-
7:14قَالَ فَاہۡبِطۡ مِنۡہَا فَمَا یَکُوۡنُ لَکَ اَنۡ تَتَکَبَّرَ فِیۡہَا فَاخۡرُجۡ اِنَّکَ مِنَ الصّٰغِرِیۡنَ ﴿۱۴﴾(Zoti) tha: “Dil nga këtu. Nuk mund të tregohesh mendjemadh në të, andaj dil se je ndër të poshtrit.”Shpjegime
Mendjemadhësia vjen prej djallit, ajo edhe njeriun e bën djall. Për sa kohë që njeriu nuk e largon mendjemadhësinë, ajo i mbetet pengesë në rrugën e pranimit të së Vërtetës dhe të marrjes së bekimeve Hyjnore. Andaj, nuk duhet të tregohemi mendjemëdhenj në asnjë formë, as për dijen e as për pasurinë, as për bukurinë e as për fisin a grupin që i përkasim. Në përgjithësi, për këto gjëra njeriu tregohet mendjemadh. Derisa njeriu nuk e pastron veten nga të gjitha format e mendjemadhësisë, ai nuk quhet i dëlirë te Zoti, dhe deri atëherë Zoti nuk i dhuron njohjen që mund t’ia djegë elementet negative të ndjenjave të tij, sepse në këtë gjendje, njeriu mbart një pjesë të djallit, që Zoti nuk e pëlqen. Djalli u tregua mendjemadh dhe tha – jam më i mirë se Ademi, sepse mua më krijove prej zjarrit, kurse atë prej dheut (edhe në kuptimin figurativ, dheu simbolizon përulësinë dhe përshtatjen në bazë të vullnetit të Zotit, kurse zjarri mendjemadhësinë dhe arrogancën). Rrjedhimisht, djalli u quajt i mallkuar dhe i përzënë. Kurse Ademi, edhe pse kishte gabuar, pati përulësinë, rrjedhimisht mësoi diçka prej Zotit për ta korrigjuar gabimin (2:38). Atëherë Zoti e bëri të trashëgojë bekimet e Tij. Ademi e dinte se pa bekimin e Zotit asgjë nuk mund të arrinte dot, andaj u lut – “O Zoti ynë! Kemi shkelur veten tonë dhe nëse nuk do të na falësh e nuk do të na mëshirosh, me siguri do të bëhemi nga të humburit!” (7:24).