Kurani shqip dhe arabisht. Lexo Online Kuranin, përkthim nga Origjinali

وَ اتَّبَعُوۡا مَا تَتۡلُوا الشَّیٰطِیۡنُ عَلٰی مُلۡکِ سُلَیۡمٰنَ ۚ وَ مَا کَفَرَ سُلَیۡمٰنُ وَ لٰکِنَّ الشَّیٰطِیۡنَ کَفَرُوۡا یُعَلِّمُوۡنَ النَّاسَ السِّحۡرَ ٭ وَ مَاۤ اُنۡزِلَ عَلَی الۡمَلَکَیۡنِ بِبَابِلَ ہَارُوۡتَ وَ مَارُوۡتَ ؕ وَ مَا یُعَلِّمٰنِ مِنۡ اَحَدٍ حَتّٰی یَقُوۡلَاۤ اِنَّمَا نَحۡنُ فِتۡنَۃٌ فَلَا تَکۡفُرۡ ؕ فَیَتَعَلَّمُوۡنَ مِنۡہُمَا مَا یُفَرِّقُوۡنَ بِہٖ بَیۡنَ الۡمَرۡءِ وَ زَوۡجِہٖ ؕ وَ مَا ہُمۡ بِضَآرِّیۡنَ بِہٖ مِنۡ اَحَدٍ اِلَّا بِاِذۡنِ اللّٰہِ ؕ وَ یَتَعَلَّمُوۡنَ مَا یَضُرُّہُمۡ وَ لَا یَنۡفَعُہُمۡ ؕ وَ لَقَدۡ عَلِمُوۡا لَمَنِ اشۡتَرٰٮہُ مَا لَہٗ فِی الۡاٰخِرَۃِ مِنۡ خَلَاقٍ ۟ؕ وَ لَبِئۡسَ مَا شَرَوۡا بِہٖۤ اَنۡفُسَہُمۡ ؕ لَوۡ کَانُوۡا یَعۡلَمُوۡنَ ﴿۱۰۳﴾
2 : 103 Dhe ata ndoqën atë që djajtë lexonin kundër mbretërisë së Sulejmanit. Sulejmani nuk ishte mohues, por ishin djajtë ata që mohuan. Ata u mësonin njerëzve magjinë. (Kurse realiteti i asaj) që u zbrit në Babiloni mbi dy engjëjt, Harutin e Marutin, është që ata nuk i mësonin (asgjë) askujt, derisa i sqaronin: “Jemi vetëm një sprovë, andaj ti mos u bëj mohues!” Njerëzit mësonin prej të dyve atë, me të cilën ata bënin ndarje midis burrit dhe gruas. Me anë të saj, ata nuk dëmtonin askënd, përveçse me urdhrin e Allahut. (Kurse ata që mësojnë prej djajve) mësojnë vetëm atë që i dëmton dhe nuk u bën dobi, ndonëse ata e dinë mirë se kushdo që bën një “tregti” të tillë, nuk do të marrë asgjë në ahiret. Eh, sa e keqe është ajo, për të cilën ata e shitën veten e tyre! Eh, sikur ta dinin!
Shpjegime
1) Fjala shejātīn (djajtë), nënkupton krerët e hipokritëve dhe të mohuesve, që bëjnë komplote, dhe kjo fjalë po në këtë sure është përdorur edhe për kundërshtarët e Profetit Muhammed^s.a.v.s.. Lexoni 2:15.
2) Duke komentuar Kuranin e Shenjtë nuk duhet të bazohesh në mite e legjenda, por në fakte, sepse Kurani tregon të vërtetën. Ky ajet ndër të tjera e çliron Hazret Sulejmanin^a.s. nga akuzat se ai të ishte bërë idhujtar për hir të një gruaje. Profeti i Zotit kurrë nuk bëhet mohues, andaj, tha: Sulejmani nuk ishte mohues.
3) Fjala sihr do të thotë magjepsje, dinakëri, mashtrim, ligësi, të paraqiturit e gënjeshtrës si të vërtetë (Lane). Kështu, çdo gënjeshtër, mashtrim a dinakëri që synon t’ua fshehë të vërtetën shikuesve, përfshihet në sihr. Duhet ditur se fjala sihr në këtë ajet lidhet vetëm me ngjarjen e kohës së Sulejmanit^a.s., dhe më pas, kur përmendet ngjarja e Harutit dhe e Marutit, nuk ka asnjë përemër që i referohet kësaj fjale, pra magjisë. Ajo që ajeti tregon është se çfarë hebrenjtë ndoqën në tri kohëra të ndryshme gjatë historisë së tyre dhe se si ishin rezultatet e punëve të tyre. Por mjerisht, shumë komentues, duke e bërë magjinë “kryefjalë” të këtij ajeti, kanë mbushur faqe të tëra me përralla në lidhje me Hazret Sulejmanin^a.s., Harutin e Marutin, përralla të cilat janë sa paradoksale, aq edhe të turpshme.
4) “Dy engjëjt” këtu nënkuptojnë dy njerëz të dëlirë ose dy profetë, sepse ajeti tregon se ata u mësonin njerëzve diçka, dhe sipas Kuranit, engjëjt nuk jetojnë mes njerëzve duke pasur marrëdhënie të lirë me ta (17:96; 21:8; 43:60-61), dhe së dyti, në arabisht, fjala melek (engjëll) përdoret edhe për njeri të dëlirë, shembull i së cilës gjendet edhe në Kuran në 12:32.
5) Haruti dhe Maruti, në fakt, ishin dy njerëz me karakter engjëjsh, të cilët, për të sjellë revolucionin, u mësonin njerëzve gjërat që duheshin mbajtur sekret, aq sa nuk duhet t’ua tregonin as bashkëshorteve. Kurani i Shenjtë i shfajëson Harutin dhe Marutin, pasi ata bënë një gjë të tillë me urdhrin e Allahut, kurse të tjerët e bëjnë për shkak të egos dhe interesave të tyre. Për kuptimin e këtyre dy emrave, lexoni komentin pasardhës.
6) Kur hebrenjtë e Arabisë panë se Islami po fuqizohej çdo ditë e më shumë dhe ata vetë nuk kishin më ndikimin që të mund ta ndalonin përparimin e tij, filluan të lobonin te të huajt kundër tij. Në kohën kur ata ishin të shtypur dhe të persekutuar nga sundimtarët e krishterë, ata ishin strehuar në Persi dhe e kishin zhvendosur qendrën e tyre fetare nga Judah (Jerusalemi) në Babiloni (Hutchinson’s History of the Nations, f. 550). Gradualisht, ata arritën të ushtronin ndikim të madh pranë monarkëve persianë. Kur Islami po përhapej me shpejtësi, ata luajtën zarin më të fortë të tyre. Ishin po këta që pas pak vitesh do ta bindnin Kisranë II që ai t’i jepte urdhër Badanit, Guvernatorit të Jemenit, në atë kohë provincë e Persisë, për ta arrestuar dhe sjellë Profetin Muhammed^s.a.v.s. të lidhur me zinxhirë përpara mbretit. Duke iu referuar komploteve të tilla të hebrenjve të Arabisë, ky ajet u tërheq vëmendjen se edhe pasardhësit e tyre kishin kurdisur komplote dy herë. Së pari, kundër Sulejmanit^a.s., kur disa intrigues në bashkëpunim me disa nga hebrenjtë e kohës thurën komplot për ta rrëzuar Sulejmanin^a.s. dhe se ata komunikonin me kode dhe simbole sekrete (Bibla, 1 Mbretërve 11:‌29-32; 1 Mbretërve 11:14, 23, 26; II Kronikave 10:2-4). Dhe, së dyti, gjatë robërisë së tyre në Babiloni në kohën e mbretit Nebukadnetsar, në bashkëpunim me dy burra të shenjtë, të përmendur në këtë ajet, Harutin dhe Marutin. Haruti dhe Maruti janë emra cilësues dhe jo të përveçëm. I pari rrjedh nga folja herete d.m.th. shqyej dhe i dyti nga merete, d.m.th. thyej (Lane). Kështu, këta emra nënkuptojnë se qëllimi i këtyre dy njerëzve të shenjtë ishte që ta thyenin dhe ta shqyenin lavdinë e mbretërisë që ishte armike e izraelitëve, Babilonia. Këta dy profetë duket se ishin Axhe dhe Zekerija, biri i Idos, të përmendur në Bibël, në Esdra 5. Sipas Kuranit, Haruti dhe Maruti merrnin vetëm meshkuj në anëtarësimin e tyre dhe jo gra, dhe u thoshin se — jemi vetëm një sprovë prej Zotit — dhe se izraelitët duhet t’i besonin ata dhe nuk duhet t’i refuzonin, për sa kohë që ishte çështje mbijetese dhe, si e tillë, çdo plan do të mbahej sekret. Kur Kiri, Mbreti i Medias dhe i Persisë, u ngrit në pushtet, izraelitët bënë një marrëveshje të fshehtë me të, dhe nëpërmjet tyre, Kiri e pushtoi lehtësisht Babiloninë. Në këmbim të këtij shërbimi, Kiri jo vetëm që i liroi hebrenjtë nga prangat e skllavërisë, si dhe i lejoi ata të ktheheshin në Jerusalem, por gjithashtu i ndihmoi në rindërtimin e Tempullit të Solomonit (Historians’ History of the World, II. 126). Ajeti lë të kuptohet se përpjekjet e hebrenjve në dy raste të mëparshme kishin patur rezultate të ndryshme. Në rastin e parë, komploti i tyre i drejtuar kundër Sulejmanit^a.s. kishte përfunduar në humbjen totale të prestigjit të tyre, të cilën do ta pasonte dëbimi i tyre në Babiloni. Në rastin e dytë, ata morën një kurs të ngjashëm nën dy burra të frymëzuar dhe dolën të suksesshëm. Kurani pohon se hebrenjtë e Arabisë ishin në hapat e baballarëve të tyre të kohës së Sulejmanit^a.s., të cilët nuk korrën sukses, përkundrazi, atyre u ra krejt madhështia dhe më pas ata u dëbuan dhe u poshtëruan. Pra, ata ndiqnin shembullin e gabuar, andaj vetëm dështimi dhe dëbimi do të ishin në fatin e tyre.