Hazrat Hakiim Nooruddin (ra)
Hazrat Al-Haaj Maulana Hakiim Nooruddin (1841-1914)
Khalifatul Masih I (1908-1914)
Pierwszy Następca Obiecanego Mesjasza
Podobnie jak Hazrat Abu Bakr (ra), Hazrat Nooruddin ustanowił jedność Wspólnoty Ahmadiyya po śmierci Obiecanego Mesjasza (as).
Okres Khilāfat: 27 maja 1908 – 13 marca 1914
Tło Rodzinne
Hazrat Maulana Nooruddin (ra) był pierwszym następcą Obiecanego Mesjasza(as). Urodził się w 1841 roku w Bhera w Pendżabie, dzisiejszym Pakistanie. Jego ojciec nazywał się Ghulam Rasool, a matka Noor Bakht. Jego ród sięga do Hazrat ‘Umar Bin Khattaab (ra). Jego rodzina od samego początku posiadała niezmierną miłość do Koranu, którą w pełni odziedziczył Hazrat Nooruddin (ra).
Wykształcenie
Nauczył się Koranu od swej matki, a swoje podstawowe wykształcenie uzyskał w szkołach publicznych w Lahore i Rawalpindi w Indiach. Jego oceny były tak dobre, że wkrótce otrzymał posadę dyrektora Szkoły Angielskiej w Pind Dad Khan. Zaledwie po czterech latach opuścił pracę i ruszył w poszukiwaniu wiedzy przez całe Indie. W wieku 25 lat pojechał do Mekki i Medyny. Tam, studiował Hadīs i odbył Hadż [Pielgrzymka]. W trakcie swoje podróży spotkał znamienitych nauczycieli i świętych kontynuując swoją naukę. W późniejszym czasie stał się uczonym naukowcem w dziedzinie studiów koranicznych, języków i medycyny naturalnej.
Jego zawód
Po swoim powrocie z Arabii, założył szkołę studiów koranicznych oraz otworzył klinikę oferującą leczenie medycyną naturalną. Jego głównym celem było służenie rodakom i rozpowszechnianie nauk Koranu.
Bóg podarował mu cudowną moc uzdrawiającą, a jego modlitwy były obficie akceptowane. Zaczęli go odwiedzać w celach leczniczych ludzie z odległych rejonów Indii. Kiedy Maharażah Kaszmiru usłyszał o jego sławie, Hazrat Nooruddin (ra) został mianowany jego nadwornym lekarzem.
Pierwszy człowiek składający Ba‘iat ( 23 marzec, 1889)
Po raz pierwszy usłyszał o Hazrat Mirza Ghulam Ahmad (as) od osoby zwanej Szeikh Ruknuddin z Okręgu Sarghoda. Potem, prawdopodobnie przed marcem 1885 roku, pewien hinduski kolega przekazał mu ogłoszenie opublikowane przez Obiecanego Mesjasza (as). Zrobiło to na nim głębokie wrażenie.
Wkrótce potem wyruszył, aby spotkać się z Hazrat Mirza Ghulam Ahmadem(as) w Qadian, który to nie dokonał jeszcze żadnej deklaracji dotyczącej jego osoby. Lecz Maulana Nooruddin (ra) od pierwszego spojrzenia rozpoznał prawdę jaką on uosabiał i stał się jego najbardziej oddanym towarzyszem.
Później 23 marca, 1989 roku, kiedy Obiecany Mesjasz (as) przyjął po raz pierwszy Bai‘at w Ludhiana. Hazrat Nooruddin (ra) był pierwszą osobą, która złożyła Bai‘at.
Osiedla się w Qadian (kwiecień 1893r.)
Wkrótce po jego pierwszej wizycie w Qadian zaproponował, że opuści swą pracę i osiedli się w Qadian. Lecz Obiecany Mesjasz (as) w owym czasie nie przyjął jego prośby. Dlatego też został w Kaszmirze aż do września 1892 roku, kiedy to nowy władca Kaszmiru położył kres jego pracy. Teraz powrócił do Bhera i rozpoczął budowę wielkiej kliniki. W kwietniu 1893 roku jej budowa była już na ukończeniu. Wyruszył do Qadian na krótką wizytę. Lecz kiedy nadszedł czas jego wyjazdu, Obiecany Mesjasz (as) poprosił go aby nie wracał do swego rodzinnego miasta i uczynił Qadian swym domem. Tak więc został i od tego momentu nigdy nie pomyślał nawet o powrocie do Bhera. Jego oddanie i posłuszeństwo wobec Obiecanego Mesjasza (as) było całkowite.
Jego Życie w Qadian
Założył klinikę w Qadian i rozpoczął darmowe leczenie biednych. Korzystał w pełni z towarzystwa Obiecanego Mesjasza (as) i poświęcił swoje życie sprawie jego misji. Nauczał Koranu i Ahadīth dzieci Obiecanego Mesjasza(as) i setki innych studentów.
Służył jako nauczyciel arabskiego w Liceum Ta‘liimul Islam. Został mianowany Przewodniczącym Sadr Andżuman Ahmadiyya w Qadian. Wniósł swój wkład w rozwój gazet Al-Hakam i Al-Badr i zakończył tłumaczenie Koranu.
Jego Khilāfat ( 27 maja 1908 – 13 marca 1914)
Po śmierci Obiecanego Mesjasza (as) został wybrany na pierwszego Khilāfat. Przy tej okazji blisko 1200 członków Dżam‘at złożyło Bai‘at na jego ręce. Pierwszym i czołowym zadaniem podjętym przez niego była konsolidacja systemu Khilāfat.
Oto kilka najważniejszych wydarzeń z jego Khilāfat:
- 30 maja 1908 roku, został założony Baitul Maal ,tzn. Skarbiec.
- 1 marzec 1909 roku założył Madrasa Ahmadiyya (Szkołę Ahmadiyya), szkołę dla religijnej edukacji.
- 5 marca 1910 roku położył kamień węgielny pod Masżid (arab. meczet) Noor.
- 18 listopada 1910 roku, Hudhur (ra) spadł z konia i doznał ciężkich obrażeń. Obiecany Mesjasz (as) widział wcześniej to zdarzenie w śnie w 1905 roku.
- W lutym 1911 roku została założona przez Hazrat Mirza Basziruddin Mahmoud Ahmad (ra) Anżuman Ansarullah.
- 25 lipca 1912 roku, Hazrat Kalifatu Masih I (ra) położył kamień węgielny pod szkołę średnią Ta‘liimul Islam.
- 19 czerwca 1913 roku po raz pierwszy wyszła gazeta Al-Fadl. W tym samym miesiącu została założona w Wielkiej Brytanii pierwsza zagraniczna misja.
- 26-28 grudzień 1913 roku wygłosił dwa imponujące wykłady na Dżelsa Salana, która okazała się być ostatnią Dżalsą Salana jego Khilāfat.
Jego choroba i Śmierć ( 13 marca 1914)
W styczniu 1914 Hudhur poważnie zachorował. Wraz z upływem czasu jego zdrowia ubywało. Lecz jego religijna działalność, szczególnie Dars-e-Quran [lekcje Koranu] nie zostały przerwane. Ostatnia Modlitwa Piątkowa jego Khilāfat została poprowadzona przez Hazrat Mirzę Basziruddin Mahmoud Ahmada (ra), dnia 13 marca 1914 roku. Tego samego dnia o godzinie 2:20 w nocy, Hazrat Khalifatul Masih I odszedł w trakcie odmawiania modlitwy.
Następnego dnia Hazrat Mirza Basziruddin Mahmoud Ahmad (ra) został wybrany Hazrat Khalifatul Masih II, który również poprowadził modlitwę Dżanaza(Pogrzebowa) tej błogosławionej osoby. Został pochowany w Bahishti Maqbarah, obok jego ukochanego Imama, Obiecanego Mesjasza (as).
Hazrat Nooruddin (ra) posiadł wyjątkowy status z powodu swej miłości dla Koranu i Obiecanego Mesjasza (as). Jego trzema wyróżniającymi cechami charakteru były całkowite zawierzenie Bogu, wysoki standard taqłaa[bojaźn Boża, sprawiedliwość] i wielki posługę dla ludzkości. Wielkie uczucie i szacunek Obiecanego Mesjasza (as) do niego, zostało pięknie wyrażone w jednym z wierszy Obiecanego Mesjasza (as) w języku perskim:
(tekst perski)
„Jak cudownie wybyło jeśliby każdy spośród moich wyznawców był stał się Nooruddin. To może stać się tylko wtedy, jeśli każde serce jest wypełnione światłem pewności Wiary „.