Në hadith përmendet që kur Hazret Omeri ^r.a. u plagos (plagë e cila do t’i shkaktonte vdekjen), Suhejbi ^r.a. e vizitoi dhe iu drejtua duke qarë. Atëherë Hazret Omeri ^r.a. i tha – Pse po qan për mua, o Suhejb? A nuk e di fjalën e të Dërguarit të Allahut që kur familjarët qajnë përpara të vdekurit të tyre, ata i shkaktojnë ndëshkim! Kur Hazret Omeri ^r.a. ndërroi jetë, Ibni Abbasi ^r.a. thotë – ia tregova gjithë ngjarjen Aishes ^r.a.. Atëherë ajo iu përgjigj – Zoti e mëshiroftë Omerin! I Dërguari i Allahut ^s.a.v.s. nuk tha një gjë të tillë; juve ju mjafton Kurani ku Allahu thotë: “asnjë mbartës nuk do të mbajë barrën e tjetrit” (6:165). Hazret Aishja ^r.a. sapo e dëgjoi hadithin, e refuzoi sepse binte ndesh me ajetin e Kuranit, dhe familjarët e dashur të një të vdekuri më kot do t’i bënte ndëshkues të tij. Ajo tregoi fjalët e hadithit ndryshe nga ato që mendonte Hazret Omeri duke thënë se kjo nuk është për besimtarët, por për mohuesit (Buhari, nr. 1288), sepse ata vetë e kërkonin vajtimin për vdekjen e tyre, madje edhe linin amanet që familjarët të vajtonin për ta. E gjithë kjo tregon se hadithi që bie ndesh me Kuranin, ose duhet interpretuar, ose duhet refuzuar. Kurani është gjykatës mbi hadithin (42:11) dhe jo e kundërta. Hadithi është në shërbim të Kuranit dhe të sunetit të Profetit ^s.a.v.s.. Lexoni edhe 45:7 dhe 33:22.