Një musliman ahmedian shembullor
Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëbërësit.
Nuk ka të adhurueshëm tjetër përveç Allahut, Muhammedi është i Dërguari i Allahut.
Muslimanët që besojnë se Hazret Mirza Ghulam Ahmedi a.s.,
është Imam Mehdiu dhe Mesihu i Premtuar.

Një musliman ahmedian shembullor

Kalifi i Pestë i Mesihut të Premtuar, Allahu e ndihmoftë fuqimisht

Pas recitimit të suresë El-Fatiha, Hazret Mirza Masrur Ahmedi, Kalifi i Pestë i Xhematit Musliman Ahmedia, Allahu e ndihmoftë fuqimisht, tha:

Në emisionin Rahi Huda pra Rruga e udhëzimit, i cili transmetohet çdo të shtunë pasdite në MTA, dijetarët dhe misionarët tanë diskutojnë çështje të ndryshme, po ashtu u japin përgjigje edhe pyetjeve të teleshikuesve drejtpërdrejtë. Shpesh joahmedianët shtrojnë pyetjet e tyre në këtë emision.

Këtë të shtunë, kur transmetohej ky emision, edhe unë kam ndjekur një pjesë të tij. Në atë moment, një teleshikues jo-ahmedian, po shtronte një pyetje, lidhur me një shpallje të Mesihut të Premtuar alejhiselam. Ajo dukej më shumë një akuzë sesa pyetje. Madje parafrazoi se Kurani Famëlartë është fjala e Zotit, pastaj vijnë hadithet dhe në fund thëniet e të parëve tanë. Nëse i përqasim, del se ato kanë një përputhshmëri, ndërsa ai duke cituar shpalljen e Mesihut të Premtuar alejhiselam komenton se asaj i mungon lidhshmëria dhe mbetet e pakuptueshme.

Gjithsesi, kjo pyetje ishte shtruar si një akuzë, e nëse pyetësi nuk kishte dashur ta bënte këtë, së paku, mënyra sesi ishte shtruar ajo, të sugjeronte një gjë të tillë.

Shpallja ishte si vijon: “Unë do të shfaq fuqinë Time pas dhjetë ditësh. الا ان نصراللہ قریب Dëgjoni! Ndihma e Allahut është e afërt në lartësimatës. (pastaj pjesa tjetër është në anglisht) Then will you go to Amritsar. (d.m.th. e pastaj do të shkosh në Amritsar.”

Ndonëse, të ftuarit në panel u përgjigjën shkurtimisht, mendoj që është e nevojshme t’i përgjigjemi kësaj pyetjeje sipas shpjegimit të Mesihut të Premtuar alejhiselam po në fjalët e tij. Kjo sepse ndoshta pyetësit e tjerë apo të rinjtë që nuk kanë njohuri të mjaftueshme rreth këtyre çështjeve të mos ndikohen nga mënyra se si u shtrua kjo pyetje. Pyetjet e kësaj natyre shpesh ngrihen nga joahmedianët në emisionin Rahi Huda, dhe në përgjithësi dijetarët sqarojnë ato gjatë emisionit dhe nëse kanë nevojë për shpjegim të hollësishëm, atëherë trajtohen edhe në emisionin e radhës. Andaj, nuk nevojitet që unë të filloj duke u dhënë përgjigje një nga një në fjalimet e mia, të gjitha akuzave që shtrohen kundër xhematit.

Megjithatë, unë dua ta shtjelloj këtë shpallje sepse në vijimësi të temës trajtuar në fjalimet e fundit, kam nënvizuar se shenjat në përkrahje të Mesihut të Premtuar alejhiselam dhe ndihmat e Zotit të Lartësuar gjenden aq mjaftueshëm për të shtuar besimin tonë dhe për t’u mbyllur gojën kundërshtarëve, saqë të tjerët nuk gëzojnë as pjesën më të vogël të saj. shpallje në fjalë, të cilën pyetësi e ka vënë në shënjestër të përbuzjes, Mesihu i Premtuar alejhiselam e ka përmendur në librin e tij Brahini Ahmedia si një prej shenjave të Zotit, po kështu është shënuar imtësisht në librin Tedhkirah. Duket se pyetësi kishte lexuar librin Tedhkira, por mbase nuk e kishte lexuar në kontekst, ose me dashje nuk e kishte treguar për ta ngatërruar çështjen. Kjo shpallje është përmendur edhe në Brahini Ahmedia, por nuk besoj që zotëria ta ketë lexuar atë, sepse ai libër kërkon mjaft vëmendje dhe përqendrim.

Këtu po ju shtroj këtë referencë të vitit 1882. Mesihu i Premtuar alejhiselam shkruan:

“Njëherë na ndodhi se kishim nevojë të ngutshme financiare. Banorët e Kadijanit të cilët i përkisnin sektit arje e dinin mirë shumë këtë situatë. Andaj, m’u lind dëshira që t’i lutem Zotit të Lartësuar për t’i gjetur zgjidhje këtij problemi, duke shpresuar që pranimi i kësaj lutjeje jo vetëm se do ta zgjidhte këtë situatë, por do të shërbente si një shenjë hyjnore për kundërshtarët, pra një shenjë për të cilën do të dëshmonin të gjithë.

Andaj bëra lutje po atë ditë, dhe iu përgjërova Zotit se si shenjë të na paralajmëronte për ndihmën financiare. Atëherë mora këtë shpallje “Do të shfaq fuqinë pas dhjetë ditësh. Sigurisht, ndihma e Allahut ëshët e afërt, në lartësimatës. Atëherë ju do të shkoni në Amritsar.” Mesihu i Premtuar alejihelam vetë e shpjegon këtë. Ai shkruan “Pra paratë do të vijnë pas dhjetë ditësh. Ndihma e Zotit ëshët e afërt. Ashtu sikur devesë  kur i vjen momenti për të pjellë, ajo e ngre bishtin, po ashtu edhe ndihma e Zotit është e afërt, e pastaj në një fjali në anglisht thotë se pas dhjetë ditësh kur do të vijnë paratë, atëherë duhet të shkosh edhe në Amritsar. Pra, ashtu siç njoftonte ky paralajmërim, kjo ngjarje ndodhi mu në sy të hinduve apo banorëve të lartëpërmendur arije. Siç përcaktonte paralajmërimi, për dhjetë ditë nuk erdhi asnjë qindarkë ndërsa pas dhjetë ditësh, pra në ditën e njëmbëdhjetë Muhammed Afzal Khan sahib Kryekomisar i Policisë në Ravalpindi dërgoi njëqind rupi, ndërsa njëzet rupi erdhën nga një vend tjetër, e pastaj paratë vinin vazhdimisht ashtu se nuk kishim pritur. Po atë ditë, kur erdhën paratë nga Muhammed Afzal Khan sahibi, na u desh të shkonim edhe në Amritsar, sepse Gjykata e shkallës së Ulët në Amritsar më kishte ftuar për të dhënë dëshmi për një çështje.”

Pra, ky ishte konteksti dhe sfondi i kësaj shpalljeje. Shpjegimin e mëtejshëm të kësaj shpalljeje, e gjejmë në një tjetër shkrim të Mesihut të Premtuar alejhiselam. Ai shkruan:

Para pak kohe, një zotëri me emrin Nur Ahmed, i cili është hafiz e haxhi, madje njohës i gjuhës arabe dhe predikues i Kuranit, dhe jeton në Amritsar, duke u endur andej-këtej mbërriti edhe në Kadijan. Meqë ai bujti në shtëpinë time dhe më shprehu pikëpamjen e tij të gabuar rreth shpalljes, e cila më hidhëroi thellë.”

Huzuri shpjegon se ky Nur Ahmed sahibi kishte një hoxhë i cili ia mësonte. Mesihu i Premtuar alejhiselam ka cituar emrin e tij në librin Brahini Ahmedia. Ky hoxhë dyshonte për shpalljet e robërve të dashur të Zotit. Andaj nën ndikimin e tij edhe Nur Ahmedi kishte dyshime në lidhje me shpallje. Ndonëse Mesihu i Premtuar u përpoq mjaft me argumente të arsyeshme, ai nuk u bind aspak. Përfundimisht, kjo çështje ngeli vetëm për lutje, pra ai t’i lutej Allahut. Mesihu i Premtuar alejhielam e lajmëroi paraprakisht z. Nur Ahmedin se ai do t’i lutet Allahut për të, dhe ka të ngjarë se lutja të pranohet dhe Zoti të shfaqë një shenjë, të cilën do të dëshmonte edhe ai. Andaj Mesihu i Premtuar alejhiselam iu lut Zotit të Plotfuqishëm për këtë qëllim. Në kohën para agimit, atij iu tregua një vizion se dikush i ka dërguar një letër në postë. Letra mbante këto fjalë në gjuhën angleze “I am quarreller.” Ndërsa në Arabisht shkruhej “hadha shahidun nazaun”. Pastaj kaloi kjo gjendje. Meqë unë nuk kam asnjëlloj njohuri për gjuhën angleze, andaj duke e njoftuar Nur Ahmed sahibin rreth ëndrrës sime dhe fjalëve të shpalljes, si dhe për letrën që do të më mbërrinte, unë i pyeta edhe një personi i cili dinte anglishten, kuptimin e fjalisë në anglisht. Ai më tregoi se kjo do të thotë “Unë jam grindavec”. Pra, kjo fjali e shkurtër sigurisht më njoftoi se do të mbërrinte një letër në lidhje me një mosmarrëveshje. Ndërsa fjalia tjetër “hadha shahidun nazaun” tregonte se autori i letrës, e kishte shkruar në lidhje me dëshmi në një çështje gjyqësore. Atë ditë, Nur Ahmed sahibi për shkak të reshjeve të shiut, nuk u nis dot për në Amritsar. Madje, një shkak qiellor shtyu qëndrimin e tij dhe ky në vetvete ishte lajmërim për pranimin e lutjes, dhe ai, meqë unë i isha lutur Zotit për të, të shikonte përmbushjen e kësaj profecie me sytë e tij. Pra, atij iu tregua e gjithë përmbajtja e profecive. Pasdite në praninë e tij, unë mora një letër të porositur nga prifti Rexhep Ali, menaxher i shtypshkronjës safiri Hind nga Amritsari. Letra njoftonte se prifti kishte ngritur një padi ndaj kopjuesit të tij, njëherazi edhe kopjuesi i këtij libri, në gjykatën e shkallës së ulët, ndërsa mua më kishte emëruar si dëshmitar. Asaj i bashkëngjitej një tjetër letër zyrtar. Duke marrë këto letra, mendova që fjalët hadha shahidun nazaun, d.m.th. ky dëshmitar është njeri kobtar, tregojnë se menaxheri i shtypshkronjës safiri Hind është i bindur se dëshmia ime duke qenë e vërtetë dhe e saktë, për shkak të vërtetësisë e përpikërisë dhe duke qenë e vlefshme dhe e besueshme do t’i sjellë dëm të madh palës tjetër.

Pra, dëshmia e Mesihut të Premtuar alejhiselam do të ketë rëndësi dhe vlerë të madhe, andaj falë rëndësisë së saj, ajo do t’i sjellë pasojë të rënda palës tjetër. Pikërisht për këtë arsye, menaxheri jo vetëm që më ftoi mua për t’u paraqitur në gjyq, madje lëshoi edhe thirrje nga gjykata. Madje qëlloi që ditën kur u përmbush kjo profeci, dhe iu desh të udhëtonte për në Amritsar, ishte dita e përmbushjes së kësaj profecie. Pra, profecia e parë u përmbush mu në sy të Mijan Nur Ahmed sahibit, domethënë pikërisht atë ditë kur kaluan tamam dhjetë ditë nga lajmërimi i vizionit, mbërritën paratë dhe iu desh të udhëtonte deri në Amritsar. Elhamdulillah

Në lidhje me shenjat dua të prek vetëm kaq se ky sqarim është bërë fal një pyetjeje të emisionit Rahi Huda. InshaAllah shenjat e tjera do të përmenden në vazhdimësi. Tashmë dua të parashtroj disa citate që pasqyrojnë mjaft qartë shqetësimin dhe ankthin e Mesihut të Premtuar alejhiselam ndaj gjendjes praktike dhe morale të xhematit të tij.

Tani, para se të shtroj porositë dhe pritshmërinë e tij ndaj xhematit, dua t’ju rrëfej një ngjarje, të cilën ka përmendur Mirza Bashir Ahmed sahibi r.a. në biografinë e Mesihut të Premtuar alejhiselam. Është mirësia e Zotit të Lartësuar ndaj xhematit se kurdo Kalifi interesohet për ndonjë çështje të caktuar, sidomos ato që kanë lidhje me reformë, atëherë pjesa dërrmuese e Xhematit angazhohet me përkushtim për t’iu përgjigjur thirrjes së reformës në jetën e tyre. Këtë fakt e dëshmojnë edhe letrat që unë marr, si dhe përkrahësit e Kalifatit në rrugë të Zotit, të cilët vazhdimisht më dërgojnë citate të dobishme. Këto citate edhe nëse mund të kemi lexuar më parë, por shpesh dalin nga kujtesa. Andaj, edhe këtë citat, që do t’ju parashtroj, vjen nga biografia e Mesihut të Premtuar alejhiselam. Një misionar ma ka dërguar këtë referencë, duke shkruar se meqë ju në fjalimet tuaja po këshilloni për reformën e veprimit, andaj kjo referencë e shpreh dhimbjen dhe ankthin e Mesihut të Premtuar alejhiselam për këtë çështje. Allahu i shpërbleftë. Amin

Hazret Mirza Bashir Ahmedi r.a. rrëfen se:

Molvi Sjed Muhammed Server Shah sahibi r.a. më transmetoi se njëherë Mir Nasir Nevab sahibi pati një mosmarrëveshje me Molvi Muhammed Ali sahibin. Mir sahibi në zemërim e sipër lajmëroi edhe Mesihun e Premtuar alejhiselam për këtë ndodhi. Kur Molvi Muhammed Aliu mësoi këtë, ai menjëherë shkoi te Mesihu i Premtuar alejhiselam dhe i tha se ne të gjithë kemi ardhur këtu vetëm për shkak të pranisë së tij, dhe që t’i shërbejnë Islamit duke qenë pranë tij. Por, nëse njerëzit i çojnë Mesihut të Premtuar ankesa kundër nesh, atëherë ka të ngjarë se duke qenë njeri, edhe ai të krijojë përshtypje rreth nesh, dhe kështu qëndrimi ynë në Kadijan në vend që të jetë i dobishëm, do të rezultojë si i dëmshëm. Mesihu i Premtuar alejhiselam iu përgjigj se sigurisht Mir sahibi më kishte thënë diçka, por, unë isha aq i zhytur në mendimet e mia, se betohem për Zotin, se nuk di çfarë tha Mir sahib dhe çfarë nuk tha. Prej disa ditësh, një shqetësim ma ka mbërthyer mendjen tërësisht, saqë më ka shkujdesur nga të gjitha çështjet e tjera. Çdo orë e çdo çast mendoj vetëm për atë. Nganjëherë jam ulur midis njerëzve, dhe dikush më drejtohet mua me ndonjë fjalë, ndërsa mendja akoma i vjen rrotull këtij meraku. Mbase ai njeri kujton se unë po e dëgjoj me vëmendje, ndërsa unë jam zhytur në mendimet e mia. Kur shkoj në shtëpi, ky shqetësim më ndjek. Pra, ky shqetësim ka pushtuar krejtësisht mendjen time dhe nuk ka lënë vend për ndonjë gjë tjetër. Çfarë shqetësimi është ky? Ja, se çfarë është qëllimi i ardhjes sime? Të themelohet një xhemat, i cili e ndjek besimin sinqerisht, dhe i beson Zotit me zemër të çiltër. Ai të krijojë një lidhje të vërtetë me Zotin e Madhërishëm, të përvetësojë Islamin si jetesë, t’i përmbahet modelit të shkëlqyer të të Dërguarit të Allahut s.a.v.s., të ndjekë shtegun e reformës dhe devotshmërisë, të shfaqë modelin ekzemplar të virtytshmërisë, me qëllim që përmes këtij xhemati bota të zbulojë të vërtetën dhe të përmbushet qëllimi i Zotit në tokë. Nëse ky qëllim nuk arrihet, atëherë ndonëse ne mbizotërojmë mbi kundërshtarin tonë dhe e nënshtrojmë atë, ne nuk kemi arritur asnjë sukses. Sepse, po nuk u përmbush qëllimi i vërtetë i ardhjes sime, atëherë e gjithë puna shkoi kot. Unë shoh se triumfi i argumenteve është më se i qartë, madje edhe kundërshtari ka filluar të pranojë dobësinë e tij, megjithatë, shoh mangësi të dukshme në lidhje me realizimin e qëllimit të vërtetë të ardhjes sime, dhe kjo kërkon vëmendje të veçantë. Ky merak më bren nga brenda, dhe ka mbërthyer gjithë qenien time, dhe nuk më liron për asnjë çast.

Pra, kjo është ajo dhimbje e cila mundonte Mesihun e Premtuar alejhiselam. Ai shpesh ka këshilluar xhematin se si duhet të jetë niveli i një muslimani ahmedian. Përveç veprave të tjera, janë dhjetë vëllimet e Melfuzatit (d.m.th. Predikimit) të cilat përbëhen nga raportimet e përmbledhura të kuvendimeve të tij. Secilin vëllim të zgjidhni, aty do të gjeni temat e pritshmërisë prej xhematit, porositë drejtuar anëtarëve, aspektet e ndryshme të reformës praktike. Dua t’ju citoj prej tyre. Mesihu i Premtuar alejhiselam duke iu drejtuar xhematit të tij, thotë:

“Unë kam thënë në mënyrë të përsëritur për bashkimin dhe vëllazërinë reciproke midis anëtarëve të xhematit që të pajtoheni dhe bashkoheni me njëri-tjetrin. Zoti i Madhërishëm kishte urdhëruar myslimanët që të mbeten të bashkuar, ndryshe do t’u shfryhet fuqia e tyre. Porosia për të qëndruar lidhur me njëri-tjetrin gjatë namazit synon pikërisht bashkimin e tyre. Mirësia e njërit do të frymëzojë tjetrin si një rrymë elektrike, ndërsa përçarja dhe mosmarrëveshja do t’ju privojë nga gjithçka. I Dërguari i Allahut s.a.v.s. ka porositur për dashuri e dhembshuri dhe për t’u lutur për njeri-tjetrin në mungesë. Nëse dikush lutet për dikë tjetër në mungesë, atëherë engjëlli thotë se qofshin të pranuara këto lutje edhe për ty. Sa e shkëlqyer është ky shpërblim. Po nuk u pranua lutja e robit, miratohet ajo e engjëllit. Andaj ju porosit dhe ju këshilloj për të larguar çdolloj mosmarrëveshje nga mesi juaj.”

Pastaj ai thotë:

“Unë kam ardhur me dy çështje. Së pari, përvetësoni mirë njëjësinë e Zotit. Së dyti, shfaqni dashurinë dhe dhembshurinë ndaj njëri-tjetrit. Tregojeni atë shembull që të jetë mrekulli për të tjerët. Ky ishte argument që kishte lindur në shokët e të Dërguarit të Allahut s.a.v.s.

إِذْ کُنتُمْ أَعْدَاء فَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِکُمْ  Kujtoni kohën kur ju ishit në hasmëri, ndërsa Ai ju pajtoi zemrat tuaja. (Ali Imran 3:104)

Mbajeni mend, dhembshuria është një mrekulli, dhe derisa secili nga ju nuk dëshiron për vëllanë e tij atë që e do për vetveten, atëherë nuk bën pjesë në xhematin tim. Ai gjendet në një sprovë dhe ngatërresë, dhe e pret një përfundim i keq.”

Pastaj thotë:

“Largimi nga hasmëria është një ndër shenjat e Mehdiut. Vallë, a nuk do të përmbushet kjo shenjë. Sigurisht që po. Ju përse nuk përmbaheni. Sikur në mjekësi, sëmundja nuk mund të eliminohet derisa nuk hiqen disa elemente. InshaAllah nëpërmjet meje do të themelohet një xhemat fisnik. Nga buron armiqësia e ndërsjellë? Është koprracia, arroganca, vetëpëlqimi dhe ndjenja të tjera. Unë do të përjashtoj të gjithë ata njerëz, të cilët nuk i përmbajnë dot ndjenjat e tyre, dhe as nuk jetojnë me dashuri dhe vëllazëri. Kësisoj njerëzish le të dinë se janë mysafirë të përkohshëm në këtë xhemat derisa nuk përvetësojnë sjelljen e mirë. Unë nuk dëshiroj të përballem me kritika për shkak të dikujt. Ai që qëndron në xhematin tim, por nuk vepron sipas pëlqimit tim, i ngjan një dege të thatë. Çfarë të bëjë kopshtari veçse ta krasisë atë. Dega e thatë duke qenë bashkë me një degë të njomë, thith ujin, por uji nuk e ripërtërin dot, madje dega e tillë e than edhe degën tjetër. Andaj, kini frikë sepse ai që nuk e shëron veten, nuk do të më shoqërojë mua.”

Këtë citat e kemi dëgjuar dhe kemi lexuar mjaft herë, por nëse e shqyrtojmë këtë bashkë me referencën e mëparshme, ku ai shpreh pikëllimin e tij se prej disa ditësh e brente vetëm një shqetësim sesi mund të realizohet reforma në veprat e anëtarëve të xhematit, atëherë këto dy citate na shkundin gjithë qenien tonë.

Në një vend tjetër, duke përshkruar tiparet e njeriut i cili mund të cilësohet si besimtar i vërtetë, ai thotë:

“Unë ju shpjegoj qartazi se derisa Zotit nuk i jepet epërsi mbi çdo çështje tjetër, dhe njeriu nuk e kontrollon shpirtin e tij, deri atëherë askush nuk mund të quhet besimtar i vërtetë. Ndryshe, ai mund të quhet musliman a besimtar vetëm në kuptimin e zakonshëm, siç ndonjëherë edhe një njeri i fëlliqur thirret i tillë. Muslimani është vetëm ai që vërteton kriterin e përmendur në ajet بَلَى مَنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلّهِ  d.m.th. ai i cili i përulet Allahut. (el-bekare 2:113) fjala Uexh’hun do të thotë fytyra dhe nënkupton edhe qenien dhe veten e njeriut. Prandaj, ai i cili i nënshtron të gjitha aftësitë para Zotit, është i denjë të quhet musliman i vërtetë. Më kujtohet se njëherë një musliman i bëri thirrje një çifuti dhe e këshilloi që të pranonte fenë Islame, ndërsa ai vetë ishte mjaft i fëlliqur dhe lapangjoz. Çifuti iu përgjigj se së pari shikoje veten e mos u mburr se të quajnë musliman. Zotit i interesohet esenca e Islamit e jo vetëm emri apo llafet.

Pastaj ai thotë:

“të dini që vetëm llafazania dhe pallavrat nuk hyjnë në punë, derisa nuk ka veprim. Fjalët nuk mbartin asnjë peshë në sy të Zotit, andaj Ai ka thënë:

کبر مقتا عند اللہ ان تقولوا ما لا تفعلون

d.m.th. është shumë e urryer për Allahun që të thoni ato që nuk e bëni. Nëse dëshironi t’i shërbeni Islamit, atëherë përvetësoni devotshmërinë dhe pastërtinë shpirtërore. Sabiru dhe raabitu. [Allahu në Surenë Ali Imran thotë]:

Ashtu siç është e rëndësishme vendosja e kuajve për të siguruar kufijtë për të mos lejuar armikun që të shkelte kufirin, po ashtu edhe ju duhet të jeni në gjendje të gatishmërisë. Mos vallë, armiku të kaptojë kufirin dhe t’i sjellë dëm Islamit. Unë kam nënvizuar edhe më parë se nëse dëshironi të mbështesni Islamin dhe t’i shërbeni atij, atëherë së pari përvetësoni devotshmërinë dhe pastërtinë shpirtërore, që të hyni në mbrojtjen e kullave të sigurta të Zotit, vetëm atëherë mund të fitoni meritën dhe të drejtën e këtij shërbimi. Ju shikoni se sa shumë është përkeqësuar gjendja e jashtme e muslimanëve. Popujt e kombet e tjera ju shohin me urrejtje e përbuzje. (ndërsa sot shohim se kjo gjendje vetëm se është acaruar) Po sikur të sosej e shkrehej edhe forca juaj shpirtërore, atëherë ju erdhi fundi. Pastrojini shpirtrat tuaja që të depërtojë në to fryma hyjnore dhe ato të fuqizohen dhe të bëhen të vëmendshme. Mirësia e Zotit gjithmonë i mbështet të devotshmit dhe të përudhurit. Mos i lini moralet e zakonet tuaja që ato të njollosin Islamin, sepse muslimanët punëkeqë dhe moszbatues të Islamit, cenojnë imazhin e kësaj feje. Ndonjë musliman bëhet tapë, e endej andej këtej duke vjellë. Me çallmë të varur në qafe, bie në kanale dhe gropa të ndyra. Ha shkelmat e policisë ndërsa hindutë e të krishterët qeshin mbi të. Pra, sjellja e tij kundër-sheriatit jo vetëm që e vë në shënjestër të përqeshjes, por në sfond lë gjurmë edhe tek Islami. Unë trishtohem thellë duke lexuar lajme të tilla apo raportime të burgjeve. Më zë ankthi e zemra më përpëlitet kur shoh se kaq muslimanë u ndëshkuan për shkak të veprave penale. Më cërit zemra, se këta njerëz që gëzonin rrugën e drejtë, për shkak të keqbërësisë së tyre, jo vetëm se i sjellin dëm vetes, por e bëjnë Islamin objekt përbuzje.

Dëshira ime e sinqertë është se muslimanët që identifikohen me këtë fe dhe akoma përfshihen në veprime të papëlqyera dhe të ndaluara, e bëjnë Islamin të dyshimtë.”

Edhe sot, akuzat që shpeshherë ngrihen, sillen po rreth këtij boshti, se nëse i tillë është mësimi i Islamit, përse sjellja e muslimanëve nuk i ngjan aspak atij? Kudo që shkoni, përballeni me të njëjtën pyetje dhe më të njëjtën kritikë. Sot është Xhemati Musliman Ahmedia,i cili synon të ndryshojë gjendjen e tij, dhe t’i fshijë të gjitha këto akuza. Për këtë qëllim, duhet të ushtrojmë të gjitha përpjekjet tona. Pastaj Mesihu i Premtuar alejhiselam shpjegon çështjen e mirënjohjes. Duke nënvizuar se mirënjohja e sinqertë kushtëzohet nga devotshmëria e pastërtia shpirtërore, ai thotë:

“Mirënjohja juaj e vërtetë buron nga devotshmëria dhe pastërtia shpirtërore. Nuk i mjafton muslimanit se kur dikush e pyet, atëherë ai të përgjigjet duke thënë elhmadulilah. Nëse ju sinqerisht keni hedhur hapa në hullinë e vërtetësisë dhe devotshmërisë, atëherë ju jap sihariq se qëndroni në kufi e askush nuk mund t’ju mposhtë. Më kujtohet se një nëpunës i arkës me emrin Xhegen Nath, i fesë hindu por me pikëpamje raciste, më rrëfeu se ndoshta në Amritsar ku punonte, një nëpunës tjetër i fesë hindu, i cili paraqitej si i tillë, falte namaze fshehurazi. Unë dhe nëpunësit e tjerë po hindu, e konsideronim njeri të pistë, dhe ne të gjithë vendosëm që të kurdisim plane për ta hequr atë nga detyra. Unë isha më tinëzar se çdokush tjetër. Unë shumë herë bëra ankesë kundër tij, për shkelje apo neglizhencë në detyrë, por asnjëherë ato nuk u morën në konsideratë. Ne ishim të vendosur se nuk do të qetësohemi derisa e pushojmë nga puna. Kishim grumbulluar mjaft kritika e ankesa kundër tij, ndërsa unë herë pas here i parashtroja ato pranë drejtorit. Edhe sikur drejtori mbushur me mllefin, ta thërriste atë, momentin që ai paraqitej, menjëherë shuhej gjithë zjarri, dhe ai me shumë butësi vetëm e këshillonte, sikur ai nuk kishte kurrfarë faj.”

Pra, nëse njeriu përvetëson devotshmërinë, gëzon lidhje me Zotin e Lartësuar, atëherë asnjë vështirësi nuk i sjell dëm. Mesihu i Premtuar alejhiselam thotë:

“duhet të keni parasysh se çdo gjë ka dobi. Shikoni këtë botë. Që nga krijesa të mëdha deri tek insektet apo kafshët zvarranike, nuk ekziston asgjë që të mos ketë dobi apo vlera për njeriun. Të gjitha këto gjëra qofshin tokësore apo qiellore, rrezatojnë cilësitë dhe atributet e Zotit. Derisa atributet përbëjnë vetëm dobi atëherë mendoni se çfarë dobish mund të ketë qenia e Tij. Por, këtu duhet ditur se kur dikush pëson dëme prej këtyre gjërave, atëherë ai i gjen për shkak të gabimit dhe injorancës së tij, dhe jo se ato në vetvete mbajnë vetëm dëm. Humbja vjen për shkak të gabimit dhe lajthitjet e njeriut. Po kështu, duke mos njohur disa atribute të Zotit të Madhërishëm, ne biem në telashe dhe vështirësi, ndryshe Zoti është personifikimi i mëshirës dhe bujarisë. Sekreti i hidhërimit dhe vuajtjes në këtë botë, është se ne biem në situata të tilla për shkak të keqkuptimit dhe fajit tonë. (njerëzit shpesh pyesin se përse na ndodhin fatkeqësitë? Ato vijnë për shkak të gabimeve tona) Pra, përmes vështrimit të këtyre atributeve, ne e shohim Zotin të Gjithëmëshirshëm, Mëshirëplotë, Bujar dhe Dobiprurës, përtej çdo përfytyrimi. Ndërsa, vetëm ai i cili i afrohet Atij, mund të jetë i denjë që të përfitojë prej këtyre dobive. Deri në këtë shkallë arrijnë vetëm ata, që cilësohen si të devotshëm dhe fitojnë afirmitetin me Zotin e tyre. Sa shumë robi i devotshëm i afrohet Zotit, ai fiton një dritë udhërrëfyese, e cila ia sjell njohurisë dhe urtësisë së tij një shkëlqim të veçantë, ndërsa sa shumë i largohet Atij, një errësirë shkatërruese ia rrëmben shpirtin e mendjen. Derisa i ngjan përshkrimi i ajetit صم بکم عمی فھم لا یرجعون  (d.m.th. ata janë të shurdhër, memecë dhe të verbër, dhe prandaj nuk përudhen), dhe ata bëhen pre të poshtërimit dhe shkatërrimit. Ndërsa, njeriu i pajisur me nur dhe drita, fiton shkallën më të lartë të qetësisë dhe nderimit. Zoti i Lartësuar ka lajmëruar vetë: يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ﴿٢٧﴾ ارْجِعِي إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً  d.m.th. O shpirt i qetësuar që ke fituar këtë qetësi përmes Zotit. Disa kujtojnë se kanë arritur qetësi e mbarësi përmes pushtetit, disa ngopen dhe lumturohen fal pasurisë dhe respektit, ndërsa disa të tjerë hiqen si të lumtur dhe të kënaqur duke parë evlatin e shëndoshë dhe të bukur. Në fakt të gjitha këto lloj-lloj kënaqësish të dynjasë kurrë nuk i japin njeriut kënaqësinë apo lumturinë e vërtetë, përkundrazi i ngjallin atij një lloj lakmi a etje të papastër. Siç i sëmuri i polidipsisë (pra njeriu që vuan nga etja e tepërt), atij nuk i shuhet etja, derisa ia merr shpirtin. Por, këtu Zoti thotë se njeri që gjen qetësinë dhe prehjen shpirtërore në Zot, atëherë lumturia e tij gjendet në Zotin e tij, pavarësisht pranisë së pasurisë apo mjeteve materiale, madhështisë apo shkallës shoqërore. Xhevahiret, pasuritë apo dynjaja me të gjitha çështjet e saj kurrë s’mund t’i japin atij qetësinë e vërtetë. Pra, njeriu nuk mund të triumfojë derisa nuk gjen qetësi dhe prehje në Zotin e tij, sepse triumfi është sinonimi i kënaqësisë.

Mesihu i Premtuar alejhiselam duke nënvizuar se njeriu s’mund të arrijë sukses në jetë, derisa nuk ka arritur gjendjen e qetësisë shpirtërore, thotë:

“Unë kam parë disa persona dhe u kam lexuar jetëshkrimin se gëzonin të gjitha pasuritë dhe mirësitë e kësaj dynjaje, zotëronin të gjitha kënaqësitë e rreme të kësaj bote dhe kishin evlat e farefisin, por kur lëshonin shpirtin dhe u erdhi momenti që të ndaheshin nga kjo botë dhe të gjitha sendet e saj dhe kuptuan që do të shkonin në botën tjetër, atëherë u zuri afshi i dëshirave të paplotësuara dhe të babëzisë së frikshme dhe shprehën dhimbjen e tyre. Pra, edhe ky është një lloj ferri, që nuk i jep qetësi dhe karar njeriut, përkundrazi i shkakton një ankth dhe dergjë të gjatë. Andaj, bashkëshoqëruesit e mi nuk duhet ta injorojnë këtë çështje se shpesh njeriu përfshihet aq shumë në dashurinë e familjes dhe pasurisë së tij, ama në dashurinë e padrejtë dhe të panevojshme, dhe shpesh nën ndikimin e pasionit dhe dehjes së kësaj dashurie, ai kryen disa veprime, të cilat vënë pengesë midis tij dhe Zotit, dhe përgatisin një ferr për të. Ndërsa ai nuk e kupton këtë, dhe kur shkëputet befasisht nga kjo botë, pa pasur asnjë dije për çastin e largimit përfundimtar. Andaj, kur vjen ai moment, ai bie në një ankth të rëndë. Është lehtësisht e kuptueshme se kur njeriu dëshiron diçka me gjithë shpirt, atëherë ndarja apo largimi prej saj i shkakton një hidhërim dhe brengë të thellë. Kjo nuk është më një çështje teorike por e logjikshme, siç Allahu i Madhërishëm ka thënë në Kuran: نَارُ اللَّـهِ الْمُوقَدَةُ ﴿٦﴾ الَّتِي تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ (el-Humeze 104:7-8) domethënë ky është afshi i dashurisë për çështjet materiale, i cili e shkrumbon zemrën e njeriut, dhe e çon në një ndëshkim të dhimbshëm dhe vuajtje të rëndë. Unë ju përsëris sërish, që ky është një fakt i vërtetë dhe i provuar se njeriu, pa pasur gjendjen e qetësisë shpirtërore, nuk mund të presë shpëtim në këtë jetë.

Pastaj duke këshilluar xhematin e tij, ai thotë:

“Allahu nuk shqetësohet veçse për robërit e tij fisnikë. Krijoni dashuri dhe vëllazëri me njëri-tjetrin, dhe hiqni dorë nga egërsia dhe përçarje. Mënjanohuni nga çdolloj qesëndisje apo përbuzje, sepse përqeshja largon zemrën e njeriut nga sinqeriteti dhe e devijon rëndë. Silluni me respekt me njëri-tjetrin. Jepini epërsi rehatisë të vëllait tuaj, mbi rehatinë tuaj. Pajtohuni çiltërisht me Zotin tuaj, dhe nënshtrojuni Atij. Zemërimi i Zotit po shfaqet në tokë, dhe të shpëtuarit janë vetëm ata, që pendohen sinqerisht dhe i binden vetëm Atij.

Mbani mend! Nëse do të angazhoni veten në fjalën e Zotit dhe do të bëni orvatje në mbështetjen e fesë së tij, atëherë Zoti do t’i rrafshojë të gjitha barrierat dhe ju do të triumfoni në qëllimin tuaj. A nuk keni parë se bujku, për të ruajtur bimët e mbjella, shkul barëra të egra, madje zbukuron bahçen me pemët dekorative e frutore, dhe i mbron nga çdolloj rreziku apo dëmi. Ndërsa bimët a pemët që nuk mbartin fruta, madje fillojnë të kalben e prishen, kopshtari nuk merakoset se a i ha bagëtia apo i pret druvari për zjarr. Andaj, të dini se nëse jeni të sinqertë në sy të Allahut, atëherë kundërshtimi i askujt nuk mund t’ju sjellë dëm. Por, nëse nuk përmirësoni gjendjen tuaj, dhe nuk lidhni betimin e besnikërisë me Zotin tuaj, atëherë as Ai nuk i duhet të merakoset për dikë. Qindra mijëra dele dhe dhi theren çdo ditë, e askush nuk i përdëllen, ndërsa nëse vritet vetëm një njeri, kërkohen llogari. Andaj, nëse do të lini veten tuaj të bëheni të padobishëm dhe të pavlefshëm si kafshët, atëherë edhe ju do të pësoni të njëjtin përfundim. Andaj, bashkohuni me të dashurit e Zotit, që asnjë sprovë dhe fatkeqësi të mos ju godasë, sepse pa lejen e Zotit, asgjë nuk ndodh në tokë. Hiqni çdo mosmarrëveshje, hasmëri apo armiqësi ndërmjet jush, sepse ka ardhur koha kur duke iu shmangur çështjeve të parëndësishme, të angazhoheni në vepra të rëndësishme dhe madhore. Mbajeni mend këtë porosi se kurrë mos u sillni me vrazhdësi apo me egërsi. Këshilloni gjithmonë me butësi dhe mos veproni me gjaknxehtësi.

Pastaj ai shkruan:

“Mbani mend për të ardhmen se nuk do të shkelni të drejtat vëllazërore, ndryshe nuk do të mbeten as të drejtat e Zotit. Unë jam porositur për këtë se d.m.th. Allahu i Madhërishëm nuk ndryshon gjendjen e njerëzve, derisa njerëzit nuk ndryshojnë zemrat e tyre. Mbase çdo njeri është i gatshëm të përgjigjet duke thënë se edhe ne falemi, i kërkojmë të falurit Zotit, por, prekemi nga vështirësitë dhe sprovat. Në fakt, i urti është ai i cili kupton çështjet e Zotit. Zoti dëshiron diçka tjetër, ndërsa njerëzit e kuptojnë ndryshe, e pastaj e përqasin me anë të logjikës apo veprimit. Kjo nuk është e drejtë. Çdo gjë që përdoret në më pak sasi sesa duhet, atëherë ajo nuk jep rezultatin e saj. Për shembull një ilaç që duhet pirë në 10 gram, por jepet sesa një pikë, atëherë ç’dobie sjell ai? Nëse në vend të një buke, njeriu të hajë vetëm një kokërr, a mund të mjaftojë ajo, për të ngopur barkun? A mund të mjaftojë një pikë ujë për të shuar etjen, në vend të një gote? E tillë është çështja e veprave. Derisa ato nuk janë në masën e duhur, nuk mund të ngrihen. Kjo është praktika e Zotit, të cilën s’mund ta ndryshojmë.

Pastaj thotë:

“të ndihmosh vëllain tënd me dhembshuri, është mirësi e sadaka, dhe një prej të drejtave të obliguara njerëzore. Ashtu sikur Zoti ka obliguar faljen dhe agjërimin, Ai gjithashtu e ka bërë të detyrueshme mbrojtjen e të drejtave njerëzore. Njeriu që lë mëshirën e dhembshurinë, lë edhe besimin. Kurani thotë:

مَنْ قَتَلَ نَفْسًا بِغَيْرِ نَفْسٍ أَوْ فَسَادٍ فِي الْأَرْضِ فَكَأَنَّمَا قَتَلَ النَّاسَ جَمِيعًا

d.m.th. Ai që vret dikë të pafajshëm, pa pasur asnjë arsye, sikur vret mbarë njerëzimin. [el-Maidah 5:33] Edhe unë them se nëse dikush nuk sillet me dashamirësi me vëllanë e tij, atëherë sikur ai nuk është sjellë mirë me mbarë botën. Mos e doni këtë jetë aq shumë saqë humbet besimi. Mos i lini kurrë të drejtat vëllazërore.

Nëse ne e kuptojmë këtë çështje, atëherë shumë lehtë mund të zgjidhim të gjitha mosmarrëveshjet, konfliktet, grindjet dhe çështjet tona gjyqësore. Pastaj ai thotë:

“të gjitha mirësitë dhe begatitë janë lidhur me besimin, andaj përforconi besimin. Shkelja e të drejtave është mëkati i rëndë. Ky xhemat, të cilin Zoti dëshiron të kthejë në një shembull, nëse edhe ai pëson të njëjtin përfundim, pra t’i mungojë vëllazëria dhe dhembshuria, atëherë ky do të jetë prishja e rëndë.

Pastaj ai thotë se:

“Xhemati ynë, të cilin kundërshtarët e urrejnë dhe duan shkatërrimin e shpartallimin e tij të plotë, duhet të dijë se pavarësisht armiqësisë së tyre, unë me kundërshtarët e mi pajtohem për një çështje, se Zoti i Madhërishëm ka dashur që ky xhemat të jetë i pastër nga ligësitë e mëkateve dhe të krijojë shembullin më të përsosur të sjelljes e moralit, të veprojë sipas mësimeve të vërteta të Kuranit Famëlartë, të përkushtohet tërësisht në ndjekjen e rrugës së të Dërguarit të Allahut s.a.v.s. Anëtarët e tij të zhdukin çdolloj urrejtje apo mosmarrëveshje të ndërsjellë. Ky xhemat të dojë Zotin e Madhërishëm me sinqeritet më të madh. Por, nëse dikush nuk përpiqet për ta përmbushur këtë qëllim dhe nuk shfaq reformën e vërtetë me anë të veprave të tij edhe pse i bashkohet këtij xhemati, atëherë ai sigurisht do t’i shërbejë qëllimit të kundërshtarëve, dhe do të shkatërrohet para syve të tij. Askush nuk ka farefisni me Zotin, andaj Ai nuk merakoset për askënd. Ata që ishin pasardhësit e profetëve, para bijtë e Izraelit në gjirin e të cilëve erdhën shumë profetë dhe ata gëzuan mirësitë e mëdha të Zotit të Lartësuar, por çfarë ndodhi kur u përkeqësua gjendja e tyre shpirtërore, dhe ata u larguan nga rruga e drejtë dhe vepruan me ligësi, keqdashje dhe shthurje morale? Gjendja e tyre i ngjan përshkrimit të Kuranit:

ضربت عليهم الذلة والمسكنة  El-Bekare 2:61

Ata u goditën me poshtërim e përulje dhe merituan zemërimin e Allahut. Sigurisht ky është mësim për gjithë të tjerët. Gjendja e bijve të Izraelit është një mësim i dobishëm. Po kështu, ky xhemat të cilin Allahu i Lartësuar e ka krijuar me anë të fuqisë së Tij, Ai do ta bekojë me mirësi të mëdha. Megjithatë, nëse dikush hyn në këtë xhemat, por nuk i nënshtrohet Zotit dhe të Dërguarit të Tij s.a.v.s me bindje të sinqertë, atëherë ai do të përjashtohet prej këtij xhemati, pavarësisht se është i madh apo i vogël, dhe do të jetë bëhet pre i zemërimit të Zotit. Andaj, duhet të ndërmerrni reforma të thella në qenien tuaj dhe mos e njollosni emrin e Xhematit.

Pra, ky është ai standard për përmbushjen e të cilit, duhet të përpiqemi ne të gjithë. Të ndjekësh rrugën e devotshmërisë, të përmirësosh veprat e tua dhe të ngresh më lart nivelin e besimit, nuk janë çështje të vogla. Ne derisa kemi pranuar Imamin e kohës, duhet të orvatemi me të gjitha përpjekjet për t’iu përgjigjur thirrjes dhe pritshmërisë së tij. Duhet të përmbushim çdo vepër të mirë sado e vogël të jetë, dhe duhet të ndiejmë neveri për çdo ligësi. Kemi nevojë të shtojmë dashurinë, dhembshurinë dhe vëllazërinë reciproke dhe të përkrahim njëri-tjetrin në këtë rrugëtim. Vetëm kështu ne mund të vërtetojmë zotimin tonë të bejtit. Allahu na mundësoftë për këtë.

Unë edhe sot, dua t’ju bëj thirrje për t’u lutur për vendet Islamike si Siri apo Egjipt etj. të përfshira në trazirat dhe veçanërisht për Sirinë ku mizoritë kanë mbërritur kulmin e tyre. Po kështu mizoritë po ushtrohen edhe ndaj muslimanëve ahmedian në Pakistan dhe çdo ditë ata po ndiejnë mungesën e sigurisë. Allahu i ruajttë dhe i dënoftë keqbërësit.

Shpërndaje
Na kontaktoni ne Whatsapp :)
Shtypni këtu ju lutemWhatsApp