийҳи Мавъуд алайҳиссалом биздан сабр-матонатни талаб қиладилар. Фақатгина бу Рамазонда дуо қилганимиз кифоя эмас, балки биз бу дуолар ва эзгу амалларни ҳаётимизда доимий тарзда давом эттирсак, шундагина биз учун ҳақиқий манфаат бўлади. У зот алайҳиссалом катта ишонч билан айтдилар: «Бизнинг Жамоатимиз Аллоҳ таолонинг ҳимоясида ва азоб-уқубатларга дош бериш орқали иймон янада мустаҳкамланади. Сабрга тенг келадиган ҳеч нарса йўқ. («Малфузот»дан танланган, 4-жилд, 235-бет, 1984-йил нашри)

Агар биз бу нарсаларни эслаб қолсак, иншааллоҳ, биз доим тараққиёт сари илгарилаймиз. Душман ҳеч қачон бизнинг ишларимизга тўсиқ бўла олмайди, режаларимизга ҳам ҳеч қандай ғов сола олмайди. Лекин шарт шуки, бизнинг ўз амалларимиз солиҳ бўлиши ва биз ҳар бир ишни фақат Аллоҳ таолонинг розилиги учун қилувчи бўлишимиз керак.

Бир жойда у зот алайҳиссалом дейдилар: «Энди сиз фақат дунёга берилиб қолманг, балки Аллоҳ таолога юзланинг». («Малфузот»дан танланган, 4-жилд, 71-бет, 1984-йил нашри) Қачонки сиз Аллоҳ таолога юзлансангиз, шунда кўрасизки, У сиз учун қандай енгилликлар яратади.

Сўнгра, у зот алайҳиссалом тақво ҳақида насиҳат қилиб, шундай дедилар: «Тарих шундан дарак берадики, дастлаб ким ҳақиқий мусулмон бўлса, у сабр қилишга тўғри келади. Саҳобалар ҳам шундай даврни бошдан кечирганларки, улар баъзан дарахт баргларини еб кун кечиришган. Баъзида эса бир бурда нон ҳам топилмаган». Шунинг учун айтдиларки, агар Аллоҳ таоло Ўзи яхшилик қилишни хоҳламаса, ҳеч ким бошқасига яхшилик қилолмайди. Агар Аллоҳ таоло яхшиликни ирода қилса, шундагина одамлар ҳам яхшилик қиладилар. Инсон тақвони ихтиёр этганда, Аллоҳ таоло унга барча эшикларни очади. Одамлар сизга яхшилик қилади деб ўйлайсиз, лекин агар Аллоҳ таолонинг иродаси ҳали бундай эмас бўлса, сиз қанча уринсангиз ҳам, одамлар сизга яхшилик қилолмайдилар. Яхшилик йўлида юриш учун Аллоҳ таоло ҳузурида эгилиш зарур. Унинг розилигини топганимизда ва тақво йўлида юрганимизда, Аллоҳ таоло бизга Ўз фазлининг эшикларини очади, иншааллоҳ.

Шунинг учун айтдиларки, Аллоҳ таолога ҳақиқий иймон келтиринг. Барча нарса Ундан келади, чунки Аллоҳ таоло шундай деб марҳамат қилган:مَنۡ یَّتَّقِ اللّٰہَ یَجۡعَلۡ لَّہٗ مَخۡرَجًا۔ وَّ یَرۡزُقۡہُ مِنۡ حَیۡثُ لَا یَحۡتَسِبُ (الطلاق:3-4)«Кимки Аллоҳдан қўрқса, у учун У Зот бирорта нажот йўлини (пайдо) қилиб қўяди. Ва унга у ҳеч кутмаган томондан ризқ ато этади». (Ат-Талоқ сураси, 3-4-оятлар) («Малфузот»дан танланган, 4-жилд, 204-бет, 1984-йил нашри)

Агар ҳаётимизда муваффақият қозонмоқчи бўлсак ва Рамазоннинг файзидан, ҳар бир Рамазон берган файздан баҳраманд бўлмоқчи бўлсак, у ҳолда, биз бу нарсаларни эслаб қолишимиз керак. Бандаларнинг ҳақ-ҳуқуқлари ҳақида у зот алайҳиссалом шундай дедилар:

«Бир-бирингиз билан илиқ муносабатда бўлинглар. Қанчалик бир-бирингизга муҳаббат қилсангиз, Аллоҳ таоло ҳам сизларга шунчалик муҳаббат қилади». («Малфузот»дан танланган, 4-жилд, 228-бет, 1984-йил нашри)

Фақат зоҳирий ибодатлар кифоя эмас, балки Рамазон кунларида кўп кишиларда олий ахлоқ изҳор этишга эътибор пайдо бўлган, кўп кишилар бу ҳақда хабар ҳам беришади. Энди эса муҳим нарса – бу олий ахлоқни доимий равишда сақлаш. Кичик-кичик масалалар, майда низолар, ёки бир-бирингизга бўлган арзимаган келишмовчиликларга барҳам беринглар ва меҳр-муҳаббат ҳаётини кечиринглар. Агар биз шу ишларни қилсак, Аллоҳ таолонинг марҳамат ёмғири бизга ёғади». У зот алайҳиссалом яна бир жойда насиҳат қилиб, шундай дедилар:

«Бизнинг Жамоатимиз учун бу тўфонли замонда тақвони ихтиёр қилиш жуда зарур. Ҳар тарафда залолат, ғафлат ва гумроҳлик ҳукмрон бўлиб турибди. Бугунги кунда ҳар бир восита одамларни гумроҳликка етаклаш учун ишлатилмоқда. Ҳар турдаги оммавий ахборот воситалари ва ҳар хил уринишлар амалга оширилмоқда. Ҳозирда шу ишга катта эътибор қаратилган. Дунёпарастлар ҳар қандай воситани одамларни залолат, ғафлат ва гумроҳликка олиб бориш ҳамда Аллоҳ таолодан узоқлаштириш учун ишлата бошлаганлар». Шундай шароитда, биз – бу даврда динни янгилаш ва Исломни тиклаш учун Масийҳи Мавъуд алайҳиссаломни тан олганини иддао қилувчиларнинг бурчи шуки, бу нарсалардан ўзимизни сақлашга ҳаракат қилмоғимиз лозим. Биз қанча инсонларимиз бу воситалардан узоқлашишга ҳаракат қиляпти, деб ўзимизни синаб чиқишимиз керак. Ёшлар ҳам, катталар ҳам, аёллар ҳам, болалар ҳам – барчамиз ўз-ўзимизни текширимиз керак. У зот алайҳиссалом давом этиб дейдилар:

«Дунё шундай ҳолатга келдики, Аллоҳ таолонинг ҳукмларига нисбатан ҳурмат қолмади. Ҳуқуқлар ва васиятларга эътибор берилмаяпти. Аллоҳ таоло қилган насиҳатларни ҳеч инобатга олмайдилар. Дунё ва унинг ишларига ҳаддан зиёд қизиқиш бор. Агар биз ўзимизни таҳлил қиладиган бўлсак, бизда ҳам шундай ҳолатлар учрайди: дунё ишларига ортиқча берилиб кетиш, баъзан намозларни унутган ҳолда қолдириш, баъзи одамларнинг жума намозига эътибор бермаслиги, бошқа яхшиликларга эътиборсиз бўлиш, ўз ҳаққини олиш учун бошқаларнинг ҳаққини эгаллаб олиш. Бу каби ишлар Аллоҳ таолонинг яқинлигига олиб борадиган ишлар эмас. Шундай экан, биз Рамазон ойида дуолар қилаётган бўламизки, Аллоҳ таоло бизга яхшилик қилишга тавфиқ берсин, бизнинг эҳтиёжларимизни қондирсин. Аммо шу билан бирга, Аллоҳ таоло бизга амр қилган нарсаларни бажаришимиз ҳам зарур. Фақат дуо билан иш битмайди, ҳаракат ҳам қилиш керак». У зот алайҳиссалом шундай дедилар:

«Дунёвий ишларга берилган одамлар борки, улар дунёвий зарарга учрашса, қаттиқ хавотирга тушадилар, дод-фарёд соладилар. Дунёвий зарардан сақланиш учун – худди аввал айтганимдек – Аллоҳнинг ҳақларини зое қилиб қўйишади. Улар учун дунёвий манфаатлар муҳим, Аллоҳнинг ҳаққи бажариладими-йўқми, фарқи йўқ. Бундай одамлар Аллоҳ таоло бизга берган насиҳатларга эътибор қаратмайдилар. Улар одамларнинг ҳақларини ҳам адо этмайдилар. Кўпинча судбозликка берилиб кетадилар, кўпинча ёлғон даъволар қиладилар. Бир-бирини ерга уриш учун турли хил усуллардан фойдаланадилар. Адвокатларнинг йўл-йўриғи билан ёлғон гувоҳликлар келтирилади. Адвокатлар ҳам ёлғон далиллар келтиришга ундайдилар. Ёлғон гувоҳларни тақдим этишади. Шундай ҳолатда, қандай қилиб Аллоҳ таоло бизга ёрдам бериши мумкин?! Агар Аллоҳ таолонинг ёрдамини истасак, у ҳолда яхшиликка эътибор қаратиш ва Унинг аҳкомларига амал қилиш шарт». У зот алайҳиссалом шундай дейдилар:

«Инсон кучсиз бўлганда, гуноҳ қилишга журъат қилмайди, гуноҳга қўл урмайди. Кучсизлик даврида у доимо Аллоҳга юзланади. Аммо имконият пайдо бўлиши билан, у дарҳол ёлғон гапириш ва гуноҳларга ботишни бошлайди. Енгиллик ва фаровонликлар пайдо бўлганда, инсон олдин қанақа аҳволда бўлганини ҳамда бу енгиллик ва кенгликни Аллоҳ таоло ато этганини унутиб юборади. Аллоҳ таолога шукрона адо этиш шундан иборатки, инсон ўша яхшиликларни давом эттирсин ва Аллоҳ ҳамда Унинг бандаларининг ҳақларини поймол қилишга ҳеч қачон уринмасин. Агар кимдир бошқаларнинг ҳаққини еса, демак, унда ҳақиқий тақво йўқ». У зот алайҳиссалом шундай давом этадилар:

«Агар ҳақиқий тақво бўлса, инсон бундай ишларга қўл урмайди. Кўп қисми ҳадисларда мавжуд ва баракотлар ҳам бор. Аммо одамларнинг қалбида иймон ва амалий ҳолат йўқ. Баъзи одамлар ҳадис ва «Қуръон» ҳақида гапирадилар, лекин уларнинг амали ва иймони у сўзлар билан мос келмайди». У зот алайҳиссалом дейдилар:

«Аллоҳ таоло мени бу нарсаларни қайта тиклаш учун юборди. Аллоҳ таоло бу майдонни бўш кўрганида, Унинг илоҳий талаблари ҳеч қачон майдоннинг бўш қолишини ва одамларнинг узоқда бўлишини маъқул кўрмади.  Шунинг учун У Зот уларга қарши тирикларнинг янги бир қавмини пайдо қилмоқчидир. Шунинг учун бизнинг даъватимиз шундан иборатки, тақволи ҳаёт қўлга киритилсин». («Малфузот»дан танланган, 4-жилд, 395-396-бетлар, 1984-йил нашри)

Демак, биз янги қавммиз, биз Ҳазрат Масийҳи Мавъуд алайҳиссаломга байъат қилганмиз. Бизга тақво йўлидан юришимизга тўғри келади ва юришимиз ҳам керак! Сўнгра у зот алайҳиссалом шундай дейдилар:

«Тақво – инсон уни фақат оғзи билан талаб қилиб, қўлга киритиши мумкин бўлган нарса эмас. Балки шайтон уни йўлдан уради». («Малфузот»дан танланган, 4-жилд, 398-бет, Ҳошия, 1984-йил нашри) Чунки шайтон тақво қилувчиларни ҳам васвасага солади. Тақво йўлида юрганларни ҳам шайтон алдайди. Бу ҳолатни тушунтириш учун у зот алайҳиссалом шундай мисол келтирадилар:

«Агар бир жойга озгина шира қўйилса, унга кўплаб чумолилар йиғилади. Қандайдир ширин нарса – қанд ёки шира қўйилган жойга чумолилар тўплангани каби, шайтоний гуноҳлар ҳам худди шундай. Бу ҳолат инсоннинг қанчалик ожиз эканлигини кўрсатади. Инсон баъзан ўзи ҳақида мен жуда ҳам тақводорман, тақво йўлида юряпман деб ўйлайди. Лекин шу пайтда шайтон унга ҳужум қилади. Ана ўшанда у шайтоннинг ҳужумидан тўлиқ сақланмагани ва ҳали ҳам бутунлай Аллоҳ таолонинг ҳимоясига кирмагани аниқ бўлади». У зот алайҳиссалом давом этиб дейдилар:

«Агар Аллоҳ хоҳлаганида, инсонда бундай заифлик бўлмас эди. Лекин ҳақиқат шундаки, агар кимдир бироз яхшилик қилса, у ўзини тақводор деб ўйлайди. Бу ҳақиқий тақво эмас. Бу – шайтон ҳужум қиладиган тақводир». У зот алайҳиссалом мисол келтирганларидек, ширага чумолилар югуриб келгани каби, шайтон ҳам уни васваса солиш учун миясига «сен жуда солиҳ бўлиб қолдинг» деб ҳужум қилади. Шундай аҳволга тушганда, инсон яхшиликлардан узоқлашиб, унда такаббурлик пайдо бўлади. Шунинг учун у зот алайҳиссалом дейдилар:

«Тақво йўлида юрганлар жуда эҳтиёткорлик билан қадам ташлашлари керак. Бу эса фақатгина инсон тушуниб етганда, яъни ҳар қандай куч-қудратнинг ягона манбаи фақат ва фақат Аллоҳнинг Ўзи эканлигини англаганидагина мумкин бўлади. Ҳеч бир пайғамбар ёки расулнинг ўз ихтиёри билан бировга куч-қувват беришга кучи етмайди. Ҳа, пайғамбарлар ва расуллар орқали баракалар етади, уларнинг таълимотига амал қилиш барака олиб келади, лекин ҳақиқий куч фақат Аллоҳнинг ҳузуридадир. Пайғамбарлар ва расуллар фақат инсонларни Аллоҳдан сўрашга ва Унга юзланишга чақиришади. Ана шу куч Аллоҳ томонидан инсонга берилганда, унда ўзгариш пайдо бўлади. Бу кучни қўлга киритиш учун энг муҳим восита – дуо қилишдир. Намоз эса шундай яхшиликки, у орқали инсондаги шайтоний заифликлар йўқолади ва бу эса дуо деб аталади. Шайтон эса инсоннинг айнан шу йўналишда заиф бўлишини истайди, чунки у инсон ўзини айнан ана шу восита орқали тузатишини яхши билади. Шунинг учун ҳам, инсон пок бўлиши шарт.  Инсонда ифлослик мавжуд бўлгунга қадар шайтон уни севади». («Малфузот», 4-жилд, 398-бет, 1984-йил нашри)

Шунинг учун пок ва тоза бўлиш учун намоз ўқиш шарт қилинади. Бу Рамазон ойида биз бу имкониятдан фойдаланиб, намозларни мунтазам равишда адо этдик, уларга жиддий эътибор қаратдик ва нафл намозларига ҳам аҳамият бердик. У зот алайҳиссалом шундай дейдилар:

«Агар шайтондан бутунлай қутилишни ва тақво йўлида мустаҳкам туришни истасак, унда ибодатга жиддий эътибор беришимиз керак. Бу ибодат шундай бўлиши лозимки, у чиройли адо этилиши, Аллоҳ таолонинг буйруқларига мувофиқ бўлиши, риё ва кўз-кўз қилишдан мутлақо холи бўлиши керак. Агар ибодатимиз шу мезонларга мувофиқ бўлса, у ҳолда инсон доимо шайтоннинг ҳужумларидан ҳимояланган бўлади ва Аллоҳ таолонинг паноҳида қолади». У зот алайҳиссалом тақво ҳақида яна шундай дедилар:

«Тақводор бўлиш учун зарурки, киши йирик гуноҳлар – зино, ўғирлик, ҳақларни поймол қилиш, риё, мағрурлик, камситиш ва бахиллик каби ишлардан қатъий узоқ турсин. Шунингдек, ёмон хулқлардан сақланиб, уларнинг ўрнига яхши хулқларни ривожлантириши лозим. Тақво учун муҳим нарса шуки, фақатгина катта гуноҳлардан четланиш кифоя қилмайди, балки уларнинг ўрнини гўзал ахлоқ билан тўлдириш керак. Аслида, фақат ёмонликлардан сақланишгина етарли эмас, балки унинг ўрнига яхши хулқлар пайдо қилиш шарт, ана шу нарса – ҳақиқий тақводир. Ёмон хулқларни йўқ қилиш ва яхши хулқларни қабул қилиш – мана шу энг асосий нарса. Фақат ёмонликлардан четланиш тақво эмас, балки ёмонликдан қочиб, яхшиликларни адо этиш ҳақиқий тақводир. Бошқа қайси нарсалар яхшиликлар қаторига киради? Одамлар билан мулойим ва яхши муомала қилиш, хушмуомалалик кўрсатиш, ҳамдардлик билан муносабатда бўлиш, Аллоҳ таоло билан ҳақиқий вафодорлик ва садоқатни намоён этиш ҳамда хизматлар учун мақоми маҳмудни излаш. Киши шундай ишлар қилишга ҳаракат қилиши лозимки, улар Аллоҳ таолога ҳам маъқул келсин ва мақтовга сазовор бўлсин. Мана шундай сифатлар билан инсон тақводор деб аталади». У зот алайҳиссалом айтадиларки, бундай хислатлар пайдо бўлган инсонгина ҳақиқий тақводор ҳисобланади. Шунда Аллоҳ таоло бундай кишиларнинг ҳимоячиси бўлиб қолади, чунки У Зотнинг Ўзи шундай марҳамат қилган:لَا خَوۡفٌ عَلَیۡہِمۡ وَ لَا ہُمۡ یَحۡزَنُوۡنَ (البقرہ :39)«Ло хавфун алайҳим вала ҳум яхзанун» – «Уларга ҳеч қандай қўрқув бўлмайди ва улар ғамгин бўлмайдилар».

Яна бир жойда шундай деган:وَ ہُوَ یَتَوَلَّی الصّٰلِحِیۡنَ (الاعراف :197)«Ва ҳува йатаваллас-солиҳин» – «У Зот солиҳ бандаларнинг ҳимоячиси бўлади».

Ҳадиси шарифда келганки, Аллоҳ таоло тақводор бандаларининг эшитадиган қулоғи, кўрадиган кўзи, ушлайдиган қўли ва юрадиган оёғи бўлади. Яна бир ҳадисда шундай дейилган: «Ким Менинг валийимга душманлик қилса, батаҳқиқ, Мен унга уруш эълон қиламан». Яна бир жойда шундай марҳамат қилинган: «Қачон бирор кимса Аллоҳнинг валийсига ҳужум қилса, Аллоҳ уни худди боласига ҳужум қилинган шердай ҳимоя қилади ва ғазаб билан ҳужум қилади». У зот алайҳиссалом дейдиларки, Аллоҳ таолонинг раҳмати мана шу тарзда бандаларига етади. Қачонки инсон Аллоҳ таолога яқинлашиш учун қадам қўйса, Аллоҳ таоло ҳам унга томон қадам ташлайди. Аллоҳ таолонинг раҳмати ҳар ким билан бўлмайди, балки кимлар билан бўлса, ўша инсонлар учун нишон деб аталади. Пайғамбаримиз Муҳаммад Мустафо саллаллоҳу алайҳи ва саллам билан энг кўп мўъжизалар содир бўлди. Душманлар у зотнинг даъватларини муваффақиятсизликка учратиш учун турли хил уринишлар қилдилар, лекин ҳеч бири муваффақиятга эришмади. Ҳатто Пайғамбаримиз саллаллоҳу алайҳи ва салламни ўлдириш учун ҳам режалар тузилган эди, аммо улар охирида мутлақо муваффақиятсиз бўлдилар. У зот алайҳиссалом шундай дедилар:

«Ўз қалбингизда Аллоҳ таолонинг муҳаббати ва улуғворлигини ҳис қилишни доим давом эттиринг. Ва бунинг энг муҳим йўли – намоздир». Энг асосий нарса – Аллоҳ таолонинг ҳузурида ўз яхшиликларимизни тақдим этиш ва Унинг ибодат ҳаққини адо этишдир. Бунинг энг яхши воситаси – намоздир. Рамазон ойини ибодатда ўтказдик, намозлар, солиҳ амаллар билан ўтказдик. Эндиликда, бу амалларни давом эттириш зарур. Аллоҳ таолонинг раҳматини жалб қилиш учун уларни доимий ҳаётимизнинг бир қисмига айлантириш лозим. Бусиз ҳеч чора йўқ. У зот алайҳиссалом айтдиларки, рўза бир йилдан кейин қайта келади. Закот эса, мол-дунёга эга бўлган одамга бериш фарздир, ҳар бир кишига закот бериш шарт эмас. Бу ҳам яхшиликдир. Лекин намоз шундай ибодатки, ҳар бир инсон – бой ҳам, камбағал ҳам, катта ҳам, кичик ҳам – беш маҳал ўқиши шарт. Намозни ҳеч қачон зое қилманг, уни қайта-қайта ўқинг ва биз шундай қудратли Зот олдида турибмизки, агар У хоҳласа, ҳозироқ қабул қилиши мумкин, деб чуқур эътибор билан адо этинг. Инсоннинг иймони шунчалик мустаҳкам бўлиши керакки, у худди Аллоҳ таоло олдида турибман, Аллоҳ шундай қудратли Зотки, агар У хоҳласа, шу заҳотиёқ менинг дуоимни қабул қилиши мумкин, деб ҳис этсин. У зот давом этиб айтадиларки, дунё ҳукмдорлари хазиналарга муҳтождирлар. Улар доимо хазиналарининг бўшаб қолишидан хавотирда бўладилар. Хазиналари тўлиб-тошиб турса ҳам, уларни беҳад сарф қилаверишса, охир-оқибат камбағалликка дучор бўлишлари мумкинлигидан қўрқадилар. Ўзини бой ҳисоблаган бугунги Ғарб дунёси айнан шу ҳолатга тушиб қолган. Улар бойликлари ҳеч қачон туганмас деб ўйлаган эдилар, аммо бугун иқтисодий ҳолати ёмонлашиб бормоқда. Ҳар бир мамлакатнинг иқтисоди таназзулга учраяпти, нарх-наво ошиб бормоқда, пул қадрсизланмоқда – фунт, доллар каби валюталарнинг қиймати пасаймоқда. Бу беқарорлик уларни турли чекловлар жорий қилишга мажбур қилмоқда. Бироқ, Аллоҳ таолонинг хазинаси ҳеч қачон тугамайди. Банда Унинг ҳузурида турганида фақатгина ишончга муҳтож бўлади. Шу ишонч бўлиши керакки, Аллоҳ таоло барча қудратга эгадир ва Унинг хазиналари ҳар доим тўла бўлган ва бундан кейин ҳам шундай бўлиб қолади. Агар бандада шундай иймон бўлса, у Ундан сўрайди ва У Зот дарҳол ижобат қилади. Аллоҳ таолода шундай беқиёс қудрат борки, У дуоларни қабул қилиб, ўша заҳоти ато этиб ҳам қўяди. Аллоҳ таоло ҳар нарсани эшитгувчи, билгувчи, хабардор ва қодир Зотдир. Агар У раҳм қилса, бу Унинг меҳрибонлигидир.

Инсон дуо қилиши керакки, умидсизликка ва ёмон гумонда бўлмасин. Агар шундай қилса, тез орада роҳатни топади ва Унинг янада кўпроқ фазлу марҳаматлари унинг ҳаётига қўшилади. Агарда инсон шундай ҳолатни пайдо қилса, у нафақат Аллоҳнинг фазлини, балки Унинг Ўзини ҳам топади. Бу энг тўғри йўлдир, бунга амал қилиш лозим. Аммо золим ва фосиқ кишиниг дуоси қабул бўлмайди. Чунки у Аллоҳ таолога нисбатан лоқайддир. Бу худди бир ношукур ўғилга ўхшайдики, агар у отасига эътибор бермаса, отаси ҳам унга эътибор қаратмайди. Унда Аллоҳ таоло нега марҳамат қилсин?! («Малфузот»дан танланган, 4-жилд, 400-402-бетлар, 1984-йил нашри)

Шунинг учун у зот алайҳиссалом айтадилар: «Бизнинг Жамоатимиз Аллоҳ таоло билан чин қалбдан боғланиши ва ўз иймон кучини яққол ишонч даражасига етказишга ҳаракат қилиши керак. Айнан шу мақсад учун мен келганман. Агар одамлар бу мақсадни амалга оширишга интилмаётган бўлсалар, унда менга байъатдан ҳеч қандай фойда йўқ. Шу сабабли, биз доимо солиҳ амалларимизни зиёда қилишга, Аллоҳ таоло билан алоҳида алоқамизни мустаҳкамлашга интилишимиз керак. Бу бизнинг ҳаётимиз мақсадидир. Айнан шу нарса Жамоатимиз тараққиётига ҳисса қўшади ва бизни барча қийинчилик ҳамда мусибатлардан сақлайди. Иншааллоҳ, айнан шу сабабли Жамоат ривожланиб, Аллоҳ таоло ваъда қилган даражага етади». У зот алайҳиссалом айтадиларки, Масийҳи Мавъуд вазифаларидан биринчиси шуки, Аллоҳ таоло намоён қилаётган мўъжизалар – бу мўъжизалар Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи ва саллам даврларида кўрсатилганидек, ҳозир ҳам давом этмоқда. Аллоҳ таоло тараққиётнинг белгиларини кўрсатмоқда ва уларни кўрсатишда давом эттирмоқда.

У зот алайҳиссалом айтадиларки, Аллоҳ таоло бизнинг дуоларимизни эшитади ва уларга жавоб беради ҳамда Унинг ёрдами биз билан бирга эканини исботлаш учун ушбу мўъжизаларни намоён қилмоқда. Кейин, у зот алайҳиссалом айтадиларки, иккинчи мақсад – бандаларни Аллоҳ таоло билан боғлашдир. Аллоҳ таолонинг бир амали бор – У Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи ва саллам орқали ваъда қилган нарсаларини бажаряпти. Бошқа томондан эса, Аллоҳ таоло бизга масъулият юклаган: биз Унинг шукргузор бандалари бўлувчи, ибодатни ҳақиқий адо этувчи ва иймонимизда тараққий этувчи бўлайлик. Агар биз бунга эриша олсак, унда Аллоҳ таолонинг фазлу карамидан баҳраманд бўламиз ва биз Масийҳи Мавъуд алайҳиссаломга қилган байъатга кўзланган ҳақиқий мақсадга эришгувчи бўламиз.

У зот алайҳиссалом айтадиларки, бизнинг Жамоатимиз учун энг муҳими – иймонлар кўпайсин, Аллоҳ таолога ҳақиқий ишонч ва маърифат ҳосил қилишдир. Яхши амалларда сусткашлик ва дангасалик бўлмаслиги керак. Чунки агар сусткашлик бўлса, ҳатто таҳорат қилиш ҳам оғир бир ишдек туюлади – қолаверса, таҳажжуд намозини ўқиш эса жуда қийин бўлиб қолади. Агар инсонда солиҳ амаллар қилишга куч пайдо бўлмаса ва яхшиликларда бир-биридан ўзиш иштиёқи туғилмаса, у ҳолда биз билан алоқа ўрнатишнинг ҳеч қандай фойдаси йўқ. Агар киши ўзини ислоҳ қилишга, яхшиликларни бажаришга, Аллоҳ таолога ибодат қилишга ва олий ахлоқни намоён этишга ҳаракат қилмаса, унда менга байъат қилишнинг ҳеч қандай аҳамияти қолмайди.

У зот алайҳиссалом айтадиларки, бизнинг Жамоатимизга фақатгина бизнинг таълимотимизни ҳаётий дастур деб билган ва ўз имкониятлари ҳамда саъй-ҳаракатларига мувофиқ унга амал қилган кишигина киради. Лекин фақат номигагина аъзо бўлиб, таълимга амал қилмаган киши яхши билсинки, Аллоҳ таоло бу Жамоатни алоҳида ва хос бир Жамоат қилишни ирода қилган. Фақатгина исмини ёздириш билан Жамоат аъзоси бўлиб қолмайди. Бир вақт келиб, у бахтсизлиги туфайли Жамоатдан ажралиб кетиши мумкин ва ажралиб кетади ҳам. Шунинг учун ҳар ким имкон қадар ўз амалларини таълимга мос қилиши керак.

У зот алайҳиссалом айтадиларки, амаллар қанотларга ўхшайди. Амалсиз инсон руҳий мартабаларга парвоз қила олмайди. Қушлар қанотлари билан ҳавода парвоз қилгани каби, амаллар ҳам маънавий даражаларни кўтариш учун зарурдир. Агар амаллар бўлса, инсон юқорига парвоз қилиб, Аллоҳга яқинлаша олади. Аксинча, амалсиз инсон маънавий мартабаларга ета олмайди ва Аллоҳ белгилаб қўйган олий мақсадларга эриша олмайди. Шунингдек, у зот алайҳиссалом таъкидлаб, айтадилар:

«Қушларда ақл ва тушуниш қобилияти бор. Агар улар Аллоҳ томонидан берган инстинкт ва фитратдан фойдаланмаса, улар ўзларининг табиий вазифаларини бажара олмайдилар. Масалан, асалари агар англаш ва тушуниш қобилиятига эга бўлмаса, у ҳеч қачон асал ишлаб чиқара олмас эди. Худди шунингдек, илгари хабар етказиш учун ишлатилган хат ташувчи каптарлар ҳам ўз ақлу фаҳмидан фойдаланмаганида, улар узоқ масофаларни босиб ўтиб, хатларни етказа олмас эдилар». Бугунги кунда ҳам қушлардан жуда ғаройиб ишлар учун фойдаланилади. Демак, авваламбор инсон ўз ақлу фаҳмидан фойдаланиши керак ва шундай фикр қилиши лозим: «Мен қилаётган иш ҳақиқатда Аллоҳ таолонинг буйруқлари остида ва Унинг розилиги учунми ёки йўқми?»

Қачонки у буни текшириб, англаб етса, шундан сўнг қўлларини ишлатиши ва амалий ҳаракатга ўтиши зарур. Аввало, ўйлаб ақл юритиши керакки, бу яхши ишлардир, мен уларни қилишим лозим, улар яхши натижа беради. Улар Аллоҳ таолонинг ҳукмига мувофиқми ёки йўқми? Шундан кейин уларни амалга ошириши лозим. Сусткашлик ва ғофиллик қилмаслиги даркор. Ҳа, шуни текшириб кўриш ҳам жуда муҳимки, таълим тўғрими ёки йўқми? Баъзан таълим тўғри бўлади, аммо инсон ўзининг нодонлиги ва жаҳолати туфайли ёки бошқаларнинг фитна ва ёлғон гапларига алданиб қолиши мумкин. Шайтон ҳам баъзан одамни алдайди. Шунинг учун таълимнинг ҳақиқийлигини тушуниш ва текшириш жуда муҳимдир.

Шу сабабли, ҳар бир Аҳмадий ўз амалларини бажо келтириши ва Аллоҳ таолонинг яқинлигини топиши учун ҳаракат қилиши, холис ақл билан ўйлаши лозим. («Малфузот»дан танланган, 4-жилд, 438-440-бетлар, 1984-йил нашри)

Аввало, ўзини ҳисоб-китоб қилиб, фикр юритиб, дуо қилиб, кейин амалга ошириши керак. Ва мақсад фақат битта бўлиши лозим – Аллоҳ таолонинг розилигини қозониш. Демак, биз ана шу ишларга амал қилсак, шундагина Ҳазрат Масийҳи Мавъуд алайҳиссаломга қилган байъат мақсадларини тўлиқ адо этган бўламиз. У зот алайҳиссалом ўз ибодатларимиз даражасини юксалтириш учун насиҳат қилиб, шундай дедилар:

«Аллоҳ таоло билан муҳаббатда тўлиқ ҳисса олинг, чунки ҳақиқий тавҳид шу билан қарор топади. Агар сиз Аллоҳ таоло билан муҳаббатда эканингизга иқрор бўлсангиз ва Унинг тавҳидини қарор топдиришни истасангиз, бунинг тасдиғи ҳам зарур. Бунинг учун эса Аллоҳ таоло ҳузурида тиз чўкиш ва илтижо қилиш керак». Агар биз шундай қилсак, шундагина ҳақиқий тавҳидни тўлиқ адо этувчи, унга амал қилувчи ва уни тарқатувчи банда бўламиз. («Малфузот»дан танланган, 3-жилд, 187-бет, 1984-йил нашри)

У зот алайҳиссалом Аллоҳ таоло билан муҳаббат нима эканлигини тушунтирар эканлар, шундай дейдилар:

«Ҳақиқий муҳаббат шуки, одам ўз ота-онаси, турмуш ўртоғи, фарзандлари, ҳатто ўз нафси ва ҳар бир нарсадан кўра, Аллоҳ таолонинг розилигини устун қўйсин. Шу маънода «Қуръони Карим»да бундай дейилган:فَاذۡکُرُوا اللّٰہَ کَذِکۡرِکُمۡ اٰبَآءَکُمۡ اَوۡ اَشَدَّ ذِکۡرًا (البقرہ :201)Яъни, Аллоҳни худди оталарингизни ёд этганингиздек ёд этинглар, балки ундан ҳам қаттиқроқ муҳаббат билан ёд этинглар. У зот алайҳиссалом дейдилар:

«Бу ерда шу нарсага диққат қилиш лозимки, Аллоҳ таоло бизга «Худони ота деб чақиринг» деган таълим бермаган, балки «насронийлар каби алданиб қолманг», деб ўргатган. Шу сабабли, «Худога ота деб мурожаат қилманг», дейишга буюрилган. Агар кимдир: «У ҳолда, отадан камроқ муҳаббат бўлади», деб эътироз билдирса, уни бартараф этиш учун «Аллоҳни кўпроқ зикр қилинг» деган аниқ таъкид қилинган. Агар бу таъкид бўлмаганида, эътирозга сабаб бўлар эди. Лекин ҳозир Аллоҳ таоло: «Отангиздан ҳам зиёда зикр қилинг», деб бу масалани ҳал қилган. У зот алайҳиссалом айтишларича, ҳақиқий тавҳидни ўрнатиш учун Аллоҳ таоло муҳаббатидан тўла ҳисса олиш зарур. Бу муҳаббат амалий ҳаётингизда комил бўлмагунингизча, исботлана олмайди. Фақат тил орқали эътироф этиш билан бу нарса исботланмайди. Агар кимдир шакар ёки асалнинг номини тилга олса, унинг оғзи ширали бўлиб қолмайди. Фақат номини айтиш билан инсон ширинлик таъмини ҳис қилмайди. Худди шу тарзда, агар кимдир дўстликни оғзи билан эътироф этса, лекин синов вақтида ёрдам қўлини чўзмаса, у ҳақиқий дўст деб атала олмайди. Яъни, ёрдам беришдан чекинса, у садоқатли дўст деб атала олмайди.

Худди шунингдек, агар Аллоҳ таолонинг тавҳидини ва муҳаббатини тан олиш фақат оғизда қолса, амал билан тасдиқланмаса, бунинг ҳеч қандай фойдаси йўқ. Тан олиш фақат сўз билан эмас, амал билан ҳам бўлиши лозим. Бунинг маъноси шу эмаски, тил билан иқрор ҳеч қийматга эга эмас. Балки, менинг демоқчи бўлганим: тил орқали иқрор қилиш билан бирга, уни амал билан тасдиқлаш ҳам шартдир. Шунинг учун Аллоҳ йўлида ўз ҳаётингизни вақф қилишингиз керак. Ана шу — Исломдир! Мана шу — менинг юборилишимдан мақсаддир! Шу сабабли, кимки Аллоҳ таоло томонидан оқиб турган бу булоққа яқинлашмаса, албатта, у бахтсиз бўлиб қолади. («Малфузот»дан танланган, 3-жилд, 188-189-бетлар, 1984-йил нашри)

У зот алайҳиссалом айтадиларки, Аллоҳ таолонинг тавҳидини ўрнатиш учун ўз ҳаётингизни шундай қилиб тартибга солинг. Бу деганимиз, Жамоатга фақат хизматчи бўлиб хизмат қилиш эмас, балки Аллоҳнинг пайғомини етказиш ва Унинг таълимотига амал қилиш учун ўз ҳаётингизни вақф қилишингиздир. Ҳаётингиз шундай бўлиши керакки, у фақат Аллоҳ учун эканлиги аён бўлсин. Агар шундай қилсангиз, бас, ана ўшандагина сиз ҳақиқий муваффақиятга эришасиз.

Шуни мақсад қилиб тушунингки, бизнинг ҳаётимиз фақат дунёни топишдан иборат эмас, балки Ҳазрат Масийҳи Мавъуд алайҳиссаломга байъат қилиб, Аллоҳ таолонинг ягона эканлигини дунёда қарор топдириш ва тарқатиш учун ҳар қандай имкониятдан фойдаланишимиз керак. Ана шундай фикрда бўлсак, Жамоатнинг ҳар бир аъзоси ўз ҳиссасини қўшади. Аллоҳнинг тавҳид байроғини дунёда кўтариш, Унинг даъватини тарқатиш ва Пайғамбар саллаллоҳу алайҳи ва салламнинг байроқлари остида бирлаштириш учун ҳар биримиз саъй-ҳаракат қилаётган бўламиз.

Шунинг учун бу Рамазонда биз ибодатларга эътибор бериш, олий ахлоқни тарғиб қилиш, яхшиликларни амалга ошириш ва Аллоҳ таолонинг тавҳидини тарқатиш ҳақида қилган аҳдларимизни амалга ошириш учун ҳаракат қилишимиз шарт. Бироқ, бу ҳаракат фақат Рамазон тугаши биланоқ тўхтаб қолмаслиги керак. Балки бу йил давомида давом этиши лозим. Агар биз йил давомида буни давом эттирсак, шундагина биз ҳаётимизнинг ҳақиқий мақсадига эришгувчи бўламиз. Агар бундай бўлмаса, унда Аллоҳ таолонинг буйруғи ва Пайғамбаримиз Муҳаммад Мустафо саллаллоҳу алайҳи ва салламнинг амрларига амал қилиб, биз Ҳазрат Масийҳи Мавъуд алайҳиссаломга берган байъатнинг ҳеч қандай мақсади қолмайди. Биз бу мақсадга эриша олмаймиз ва Ҳазрат Масийҳи Мавъуд алайҳиссаломга байъат қилиш орқали бизга тегадиган баракадан баҳраманд бўлолмаймиз. Шунинг учун биз доимо ёдда тутишимиз лозимки, байъат қилганимиздан сўнг, биз ўзимизда хос бир ўзгариш яратишимиз керак. Бу Рамазонда қилинган дуолар ва эришилган яхшиликлар умрбод давом этиши керак. Ҳазрат Масийҳи Мавъуд алайҳиссалом бир жойда шундай деганлар:

«Агар дунё аҳли каби ҳаёт кечирсангиз, бу сизга ҳеч қандай фойда келтирмайди. Сиз менинг қўлимда тавба қилдингиз. Менинг қўлимдаги тавба ҳақиқий маънода «ўлим»ни талаб қилади, шундагина сиз янги ҳаётга эришиб, қайта туғиласиз. Агар байъат қалбдан бўлмаса, у ҳеч қандай самара келтирмайди. Менинг байъатимдан асосий талаб шуки, Аллоҳ таоло қалбнинг ихлос билан иқрор этишини истайди. Демак, ким мени чин қалбдан қабул қилса ва ўз гуноҳларига холис тавба қилса, унда кечиргувчи, раҳм қилгувчи Худо, албатта, унинг гуноҳларини мағфират қилади. Бундай инсон онасининг қорнидан янги туғилган чақалоқ каби бўлади. Кейин эса фаришталар уни ҳимоя қилишади». У зот алайҳиссалом мисол келтириб, шундай дейдилар:

«Агар бир қишлоқда битта яхши одам бўлса, Аллоҳ таоло унинг яхшилиги туфайли бутун қишлоқни ҳалокатдан сақлаб олади. Аммо агар офат келса, у барчани қамраб олади. Лекин Аллоҳ таоло Ўз солиҳ бандаларини бирор-бир йўл билан сақлаб қолади. Бу Аллоҳнинг суннатидирки, агар бир киши ҳам солиҳ бўлса, у туфайли бошқалар ҳам сақланиб қолади». («Малфузот», 3-жилд, 262-бет, 1984-йил нашри)

Шунинг учун, бугунги кунда дунёдаги вазиятларни ҳисобга олган ҳолда, биз нафақат ўзимизни ва авлодларимизни сақлаб қолиш, балки бутун инсониятни ҳалокатдан асраш, Аллоҳ таолонинг тавҳидини дунёда тиклаш ва Аллоҳнинг Расули Муҳаммад Мустафо саллаллоҳу алайҳи ва салламнинг байроқлари остида инсониятни жамлаш учун ҳаракат қилишимиз лозим.

Бунинг учун биз ўзимизда муҳим бир ўзгаришни барқарор равишда жорий қилишимиз ва дуоларни ҳаётимизнинг ажралмас қисмига айлантиришимиз шарт, токи биз ўзимизни ҳам, бошқаларни ҳам сақлаб қолайлик, чунки дунё жуда тезлик билан ҳалокат сари кетмоқда. Аллоҳ таоло хоҳласа, дунёнинг ислоҳи учун сабаблар ярата олади, инсонларнинг қалбларини яхшиликка буриб, уларни ҳалокатдан сақлай олади. Агар ҳалокат келиши тақдирда битилган бўлса, у ҳолда Аллоҳ таоло мўминларни ундан сақласин ва ундан сақланишимиз учун зарурки, биз ўз амалларимизни шундай бажарайлик, Аллоҳнинг фазли ва раҳмати доимо биздан айрилмасин.

Аллоҳ таоло бизга ёрдам берсинки, биз бу нарсаларни чиндан англаб олайлик: қандай қилиб ибодатларимизни тирик тутишимиз керак, қандай қилиб Аллоҳ таоло билан алоқа боғлашимиз керак, қандай қилиб тақво йўлида юришимиз керак, қандай қилиб юксак ахлоқларни намоён этишимиз керак, қандай қилиб тавҳидни дунёда ўрнатишимиз керак ҳамда қандай қилиб дунёни ҳалокатдан сақлаб қолишимиз керак ва қандай қилиб ўзимизни дунёнинг ҳалокати ва ҳужумларидан асрашимиз керак? Мана шу нарсалар рўй берганда ва қалбимизда шу ҳис пайдо бўлгандагина Ҳазрат Масийҳи Мавъуд алайҳиссаломнинг байъат ҳаққиларини адо этгувчи бўламиз.

Аллоҳ таоло бизга куч-қувват берсинки, биз бу байъатнинг ҳаққини тўла адо этгувчи бўлайлик ва бу Рамазон биз учун баракалар сабабчиси бўлсин ва бизни Ўз марҳаматлари, фазллари ва баракаларидан баҳраманд этсин. Ва бу Рамазоннинг қолган кунлари бутун йил ва кейинги Рамазонгача биз Аллоҳ таолонинг ибодат ҳаққини адо этгувчи бўлайлик ҳамда Унинг бандалари ҳақларини ҳам адо этгувчи бўлайлик. Аллоҳ таоло бизга бу ишларни қилишга куч-қувват ато этсин. Омин!