- ثُمَّ قَسَتۡ قُلُوۡبُکُمۡ مِّنۡۢ بَعۡدِ ذٰلِکَ فَہِیَ کَالۡحِجَارَۃِ اَوۡ اَشَدُّ قَسۡوَۃً ؕ وَ اِنَّ مِنَ الۡحِجَارَۃِ لَمَا یَتَفَجَّرُ مِنۡہُ الۡاَنۡہٰرُ ؕ وَ اِنَّ مِنۡہَا لَمَا یَشَّقَّقُ فَیَخۡرُجُ مِنۡہُ الۡمَآءُ ؕ وَ اِنَّ مِنۡہَا لَمَا یَہۡبِطُ مِنۡ خَشۡیَۃِ اللّٰہِ ؕوَ مَا اللّٰہُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعۡمَلُوۡنَ ﴿۷۵﴾2 : 75 Më pas zemrat tuaja u forcuan, sikur ato t’ju ishin bërë gurë, madje edhe më të forta. Në të vërtetë, ka gurë prej të cilëve shpërthejnë lumenj, ka edhe të tillë që çahen dhe kullojnë ujë. Kështu, edhe prej (zemrave të) tyre ka të atilla që bien nga druajtja ndaj Allahut. Allahu nuk është i pavëmendshëm ndaj asaj që bëni.