Айтилмаган ҳикоя – ҳамиша долзарб
Сайид Муҳаммад Аҳмад Носирнинг хотиралари
(“Динлар обзори”, 2020-йил 6-апрель)
Бугун 2020-йил 3-апрель… бугун жума куни. Тез орада Ҳазрат Халифатул Масийҳ (Аллоҳ у зотни азиз ғалабаси ила қўллаб-қувватласин) Буюк Британиянинг Телфорд шаҳридаги Масжиди Муборакдан Жума хутбасини етказадилар. Бугун Исломободда Жума намозига қатнашиш учун келадиган бирон киши йўқлигига қарамай, мен одатдагидек, бошқа жума кунлари каби Жума намозига тайёргарлик кўраман.
Бу – ақл бовар қилмайдиган кун эди… Бунақасини мен ҳаётимда ҳеч кўрмаган ва эшитмаган эдим…
Соат 12:15лар чамаси, мен ҳамма нарса яхши кетаётганлигига ишонч ҳосил қилиш ҳамда Амирул Мўмининнинг кундалик фаолиятлари ва Жума хутбаларининг режасини келишиб олиш учун махсус котиб офисига бордим.
Ҳазрат Халифатул Масийҳ (Аллоҳ у зотни азиз ғалабаси ила қўллаб-қувватласин) масжидда муаззин ҳамда камералардан ташқари бошқа кишилар бўлмаслиги шарти билан масжид ичидан хутбани етказишларига қарор қилинди.
Тахминан 12:20ларда масжидни текшириш учун бордим.
Одатдагидек, барча тадбирлар амалга оширилди – МТА ходимлари узатгич микроавтобусини назоратдан ўтказиб, барча кабелларни тайёрлашди ва масжид ичига камералар ўрнатишди.
МТА ходимларининг масжид ташқарисидаги узатгич микроавтобуси ёнида турганларини кўрдим. Барчалари ишга киришишга тайёр эдилар. Аммо уларнинг бугунги кайфиятлари бошқача эди… Улар сидқи дилдан ишлайдилар, шу билан биргаликда, уларда озми-кўпми, ҳазил-мутойиба ҳам бўлиб туради. Бироқ бугун барчалари одатга хилоф ҳолда ўта сокин эдилар.
Мен МТА ходимлари билан масжидга кирдим ва биз минбар ва масжид ичидаги бошқа нарсаларни тозалаб чиқдик. Амирул Мўминин хутба қиладиган жойга қўйиш учун пенопластик гиламни олиб келдим ва бошқа жума кунлари каби масжидни хавфсизлик нуқтаи назаридан текшириб чиқдим. Шунингдек, биз одатдагидек, овоз тизимини ҳам текширдик.
Хутба вақти яқинлашгани сайин бугунги тайёргарлик ноодатий бўлишига қарамай, одатдаги жума кунлари тайёргарликларида қатнашадиган барча бўлимлар тўлиқ тайёр ва фаол ҳолатига келдилар. Хавфсизлик ходимлари барча постларда хавфсизлик чора-тадбирларини таъминладилар. Тозалаш ишлари гуруҳи Исломободнинг жума хутбасига тайёр эканлигига ишонч ҳосил қилди. МТА барча тайёргарликларни амалга оширди. Шунингдек, қолган барча бўлимлар ҳам ўз вазифаларини бажардилар… Ҳаммаси жойида эди.
Мен Амирул Мўминин учун жойнамоз ҳозирладим. Бу – хутба бошланишидан олдин бажарадиган охирги ишларимиздан бири эди.
Тахминан 12:35лар чамаси, Буюк Британия Аҳмадия Университети (Жомия Аҳмадия)ни 2019-йилда битирган мураббий Сафир Аҳмад азон айтиш учун келди. Масжидга эркаклар кирадиган томондан кира туриб, мени бошқа томонда кўрди ва икки қўлини кўтариб юзининг қаршисига қўйди. Гўё, у мендан унинг учун дуо қилишимни сўраётгандай эди… У бироз хавотирда эди.
Намозга азон чақирилганда, манзара ўзгача эди. Доимо жума кунлари масжид одамларга лиқ тўла бўларди… Аммо, бугун ҳеч ким йўқ эди. Намоз вақти тезлик билан яқинлашиб келаётган эди, аммо масжиднинг ичида фақат бир киши – муаззингина бор эди. Бу ростдан ҳам, бугунги оғир кунларнинг манзараси эди.
Ташқарида ҳаво бироз булутли, бироқ баланд деразалардан қуёш нури ёғилиб турарди. Гарчи мен масжид ичида ҳаракатланиб атрофни текшириб юрсам ҳам, бирдан тўхтадим. Муаззин «намозга шошилинглар!»… дея нидо қилганида тўхтадим. Мен даҳшатга тушдим. «Намозга шошилинглар!» деган бу сўзларни эшитган одамлар, намозга келишни хоҳлаб туриб, масжидга кела олмаганлари ҳолда қандай қилиб ўзларини боса оладилар.
Бу жуда аянчли лаҳзалар эди. Аммо Аллоҳнинг инояти билан менинг қайғум узоққа чўзилмади. Чунки, бу қайғу ўрнига дарҳол қуйидаги фикр келди: «Аллоҳнинг иродаси билан Амирул Мўминин масжидга келиб, Жума хутбасини етказадилар… У зотнинг олдиларида ўтирган одамлар борми-йўқми, бу муҳим эмас… У зот хутбани иншааллоҳ, етказадилар».
Шу аснода Муслиҳи Мавъуд (разияллоҳу анҳу) воқеалари эсимга тушди. У зот Масийҳи Мавъуд (алайҳиссалом) жасадлари олдида турганларида шундай деган эдилар: «Ҳатто Жамоатнинг барчаси сизни тарк қилса ҳам, мен бу Дин ва (Масийҳи Мавъуд (алайҳиссалом) Жамоатларини ёйиш учун туравераман». (“Хутботи Маҳмуд”, 1938-йил 1-апрель куни қилинган хутбалари).
Соат 12:50да мен Амирул Мўминин учун чой тайёрлаб, уни минбарга қўйдим ва масжиддан чиқдим.
Масжид ичида бир киши ўтирган эди, муаззин… Бу унинг ҳаётидаги қанчалик ғайриоддий туйғулар ва лаҳзалар эди!
Тахминан соат 13:05ларда Амирул Мўминин уйдан чиқиб, масжид томон йўл олдилар. Одатда, мен Ҳазрат масжидга бораётганларида у зот томонга боқмайман. Бугун эса, нимадир у зотга қарашга мажбур қилди. У кишининг чеҳраларида қайғу ва хавотирнинг аломатлари йўқ эди. Аксинча, юзларидан умид ва хотиржамлик таралиб турган эди.
Ҳазрат масжидга кирдилар, мен у зотга эргашдим, лекин пойабзал ечиладиган жойга қадар. Ҳазрат ёлғиз ўзлари меҳроб томон юрдилар, сўнг: «Ассалому алайкум!» – дедилар ва азон айтишга буюриб, ўзлари ўтириб олдилар… Сўнгра ўринларидан туриб, хутбани бошладилар… Хутба бевосита бутун дунёга узатила бошланди.
Мен пойабзал ечиладиган жойга ўтириб олдим. Масжид эшиги мен ҳамма нарсани кўра оладиган даражада очиқ эди. Амирул Мўминин хутба ўқир эдилар, масжидда эса биргина киши бор эди. У меҳробнинг ўнг томонида ўтирарди.
Бундай вазиятларда, ҳар бир киши мен кўрган манзарани кўрса, бироз қайғуга тушади – Амирул Мўминин хутбани фақат бир киши олдида ўқирдилар. Бу одам (муаззин) бошини эгиб ўтирарди. У инсоният тарихидаги бундай оғир вазият пайтида унинг исми, эҳтимол, энг бахтли инсонлар қаторида ёзилишидан жуда қаттиқ ҳаяжон ва ҳайратда эди. Менимча, у умуман ҳаракатланмас эди. У шунчаки ҳеч бир ҳаракатсиз сукут сақлаб турарди.
Алҳамдулиллоҳ, алҳамдулиллоҳ, алҳамдулиллоҳ, ҳаммаси яхши эди. Менинг кўрганларим шу эдики, Ҳазратнинг юз ифодаларидан у зотнинг олдиларида битта одамдан ташқари бошқа киши йўқлигини ҳеч ким сеза олмас эди. Амирул Мўминин Аллоҳнинг инояти билан бутун дунёда тарқалган ўз Жамоатлари олдида гапирар эдилар.
У зотни тингловчилар нафақат Масжиди Муборак ичида одатдаги юзлаб кишилардан иборат, балки дунёнинг турли бурчакларида истиқомат қилувчи барча Аҳмадийлардир. Негадир мен бугун Аҳмадийлар одатдагидан ҳам кўпроқ бу хутбани кўришга шошилганларини ҳис қилдим.
Эҳтимол, бу кунлар Яратгувчимиз томонидан синов кунларидир. Лекин ишончим комил, шундай кун келадики, хутбани тинглаётган бир одам миллионлаб одамларга айланади, иншааллоҳ!… Барчалари Масийҳи Мавъуд (алайҳиссалом) Халифаси олдиларида ўтирадилар ва улар у зотни кўраётган бўладилар. Барчалари Масийҳи Мавъуд (алайҳиссалом) Халифаси сўзларини тинглаётган бўладилар ҳамда барчалари севимли Имомларининг баракотларига ғарқ бўладилар, иншааллоҳ!
Амирул Мўминин масжиддан чиққач, МТАнинг продюссери Мунир Ода соҳибни чақириб: «Ҳаммаси кўнгилдагидек бўлдими?» – деб сўрадилар.
Мунир Ода соҳиб: «Ҳа, Амирул Мўминин!» – дея жавоб берди.
Амирул Мўминин: «Сиз фақат юзимнигина кўрсатдингизми?» – деб сўрадилар.
Мунир Ода соҳиб шундай жавоб берди: «Сизнинг юзингизни ва масжид деворини, Амирул Мўминин».
Амирул Мўминин яна дедилар: «Аллоҳнинг гўзал исмларини-чи?» (Яъни, Аллоҳнинг деворда тасвирланган сифатий номларини).
Мунир Ода соҳиб: «Ҳа!» – дея жавоб қайтарди.
Ҳазрат: «Жуда яхши!» – дедилар.
Мен, Амирул Мўминин учун фақат «масжиднинг девори» дейиш эмас, балки «Аллоҳнинг гўзал исмлари», дейиш муҳимроқ эканлигини сездим. Чунки бу оғир вазиятларда Ҳазратимиз бир неча маротаба Жамоатни улар намозлар ва дуоларга янгича иштиёқ билан эътибор қаратишлари зарурлиги ҳақида огоҳлантирганлар.
Ҳазратимиз умид… тинчлик… мамнуният… ва хотиржамликни намоён қилар эдилар.