- وَ نَزَعۡنَا مَا فِیۡ صُدُوۡرِہِمۡ مِّنۡ غِلٍّ تَجۡرِیۡ مِنۡ تَحۡتِہِمُ الۡاَنۡہٰرُ ۚ وَ قَالُوا الۡحَمۡدُ لِلّٰہِ الَّذِیۡ ہَدٰٮنَا لِہٰذَا ۟ وَ مَا کُنَّا لِنَہۡتَدِیَ لَوۡ لَاۤ اَنۡ ہَدٰٮنَا اللّٰہُ ۚ لَقَدۡ جَآءَتۡ رُسُلُ رَبِّنَا بِالۡحَقِّ ؕ وَ نُوۡدُوۡۤا اَنۡ تِلۡکُمُ الۡجَنَّۃُ اُوۡرِثۡتُمُوۡہَا بِمَا کُنۡتُمۡ تَعۡمَلُوۡنَ ﴿۴۴﴾7 : 44 Биз алардын көкүрөктөрүндөгү кекенүүлөрүн алып таштайбыз. Алардын карамагында дайралар агып өтөт. Алар айтышат: «Бизге бул жерге жетип келүү жолун көрсөткөн Аллага мактоолор болсун! Эгер Алла бизди хидаят кылбаганда, биз эч качан хидаят таба албайт элек. Албетте, Раббибиздин пайгамбарлары бизге чындык менен келишкен эле». Аларга: «Кылган амалдарыӊар үчүн силерге мурас кылып берилген бейиш ушул», - деп чакырык кылынат.