Samenvatting vrijdagpreek 11 Okt 2024 – Mohammed (sa): Het Grote Voorbeeld

KJ-Summary-NL-20241011           KJ-Summary-FR-20241011

KJ-Summary-UR-20241011           KJ-Summary-BN-20241011

 

Samenvatting vrijdagpreek 11 Oktober 2024
Gegeven door Hazrat Khalifatul Masih V (aba)

Tijdens de voortzetting van het verhaal over de Slag bij Ahzab heeft Huzoor-e-Anwar (aba) besproken hoe de ongelovigen na de storm het veld verlieten. Geschiedenis leert ons dat, toen Allah de ongelovigen deed vluchten, de Heilige Profeet (sa) zei: “De ongelovigen zullen nooit meer in staat zijn ons aan te vallen.” Hierna vond de verovering van Mekka plaats, en gedurende die tijd konden zij geen enkele kracht meer opbrengen om aan te vallen.

In de Slag bij Khandaq (de Slag van de Greppel) duurde de belegering 15 dagen. Tijdens deze strijd vielen er 9 metgezellen. Bovendien werden er twee metgezellen vóór de slag gemarteld terwijl ze informatie verzamelden over Abu Sufyan. Aan de kant van de vijand kwamen slechts drie personen om het leven.

De Slag van de Greppel eindigde op een wonderbaarlijke manier, waarbij de vijand na zo’n lange belegering met lege handen vertrok. Na het vertrek van de ongelovigen gaf de Heilige Profeet (sa) toestemming aan de moslims om naar huis terug te keren. In het leven van de Heilige Profeet (sa) hadden de moslims vóór deze slag nooit zo’n zware beproeving ondergaan. De moeilijkheden van deze strijd waren het gevolg van de complotten van de Banu Nadhir-joden, die de ongelovigen tegen de moslims opriepen. Maar door de genade van Allah keerde de vijand zonder succes terug, en de moslims kwamen veilig thuis.

Het werd noodzakelijk om de Banu Qurayza te straffen voor hun verraad, en in Dhul Qa’dah van het 5e jaar van de Hijra vond de Slag bij Banu Qurayza plaats. De Banu Qurayza woonden op een paar kilometer van Medina. De stammen van Qurayza en Nadhir waren twee broers uit de afstamming van Profeet Harun (as). Nadat de moslims terugkeerden van de Slag bij de Greppel, hadden ze net hun wapens neergelegd toen de Heilige Profeet (sa) naar het huis van Hazrat Aisha (ra) ging om zich te reinigen. Op dat moment kwam er een engel naar de Heilige Profeet (sa) en instrueerde hem naar Banu Qurayza te gaan en daar het Asr-gebed te verrichten. Volgens sommige overleveringen arriveerden de moslims bij Banu Qurayza bij zonsondergang, en daar werd het Asr-gebed verricht. De Heilige Profeet (sa) stuurde Hazrat Ali (ra) met een voorhoede vooruit, terwijl hij zelf in zijn wapenrusting volgde. Ongeveer 3.000 metgezellen vergezelden de Heilige Profeet (sa). Toen de Banu Qurayza zich realiseerden dat de moslims hen wilden aanvallen, sloten ze zich op in hun vestingen. In een daad van vijandigheid en minachting begonnen ze beledigingen naar de Heilige Profeet (sa) en zijn edele vrouwen te schreeuwen.

Toen de moslimstrijdkrachten de waterput van Banu Qurayza bereikten, richtte de Heilige Profeet (sa) een kamp op en begon de belegering van de stam. In deze strijd verzamelden de moslims zich ’s nachts, en Sa’d bin ‘Ubadah (ra) stuurde een kameel met dadels om voedsel voor de moslims te bieden. Tijdens Suhoor (de maaltijd voor zonsopgang) ging de Heilige Profeet (sa) verder en verscherpte de belegering van hun vestingen, met schutters die de hele dag door bleven schieten. Na een nacht rust hervatte men de schietactiviteiten de volgende dag. Toen de Banu Qurayza zich realiseerden dat hun nederlaag nabij was, vroegen ze om te onderhandelen. Ze vroegen om dezelfde voorwaarden die aan de Banu Nadhir waren gegeven: dat ze met hun bezittingen en wapens mochten vertrekken en dat hun levens gespaard zouden blijven.

Echter, de Heilige Profeet (sa) verwierp dit voorstel en vertelde hen dat ze zich moesten onderwerpen aan zijn beslissing. Banu Qurayza weigerde aanvankelijk deze voorwaarden te accepteren. Tijdens de onderhandelingen stelde hun leider Ka’b bin Asad drie opties voor aan zijn volk:

  1. De islam accepteren: Ka’b stelde voor om de Heilige Profeet (sa) als een ware Profeet te erkennen, zeggende: “Bij God, jullie weten dat hij de waarheid spreekt. Het enige wat ons tegenhoudt is dat hij niet van de Kinderen van Israël is, maar van de Arabieren.” Banu Qurayza wees dit echter af, en zij weigerden een andere schrift dan de Thora te volgen.
  2. Tot de dood vechten: Ka’b stelde vervolgens voor om hun eigen vrouwen en kinderen te doden en een laatste, wanhopige aanval op de moslims te doen. Maar ook dit idee werd door de stam afgewezen.
  3. Een verrassingsaanval op de sabbat: Ka’b’s derde voorstel was om de moslims op de sabbatavond aan te vallen, in de veronderstelling dat ze misschien onvoorbereid zouden zijn. Ook dit plan werd door de stam afgewezen. Na Ka’b sprak een andere leider van de joden, Amr bin Su’da, tot zijn volk. Hij herinnerde hen eraan dat ze ooit een verdrag met de Heilige Profeet (sa) hadden gesloten en dat ze dat hadden verbroken. Hij drong er bij hen op aan om in ieder geval trouw te blijven aan hun joodse geloof en de moslims de jizya (een belasting voor bescherming onder islamitisch gezag) te betalen.

Toen de joden ook dit voorstel afwezen, verliet Amr de vesting, zich distantieerde van hun daden. Evenzo verlieten drie andere joden die nacht de forten en omarmden de islam.

De Heilige Profeet (sa) had Abu Lubabah (ra) naar de forten van de joden gestuurd om met hen te overleggen. Toen hij arriveerde, begonnen de joden te huilen en te smeken. In een moment van zwakte werd Abu Lubabah (ra) misleid door hun emotionele oproep. Hij maakte de fout om hen te gebaren dat de Heilige Profeet (sa) hen zou laten doden. Maar zodra hij zijn fout besefte, voelde hij zich diep berouwvol, zich realiserend dat de Heilige Profeet (sa) geen dergelijke bedoeling had, en hij was ontrouw geweest aan het vertrouwen van Allah en zijn Boodschapper. Overweldigd door schuldgevoel, bond Abu Lubabah (ra) zichzelf vast aan een pilaar in de Masjid Nabawi, met de belofte daar te blijven totdat Allah hem vergaf of totdat hij stierf.

Later, ’s ochtends, werd er een vers aan de Heilige Profeet (sa) geopenbaard dat de berouw van Abu Lubabah (ra) accepteerde. Tijdens het Fajr-gebed ging de Heilige Profeet (sa) persoonlijk naar hem toe en maakte hem los, wat betekende dat zijn berouw was aanvaard.

Wat betreft de Banu Qurayza, zij bleven koppig en weigerden vrede te sluiten. Meer details over dit voorval zullen, Insha’Allah, de volgende keer worden gedeeld. Ahmadis in Pakistan moeten oprecht bidden voor zichzelf, en alle Pakistanis over de wereld moeten ook voor hen bidden. Daarnaast moeten we ook bidden voor Ahmadis in Bangladesh, Algerije en Soedan. Bid met vuur. Allah heeft de macht om de grote machten te bedwingen, maar daarvoor moeten moslims leven als ware gelovigen en als broeders voor elkaar. Moge Allah ons en alle moslims in staat stellen dit te doen. Ameen.