Życie po śmierci - Książka - Podstawowe studium o islami - Islam | Raj
W imię Allaha Miłosiernego Litościwego
Nie ma nikogo godnego czci oprócz Allaha i Muhammad jest Jego Posłańcem
Muzułmanie którzy wierzą w Mesjasza,
Hazrat Mirza Ghulam Ahmad Qadiani (as)
Życie po śmierci

Kwestia życia po śmierci poruszała umysły ludzi należących do wszystkich religii i w każdym wieku. Istnieje również pogląd ateistyczny, który całkowicie zaprzecza możliwości życia po śmierci. Religie wierzące w życie po śmierci można podzielić na dwie kategorie.

  • Te, które wierzą w reinkarnację duszy zmarłego człowieka w nową ludzką lub zwierzęcą formę egzystencji.
  • Te, które wierzą w nieziemski stan egzystencji po śmierci.

Pogląd ateistyczny jest poza domeną tej dyskusji. Jeśli chodzi o doktrynę islamu, islam należy do tej kategorii religii, która całkowicie odrzuca wszelkie możliwości reinkarnacji w jakiejkolwiek formie. Ale ci, którzy wierzą w jakąś nieziemską formę duchowej lub cielesnej egzystencji, są podzieleni między sobą na tak wielu płaszczyznach. W obrębie każdej religii rozumienie jest inne. Stąd, w odniesieniu do poglądów wyznawanych przez wyznawców różnych religii, nie można im przypisać żadnego przekonania bez obawy o sprzeczność.

W samym islamie istnieją poglądy różnych sekt lub uczonych muzułmańskich. Ogólne zrozumienie ma tendencję do postrzegania formy pozaziemskiej jako bardzo podobnej do cielesnej tutaj na ziemi. Koncepcje Nieba i Piekła w konsekwencji przedstawiają materialny obraz, a nie duchowy obraz rzeczy, które mają nastąpić. Niebo, zgodnie z ich koncepcją, przedstawiane jest jako niezmiernie duży ogród dosłownie obfitujący w piękne drzewa rzucające wieczne cienie, pod którymi będą płynąć rzeki. Rzeki byłyby z mleka i miodu. Ogród będzie przynosił owoce, a każdy człowiek jakiego by owocu nie zapragnął, będzie go miał. Mięso będzie pochodziło z wszelkiego rodzaju ptaków. To zależy tylko od tej osoby, jakiego rodzaju mięsa będzie szczególnie pożądała. Pobożnym mężczyznom zapewnione będą towarzyszki o niezwykłej urodzie i wyrafinowaniu, bez ograniczeń co do liczby, która zostanie ustalona zgodnie z ich możliwościami. Ta liczba, z którą sobie poradzą, będzie należała do nich. Co będą robili? Jakie mieliby ze sobą stosunki? Czy będą rodzić dzieci, czy prowadzić jałowe życie w zabawie? To są wszystkie ważne pytania. Przyjemność, tak jak się ją pojmuje, jest intensywnie zmysłowa. Żadnej pracy do wykonania, żadnej pracy do zmarnowania, żadnego wysiłku do zrobienia. Idealne życie (jeśli takie życie można nazwać doskonałym), całkowite i totalne lenistwo, z możliwością objadania się i picia, bo i wino będzie płynąć w pobliżu rzek mleka i miodu. Bez obaw o niestrawność lub zatrucie! Odpoczywając na niebiańskich poduszkach z jedwabiu i brokatu, spędzą swój czas w wiecznej błogości — ale cóż to za wieczna błogość!

W islamie są inni, którzy kategorycznie odrzucają to naiwne rozumienie koranicznych odniesień do Nieba i udowadniają wieloma odniesieniami do wersetów Koranu, że to, co opisuje, jest tylko metaforycznymi obrazami, które nie mają w sobie żadnej cielesności. W rzeczywistości Koran wyjaśnia, że ​​forma istnienia przyszłego życia będzie tak różna od wszystkich znanych form życia na ziemi, że nawet najmniejsze wejrzenie w rzeczywistość pozaświatową przekracza ludzką wyobraźnię.

,,Od postawienia na waszym miejscu innych wam podobnych, jak i od rozwinięcia was do formy, której nie znacie.” (Koran 56:62)

To jest kategoryczne stwierdzenie Koranu na ten temat. W ostatnich czasach założyciel społeczności Ahmadiyya, Hadhrat Mirza Ghulam Ahmad (as) z Qadian, przedstawił ten pogląd na istnienie duchowe przeciw istnieniu cielesnemu w swoim wyjątkowym i wybitnym traktacie zatytułowanym Filozofia Nauk Islamu.  Wszystkie poglądy przedstawione w tej książce są dobrze udokumentowanymi odniesieniami do Koranu i Tradycji Założyciela islamu (saw). Krótki opis znajduje się tutaj.

Według jego dogłębnych badań życie w zaświatach nie byłoby materialne. Zamiast tego miałoby duchową naturę, której pewne aspekty możemy jedynie wizualizować. Nie możemy dokładnie określić, jak sprawy nabiorą kształtu. Jedna z najistotniejszych cech jego wizji zaświatów dotyczy duszy rodzącej inny, niezwykły i szlachetny byt, który zajmowałby tę samą pozycję w stosunku do duszy, jaką zajmuje dusza w odniesieniu do naszego cielesnego istnienia tu na ziemi. To narodziny duszy z wnętrza duszy będą związane z rodzajem życia, jakie prowadziliśmy na ziemi. Jeśli nasze życie tutaj spędzimy w poddaniu się woli Bożej i zgodnie z Jego przykazaniami, nasze upodobania stopniowo wykształcają się i dostrajają się do cieszenia się duchowymi przyjemnościami, a nie przyjemnościami cielesnymi. W duszy zaczyna formować się rodzaj embrionalnej duszy. Rodzą się nowe zdolności i nabywane są nowe smaki, w których przyzwyczajeni do cielesnych przyjemności nie znajdują przyjemności. Te nowe typy wyrafinowanych istot ludzkich mogą znaleźć zadowolenie w sercu. Poświęcenie zamiast uzurpacji praw innych staje się przyjemne. Przebaczenie bierze górę zemsty, a miłość bez egoistycznych motywów rodzi się jako druga natura, zastępując wszystkie związki, które mają ukryte motywy. Można więc powiedzieć, że rodzi się nowa dusza wewnątrz już istniejącej duszy.

Wszystkie te przewidywania dotyczące rozwoju duszy są wnioskami zaczerpniętymi z różnych wersetów Koranu, jednak nie można dokładnie określić natury przyszłych wydarzeń. Można tylko powiedzieć, że wydarzyłoby się coś w tym stylu, czego szczegóły są poza zasięgiem ludzkiego zrozumienia.

Są pewne aspekty nowego życia, które wymagają omówienia. Pojęcie piekła i nieba w islamie jest całkowicie odmienne od powszechnie przyjętego poglądu. Piekło i niebo to nie dwa różne miejsca, zajmujące odrębny czas i przestrzeń. Według Koranu niebo obejmuje cały wszechświat. – A gdzie byłoby wtedy piekło? Dopytywali się niektórzy Towarzysze Proroka ( saw ) . „W tym samym miejscu”, brzmiała odpowiedź, „ale nie macie zdolności zrozumienia ich współistnienia”. Innymi słowy, w zwykłym ludzkim ujęciu, może wydawać się, że zajmują tę samą przestrzeń czasową, ale w rzeczywistości, ponieważ należą do różnych wymiarów, będą współistnieć bez ingerencji i wzajemnych powiązań.

Ale co oznacza niebiańska błogość, tortury ognia piekielnego? W odpowiedzi na to pytanie Obiecany Mesjasz (as) zilustrował problem w następujący sposób: Jeśli człowiek prawie umiera z pragnienia, ale poza tym jest zdrowy, chłodna woda może dostarczyć mu tak głęboko satysfakcjonującej przyjemności, jakiej nie można czerpać ze zwykłego doświadczenia picia wody lub nawet najsmaczniejszego napoju jaki by sobie wybrał. Jeśli człowiek jest spragniony oraz głodny i potrzebuje natychmiastowego źródła energii, schłodzona kiść winogron może mu zapewnić tak głęboką satysfakcję, jakiej nie doświadcza w zwykłych okolicznościach. Ale warunkiem wstępnym dla tych przyjemności jest dobre zdrowie. Teraz wyobraź sobie bardzo chorego człowieka, który ma mdłości i próbuje zwymiotować pozostałą w nim ciecz, jest bliski śmierci z powodu odwodnienia. Zaproponuj mu szklankę chłodnej wody lub schłodzoną kiść winogron, nawet nie mówiąc już o tym, że je zaakceptuje, samo spojrzenie na nie wywołałoby w nim stan obrzydzenia i absolutnej odrazy.

Ilustrując w ten sposób, Obiecany Mesjasz (as) jasno pokazał, że piekło i niebo to tylko kwestie względności. Zdrowa dusza, która zasmakowała w dobrych rzeczach, zbliżona do wybranych przez siebie celów, będzie czerpać jeszcze większą przyjemność niż wcześniej. Wszystko, czego pragnął zdrowy, duchowy człowiek, to bliskość Boga i Jego atrybutów oraz naśladowanie Bożych cnót. W niebie taka zdrowa dusza zaczęłaby widzieć, pojmować i odczuwać bliskość atrybutów Boga jak nigdy dotąd. Oni, według Obiecanego Mesjasza (as) nie pozostaną jedynie wartościami duchowymi, ale nabiorą eterycznych form i kształtów, którymi nowo narodzona niebiańska dusza będzie cieszyła się przy pomocy niegdysiejszej duszy, która będzie funkcjonować jako ciało. To znowu byłaby kwestia względności. Odwrotna sytuacja będzie dotyczyła piekła w tym sensie, że niezdrowa dusza stworzyłaby niezdrowe ciało dla nowej duszy w zaświatach. I te same czynniki, które dostarczają przyjemności zdrowej duszy, dostarczają tortur i głębokiego cierpienia tej niezdrowej istocie.

Kiedy odwołujemy się do umysłu lub duszy w porównaniu z naszym ciałem cielesnym, istnieje ogromna różnica w naturze ich istnienia, która jest prawie niewyobrażalna. Każda część ciała jest żywa i pulsuje życiem, nie tylko w kategoriach materialnych, ale także świadomości. Każda cząstka ludzkiego ciała jest obdarzona jakimś rodzajem świadomości. Naukowcy próbują wyrazić tę świadomość za pomocą impulsów elektronicznych, ale jest to bardzo surowy sposób opisywania ogólnej świadomości świadomego i podświadomego umysłu oraz układu odpornościowego i innych niezależnych funkcji ludzkiego ciała, które wciąż leżą daleko poza naszymi możliwościami zrozumienia.

Czym więc jest ta świadomość? Jak można zdefiniować i wyjaśnić to Ostateczne „ja” w każdej żywej istocie. Czy możemy nazwać to ego w kategoriach psychologicznych? Ale nigdy psychologowi nie udało się zdefiniować ego. Jest to coś, co w terminach religijnych określa się mianem duszy. W żaden sposób nie możemy zmierzyć odległości między duszą a ciałem fizycznym. Pod względem niezwykłości dusza, nawet w naszym najbardziej prymitywnym postrzeganiu, jest tak szlachetna, niepospolita i niezwykle wyrafinowana, że ​​w żaden sposób nie można jej przyrównać do ciała, które zajmuje. Teraz spróbuj wyobrazić sobie scenariusz narodzin duszy w duszy na przestrzeni miliardów lat. Pod koniec długiego dnia znajdujemy duszę w duszy, która pod względem niezwykłości miałaby takie samo powiązanie, jak dusza ludzka tu na ziemi z ludzkim ciałem. Coś podobnego będzie miało miejsce i w kategoriach względnych. Przyszłe istnienie życia również będzie miało dwa stany połączone w jeden byt. W ujęciu względnym jeden stan byłby podobny do ciała, a drugi do duszy. W porównaniu z naszym ciałem, nasza dusza pojawiłaby się jako ciało dla nowo wyewoluowanej esencji istnienia.

Po dalsze szczegóły, czytelnicy powinni zapoznać się z pełnym traktatem, który nie tylko zajmuje się tym tematem, ale także omawia kilka innych bardzo interesujących tematów poruszających umysły ludzi na całym świecie.

Krótko mówiąc, każdy tworzy swoje własne piekło lub własne niebo i zgodnie ze swoim stanem każde niebo różni się od nieba innej osoby, a każde piekło różni się od piekła drugiej osoby, choć najwyraźniej zajmują one tę samą przestrzeń i czas w nieziemskich wymiarach.

Co dzieje się z duszą człowieka między czasem jego śmierci cielesnej a zmartwychwstaniem w Dniu Sądu?  Jest zgłoszone, że Prorok ( saw )  powiedział, że po naszej śmierci otworzą się okna w grobie: dla pobożnych ludzi okna otwierają się do nieba, a dla niegodziwych otwierają się do piekła. Gdybyśmy jednak otworzyli grób, nie znaleźlibyśmy okien! Tak więc dosłowna akceptacja tych słów nie odda prawdziwego znaczenia tego tematu. To niemożliwe, aby Prorok ( saw ) błędnie nas poinformował. Stąd musiał mówić metaforycznie. Gdyby tak nie było, to za każdym razem, gdy rozkopujemy grób, powinniśmy znaleźć okna albo otwierające się na piekło, albo wpuszczające pachnące i przyjemne powietrze raju. Ale nie jesteśmy świadkami żadnego z nich. Więc co znaczą słowa Proroka?

Grób jest w rzeczywistości pośrednią fazą istnienia między tym życiem, a życiem przyszłym. Tutaj życie duchowe będzie przechodzić stopniowo przez wiele etapów, aż osiągnie swoje ostateczne przeznaczenie. Wtedy na rozkaz Allaha zadmą w trąbę i powstanie ostateczna duchowa forma. W tym przejściowym okresie różne dusze przechodziły przez pozory nieba lub piekła, zanim osiągnęły swój ostatni etap doskonałości, sprawne i gotowe do podniesienia do całkowicie przemienionej istoty. Koran pięknie ilustruje tę koncepcję:

Wasze pierwsze stworzenie i wasze drugie stworzenie będzie takie samo. (Koran 31:29)

Zastanawiając się nad narodzinami dziecka z pojedynczej komórki, można znaleźć następujące stwierdzenie koraniczne:

,,On jest tym, który kształtuje nas w łonach tak, jak tego pragnie. (…)”

(Koran 3: 7)

Teraz ten temat jest powiązany z tematem dwóch identycznych kreacji wymienionych powyżej. Weźmy na przykład przypadek takich dzieci, które posiadają choroby wrodzone. Nie chorują nagle w momencie porodu. Raczej stopniowo rozwijają się w stan chorobowy, który ma charakter progresywny i zaczyna się od ich wczesnego stadium embrionalnego. Podobnie dusza osoby, która jest duchowo chora, w tym stadium embrionalnym przed ostatecznym zmartwychwstaniem w Dniu Sądu, będzie cierpieć przez pozory piekła i pozostanie niespokojna w tym okresie grobu, tak jak niezdrowe dziecko w łono matki. Zdrowe dziecko zachowuje się zupełnie inaczej, nawet jego kopanie jest doceniane przez matkę.

Pytanie, które się teraz nasuwa, brzmi: czy dusza rozwija się również tak, jak dziecko w łonie matki i czy przejdzie przez wszystkie te etapy? Odpowiedź na to można znaleźć w tym samym wersecie Koranu: „Ma khalqukum ła ma ba’sukum illa ka nafsin łahidin” — twoje pierwsze stworzenie i drugie stworzenie będą identyczne.

Aby zrozumieć drugie stworzenie, musimy zrozumieć sposób, w jaki dziecko przybiera kształt w łonie matki. Formy te najwyraźniej rozwijają się w ciągu zaledwie dziewięciu miesięcy, podczas gdy w rzeczywistości tworzenie życia rozłożone jest na miliardy lat. Wracając do początków życia zoologicznego, dziecko przechodzi przez prawie wszystkie etapy ewolucji życia. Od początku ciąży, aż do jej kulminacji dziewięć miesięcy później, rozwój dziecka odzwierciedla wszystkie etapy tworzenia. Innymi słowy, wszystkie etapy ewolucji powtarzają się w ciągu tych dziewięciu miesięcy, jedna po drugim i tak szybko, że przekracza to naszą wyobraźnię. Podtrzymuje przy życiu etapy systemu ewolucji i przedstawia ich obraz.

Stworzenie życia przeszło długi okres rozwoju, by osiągnąć formę, której jesteśmy świadkami w ciągu dziewięciu miesięcy. To rzuca światło na fakt, że okres naszego pierwszego stworzenia był bardzo długi, a nasze drugie stworzenie również będzie trwało długo. Studiując te dziewięć miesięcy, możemy dowiedzieć się czegoś o miliardach lat historii życia, a także o ewolucji dusz w tamtym świecie. Być może bezpiecznie jest wnioskować, że czas od wczesnej genezy życia do ostatecznego stworzenia człowieka byłby być może ponownie potrzebny do rozwoju duszy po śmierci.

Na poparcie tego rozumowania, Koran kategorycznie oświadcza, że ​​kiedy dusze zmartwychwstaną, będą ze sobą rozmawiać, próbując określić, jak długo przebywały na ziemi. Niektórzy powiedzą: „Zatrzymaliśmy się na jeden dzień”, podczas gdy inni powiedzą: „Nawet krócej niż jeden dzień”. Allah powie wtedy: „Nawet to nie jest poprawne”. Innymi słowy, Allah powie: „Przebywałeś na ziemi znacznie mniej niż to, co szacujesz”. W rzeczywistości stosunek jednej długości życia do niewielkiej części dnia jest mniej więcej takim samym stosunkiem, jaki będzie miał czas zmartwychwstania duszy do poprzedniego całego życia. Im dalej coś jest, tym wydaje się mniejsze. Nasze dzieciństwo wydaje się trwać zaledwie kilka sekund. Im większa odległość gwiazd, tym wydają się mniejsze. Allah próbuje nam powiedzieć, że nie będziemy osądzani następnego dnia po śmierci. Zamiast tego osąd odbędzie się w tak odległej przyszłości, że nasze poprzednie życia wydadzą się nam kwestią kilku sekund, jak mały punkt daleko stąd.

Krótko mówiąc, zmartwychwstanie człowieka jest opisane jako przemiana, której nie może sobie wyobrazić i wydarzenie tak pewne, jak jego istnienie tu na ziemi. Wszystkie te tematy zostały szczegółowo wyjaśnione w Koranie.