- فَلَمَّا اسۡتَیۡـَٔسُوۡا مِنۡہُ خَلَصُوۡا نَجِیًّا ؕ قَالَ کَبِیۡرُہُمۡ اَلَمۡ تَعۡلَمُوۡۤا اَنَّ اَبَاکُمۡ قَدۡ اَخَذَ عَلَیۡکُمۡ مَّوۡثِقًا مِّنَ اللّٰہِ وَ مِنۡ قَبۡلُ مَا فَرَّطۡتُّمۡ فِیۡ یُوۡسُفَ ۚ فَلَنۡ اَبۡرَحَ الۡاَرۡضَ حَتّٰی یَاۡذَنَ لِیۡۤ اَبِیۡۤ اَوۡ یَحۡکُمَ اللّٰہُ لِیۡ ۚ وَ ہُوَ خَیۡرُ الۡحٰکِمِیۡنَ ﴿۸۱﴾12 : 81 Ошентип, алар андан үмүтсүз калгандарында, кеӊешүү үчүн четкерээк чыгышты. Алардын эӊ улуусу айтты: «Эсиӊердеби, атаӊар Алла аты менен силерден бекем убада алган эле жана (мындан мурун) дагы Юсуфка карата акысыздык кылгансыӊар? Демек, атам мага уруксат бермейинче же Алла мен үчүн кандайдыр бир өкүм кылмайынча, мен бул өлкөдөн кетпеймин. Ал өкүм кылуучулардын эӊ жакшысы.