- قَالَ ادۡخُلُوۡا فِیۡۤ اُمَمٍ قَدۡ خَلَتۡ مِنۡ قَبۡلِکُمۡ مِّنَ الۡجِنِّ وَ الۡاِنۡسِ فِی النَّارِ ؕ کُلَّمَا دَخَلَتۡ اُمَّۃٌ لَّعَنَتۡ اُخۡتَہَا ؕ حَتّٰۤی اِذَا ادَّارَکُوۡا فِیۡہَا جَمِیۡعًا ۙ قَالَتۡ اُخۡرٰٮہُمۡ لِاُوۡلٰٮہُمۡ رَبَّنَا ہٰۤؤُلَآءِ اَضَلُّوۡنَا فَاٰتِہِمۡ عَذَابًا ضِعۡفًا مِّنَ النَّارِ ۬ؕ قَالَ لِکُلٍّ ضِعۡفٌ وَّ لٰکِنۡ لَّا تَعۡلَمُوۡنَ ﴿۳۹﴾7 : 39 (Ошондо) Ал (аларга) айтат: «Силер дагы өзүӊөрдөн мурун өтүп кеткен жин жана адамдардан турган коомдор менен бирге отко киргиле». Ар бир жолу бир үммөт киргенде, өзүнүн жолдошу болгон үммөтүн каргыштайт. А түгүл алардын бардыгы анда жыйылгандарында, алардын кийинкиси өзүнөн алдыӊкысы жөнүндө айтат: «Эй, Раббибиз! Бизди жолдон азгырган мына ушулар. Ошондуктан, буларга от азабын эки эсе бергин». Ал айтат: «Ар бирине эки эсе (азап) берилүүдө, бирок силер билбейсиӊер».