E vërteta dhe e pavërteta

Në një mbledhje të organizuar gjatë kohës së Mesihut të Premtuar^as, një ndër referuesit duke shpjeguar dallimin midis xhematit të Mesihut të Premtuar^as dhe muslimanëve të tjerë, argumentoi se midis nesh ekziston vetëm një dallim të vetëm. Pra nëse muslimanët e tjerë besojnë se Isai biri i Merjemes është ngritur në qiell duke qenë i gjallë me trupin e tij, ne jemi të bindur se ai ka ndërruar jetë. Përpos kësaj, asnjë çështje tjetër nuk qëndron midis nesh që është kontradiktore. Meqë, kjo deklaratë i bënte disi të paqarta mjaft çështje të tjera, si dhe e mjegullonte gjithë qëllimin e ardhjes së Mesihut të Premtuar^as. Për ta qartësuar këtë çështje, ai mbajti një fjalim më 27 dhjetor 1905, dhe u shpreh se qëllimi i ardhjes së tij nuk është vetëm ta sqaronte këtë paqartësi ideologjike. Allahu i Lartësuar nuk kishte asnjë nevojë të themelonte një xhemat të tërë vetëm për një çështje aq të vogël. Ai në këtë fjalim tregoi edhe çështje të tjera. Sigurisht, çështja e vdekjes së Isait^as është e rëndësishme, por gjatë fjalimit të tij, ai u ndal edhe në gjendjen e dobësuar të muslimanëve. Ai e trajtoi imtësisht këtë çështje dhe i përmendi ato shkaqe që e çuan gjendjen e muslimanëve deri në rënie dhe disfatë, dhe për t’i ndrequr të cilat Zoti e ka dërguar si reformator. Një ndër ato shkaqe për të cilat, Zoti e ka dërguar Mesihun e Premtuar^as në këtë kohë është largimi nga gënjeshtra dhe vendosja e së vërtetës. Ai në këtë këndvështrim porosit edhe xhematin e tij për të përmirësuar nivelin e sinqeritetit, duke bërë një dallim të dukshëm karshi njerëzve të tjerë. Vetëm bindja ndaj tij, vërtetimi i deklaratave të tij dhe nënshtrimi ndaj statusit të tij nuk vlejnë për asgjë.

Unë do t’ju paraqes porositë e Mesihut të Premtuar^as në fjalët e tij. Nëse secili nga ne do të reflektojë mbi këto fjalë me drejtësi dhe paanshmëri, ai do të kuptojë lehtë se niveli ynë nuk përputhet me ato standarde drejt të cilave na ka porositur Mesihu i Premtuar^as . Sipas Kuranit Famëlartë ky është tipari i besimtarëve të sinqertë. Ai thotë:

وَالَّذِينَ لَا يَشْهَدُونَ الزُّورَ

d.m.th. “ata që nuk dëshmojnë rrejshëm.” (Kuran 25:73)

Pastaj duke treguar për shirkun dhe gënjeshtrën, Ai i bashkon të dyja ato duke i konsideruar të njëjta. Pra, mëkati i gënjeshtrës është i njëjtë me atë të shirkut. Allahu i Lartësuar ka përdorur këtu fjalën ‘الزور’ që do të thotë gënjeshtër, diçka e trilluar dhe e paqenë, bërja e ortakut ndaj Allahut si dhe ato vende ku bëhen kuvende të kota me trillime dhe gënjeshtra. Pra, besimtarët e vërtetë nuk i bëjnë ortak Allahut, dhe as nuk shkojnë në ato vende ku bëhen veprime prej shirkut. Ata kurrë nuk dëshmojnë në mënyrë të gënjeshtërt. Nëse secili nga ne ruhet nga gënjeshtra në këtë mënyrë, ai me siguri do të ngjallë një ndryshim të çiltër brenda vetes së tij, i cili do ta bëjë atë besimtar të vërtetë.

Tashmë, do ta shtroj para jush atë pjesë të fjalimit të Mesihut të Premtuar^as që flet për gënjeshtrën. Ju duhet ta dëgjoni këtë me vëmendje. Sot një pjesë e mirë prej nesh ka nevojë t’i kushtojë vëmendje kësaj çështje. Duke treguar arsyet e rënies dhe përçarjes së muslimanëve, ai thotë:

“Arsyeja e përçarjes së brendshme të muslimanëve është tërheqja e tyre ndaj kësaj bote. Po të synohej pëlqimi i Zotit, do të kuptohej shumë lehtë se besimet e aksh sekteve janë më të qarta dhe duke i pranuar ato muslimanët do të bashkoheshin. Tashmë meqë ky taksirat buron nga dashuria e kësaj bote, si mund t’i quajmë ata muslimanë, derisa ata nuk ndjekin gjurmët e të Dërguarit të Allahut^sas. Allahu i Lartësuar kishte porositur:

قُلْ إِن كُنتُمْ تُحِبُّونَ اللَّـهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّـهُ وَيَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ ۗ

d.m.th. nëse ju e doni Allahun, më bindni mua, atëherë edhe Allahu do t’ju dojë dhe do t’ju falë mëkatet tuaja. (Ali-Imran 3:32). Ndërsa në vend të dashurisë ndaj Allahut dhe bindjes ndaj të Dërguarit të Tij s.a.s., epërsia i është dhënë dashurisë së kësaj bote. A është kjo bindja ndaj të Dërguarit të Allahut s.a.s.? A ishte Profeti njeri që merrej vetëm me çështjet e kësaj bote? A merrte fajde ai? A tregohej ai mospërfillës dhe nënçmues ndaj detyrave dhe urdhrave të fesë? A ai vuante nga hipokrizia meazallah? A kishte dyfytyrësi? A i jepte përparësi botës karshi fesë? Kushtoni pak vëmendje! Bindja do të thotë t’i ndiqni gjurmët e të Dërguarit të Allahut sas, dhe pastaj shikoni si ju bekon Zoti i Madhërishëm. Shikoni jetën e sehabëve, si i ngriti dhe bekoi Zoti, kur ata iu përshtatën modelit të Profetit sas. Ata e flakën botën dhe u ndanë tërësisht prej saj dhe u dhanë njëlloj vdekje dëshirave të tyre. Tani krahasoni gjendjen tuaj me ata, vallë a jeni në rrugën e tyre? Por mjerisht, tani njerëzit nuk kuptojnë se çfarë u kërkon Zoti atyre?

رأس كل خطيئة  d.m.th. nëna e çdo të keqe ka pjellë mjaft gjëra të tjera. Dikush nëse shkon në gjykatë, nuk i vjen turp aspak nëse jep dëshmi të rreme duke marrë ca qindarka. A mund të betohen avokatët se të gjithë dëshmitarët janë të vërtetë?

Kalifi II^ra ka rrëfyer një ngjarje duke iu referuar Mirza Sultan Ahmed sahibit, i cili qëndronte në detyrën e gjykatësit. Ai rrëfeu se njëherë i erdhi një person i njohur. Atë ditë do të zhvillohej seancë dhe do të paraqiteshin dëshmitarët. Ai më kërkoi për të shtyrë seancën, për arsyen se nuk i kishin ardhur dëshmitarët. Mirza Sultan Ahmedi i tha me shaka se “Unë të kujtoja se je tipi i zgjuar por qenke budalla me brirë. Ku do të gjesh dëshmitarët? Shko jashtë, kape dikë dhe jepja nga një rupi, dhe ai të del dëshmitar”. Pra, ai person doli jashtë dhe u kthye pas pak, duke marrë dy tre persona me vete si dëshmitarë. Kur Mirza Sultan Ahmedi i merrte në pyetje, ata përgjigjeshin me bindje të plotë, duke pohuar se kanë qenë të pranishëm kur kishte ndodhur ngjarje. Mirza Sultan Ahmedi rrëfente se më vinte për të qeshur, se ai person kishte dalë jashtë sipas porosisë sime, ka gjetur ca dëshmitarë, dhe ata po gënjejnë sy ndër sy para meje. Madje, po gënjejnë me emrin e Zotit, duke u betuar në Kuran. Kur mbaruam me pyetje, u thashë se nuk ju vjen turp se dëshmoni rrejshëm duke u betuar në Kuran. E tillë është gjendja e dëshmitarëve që fatkeqësisht mbetet e njëjtë edhe sot. Shpeshherë, në paditë kundër xhematit, vihet re prania e dëshmitarëve të rremë. Mesihu i Premtuar^as thotë:

“Gjendja e botës është mjaft e mjerueshme. Kudo që shikoni, mund të gjeni dëshmitarë të rremë. Paditë e rrema nuk përbën ndonjë çudi tani, sepse tashmë dalin edhe diploma të falsifikuara. Edhe kur duhet të dëshmojnë diçka, ata flasin duke fshehur të vërtetën. Tani dikush le t’i pyesë këta që nuk pranojnë nevojën e këtij xhemati, se vallë a është kjo fe që kishte prurë i Dërguari i Allahut^sas? Allahu i Lartësuar e ka quajtur gënjeshtrën si ndyrësi, së cilës duhet t’i shmangemi. فَاجْتَنِبُوا الرِّجْسَ مِنَ الْأَوْثَانِ وَاجْتَنِبُوا قَوْلَ الزُّورِ Allahu i Madhërishëm ka krahasuar idhujtarinë me gënjeshtrën. Pra, ashtu sikur një mendjelehtë në vend të Zotit, i përkulet gurit, po kështu njeriu duke iu shmangur vërtetësisë dhe drejtësisë, për t’ia arritur qëllimit të vet, e bën gënjeshtrën idhull për veten. Kjo është arsyeja që Allahu i Madhërishëm e ka bashkërenditur rrenën me idhujtarinë. Pra, ashtu sikundër një idhujtar duke varur shpresa prej idhullit, shpreson shpëtim prej tij, po ashtu edhe gënjeshtari sajon njëfarë idhull, dhe kujton se do t’ia arrijë qëllimit përmes tij. Mjerisht ka rënë një mynxyrë gjithandej, saqë kur u thuhet se pse bëni idhuj, pse nuk hiqni dorë nga kjo fëlliqësi, ata japin një përgjigje meskine se si mund të heqim dorë prej saj, kur nuk ka rrugëzgjidhje pa të. Nuk ka fatkeqësi më të madhe se ata mbështeten plotësisht në gënjeshtër. Megjithatë unë ju siguroj se vetëm e vërteta triumfon përfundimisht, dhe fitorja e mbarësia i takojnë vetëm asaj.

Pastaj duke rrëfyer një ngjarje të tij, Mesihu i Premtuar^as ka thënë:

“Kanë kaluar 27-28 vjet, kur kisha shkruar një temë në mbështetje të Islamit dhe si kundërpërgjigje ndaj hinduva arja në një shtypshkronjën në Amrisar. Pronari i saj ishte një i krishterë Ruliaram, i cili me profesion ishte avokat, ndërsa nxirrte edhe një gazetë. Kisha dërguar këtë temë në një kolli postare, të dyja anët e së cilës i kisha lënë të hapura, ndërsa brenda kisha futur edhe një letër me zarf. Meqë përmbajtja e letrës fliste në mbështetjen e Islamit dhe përgënjeshtronte fe të tjera, dhe i kisha kërkuar pronarit ta botonte atë shkrim, ai për shkak të përkatësisë së krishtere dhe mospajtimit fetar u zemërua pak. Madje rastësisht gjeti edhe rastin më të volitshëm për të më sulmuar armiqësisht, sepse futja e zarfit në kolli postare ishte një shkelje që ndëshkohej me pesëqind rupi gjobë ose gjashtë muaj burg. Unë nuk kisha aspak dijeni për këtë ligj. Kështu që pronari vetë e denoncoi këtë, dhe përfaqësuesit e postës më paditën në gjykatë. Unë ende nuk e kisha mësuar asgjë rreth kësaj çështjeje, dhe Allahu i Lartësuar përmes ëndrrës më tregoi se avokati Ruliaram kisha dërguar një gjarpër që të më kafshonte, ndërsa unë ia kisha kthyer atë duke e skuqur si peshk. Jam i bindur se përmes saj jam njoftuar se mënyrën në të cilën do të vendosej kjo çështje do të jetë mësim për avokatët. Pra, më thirrën në gjykatën e rrethit të Gurdaspur. Secili nga avokatët me të cilët jam konsultuar më këshilluan se përveç gënjeshtrës nuk ka asnjë rrugëshpëtimi. Madje, më sugjeruan për të dëshmuar se këtë zarf nuk e kam futur në kolli postare, dhe ndoshta Rulirami mund të ketë futur vetë në të. Ata gjithashtu më thanë se duke dëshmuar në këtë mënyrë, gjykata do të shpallë vendimin në bazë të dëshmisë suaj. Gjeni edhe dy-tre dëshmitarë të rremë, të që liroheni nga akuza. Për ndryshe, akuza është shumë e fort dhe nuk ka asnjë rrugë tjetër për të shpëtuar. Megjithatë, unë u thashë se unë në asnjë mënyrë nuk mund të heq dorë nga e vërteta, le të ndodhë çka të ndodhë. Atë ditë apo të nesërmen u paraqita para një gjykatësi anglez, ndërsa përballë meje ishte një përfaqësues i departamentit të postës. Gjykatësi me dorën e vet shkroi dëshminë time dhe qysh në fillim më pyeti “A ju vetë e keni futur këtë zarf në atë kolli postare? A ky zarf dhe kjo kolli postare janë tuajat? Unë iu përgjigja pa u zgjatur se ky është zarfi im dhe ajo kolli postare gjithashtu është imja, dhe unë vetë kam postuar këtë letër duke e futur në kolli postare. Megjithatë, nuk kisha ndërmend t’u shkaktoja dëm qëllimisht të ardhurave të shtetit, përkundrazi kujtova se ajo letër nuk është njësi me vete por është pjesë e asaj kolli postare. Duke dëgjuar fjalë të mia, ai anglez fitoi simpati ndaj meje. Përfaqësuesi i postës bëri mjaft zhurmë, duke argumentuar me fjalime të gjata në anglisht, të cilat nuk i kuptoja aspak, por kuptoja vetëm kaq se në fund të çdo argumenti ai gjykatës anglez e hidhte poshtë duke thënë “no-no”. Përfundimisht, kur ai përfaqësues përfundoi me të gjitha argumentet, dhe nxori gjithë mllefin e tij, gjykatësi u interesua të shkruante vendimin. Nuk kishte shkruar as dy reshte, kur më tha se jeni i lirë dhe mund të shkoni.

Duke e dëgjuar këtë, unë dola nga salla e gjykatës, dhe e falënderova Zotin tim Mirëbërës, i Cili më dha fitore kundër një zyrtari anglez. Unë jam i bindur se Zoti i Madhërishëm më shpëtoi për shkak të sinqeritetit. Unë gjithashtu kisha parë në ëndërr se dikush ka shtyrë dorën për të më hequr kapelën, ndërsa unë e pyeta “Çfarë po bën?” dhe ai menjëherë u ndal dhe tha “Jo, jo. Në rregull”.

Mesihu i Premtuar^as thotë se:

“Si mund të shprehni se nuk mundemi pa rrena. Të gjitha këto janë absolutisht pallavra. E vërteta është se nuk mundemi pa të vërtetën. Edhe sot kur e kujtoj këtë ngjarje, ndiej një kënaqësi se derisa iu afruam anës së Zotit, Ai u kujdes për ne, duke më mbrojtur në mënyrë spektakulare.

وَمَن يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّـهِ فَهُوَ حَسْبُهُ ۚ d.m.th. Ai që i mbështetet Allahut, Ai i mjafton atij. (Kurani 65:4) Mesihu i Premtuar^as thotë:

“Të dini se asgjë nuk është më e prapët sesa gënjeshtra. Në përgjithësi njerëzit thonë se ata që flasin të vërtetën bien në sprova. Por përse ta pranoj këtë, kur vetë ndaj meje janë ngritur shtatë padi, dhe me mëshirën e Zotit, në asnjërën prej tyre, nuk kam shkruar asnjë fjalë të pavërtetë. Më tregoni, nëse kam pësuar disfatë qoftë edhe në një prej tyre. Derisa Allahu i Lartësuar vetë e mbron dhe e mbështet të vërtetin, si mundet vallë që të ndëshkojë atë? Po të ishte ashtu, askush nuk do të guxonte të thoshte të vërtetën, dhe të zhdukej besimi në Zot. Madje, të vërtetët do të vdisnin nga turpi”.

Pastaj ai shkruan:

“Me të vërtetë, ata që mbarsen me pasoja të të folurit e vërtetë, e keqja nuk u vjen nga e vërteta, por për shkak të disa ligësive të tyre të fshehura, apo të një gënjeshtre tjetër. Te Zoti ruhen të gjitha mëkatet dhe ligësitë e tyre. Meqë kanë gabime të shumta, ata marrin dënimin e tyre në një apo në mënyrë tjetër.

Mesihu i Premtuar^as tregon se nganjëherë shohim se edhe pse shkelja mund të duket mjaft e vogël, por dënimi është i disproporcionuar. Ai rrëfen një ngjarje dhe thotë:

“Një ndër mësuesit e mi Gul Ali Shah sahibi jetonte në Batala. Ai i jepte mësim Pertap Singut, djalit të Sher Singut. Ai më tregoi se një ditë Sher Singu e kishte rrahur kuzhinierin e tij vetëm se kishte hedhur më shumë kripë dhe spec në gjellë. Meqë, ai (pra mësuesi) ishte njeri zemërbutë, i tha Sher Singut se kishte bërë mizori të rëndë. Atëherë Sher Singu iu përgjigj: “I nderuar hoxhë! Ju nuk e dini. Ky ka përlarë njëqind dhi të mi”. Pra, edhe të këqijat e njeriut vijnë duke u shtuar, dhe kur i vjen radha, ai kapet dhe ndëshkohet. Ndërsa, ai që i qëndron besnik fjalës së vërtetë, kurrë nuk mund të poshtërohet, sepse ai qëndron në mbrojtjen e Zotit, dhe nuk ka kala më të fortifikuara sesa mbrojtja e Allahut. Por, premtimi i paplotë nuk sjell kurrfarë dobie. A mund të thuhet se kur dikush është i etur, i mjafton vetëm një pikë uji, apo kur dikush ka shumë uri, i mjafton vetëm një kokërr apo një kafshatë. Absolutisht jo, sepse derisa nuk ngopet plotësisht së ngrëni dhe së piri, ai nuk mund të kënaqet. Derisa veprat nuk kanë cilësi, ato nuk mund të nxjerrin frutat dhe rezultatet e duhura. Veprat e dobëta s’mund të kënaqin Allahun, e as nuk janë të bekuara. Vepra të mangëta nuk mund të tërheqin pëlqimin e Allahut dhe as nuk janë të bekuara. Premtimi i Allahut është se do t’ju bekoj nëse ju veproni sipas pëlqimit Tim.

Pra, këto janë fjalë të trilluara vetë nga njerëzit që nuk mund të jetohet pa gënjeshtër dhe rrenë. Dikush thotë se filani u burgos për katër vjet sepse kishte folur të vërtetën. Unë ripërsëris se këto janë gjepura, që burojnë nga mungesa e dijes.

Pastaj thotë:

کسبِ کمال کن کہ عزیزے جہاں شوی

Dmth arrije shkallën më të lartë që të shkëlqehesh në këtë botë. Janë dobësitë tona që na nxisin për të gënjyer. Nëse njeriu është i prirë ndaj veprave të mira, bën përpjekje për t’i shtuar ato dhe i mbështetet Allahut, ai kurrë nuk do të mbartë këto ndëshkime. Virtytet nuk ngjallin përfundime të tilla. Nëse dikush arnon ndonjë pëlhurë të trashë prej pambuku, kjo nuk e bën rrobaqepës, dhe kjo nuk do të thotë se tashmë ai mund të presë dhe qepë edhe pëlhurë të shtrenjta mëndafshi. Nëse i jepen rroba mëndafshi, me siguri, ai do t’i prishë ato. Kështu që, një vepër e mirë por e njollosur me papastërti nuk vlen për asgjë. Ato nuk kanë asnjë vlerë në sy të Allahut, ndërsa njerëzit krenohen me to dhe duan të arrijnë shpëtimin përmes tyre. Po të kenë sinqeritet, nuk do të humbej asnjë nga veprat e mira. Ai vetë ka thënë se من یعمل مثقال ذرۃ خیراً یرہ d.m.th. ai që bën një vepër të mirë, qoftë sa një thërrmijë do ta shohë atë. Kështu që çdo vepër e mirë do të shpërblehet prej Allahut. Atëherë për ç’arsye ai edhe pse bën aq shumë vepra të mira, nuk gëzon rezultatin e duhur. Arsyeja e vetme është se i mungon dëlirësia. Dëlirësia është kushti i domosdoshëm për veprat, siç ka thënë Allahu: مخلصین لہ الدین  (d.m.th. duke qenë të sinqertë për fenë e tij) dhe ky sinqeritet shfaqet vetëm tek ata që janë ebdalë.

Pra, Mesihu i Premtuar^as ka bërë këto porosi me dhembshurinë dhe mallëngjim dhe siç kam shpjeguar edhe më lartë se ajo që është më e rëndësishme se besimi i ngritjes apo jo të Isait alejhiselam në qiell, është të pastroni veten tuaj tërësisht nga shirku, dhe lartësoni sjelljen tuaj deri në atë pikë që t’i mos mbetet asnjë dyshim shirku. Vendosni të vërtetën dhe urreni gënjeshtrën. Çdo ahmedian duhet të analizojë gjendjen e tij duke marrë parasysh këto porosi. Dua t’ju jap disa shembuj. Për shembull duhet të analizoni çështjet tuaja gjyqësore se a mos vallë veproni me gënjeshtra? A mos vallë veprojmë me mashtrime për të shtuar fitimet? A mos vallë veprojmë me të pavërtetat kur bëhen biseda për martesat? A i përmbahemi fjalës së vërtetë në të gjitha aspektet e jetës? A këmbehen të gjitha informacione për djalin dhe vajzën para martesës së tyre? A mos vallë përdorim gënjeshtra për të fituar ndihma sociale nga shteti? Është një perceptim i përgjithshëm për mjaft persona që ata nuk deklarojnë të ardhurat e tyre, dhe kështu përfitojnë nga skemat sociale të shtetit, dhe për këtë arsye nuk paguajnë as taksat, pra në këtë mënyrë vjedhin edhe taksat.

Duhet të dimë se në këto kushte ekonomike, pothuaj të gjitha vendet po përballojnë me vështirësi, dhe nëse nuk janë, ka gjasa se do të bëhen. Tashmë shtetet po kontrollojnë çështjet e tyre me rreptësi. Nëse shfaqet ndonjë çështje e tillë përpara shtetit, atëherë kjo jo vetëm që do t’i sjellë telashe atij personi, por njëkohësisht do të njollosë emrin e xhematit, duke ditur se ai person është ahemdian.

Prandaj, të gjithë ata që po veprojnë me gënjeshtër, nuk duhet të anohen vetëm nga interesat materiale. Ata duhet të kënaqen me më pak, por duke iu shmangur gënjeshtrës, duhet të orvaten për të fituar pëlqimin e Allahut.

Janë edhe çështjet e emigracionit, ku duhet të analizoni se a mos po përdoren fjalë të pavërteta. Sigurisht, janë avokatët që nxisin për të gënjyer, dhe e tillë ka qenë metoda e tyre, siç ka nënvizuar edhe Mesihu i Premtuar^as se edhe atij i kishin thënë të gënjente dhe të sillte dëshmitarë të rremë. Po kështu edhe zyrtarët e xhematit duhet të analizojnë se a mos vallë po shtrembërojnë të vërtetat në raportimet e tyre, apo qëllimisht po lënë ca çështje të rëndësishme. Unë edhe në një fjalim të mëparshëm, ju kisha tërhequr vëmendje se nëse nuk veprohet plotësisht me kauli sedid (d.m.th. me fjalën e vërtetë), sërish mbeten probleme. Duhet të trajtojmë të gjitha çështjet me takua d.m.th. duke pasur druajtje ndaj Allahut. Duhet të analizojmë të gjitha çështjet me imtësi dhe thellësi. Secili duhet të kapërcejë kufijtë e interesave personale, dhe duhet të veprojë me të gjitha çështjet e tij duke pasur frikë ndaj Allahut. Nëse mungon kjo, atëherë sipas fjalëve të Mesihut të Premtuar^as , kjo nuk është veçse shfaqje e dashurisë ndaj kësaj bote, dhe ajo çon drejt përçarjes. Sigurisht, atëherë nuk mbetet më as bashkimi i xhematit, ose së paku shfaqen ngatërresa në rrethet shoqërore, dhe në këtë mënyrë zhduket unifikimi për të cilin ka ardhur Mesihu i Premtuar ^as. Sektet janë formuar për shkak të dashurisë ndaj kësaj bote. Pra, një e keqe pjell të këqija të tjera, dhe ky cikël vijon pandërprerë. Pra, ne duke qenë ahmedianë, jemi ngarkuar me përgjegjësi shumë të mëdha. Ahmediani i vërtetë është ai që ndjek gjurmët e të Dërguarit të Allahut ^sas dhe i flijohet Zotit të Madhërishëm.

Lidhur me këtë Mesihu i Premtuar^as thotë:

“Të dini se njeriu që i dorëzohet Zotit, edhe Zoti bëhet i Atij. Askush nuk mund të mashtrojë Zotin, dhe nëse dikush kujton se do ta gënjej Atë me dredhi, syfaqëzi dhe rrena, kjo nuk është veçse mendjelehtësia dhe naiviteti i tij. Bukuria dhe dashuria e kësaj bote është rrënja e të gjitha shkeljeve. Duke u verbëruar në të, njeriu kalon edhe cakun e njerëzisë, dhe as nuk kupton se çfarë është duke bërë, dhe çfarë i duhej të bënte. Derisa një njeri i mençur nuk mund të mashtrohet, si mund të besojmë se mund të mashtrohet Zoti. Por, rrënja e të gjitha veprave të liga është dashuria e kësaj bote, dhe gjynahu më i madh, i cili ka shpartalluar gjendjen e muslimanëve, është pikërisht dashuria ndaj kësaj bote. Njerëzit në gjumë apo në zgjim, në lëvizje apo në qëndrim, në ulje apo në ngritje, pra në çdo moment të jetës së tyre janë prangosur në brengat e kësaj bote, dhe nuk shqetësohen aspak për momentin kur do të futen në varr. Sikur ta druanin Allahun dhe të shqetësoheshin pak edhe për fenë, do të përfitonin mjaft dobi. Poeti i njohur pers Sa’adi ka thënë:

گر وزیر از خدا بترسیدے

Sikur veziri t’i frikësohej Zotit. Nëpunësit janë tejet të zgjuar dhe të përpiktë në detyrën e tyre sado e vogël të jetë ajo, por kur u bie koha e namazit, shtangen duke parë vetëm ujin e ftohtë. Përse ndodhin këto gjëra? Sepse ende nuk u është vendosur madhështia e Zotit në zemrat e tyre. Po të kenë sadopak madhështinë e Zotit, të jenë të vetëdijshëm dhe të bindur për vdekjen, menjëherë do të zhdukej e gjithë përtacia dhe mospërfillja e tyre. Andaj, duhet vendosur madhështia e Zotit në zemër dhe duhet pasur druajtje ndaj Tij. Dënimi i Tij është shumë i rëndë, edhe pse Ai na mbulon gabimet dhe na u shmanget shkeljeve tona. Por, kur ndëshkon dikë, e ndëshkon rëndë derisa لا یخاف عقبٰھا d.m.th. nuk shqetësohet aspak për pasojat.

Ndërsa ata që i frikësohen Atij dhe zemrën e tyre e zbukurojnë me madhështinë e Tij, Zoti i Lartësuar i nderon ata dhe shndërrohet në mburojë për ta. Në hadith thuhet se من کان للہ کان اللہ لہ pra, ai që bëhet për Allahun, dhe Allahu bëhet i Atij. Por mjerisht, edhe ata që ndjekin këtë udhëzim me kujdes, dhe duan t’i afrohen Zotit, shumica prej tyre duan të ngrijnë vajin në pëllëmbë. Ata nuk dinë se çështjet shpirtërore kërkojnë durim dhe guxim. Është për t’u habitur se për këtë botë, për të cilën ata stërmundohen dhe përplasen ditën e natën, për çështjet e saj ata janë të gatshëm të presin për vite të tëra. Sa shumë pret bujku, pasi të ketë hedhur fara në tokë, por kur vijnë për çështjet shpirtërore, thonë na bëni evlia duke na fryr diçka, dhe duan të arrijnë deri në arsh, qysh në ditën e parë, edhe pse ata nuk kanë hequr asnjë mundim, lodhje apo sprovë.

Ai thotë:

“Të dini mirë se ky nuk është ligji dhe kushtetuta e Zotit, përkundrazi çdo zhvillim drejt Tij bëhet në mënyrë graduale. Zoti nuk kënaqet me fjalët boshë se jemi muslimanë apo besimtarë. Prandaj Ai ka thënë

احسب الناس ان یترکوا ان یقولوا امنا و ھم لا یفتنون  D.m.th. a njerëz kujtojnë se Allahu do të kënaqet dhe ata do të lirohen vetëm duke u shprehur se ne besuam dhe as nuk do të sprovohen. Kjo çështje është kundër praktikës së Zotit që njeriu të shndërrohet në evlia vetëm me një frymë. Po të ishte e tillë praktika, me siguri edhe i Dërguari i Allahut s.a.s. duhet ta kishte ndjekur atë dhe do shndërronte sehabët e tij besnikë në evlia vetëm duke i fryrë ata, dhe nuk do të lejonte të sprovoheshin ata duke u vrarë, dhe as Allahu nuk do të kishte nevojë të deklaronte:

فَمِنْهُم مَّن قَضَىٰ نَحْبَهُ وَمِنْهُم مَّن يَنتَظِرُ ۖ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِيلًا

d.m.th. midis atyre janë edhe ata që e kanë përmbushur besëlidhjen e tyre, ndërsa të tjerët po presin pa ndryshuar asgjë prej saj. (33:24)

pastaj ai shkruan:

“Derisa kjo botë nuk mund të arrihet pa hequr vuajtje dhe lodhje, sa i çuditshëm dhe mendjelehtë është ai njeri që kujton se feja është si hallvë. Ndonëse është e vërtetë se feja është e lehtë, çdo dhunti i lypset një sfilitje. Megjithatë Islami nuk ka vendosur ndonjë vështirësi të madhe. Shikoni pak hindu, se çfarë vuajtjesh duhet të kalonin murgjit e tyre nganjëherë duke pësuar gjymtime të përhershme. Tek ata dikush rrit thonjtë. Ndërsa te të krishterët praktikohet murgëria dhe jetë asketi. Islami nuk i ka sanksionuar këto urdhra, përkundrazi ai mëson se

قد أفلح من زکّٰھا۔  d.m.th. u triumfua ai që e pastroi veten e tij. Pra, që u mënjanua nga çdolloj ligësie, shpikje në fe dhe epshet e nefsit, për hir të Zotit. Duke u larguar nga të gjitha kënaqësitë dhe ëndjet personale, ai u dha përparësi vështirësive në rrugën e Tij. I tillë njeriu me të vërtetë është i triumfuar i cili i jep epërsi Zotit të Madhërishëm dhe mënjanohet nga bota dhe ngatërresat e saj.

Allahu na mundësoftë të ngjallim këto ndryshime të pastra në jetën tonë. Na aftësoftë të kuptojmë rëndësinë e së vërtetës, dhe na bëftë prej atyre që i japin epërsi fesë karshi dynjasë. Na mundësoftë që duke u bashkuar në bejtin e Mesihut të Premtuar as, të kuptojmë në thelb qëllimin e ardhjes së tij, dhe ta mbushim atë. Allahu na mundësoftë të ndjekim rrugën e ndritur të Muhammedit s.a.s. dhe t’i japim përparësi pëlqimit të Allahut përballë çdo gjëje tjetër, dhe të ushtrojmë përpjekje të sinqerta në këtë drejtim. Allahu na mundësoftë për këtë.