- وَ اِذۡ اَخَذَ رَبُّکَ مِنۡۢ بَنِیۡۤ اٰدَمَ مِنۡ ظُہُوۡرِہِمۡ ذُرِّیَّتَہُمۡ وَ اَشۡہَدَہُمۡ عَلٰۤی اَنۡفُسِہِمۡ ۚ اَلَسۡتُ بِرَبِّکُمۡ ؕ قَالُوۡا بَلٰی ۚۛ شَہِدۡنَا ۚۛ اَنۡ تَقُوۡلُوۡا یَوۡمَ الۡقِیٰمَۃِ اِنَّا کُنَّا عَنۡ ہٰذَا غٰفِلِیۡنَ ﴿۱۷۳﴾ۙ7 : 173 (Эстегиле), качан Раббиӊ Адам балдарынын белдеринен алардын насилдер(инин жаралуу маӊыз)ын кармап, өздөрүн өз жандарына күбө кылып койду (жана сурады): «Деги, Мен Раббиӊер эмесминби? Алар: «Ооба, ушундай! Биз күбөлүк беребиз», - дешти. Силер кыямат күнү: «Албетте, биз мындан кабарсыз элек», - деп айтпашыӊар үчүн (Биз ушундай кылдык).